Οι αδικοχαμένοι της Αττικής και το δίδαγμα του Χίλσμπορο

Όχι λοιπόν, φθάνει με την αμπελοφιλοσοφία (φταίει το ζαβό το ριζικό μας). Φτάνει με τη μοιρολατρία (δεν βαριέσαι δεν αλλάζει αυτή η χώρα), φτάνει με τη χαμηλή αυτοεκτίμηση (τι να κάνουμε όλο το Μάτι αυθαίρετο ήταν). Διότι η χώρα θα ξανακαεί εάν δεν κάνουμε κάτι για να το εμποδίσουμε. Καλές οι κριτικές, αλλά η πείρα έχει αποδείξει ότι δεν αρκούν για να αλλάξει η Πολιτεία χαβά. Πρέπει να την υποχρεώσουμε.

Ένας τρόπος είναι να αντιδράσουν οι νομικοί συμπαραστάτες των πολιτών, οι δικηγορικοί σύλλογοι. Έτσι κάναμε/κάνατε όταν τα ΜΑΤ του Παπουτσή αιματοκυλούσαν την Αθήνα το 2011. Αλλά τότε δεν έλεγε κανείς ότι στην Μάντρα “είχαν μπαζώσει τα ρέματα”, ή ότι “συνέβησαν όλα ξαφνικά, που να τα προβλέψεις;” για την τωρινή καταστροφή. Αν θυμάστε, στην Ηλεία το 2007 τα θύματα (υποτίθεται) είχαν πάει να σώσουν τις παράνομες φυτείες, στην Μάντρα οι πληγέντες ήταν καταπατητές, και στο Μάτι “έλα μωρέ αυθαιρετούχοι ήταν“! Περίπου όπως κάποτε ο “θείος Μπάμπης” μας έλεγε ότι τα μνημόνια της πτώχευσης και του 27% ύφεση είναι για το καλό μας.

Στο Χίλσμπορο, λοιπόν, σε έναν αγώνα του Κυπέλλου Αγγλίας της τοπικής ομάδας Sheffield Wednesday με τη Λίβερπουλ το 1989, λόγω της εγκληματικής αδιαφορίας της αστυνομίας,  καταπλακώθηκαν και πέθαναν είτε από ασφυξία είτε από κατάγματα 97 άνθρωποι. Το τι άκουσαν τα θύματα δεν λέγεται: “μαστούρηδες”,  “μεθύστακες”, “αλήτες”! Δεν υπήρξε χαρακτηρισμός που δεν τους αποδόθηκε από τις εφημερίδες του Μέρντοχ και ειδικώς τη Sun, θέλοντας έτσι να αποδείξουν πως έφταιγαν τα ίδια τα θύματα. Ενόσω οι άνθρωποι του Λίβερπουλ κήδευαν τους δικούς τους, η εν λόγω εφημερίδα τους χαρακτήριζε “ζώα” (κάτι σαν “μεθυσμένα γουρούνια“).

Η τότε κυβέρνηση Θάτσερ έβγαζε όλο της το φυλετικό (το Λίβερπουλ κυρίως κατοικείται από μετανάστες ιρλανδικής καταγωγής) και ταξικό της μίσος εναντίον τους. Θυμίζουμε ότι η κυβέρνηση των Συντηρητικών είχε κλείσει τα εκεί ναυπηγεία, αφήνοντας το 60% του ανδρικού πληθυσμού του Λίβερπουλ ανέργους. Και φυσικά όλα τα αστυνομικά και δικαστικά πορίσματα έβγαιναν εναντίον των θυμάτων.

Κι όμως, οι οικογένειες δεν το έβαλαν κάτω, δεν δέχθηκαν πως, επειδή ήταν φτωχοί, ήταν κιόλας ρετάλια, μεθύστακες και σκουπίδια προς εξευτελισμό. Πάλεψαν και πάλεψαν και

πάλεψαν με συμπαραστάτη πάντοτε και αρωγό το Διοικητικό Συμβούλιο της ομάδας Liverpool FC, τον τότε προπονητή και κορυφαίο ποδοσφαιριστή της ομάδος Kenny Dalglish, αλλά και άλλων ποδοσφαιριστών. Στο τέλος δικαιώθηκαν πανηγυρικώς. Μπορεί να πήρε 27 χρόνια αλλά δικαιώθηκαν και η μνήμη και η υστεροφημία των αδικοχαμένων αποκαταστάθηκε!

Το οφείλουν στα παιδιά τους

Στο Μάτι, στη Μάνδρα και αλλού δεν υπάρχει συλλογικός φορέας του εκτοπίσματος της Liverpοol FC να συμπαρασταθεί σε αυτούς τους ανθρώπους. Υπάρχουν όμως δικηγορικοί σύλλογοι που μπορούν και οφείλουν να τους συμπαρασταθούν, για δεκαετίες εάν χρειασθεί. Το οφείλουν στα νεκρά παιδιά.

Και ούτε οι υπουργοί θα είναι πάντοτε υπουργοί, ούτε οι περιφερειάρχες περιφερειάρχες, ούτε οι δήμαρχοι δήμαρχοι, ούτε οι στρατηγοί, στρατηγοί. Όταν θα έλθει η ώρα και θα έχει αποδειχθεί ότι πρέπει να καθίσουν στο εδώλιο θα είναι απλοί θνητοί που θα κληθούν να λογοδοτήσουν ενώπιον της Δικαιοσύνης και της συλλογικής μας συνείδησης για τις όποιες ευθύνες τους.

Γιατί υπάρχει εγκληματική ολιγωρία και ανικανότητα όχι μόνο όσων κυβερνούν σήμερα, αλλά και όσων κυβέρνησαν χθες, επιτρέποντας να διαμορφωθούν οι συνθήκες που προκαλούν ανθρώπινες απώλειες, υλικές ζημιές και περιβαλλοντικές καταστροφές. Ορίστε λοιπόν ας περάσουν και δύο και τρεις δεκαετίες, πόσων ετών θα είναι/ήταν τότε οι δίδυμες Σοφία και Βασιλική Φιλιποπούλου, η Εβίτα και ο Ανδρέας Φύτρος;

Εάν τους είχαν αφήσει να ζήσουν θα ήταν οι ίδιοι φοιτητές νομικής, νομικοί, δικαστές, εισαγγελείς της έδρας, επιστήμονες κάθε είδους. Κύριοι πρόεδροι των δικηγορικών συλλόγων ιδού το ιερό σας καθήκον μιας και οι νεκροί δεν μπορούν να υπερασπισθούν τον εαυτόν τους και να υπερασπισθούν την μνήμη τους. Ιδού τι διδάσκει το Χίλσμπορο, εν αντιθέσει με τη μοιρoλατρία, την αυτοκατάκριση, την αμπελοφιλοσοφία, και την διάχυση της ευθύνης, η οποία με μαθηματική ακρίβεια, νωρίτερα ή αργότερα, θα επιτρέψει την επανάληψη με άλλη μορφή αυτού που ζήσαμε αυτές τις ημέρες.