Οι αγώνες για δημοκρατία σε λάθος δρόμο

Το καθεστώς αυτό μας το σέρβιραν εδώ και αιώνες ως αντιπροσωπευτική δημοκρατία χωρίς φυσικά να είναι, γιατί το πολιτικό πλαίσιο δεν είναι, αντικειμενικά, σε θέση να παράξει τη δέουσα αντιπροσώπευση και μάλιστα να είναι και δημοκρατική. Μια πρόσφατη μελέτη του γερμανικού Ινστιτούτου Friedrich Ebert επιβεβαιώνει με αριθμούς την μη αντιπροσωπευτική κατάσταση της ελληνικής βουλής, καθώς και το προηγμένο καθεστώς του επαγγελματισμού της πολιτικής.

Παρακολουθώντας τις δηλώσεις όλων όσων πέρασαν από την αυλή του Πολυτεχνείου για να τιμήσουν την 52η επέτειο της εξέγερσης του πολυτεχνείου, ο Πρόεδρος της Ελληνικής Ρεπούμπλικα, αρχηγοί πολιτικών κομμάτων, σχετικές οργανώσεις, η μαθητιώσα νεολαία κ.ά., δεν παρέλειψαν να μιλήσουν για την προσφορά της εξέγερσης στην αποκατάσταση της δημοκρατίας, ναι αυτή που διεκόπη από τη χούντα όταν ψήφιζαν και τα δέντρα.

Ένα ολιγαρχικό καθεστώς μεταμφιεσμένο σε δημοκρατία

Το ολιγαρχικό καθεστώς, δυστυχώς, είναι βαθειά τυπωμένο στο μυαλό και την ψυχή όλων, και όχι μόνον στην Ελλάδα, ως δημοκρατία, παρά του ότι είναι μια δημοκρατία μαϊμού. Βολεύει, πάντως, το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο και αυτό το καθεστώς διδάσκεται ως δημοκρατία στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, την οποία και οι συνταγματολόγοι μας υπηρετούν, ενώ η μεγάλη πλειοψηφία δυσκολεύεται να αποδεχτεί ότι μια ζωή ο αγώνας της ήταν λάθος .

Είναι, όμως, τοις πάσοι γνωστό ότι σε αυτό το καθεστώς στα «αντιπροσωπευτικά» σώματα, όπως, για παράδειγμα, σε κάθε βουλή ή περιφερειακό και δημοτικό συμβούλιο, πλειοψηφούν οι διαθέτοντες χρήμα ή χορηγούς. Υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις για να επιβεβαιώνεται ο κανόνας. Δυστυχώς, το χρήμα και διαπλοκή έχει εισβάλει μαζικά στην πολιτική και γι’ αυτή την κατάσταση ευθύνονται οι ανάγκες των υποψηφίων πολιτικών να γίνουν γνωστοί, ώστε να αυξήσουν τις πιθανότητες εκλογής και επανεκλογής τους στο αξίωμα.

Αυτό επιτυγχάνεται με χρήμα ή με τη βοήθεια χορηγών σε χρήμα ή σε είδος, όπως είναι τα ΜΜΕ κ.ά. Βασικά, η χρήση των εκλογών για την ανάδειξη πολιτικών αξιωματούχων, τις οποίες μάλιστα οι οπαδοί του ολιγαρχικού καθεστώτος χρησιμοποιούν και ως επιχείρημα για να το αποκαλούν δημοκρατία, αποτελεί τον νεκροθάφτη της δημοκρατίας.

Άλλο republic, άλλο democracy

Το πολιτικό πλαίσιο του ολιγαρχικού καθεστώτος σχετίζεται με το σύστημα res publica των Λατίνων, που επινόησαν περίπου στα 509 π.Χ. μετά την εκθρόνιση του τελευταίου βασιλιά της Ρώμης Ταρκυνίου του Υπερήφανου, και αποτελεί ένα τρόπο διακυβέρνησης μιας χώρας, όπου οι εκλεγμένοι αξιωματούχοι αντιπροσωπεύουν τα συμφέροντα των πολιτών και οι στόχοι, οι υποθέσεις και οι θεσμοί είναι του λαού. Βλέπε, για παράδειγμα, την Ελλάδα όλα για το λαό και του λαού είναι. Μια χαρά.

Η οικονομία του πολιτικού συστήματος res publica (του ρεπουμπλικανισμού) καθορίζεται από το θεσμό ελεύθερη αγορά. Όσο δημοκρατικό είναι το σύστημα αυτό στο πολιτικό σκέλος άλλο τόσο είναι και η αγορά της οικονομίας του ρεπουμπλικανισμού ελεύθερη. Η βάση της αντανακλά πλήρως την καπιταλιστική οικονομία. Στο σκέλος της οικονομίας και των αποτελεσμάτων της που παράγει είναι επίσης γνωστό τοις πάσι ότι οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι.

Η κατανομή, δηλαδή, του παραγόμενου πλούτου, επίσης, δεν έχει καμία σχέση με την οικονομία της δημοκρατίας. Η εξήγηση είναι απλή. Οι έχοντες κεφάλαια τα επενδύουν για παραγωγή προϊόντων τα οποία διαθέτουν στην αγορά προς πώληση. Ο ανταγωνισμός σε αυτήν είναι σκληρός και αργά ή γρήγορα αναπτύσσονται ολιγοπώλια, μονοπώλια και καρτέλ, τα οποία ελέγχουν σε μεγάλο ποσοστό την προσφορά και την ζήτηση με βάση τις οποίες ρυθμίζουν τη μεγιστοποίηση των κερδών τους. Η ακρίβεια είναι ένα από τα παιδιά τους.

Η «θεραπεία» σε αυτά τα φαινόμενα διαφέρει. Για τους νεοφιλελεύθερους αυτήν τη δίνει ο ιδιωτικός, κατά κύριο λόγο, τομέας, όπου λειτουργεί το αόρατο χέρι του Άνταμ Σμιθ με βάση το οποίο διατηρείται η αγορά ελεύθερη, κι ας μην υπήρξε ποτέ ελεύθερη κατά τον καθηγητή Robert Reich, πρώην υπουργού εργασίας των ΗΠΑ, που δηλώνει στο βιβλίο του Saving Capitalism for the many not the few. Για τους κομμουνιστές μόνο κρατικές εταιρίες παράγουν τα προϊόντα. Ενώ για τους σοσιαλιστές, σοσιαλδημοκράτες και αριστερούς δημοκράτες η μικτή οικονομία-κρατικές και ιδιωτικές. Όλα αυτά τα σχήματα έχουν, όμως, αποτύχει. Οι δεύτεροι με τις θεραπείες τους το μόνο που κατάφεραν είναι ο καλλωπισμός του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.

Στην οικονομία της δημοκρατίας τη θεραπεία την δίνει ο θεσμός της καταναλωκρατίας, που έχω αναπτύξει και αναλύεται Δούρειος Ίππος της Δημοκρατίας, εκδόσεις Άμμων. Η μορφή της κρατικής εταιρείας μετασχηματίζεται σε συνεταιρισμό κράτους και καταναλωτών με ειδική λειτουργία με την οποία εξασφαλίζει δεσπόζουσα θέση στην αγορά, κάτι που της δίνει τη δυνατότητα να ελέγχει τη ζήτηση και την προσφορά, με βάση την οποία αναγκάζει τις ιδιωτικές να πωλούν τα προϊόντα τους με χαμηλότερες ή ίσες με αυτές του συνεταιρισμού τιμές για να αποκτήσουν πελάτες.