Οι ανιστόρητες εξισώσεις

του Δημήτρη Χρήστου  – 

Είναι τόσο μανιώδεις και τυφλές οι επιθέσεις της ΝΔ για την ανακατάληψη της εξουσίας, που κανείς από όσους θεώρησαν το αντικομουνιστικό συνέδριο της Εσθονίας, (με πρόθεση να εξισώσουν τον Ναζισμό με τον Κομμουνισμό) εξαιρετική ευκαιρία αντιπολίτευσης, δεν έκανε ένα πρόχειρο ρεπορτάζ. Να σηκώσει το τηλέφωνο για να μάθει τι θα κάνουν οι άλλες κυβερνήσεις των παλαιών χωρών της ΕΕ.

Τελικά, το συνέδριο στο Ταλίν έγινε με την επίσημη συμμετοχή μόνο των οκτώ χωρών της Ένωσης από την ανατολική Ευρώπη. Των χωρών, που στην πράξη, ξεπλένουν το Ναζισμό, έχοντας πολιτική υποστήριξη από ακροδεξιές δυνάμεις, οι οποίες ξεφύτρωσαν μετά την πτώση των καθεστώτων του Υπαρκτού Σοσιαλισμού και διαρκώς ενισχύονται.

Το ξέπλυμα της υπερδεξιάς

Όπως μάλιστα έγραψε ο Αντώνης Λιάκος: «Μα αν πράγματι είχε έλθει ο σταλινισμός στην εξουσία, θα κυκλοφορούσε εφημερίδα και μάλιστα με τίτλο: ο Σταλινισμός στην Εξουσία και με επώνυμα άρθρα; Τι είναι ο σταλινισμός, φυστικοβούτυρο; Μέσα από αυτές τις εξαλλοσύνες, δεν ματαιώνεται μόνο η μετριοπάθεια και η νηφαλιότητα που έχει ανάγκη η δημοκρατία, αλλά χτίζεται το πρόσωπο μιας υπερδεξιάς κατάστασης στην Ελλάδα. Όσοι αλληθωρίζουν προς ΝΔ και Κεντροαριστερά, θα πρέπει να τεθούν προ αυτής της ιδεολογικής και πολιτικής διολίσθησης. Θα συμβάλουν να γίνει η Ελλάδα ένα υπερδεξιό κράτος σαν την Πολωνία και την Ουγγαρία;»

Το στερητικό σύνδρομο για την εξουσία, γελοιοποιεί ορισμένους που μίλησαν χωρίς να θυμούνται τι έχουν πει παλαιότερα. Παράδειγμα, ο ταχυδακτυλουργός της πολιτικής Ευάγγελος Βενιζέλος, όπου για το ίδιο θέμα, αυτό της εξίσωσης Ναζισμού Κομουνισμού, είχε πει το 2006: «Είναι ανιστόρητο να επιχειρεί κάποιος να εξομοιώσει τα φαινόμενα του ναζισμού ή του φασισμού ή τα φαινόμενα των αυταρχικών δικτατοριών της Νοτίου Ευρώπης με τον κομμουνισμό ως σύστημα σκέψης και ως σύστημα κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης».

Ποιος νίκησε τον ναζισμό

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η πρώτη νικηφόρα κομμουνιστική επανάσταση σημειώθηκε στην τσαρική Ρωσία, στις αρχές του 20ου αιώνα, το 1917. Προέκυψε ως αναγκαιότητα από την καθυστέρηση αυτής της αχανούς χώρας, λόγω και του βάναυσου συστήματος διακυβέρνησης από τους τσάρους. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος για την πολιτική αλλαγή, όπως δεν υπήρχε άλλος και στην περίπτωση της Γαλλικής Επανάστασης που ανέτρεψε τη μοναρχία.

Επαναστάσεις είχαμε στην Κίνα και την Κούβα. Επαναστατικές ανατροπές είχαμε και από μαρξιστικά κινήματα σε χώρες αποικίες των μεγάλων δυνάμεων της Ευρώπης. Ανατροπές είχαμε και στην προέλαση του Κόκκινου Στρατού, μετά τη συντριβή της ναζιστικής Γερμανίας στο ρωσικό μέτωπο. Ανατροπές που ταρακούνησαν τη Δύση και την υποχρέωσαν σε δημοκρατικές τομές και παραχωρήσεις προς την εργατική τάξη, για να αποφευχθεί ο πειρασμός του νέου υποδείγματος.

Όταν λοιπόν στερείς από λαούς το δικαίωμα να επιλέξουν ελεύθερα το μέλλον τους, η επανάσταση είναι μονόδρομος, φυσική πολιτική εξέλιξη.

Η Αριστερά στον σύγχρονο κόσμο

Σήμερα, βέβαια, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Το ενοποιημένο παγκόσμιο σύστημα της ελεύθερης οικονομίας απαιτεί νέο τύπου αριστερά κινήματα, ικανά να κινηθούν μέσα στις συνθήκες της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Οι αρχές του ουμανισμού, της δικαιοσύνης, της ισότητας, της αλληλεγγύης, επίκαιρες πάντα, υπηρετούνται από την πειστικότητα των επιχειρημάτων καλύτερης διακυβέρνησης. Διακυβέρνησης με εντολή της πλειοψηφίας, που έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση να ελέγχει την εξουσία και να την ανακαλεί όποτε έρχεται η ώρα της κάλπης.

Το μαρξιστικό σύστημα αξιών είναι σχεδόν παρόμοιο με τις διδαχές του χριστιανισμού. Γι’ αυτό συγκίνησε τόσο πολύ. Σε ένα κόσμο που καταπιεζόταν από την φεουδαρχικού τύπου διακυβέρνηση, η ανάγκη για ισότητα και δικαιοσύνη ήταν ζωτικής σημασίας. Εκατομμύρια άνθρωποι στρατεύτηκαν για το όνειρο και έδωσαν και τη ζωή τους για να υλοποιηθεί. Μεγάλες μορφές των γραμμάτων και των τεχνών παγκοσμίως έγιναν κήρυκες των μαρξιστικών ιδεών.

Η συντριβή του Υπαρκτού Σοσιαλισμού

Μετά από μια εφαρμοσμένη διαδρομή 75 χρόνων, οι κομμουνιστικές αντιλήψεις ηττήθηκαν πανηγυρικά από τον καπιταλισμό. Δεν εξέλιξαν το σύστημα διακυβέρνησης, δεν πίστεψαν στην δημοκρατία και στις ελευθερίες, δεν αντιμετώπισαν στρεβλώσεις στο οικονομικό μοντέλο και στη διαφορά των ταχυτήτων που μεγάλωνε υπέρ του ευέλικτου καπιταλιστικού συστήματος. Στις ειδικές συνθήκες ασφυξίας, τις οποίες αντιμετώπιζε η ΕΣΣΔ, ο Στάλιν στηρίχθηκε στον αυταρχισμό και στη βία. Η κληρονομιά που άφησε πίσω του έσβησε το όνειρο.

Από την άλλη πλευρά, ο κόσμος απαλλάχτηκε από το φάσμα του χιτλερικού σκοταδισμού, επειδή στον αιματηρό Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο οι πολίτες της Σοβιετικής Ένωσης. Εκεί θυσιάστηκαν 20 εκατομμύρια ψυχές για να νικηθεί ο ναζισμός. Αυτό ιστορικά είναι αδιαμφισβήτητο. Και οι χώρες που βίωσαν τον αυταρχισμό των κομμουνιστικών διακυβερνήσεων από το κέντρο της Μόσχας έχουν υποχρέωση να σέβονται την ιστορία.

Συμπέρασμα

Ας σημειωθεί ότι στις περισσότερες από αυτές τις χώρες, που τώρα έχουν ενταχθεί στην οικογένεια της ΕΕ, οι νεοναζί είναι νόμιμοι και παρόντες, ενώ οι κομμουνιστές είναι στην παρανομία. Η ιστορία μας διδάσκει ότι αυτό δεν είναι τυχαίο. Ο ναζισμός είχε βρει πολλούς υποστηρικτές σ’ αυτές τις χώρες. Μπορούμε, λοιπόν, να μιλάμε για  διαστρέβλωση και βάναυση παραχάραξη της ιστορίας. Και αυτό είναι πάντα επικίνδυνο, γιατί ενδέχεται να εγκυμονεί νέες αυταρχικές εκτροπές.