“Οι αθέατες όψεις του πολέμου στην Ουκρανία” – Εγχειρίδιο πορείας και εισήγηση πολιτικής

Η “ομίχλη του πολέμου” καλύπτει την σύγκρουση στην Ουκρανία. Μαζί με την αντάρα της προπαγάνδας και παραπληροφόρησης, κάνουν εξαιρετικά δύσκολη την καθαρή ματιά για όσα συμβαίνουν και για τις αιτίες τους. Ο Σταύρος Λυγερός θυμίζει διεξοδικά τα γεγονότα. Αυτά που χάνονται μέσα στον καταιγισμό της επικαιρότητας, αυτά που αθόρυβα διαγράφονται από τον σκληρό δίσκο λίγες εβδομάδες μετά, ώστε να χωρέσουν τα συγκλονιστικά “νέα της ημέρας”!

Η απώλεια της μνήμης είναι προϋπόθεση του από-προσανατολισμού. Γιατί μόνο όταν η Κοινή Γνώμη έχει χάσει τις συντεταγμένες της, όταν πλέον δεν μπορεί να ξεχωρίσει από πού και πώς ξεκίνησε ο πόλεμος, όταν αδυνατεί ν` αντιληφθεί σε ποιο σημείο έχει φθάσει και ιδίως το γιατί, τότε μόνον είναι έτοιμη να αρπαχτεί μεσοπέλαγα από το σανίδι της “σωστής πλευράς της ιστορίας“. Τότε είναι ώριμη να καταπιεί αμάσητα, όσα σερβίρουν οι ιθύνοντες σε Βρυξέλλες και Αθήνα, να συναινέσει εκλογικά στην διεύρυνση του πολέμου, διολισθαίνοντας και στην συμμετοχή σ` αυτόν. Άλλωστε, ήδη από τον Σεπτέμβρη του 2022, ο Έλληνας Πρωθυπουργός είχε δηλώσει στο Bloomberg: “we are at war with Russia”!

Η σύγκρουση στην Ουκρανία έχει εισβάλει στην Ελληνική καθημερινότητα εδώ και τρία χρόνια, από τον Φεβρουάριο του 2022. Εισέβαλε κυρίως δια της τεθλασμένης, μέσω Βρυξελλών και των κυρίαρχων επιλογών της Ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας έναντι των εμπολέμων. Η Ελληνική Κυβέρνηση από την πρώτη στιγμή έκανε σαφές ότι δεν διανοείτο εθνική θεώρηση των εξελίξεων. Με Παυλοβιανά ανακλαστικά υπήγαγε την Ελληνική στάση στην “σωστή πλευρά της ιστορίας”.

Επιστράτευσε, ως πρόσχημα, την πολιτικά διάτρητη αναλογία με την Τουρκική εισβολή του `74 στην Κύπρο. Και πλειοδότησε ως προς την ηθική μας υποχρέωση να πορευόμαστε στον μάταιο τούτο κόσμο με πυξίδα τις επιταγές του Διεθνούς Δικαίου, ακόμη και όταν αυτές είναι προδήλως ακάλυπτες! Ου μην και τις υποδείξεις των Εταίρων και Συμμάχων για απαρασάλευτη και μέχρι να σβήσει ο ήλιος στήριξη της Ουκρανίας!

Ωστόσο, είναι ξεκάθαρα αντίθετο με το εθνικό συμφέρον (και με το Διεθνές Δίκαιο!) να υπογράφεις, 10 μήνες μετά την Ρωσική εισβολή, την “Διακήρυξη των Αθηνών” για “οικοδόμηση φιλικών σχέσεων” και “κλίματος ομαλότητας” με τον εισβολέα της Κύπρου, ενόσω τα στρατεύματά του παραμένουν στο νησί. Και είναι εθνικά επιζήμιο ν` αφαιρείς απαραίτητα για την άμυνα των νησιών του Αιγαίου πυρομαχικά και οπλικά συστήματα, προκειμένου να ενισχύσεις την Ουκρανική άμυνα. Κοντολογίς, Κυβέρνηση και λοιποί θεσμικοί παίκτες στο Ελληνικό πολιτικό σύστημα αντιμετώπισαν τον πόλεμο στην Ουκρανία ως τον επικαιροποιημένο στίβο για την διαχρονική τους άσκηση στην υποτέλεια!

Κριτική κατάδυση στις αιτίες

Από πού ξεκινήσαμε στο Ουκρανικό και πού βρισκόμαστε, αυτή είναι η πρώτη υπηρεσία που προσφέρει ο Σταύρος Λυγερός στους αναγνώστες του. Αλλά πρόκειται μόνον για την αρχή της αυτογνωσίας τους. Γιατί ήρεμα, μεθοδικά και αναλυτικά καταθέτει την θέση του ως προς τα αίτια και τα αιτιατά της σύγκρουσης στην Ουκρανία. Αμφισβητεί τις αλήθειες της ημέρας, καταδύεται στα βαθύτερα ρεύματα, που διαμορφώνουν τις εξελίξεις. Εκθέτει την γεωπολιτική διάσταση της σύγκρουσης, στο πλαίσιο της οποίας εγγράφονται οι μάχες. Καταγράφει τις εκατέρωθεν αποτυχίες, τα στρατηγικά και τακτικά λάθη. Και θέτει την προπαγάνδα υπό την βάσανο της πραγματικότητας στο πεδίο της πολεμικής σύγκρουσης. Εξηγεί τα πως και τα γιατί επί τη βάσει όσων είμαστε σε θέση να διαπιστώνουμε ως προς την εξέλιξη του πολέμου.

Ο αναλυτικός χαρακτήρας και η επαγωγικότητα των επιχειρημάτων, που συγκροτούν την σκέψη του Σταύρου Λυγερού, επιτρέπουν στον αναγνώστη τον έλεγχο, ακόμη και την αμφισβήτηση των συμπερασμάτων, στα οποία καταλήγει ο συγγραφέας. Απαιτείται, όμως, να προκύψουν στοιχεία, που διαμορφώνουν διαφορετική αντίληψη για το τί συμβαίνει επί του πεδίου, είτε αυτού της εφαρμοζόμενης πολιτικής είτε των μαχών…

Αν και το βιβλίο γράφτηκε μέχρι τα τέλη Απριλίου 2025, ο Σταύρος Λυγερός περιέλαβε δύο διαφωτιστικά κεφάλαια για την προσέγγιση του πολέμου στην Ουκρανία από τον Πρόεδρο Τραμπ, όσο και για την αντιμετώπιση της πολιτικής Τραμπ ως προς την Ουκρανία από την ΕΕ. Διαγράφεται, μέσα από τα στοιχεία που παραθέτει ο συγγραφέας, ότι οι Ευρωπαϊκές ηγεσίες με εργαλείο τον Ζελένσκι επιχειρούν να επιβάλουν στον Αμερικανό Πρόεδρο την παράταση του πολέμου κατά της Ρωσίας και εν τέλει την άμεση εμπλοκή των ΗΠΑ μέσω του ΝΑΤΟ στην σύγκρουση.

Διακινδυνεύουν, σε βαθμό ενδεχόμενου δόλου, ένα πυρηνικό πόλεμο, για να σύρουν τον Τραμπ στην πολιτική του ηττημένου εκλογικά Δημοκρατικού Κόμματος. Και επιδιώκουν όχι μόνον την ακύρωση της νέας Αμερικανικής πολιτικής για άμεση ειρήνευση στην Ουκρανία, αλλά και την υπονόμευση της μείζονος εξαγγελίας Τραμπ για κατάργηση του παγκόσμιου οικονομικού καταμερισμού και την επανα-βιομηχανοποίηση των ΗΠΑ.

Εγχειρίδιο για τον πόλεμο στην Ουκρανία

Το νόημα της συμμετοχής σε μια ΕΕ που μεταλλάσσεται ριζικά σε βαμπίρ του πυρηνικού ολέθρου (μ’ όλες τις παράπλευρες συνέπειες, που επιφέρει η μεταμόρφωση αυτή στις επί μέρους εθνικές ταυτότητες των Ευρωπαίων, στις δημοκρατικές τους ελευθερίες και στην ευημερία τους), όπως και η συνοχή της ΕΕ, ύστερα από μια τέτοια μετάλλαξη, συνιστούν ακανθώδη ερωτήματα, τα οποία όμως δεν θίγει ο συγγραφέας. Αποτελούν άλλωστε από μόνα τους αντικείμενο ενός άλλου βιβλίου, ίσως του επομένου του.

Το παρόν εγχείρημα του Σταύρου Λυγερού να καταδείξει τις “Αθέατες όψεις του πολέμου στην Ουκρανία“, συνιστά οδικό χάρτη, εγχειρίδιο πορείας και όχι ιστορική έρευνα. Υποδορίως, η ανάλυσή του εισηγείται πολιτική, εισηγείται περί του πρακτέου. Απ` αυτή την άποψη, παρά τα 52 χρόνια που μεσολάβησαν, ο ακτιβιστής της Συντονιστικής Επιτροπής του Πολυτεχνείου παραμένει πιστός στον original εαυτό του. Δεν οχυρώνεται πίσω από ακαδημαϊκές δάφνες “επιστημονικής” έρευνας ενός φαινομένου που ρέει και εξελίσσεται. Δεν αποφαίνεται ex cathedra, ως καθηγητής ιστορίας ή πολιτικής επιστήμης. Ούτε καν ως δημοσκόπος/ραβδοσκόπος ομιλεί!

Παραμένει πολιτικό όν, αυθεντικός και αυτεξούσιος οδοιπόρος της πολιτικής πραγματικότητας, με εφόδια την ενημέρωση και παρατηρητικότητά του, την μακρότατη εμπειρία του και την εμπιστοσύνη στον ορθό λόγο. Εισηγείται, συνεπώς, ο Σταύρος Λυγερός πορεία δίχως τους τυφλοσούρτες του Google maps, του GPS ή του Starlink. Και το κάνει από την Ελλάδα, αποδεικνύοντας ότι σε πείσμα των καιρών, η χώρα αυτή παράγει (εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια!) ανθρώπους, που ξέρουν να σκέπτονται. Άρα, δεν μπορεί να εξαρτάται από εισαγόμενα λαχανάκια Βρυξελλών, έστω και αν κάποιες συσκευασίες τους είναι στα Ελληνικά…

 

---

 

Πηγή: Geopolitico.gr