Οι Έλληνες κόβουν βόλτες στον πάτο της “γυάλας”

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι και η λίγη πνευματικότητα που υπήρχε σ’ αυτόν τον τόπο σαν απομεινάρι της πολιτιστικής μας κληρονομιάς πήγε περίπατο για τους Έλληνες με την έλευση των μνημονίων και ισοπεδώθηκε κυριολεκτικά σήμερα με τον οδοστρωτήρα του covid-19. Είναι η πρώτη φορά μεταπολιτευτικά που τα ελληνικά γράμματα δείχνουν φοβισμένα και χωρίς διάθεση αγωνιστική. Φωτεινές εξαιρέσεις υπάρχουν, βέβαια, αλλά δεν προσμετράω σ’ αυτές εκείνες που εκπέμπουν το μήνυμά τους από κομματικά γραφεία και έχουν μετατραπεί σε φερέφωνα πολιτικών γραμμών.

Εκείνες που προσαρμόζουν τις πνευματικές μας αξίες στις γενικές μεταβολές του ρυθμού της κοινωνίας μας ή τις αναθεωρούν για σκοπούς μικροκομματικούς σε βαθμό να θυσιάζουν τα κεκτημένα της δημοκρατίας αποδεχόμενοι το καπέλωμά της από απολυταρχικές λογικές.
Το κακό είναι ότι στην προϊούσα παρακμή, που συνοδεύει τις απότομες και ριζικές αλλαγές της ζωής μας, υπάρχουν θυσιασμένες γενιές Ελλήνων λόγω της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης ή της επισφαλούς εργασίας και ζωής.

Είναι οι γενιές των παιδιών μας. Οι γενιές που αναλώνουν τις πολύτιμες δυνάμεις τους στον αγώνα για επιβίωση, αντί να τις επενδύουν στη δημιουργικότητα με στόχο –πέρα από την προσωπική ευδοκίμηση– την ενδυνάμωση του κοινωνικού ιστού της πατρίδας μας και την ενίσχυση του εθνικού κορμού της. Κι αυτό το τελευταίο επείγει ιδιαίτερα σήμερα ενόψει των εθνικών κινδύνων τους οποίους αντιμετωπίζουμε και με προϊούσα την γενικευμένη παρακμή. Η συνειδητοποίηση όλων αυτών, άλλωστε, έχει κάνει τους εναπομείναντες πεφωτισμένους της χώρας μας να εκπέμπουν εναγώνιο σήμα κινδύνου με σειρά άρθρων τους που θυμίζουν κραυγές ναυαγών.

Άδηλο μέλλον

Το γιατί φτάσαμε στο σημείο αυτό είναι οφθαλμοφανές. Μες στον αναβρασμό των κακών που μας βρήκαν την τελευταία δεκαετία και κορύφωσαν την απελπισία μας, η αιωρούμενη απειλή της χρεοκοπίας έπνιξε κάθε πνοή ιδεαλισμού. Αποτέλεσμα αυτού είναι να κυριαρχεί στην εποχή μας –σε κοινωνικό επίπεδο– η αγωνία για το άδηλο μέλλον, η κενότητα λόγω έλλειψης ιδεολογιών, ο απομονωτισμός, η απογοήτευση και η νοσταλγία των περασμένων, ενώ σε πολιτικό και εθνικό επίπεδο η συμβιβαστική προοπτική την οποία γεννούν ο ραγιαδισμός και η ηττοπάθεια των πολιτικών ταγών μας.

Των ταγών οι οποίοι, με οποιοδήποτε κομματικό μανδύα, παίζουν στην πλειοψηφία τους τον ρόλο κουρσάρων που, μεθυσμένοι απ’ την εξουσία, ”χαλούν” και ”κουρσεύουν” τον ελληνικό λαό. Τον λαό που τους διάλεξε για ”σποριάδες”, για δημιουργούς, με την ελπίδα ότι θα τον βάλουν στο σωστό δρόμο, ώστε να τον συνετίσουν απ’ τα συλλογικά του πλανέματα.

Για ”σποριάδες” που θα φρόντιζαν να προετοιμάσουν το έδαφος για να κάνουν πράξη τα οράματα που επαγγέλλονταν με βάση το πολιτικό τους πρόγραμμα για την κοινωνία και την πατρίδα και με την ένταση της θέλησης και της αποφασιστικότητάς τους να πετύχουν.
Η τόνωση του ηθικού και του εθνικού φρονήματος του λαού  –όπως και η ανόρθωση της ψυχής– δεν απαιτούν βαθμιαία εξέλιξη, άλλωστε, αλλά ένα απότομο ξύπνημα, μια αιφνιδιαστική αφύπνιση των δυνάμεων που κοιμούνται, ώστε να αναγεννηθούν όπως ο αναγεννόμενος απ’ τις στάχτες του Φοίνικας.

Αντ’ αυτού όμως οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι του λαού έκαναν κανόνα πολιτικής το ”είπα-ξείπα” αποκαλύπτοντας την αφερεγγυότητά τους και καταστρέφοντας τις ελπίδες των πολλών που τους ψήφισαν. Έτσι επήλθε σταδιακά ο μαρασμός των Ελλήνων και της Ελλάδας. Οι Έλληνες έπαψαν να πιστεύουν και να εμπιστεύονται. Έπαψαν να πιστεύουν στον εαυτό τους και να εμπιστεύονται αυτούς που εξέλεξαν, γιατί κανείς τους δεν τόλμησε να κάνει αυτό που υποσχέθηκε να κάνει. Έτσι έγινε και πέταξε στον αέρα η ζωική, ανυπότακτη ορμή των Ελλήνων που τροφοδοτούσε άλλοτε τις ψυχικές τους δυνάμεις και μετέτρεπε σε πεδίο δόξης λαμπρό την Ελλάδα. Πεδίο άντλησης διανοητικής έρευνας, παραγωγικότητας και δημιουργίας.

Μιλώ για ”δημιουργία”

Μιλώ για ”δημιουργία” και μου έρχεται συνειρμικά στο μυαλό η πολιτική μας ένδεια που έχει να κάνει με το γεγονός ότι στερούμαστε κράτος και πολίτες ικανών και εμπνευσμένων ηγεσιών οι οποίες να μην περιορίζονται μόνο στο ρητορικό χάρισμα της πειθούς (γιατί το προσόν της φυσικής ρητορείας και ευγλωττίας υπάρχει εν αφθονία), αλλά να έχουν σθένος, όραμα, πυγμή και αποφασιστικότητα, για να κάνουν όλα αυτά που υπόσχονται πράξη.

Όλα αυτά όμως και πολλά άλλα που περιμένουν να δουν οι Έλληνες μια ζωή, δεν τα βλέπουν να συντελούνται επί καμίας κυβέρνησης, παρόλο που διανύουμε την εποχή της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης και θα έπρεπε ήδη να έχουμε κάνει εδώ στην πατρίδα τη δική μας ειρηνική επανάσταση – κυβερνώντες και κυβερνώμενοι– ώστε να δούμε να προωθείται και να εφαρμόζεται η φιλοσοφία της δημιουργικότητας σε όλα τα πεδία άσκησης πολιτικής.

Νομίζω ότι το πιο σπουδαίο δώρο που θα μπορούσε να κάνει ένας πρωθυπουργός για τους νέους θα ήταν να εντάξει στο υπουργείο Πολιτισμού ή Παιδείας ένα ξεχωριστό υφυπουργείο με ομάδες εξειδικευμένων ανθρώπων οι οποίοι να είναι επιφορτισμένοι με την ευθύνη να αλιεύουν, να προωθούν και να στηρίζουν δημιουργικούς Έλληνες. Έλληνες με ταλέντα και αντικείμενο μια ευρεία γκάμα ”προϊόντων”.

Οι Έλληνες κόβουν βόλτες στον πάτο της γυάλας…

Κάτι τέτοιο, όμως, μόνο ένας ηγέτης που εμφορείται από δημιουργικότητα θα μπορούσε να το θέσει ως πρώτο στόχο της πολιτικής του ενθαρρύνοντας την παραγωγή ιδεών και υποστηρίζοντάς την με χρόνο, διαθεσιμότητα και κίνητρα, ώστε να υπάρχει διάθεση να μοιραστούν οι ενδιαφερόμενοι τη γνώση με άλλους ως δημόσιο αγαθό. Κάτι τέτοιο δεν έγινε φυσικά και οι Έλληνες, αφού είδαν κι απόειδαν, απογοητεύτηκαν, απελπίστηκαν και έπαψαν να διεκδικούν. Κοινώς συμβιβάστηκαν, έγιναν ”φιλήσυχοι” πολίτες (αδρανοποιημένοι, κοινώς) από εκεί που ήταν διεκδικητές και επαναστάτες.

Τώρα (και το ”τώρα” κρατάει χρόνια), δουλειά-σπίτι-εξοχικό και καφέ στη βεράντα το καλοκαίρι ή παντόφλες-πιτζάμες στο τζάκι με τη γάτα αγκαλιά το καταχείμωνο. Η ημιχρεοκοπία και καπάκι η πανδημία στάθηκαν… ευνοϊκές, τελικά, για την εξουσία. Το λέω πικρά, πικρόχολα ίσως αυτό το τελευταίο, γιατί βλέπω ότι τα δυο κακά μαζί τρομοκράτησαν τους Έλληνες και, αφού τους γονάτισαν οικονομικά, τους μπόλιασαν με τον ιό του φόβου και τους έκλεισαν στα σπίτια τους, έτσι που –για να αποφασίσουν να βγουν– πρέπει πρώτα να το ψιλοκοσκινίσουν.

Τα δεδομένα αυτά εξηγούν με το παραπάνω γιατί – εκεί που πετούσαν άλλοτε τη σκούφια τους για ελευθερία και σπαρτάραγαν σαν χρυσόψαρα γυάλας στην ιδέα τυχόν περιορισμού τους – τώρα κλειδώνονται ”οικειοθελώς” στα σπίτια τους (τα ”lockdown” έγιναν καθημερινότητα) και, στριμωγμένοι από την κυβέρνηση και τον κορονοϊό, κόβουν βόλτες στον πάτο της γυάλας…