Οι ελληνικές τράπεζες και ο unorthodox urban guerilla thinker

Η σχέση μου εν γένει με τους αριθμούς, αλλά ειδικά με το χρήμα δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα καλή, παρότι έχω πατέρα μαθηματικό και μητέρα λογίστρια. Εκτός αν πρόκειται για δημοσκοπικά στοιχεία και αξιομνημόνευτες 6άρες του Ολυμπιακού! Λογικό λοιπόν είναι να τρέφω τα ίδια αρνητικά αισθήματα και εν γένει για τις τράπεζες και όποια δοσοληψία διενεργείται μέσα σε αυτές.

Οι ναοί του χρήματος –τα χρηματιστήρια– πάντα με άφηναν ασυγκίνητο. Μόνο 300 ευρώ έβαλα σε ένα κρυπτονόμισμα πρόσφατα, θεωρώντας το αντισυστημική κίνηση και όχι επένδυση. Το ίδιο συναίσθημα τρέφω για τις αποθήκες του χρήματος, τις τράπεζες. Ασυγκίνητος βέβαια, δεν σημαίνει και ανενόχλητος. Είμαι εδώ και αρκετά χρόνια ένας από τους εκατοντάδες χιλιάδες συνέλληνες, που έχουν υποστεί “τραπεζική κακοποίηση”.

Ένα ιδιότυπο #Metoo έχει εμπεδωθεί ως δεδομένο στην καθημερινότητά μας και γίνεται σχεδόν αποδεκτό ως αυτονόητο. Δεκάδες τηλέφωνα για καθυστερήσεις δόσεων, για νέα τραπεζικά προϊόντα και τώρα τελευταία ακόμη και για να σε προειδοποιήσουν ότι θα πρέπει να γίνει κάποια κατάθεση! Ότι τελειώνει ο μήνας και είναι εκκαθάριση λογαριασμών και δυστυχώς ημέρα πληρωμών.

Η μόνη ημέρα που θα ήθελα να είχα ένα avatar να με αντικαθιστά. Όσο όμως και αν προσπαθούν οι λογιστές μου, κάποιες πράξεις πρέπει να τις κάνω μόνος μου. Μία εξ αυτών, την υπογραφή μου, με έμαθε η μαφία του ΕΟΤ να την διπλοπροσέχω. Μπαίνω λοιπόν φουριόζος για μία (μόνο μία) υπογραφή σε άδειο υποκατάστημα γνωστής τράπεζας. Κάτι σημαντικό έχω ξεχάσει. Όχι το στυλό. (έχουν αυτοί). Ούτε τα χρήματα (μάλλον έχουμε εμείς, όχι βέβαια όσα χρειαζόμαστε). Ναι το βρήκατε… τη μάσκα! Δέχομαι αυστηρότατη παρατήρηση από την υπάλληλο:

1. Τ.Υ. «Να πάτε να βάλετε τη μάσκα σας και μετά να έρθετε» (επί της αρχής είχε δίκιο).
2. Ν.Κ. «Το αυτοκίνητο μου το έχω παρκάρει 10 λεπτά μακριά».
3. Τ.Υ. «Όποιος δεν έχει μυαλό έχει πόδια».
4. Ν.Κ. «Μα, είναι δύο δευτερόλεπτα. Έγινε το κακό. Έκανα PCR εχθές (αλήθεια) και ήταν αρνητικό». (Επίσης αληθές)
5. Τ.Υ. «Σας παρακαλώ κύριε, λειτουργούμε με κανόνες. Δεν διαβάζετε της ενημερωτικές σημάνσεις;» (πάλι έχει δίκιο).

Ένα ατομικό “πραξικόπημα”

Δεν συνεχίζω τη μάταιη συζήτηση και στο πήγαινε-έλα παίρνω μια μεγάλη απόφαση. Να αρχίσω ένα τραπεζικό ανέκδοτο, να ασχολούμαι με τους ξινούς τραπεζικούς και τις τράπεζές τους, μέσα όμως από το πρίσμα που γνωρίζω καλά: τα γράμματα και μάλιστα τα “ψιλά”. Γιατί μαζί τους ή πρέπει να είσαι ο Elon Musk (ακόμη και τον δισεκατομμυριούχο Powlson ρίξανε οι Έλληνες μεγαλοτραπεζίτες), ή ο Mr. Casa del Papel ή unorthodox Urban Guerilla thinker (ασύμβατος σκεπτόμενος αντάρτης πόλεων).

Εγώ ούτε φιλοδοξώ, ούτε μπορώ να γίνω ο πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου, ούτε προλαβαίνω –και να ήθελα– να γίνω ληστής τραπεζών. Ο Dillinger, η Bonnie και ο Clyne αποτελούν πλέον περισσότερο κινηματογραφικούς μύθους και λιγότερο προοπτική καριέρας. Γι’ αυτό από την ημέρα του συμβάντος, από την 21η Απριλίου 2021, κάνω το συμβολικά δικό μου μικρό ατομικό και λίαν επικίνδυνο πραξικόπημα κατά των ελληνικών συστημικών τραπεζών.

Γνωρίζω την βαρύτητα των λέξεων που χρησιμοποιώ. Γι’ αυτό και τις επιλέγω συνειδητά. Όχι γιατί η ξινή υπάλληλος εξάντλησε επάνω μου με αυστηρότητα τους κανόνες δημόσιας υγείας, αλλά γιατί τα αφεντικά της (η εν λόγω μάλλον δεν υποψιάζεται ότι λίαν συντόμως θα αποτελέσει παρελθόν, όπως και χιλιάδες συνάδελφοί της τα τελευταία χρόνια) μας εκμεταλλεύονται όλους ανεξαιρέτως. Πώς; Πολλαπλώς. Οι λέξεις κλειδιά είναι προμήθειες και “ψιλά γράμματα”.