Οι έμποροι του κοσμοπόλιταν ανθρωπισμού – Τι έφερε ο Έβρος στο προσκήνιο

Έστω αργά και μπουσουλώντας η χώρα βρίσκει κάποιον προσανατολισμό στο μεταναστευτικό, όπως συνοψίζεται σε δύο λέξεις που τολμήθηκαν μετά από χρόνια παθών κι εμφύλιας κυοφορίας: Αποτροπή και διεθνοποίηση. Χρειάστηκε πρώτα η εισβολή να λάβει διαστάσεις οργανωμένης μαζικής πολιορκίας (Έβρος) κι εμφύλιων συρράξεων εν μέσω εντεινόμενων ερντογανικών απειλών που στρουθοκαμηλικά αντιμετωπίζονταν ως “κίνδυνος ατυχήματος” και με πολιτικές κατευνασμού. Χρειάστηκε να αποκαλύψει το βαρβαρικό πρόσωπό του ο “ανθρωπισμός” των πολιτικών “αντικατάστασης λαού” και “ιθαγενοποίησης ψηφοφόρων”.

Χρειάστηκε να αρχίσουν να αποκαλύπτουν την πραγματική θέση τους στη ζωή και την ιστορία το «δεν θέλουμε μια Ευρώπη-φρούριο» του Σημίτη, το «είμαστε λαός μεταναστών» του Γιώργου Παπανδρέου, οι αντιρατσιστικές συναυλίες Νταλάρα, Παπούλια και Ιερώνυμου, το «ανοίξτε τα σύνορα» του ΣΥΡΙΖΑ, το «θα τους αμολύσουμε στην Ευρώπη» του Καμμένου, το «η 28η Οκτωβρίου δίνει ένα μήνυμα στο ρατσισμό και την ξενοφοβία» του Τσίπρα, το «είναι πρόσφυγες κι όχι μετανάστες» του ΚΙΝΑΛ. Όλα αυτά και τόσα άλλα “προοδευτικά”, όπως ο “πολυπολιτισμός”, το «καμιά απειλή, απλώς λιάζονται», το «παράτυποι κι όχι παράνομοι», το «είναι φασιστικό να μιλούμε για εισβολή», το «λύση στο δημογραφικό», οι «μετανάστες-επενδυτές», οι ΜΚΟ…

Πάντα με λεζάντα τις ακρότητες τύπου Βελόπουλου, τις καταγγελίες «στρατιωτικοποίησης» τύπου Βαρουφάκη και τα “αντινατοϊκά” χαιρετίσματα τύπου ΚΚΕ. Φυσικά, στο τεχνικό-εφαρμοστικό της σκέλος η αποτροπή δεν είναι καθόλου απλή. Απαιτεί κατάλληλη οικονομία και κλιμάκωση κινήσεων, ευρηματικότητα, διαχειριστική αποτελεσματικότητα, αλλά κυρίως αποφασιστικότητα και συνέπεια προσανατολισμού.

Απαιτεί επίσης εσωτερική ομοψυχία σε τοπίο ευρύτερου ιδεολογικοπολιτικού διχασμού. Απαιτεί μάχες ενότητας, αλλά ταυτόχρονα και μάχες κατά της ψευδομοψυχίας, του ύπουλου ψευτοπροοδευτισμού, του σταλινοφιλελέ εθνομηδενισμού, της διαλυτικής κορεκτίλας, του απολιτίκ ψευδανθρωπισμού, του ψευδορεαλισμού, της αυταπάτης για μια διέξοδο, χωρίς παράλληλη βαθιά πολιτική-κοινωνική ανασύνταξη. Απαιτεί, τέλος, οργανική σύνδεση με το άλλο σκέλος της αναγκαίας πολιτικής, τη διεθνοποίηση. Εδώ ανοίγει τεράστια ατζέντα που καμιά σχέση δεν έχει με κάποια δήθεν επιδέξια διπλωματία τακτικών συμμαχιών, όπως νομίζουν πολλοί και που τα κύρια σημεία της θίγουμε επιγραμματικά:

Η ζητιανιά ευρωπαϊκής αλληλεγγύης

Πρώτον: Η διεθνοποίηση του μεταναστευτικού δεν είναι ανεξάρτητη απ’ την απαιτούμενη διεθνοποίηση της τουρκικής απειλής στην Ελλάδα, τη Μεσόγειο αλλά και την Ευρώπη. Συνδέεται έτσι με ευρύτερες στρατηγικές συμπράξεις, στις οποίες οι ad hoc τρέχουσες συγκλίσεις (Αίγυπτος, Ισραήλ, Βαλκάνια), πρέπει να εξελιχθούν το ταχύτερο.

Δεύτερον: Βάση της διεθνοποίησης δεν μπορεί να αποτελέσει η ζητιανιά ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, αλλά η κατάδειξη της ευρύτερης απειλής για την Ευρώπη και τη Δύση (και της αναγκαίας αποτροπής) που εκπροσωπεί η έφοδος του Τρίτου Κόσμου. Μία έφοδος που θα προσλάβει τα επόμενα χρόνια διαστάσεις τάξης δεκάδων κι εκατοντάδων εκατομμυρίων. Εννοείται ότι, εκτός περιορισμένου αριθμού πολεμικών προσφύγων, το τροπάρι προς την Ευρώπη «πάρτε εσείς το βάρος που σας αναλογεί» είναι ανάλογο της απολύτως αδιέξοδης πολιτικής Μουτζούρη με τη σχετική μουτζούρεια χειρονομία, από πλευράς Ευρώπης όμως, αναμενόμενη.

Τρίτον: Οι δημογραφικές, οικονομικές και γεωπολιτικές παράμετροι του μεταναστευτικού διαμορφώνουν τοπίο εποχής μηδικών και υστεροβυζαντινών. Δηλαδή ανοίγουν, με κραυγαλέα ανάλογους ιστορικούς όρους, το κεφάλαιο της παγκόσμιας βιοτικής αναδιανομής, πολιτισμικής σύγκρουσης και νέας πλανητικής πολιτικής τάξης. Δίπλα στα άλλα μεγάλα ζητήματα της εποχής (οικονομική κρίση, περιβαλλοντικά, ψυχοκοινωνική διάλυση) το μεταναστευτικό-δημογραφικό κρούει τη θύρα του μεταφιλεύθερου οικουμενισμού, ή του χάους. Κάτι που ξεπερνά, όχι μόνον τα “προσκοπικά” των αφελών και τον πολιτικό παρασιτισμό των αριστερών εμπόρων του “ανθρωπισμού”, αλλά και τη γενικότερη φιλελεύθερη ατζέντα της κοσμοπόλιταν κοινωνικής απονεύρωσης.

Άμυνα και οικουμενικότητα

Τέταρτον: Διεθνοποίηση δεν σημαίνει χαλάρωση στα λοιπά αναγκαία της αποτροπής και της άμυνας. Αντίθετα. Η Αυστραλία και το Ισραήλ αποτελούν εδώ τα αντίστοιχα παραδείγματα, όπως και η Τουρκία της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας, που φτάνει το 80% των εξοπλισμών της. Καλό παράδειγμα αποτελεί επίσης η Τουρκία στην “επικοινωνία” των πραγμάτων, διεθνή κι εγχώρια, μακροχρόνια και συγκυριακή, όχι φυσικά στην ηθική της, αλλά οπωσδήποτε στην πρόνοια και τεχνική της.

Πέμπτον: Η αποφασιστική αναβάθμιση της κοινής ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής, άμυνας και στρατιωτικής παρουσίας, είναι απολύτως αναγκαία στην ιστορική αυτή εποχή, αλλά είναι επίσης εφικτή με τις κατάλληλες πρωτοβουλίες. Η ισχυρή Ευρώπη των εθνικών πολιτισμών είναι η γέφυρα από τη “φιλελέ” χαοτική-ολοκληρωτική παγκοσμιοποίηση, στην αναγκαία μεταπολίτευση της, στην οικουμενικότητα.

Έκτον: Η οικουμενικότητα, ως η μόνη θετική πλανητική προοπτική, βρίσκεται απέναντι τόσο σε σωβινισμούς, περίκλειστους κι εύθραυστους εθνικούς ευδαιμονισμούς, όσο και στους κοσμοπόλιταν εθνομηδενισμούς. Αποτελώντας κορύφωση και καρπό του ίδιου του εθνικού, προϋποθέτει ωρίμαση των οικουμενικών και πολιτικών όρων σε ασφαλές εθνικό έδαφος και ανάπτυξη τους στη βάση του εθνικού πολιτισμικού οπλισμού. Ο οικουμενισμός ως διεκδίκηση είναι πάντοτε εθνικός οικουμενισμός, απαιτώντας στο παρατεταμένο “εν τω μεταξύ” και τις κατάλληλες δύο όψεων δράσεις.

Η Τουρκία στο παζλ

Επτά: Στο ιστορικό τοπίο η ανάγκη προσαρμογής των μεγάλων διεθνών συνεργασιών κι οργανισμών είναι αυτονόητη. Το “Δουβλίνο”, τα κολοβά ευρωτουρκικά σύμφωνα και τα σχετικά είναι το λιγότερο. Το ΝΑΤΟ, νεκρό κατά τον Μακρόν, οικονομικά βαρύ για τον Τραμπ και ανεπαρκές για απειλούμενες χώρες, όπως η δική μας, θα χρειαστεί βαθιά αναθέσμιση. Είναι, όμως, αδύνατη χωρίς ανάπτυξη εναλλακτικού δέους και πλέον ανεξάρτητης ευρωπολιτικής.

Ο ΟΗΕ, σχεδόν γραφικός ως η Κοινωνία των Εθνών του Μεσοπολέμου, έχει να μετεξελιχθεί σε οικουμενικό οργανισμό ασφάλειας και ουσιαστικού ανθρωπισμού, δηλαδή διαμόρφωσης κι επιβολής του διεθνούς δικαίου. Με αρχή τα εύκολα, όπως η άρση απαγόρευσης του push back που ανήκει σε άλλη εποχή. Μερίμνει των νοούντων κι ερήμην των ψευδορεαλιστών και ψευδανθρωπιστών.

Όγδοον: Κρίσιμος κόμβος όλου του παζλ είναι η Τουρκία, πειρατική κι απειλητική ως σημαντικός κλειδούχος και τοκιστής των τριτοκοσμικών μεταναστευτικών-πολιτισμικών πιέσεων. Επίσης, πολύτιμη για τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, τη Γερμανία, αλλά και την Ασία και την τζιχάντ. Ωστόσο, η ανάπτυξη απέναντι στην Τουρκία μιας πολιτικής του τύπου «κάτσε καλά για να δεις προκοπή» είναι μεν δύσκολη και υψηλών απαιτήσεων, αλλά όχι ανέφικτη.

Είναι εφικτή, διότι έχει αντίκρυσμα στις πολιτικές βάθους ΗΠΑ, Ρωσίας, Γερμανίας, Ισραήλ, Αιγύπτου, αλλά και στην τουρκική κοινωνία, υπό όρους κατάλληλης και συστηματικής πολιτισμικής παρέμβασης. Στην πραγματικότητα, στο αντιφατικό τουρκικό αυτό ταμπλό θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό η δυνατότητα της Δύσης να αναστρέψει την παρακμή της, αλλά και της Ελλάδας να επιβιώσει, συνεισφέροντας στη διέξοδο και ξεπερνώντας την πολιτική του ζήτουλα δικαιούχου.

Ο μεταναστευτικός εκβιασμός

Ένατον: Φυσικά όλα τα παραπάνω αποτελούν στοιχήματα, δηλαδή πολιτικά επίδικα, αλλά και τη μόνη εναλλακτική στα αδιέξοδα της εποχής, ορίζοντας και τις ειδικότερες κινήσεις και πολιτικές έναντι της Τουρκίας. Έτσι, για παράδειγμα, είναι αναγκαίος ο αφοπλισμός της Τουρκίας απ’ το όπλο του μεταναστευτικού εκβιασμού. Αυτό σημαίνει ισχυρή ευρωπαϊκή αποτροπή, αλλά και μαζικές επιστροφές στις χώρες καταγωγής, επιβαλλόμενες με πολυεπίπεδη πίεση σε κάθε κατεύθυνση, αλλά και με οργάνωση χώρων ενδιάμεσης κράτησης εκτός Ευρώπης και Τουρκίας. Που σημαίνει ακόμα διαμόρφωση ειδικότερης ειρηνευτικής ευρωπολιτικής στο πλέγμα Συρία-Ρωσία-Τουρκία-Κούρδοι κτλ. εκτός τουρκικών προδιαγραφών και στοχεύσεων.

Ο ψευδεπίγραφος ανθρωπισμός

Δέκατον: Ο ανθρωπισμός ως πέραν του “προσκοπισμού” και των ΜΚΟ εκπτώσεων του, αλλά και κάθε ανόητου ρομαντισμού, απαιτεί στη χώρα εθνική-οικουμενική πολιτική απέναντι στον παρασιτικό ψευδοπροοδευτισμό, τον σταλινοφιλελέ εθνομηδενισμό και τον ανοικουμενικό μισαλλόδοξο σωβινισμό. Η ανάκτηση του εθνικού χώρου και του πολιτισμικού κεκτημένου (αυτοάμυνα, οικουμενικότητα, φιλοξενία κτλ.) ανήκουν στο περιεχόμενό του, όπως και η αποκατάσταση των γλωσσικών-νοηματικών όρων που επιχειρεί να διαλύσει η φιλελέ κορεκτίλα. Αυτή η κορεκτίλα που ονομάζει τον εισβολέα «παράτυπο» κι εσένα «ρατσιστή», η οποία δια στόματος τεσσάρων κορυφαίων Ευρωπαίων και προς πίστωση του Μητσοτάκη, έχασε μέγα μέρος του ιδεογλωσσικού πλαστογραφήματος που έχτιζε επί χρόνια.

Ενδέκατον: Ο ανθρωπισμός όμως μιας εθνικής-οικουμενικής πολιτικής, κι αντίστοιχης ευρωπαϊκής, περιλαμβάνει δύο ακόμα κρίσιμα στοιχεία: Το πρώτο, απολύτως ομόρροπο με την πρωταρχική ανθρωπιστική-πολιτική υποχρέωση προς τους ίδιους τους πολίτες των πολιορκούμενων χωρών, είναι η επιστροφή των τριτοκοσμικών πιέσεων στις ίδιες τις πηγές τους. Έτσι θα γίνουν παράγοντες των εκεί αναγκαίων κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων, αφού η δυστυχία του Τρίτου Κόσμου απαιτεί τον επιτόπιο πόλεμο ενάντιά της. Το δεύτερο είναι η αναγκαία, συστηματική κι ελεγχόμενη διεθνής στήριξη αυτού του πολέμου, δηλαδή η πολιτική, οικονομική και τεχνική βοήθεια απ’ τη Δύση στον Τρίτο Κόσμο.

Πολιτικές υψηλών απαιτήσεων

Δωδέκατον: Φυσικά, όλα αυτά αφορούν πολιτικές πολύ υψηλών απαιτήσεων μακράν των μίζερων μικροπολιτικών και συστημικών ιδεολογιών. Έχουν όμως μία δυνάμει παγκόσμια κοινωνική βάση, αναμένοντας εν μέσω καταστροφικών εναλλακτικών, τις οδηγούς πολιτικές τους. Πολιτικές υπερβατικού ρεαλισμού που κατανοούν όχι μόνον τις σχετικές ανάγκες, αλλά και την παγίδευση των κρίσιμων πόλων (ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, ΕΕ) σε παραπαίουσες κι επικίνδυνες πολιτικές “επιθετικής άμυνας” και χωριστών-συγκρουόμενων διασφαλίσεων. Που όμως στο βάθος τους αναζητούν ουσιαστικές μεταβατικές εγγυήσεις και σύμμετρους συμβιβασμούς, όπου και η δυνητική ευρωπαϊκή πρωτοπορία και υποχρέωση.

Δέκατο τρίτον: Οι κοινωνίες εξαντλούν τα ανθρώπινα και τα αυτόφωτα πολιτικά όριά τους, ψηλότερα των ταγών τους, αλλά ανεπαρκή. Επειδή, λοιπόν, υποστρέφονται σε “μουτζούρεια” και “λεπένια”, οι ελάχιστοι νουνεχείς πολιτικοί και πνευματικοί ταγοί, έχουν δουλειά να κάνουν σε κάθε κατεύθυνση κι επίπεδο, απ’ τη Μέρκελ, τον Όρμπαν και τον αναγνώστη της Bild ως την αμερικανική διανόηση, τον Θανάση και τον Μωχάμεντ Λη. Ίσως και η διακομματική σταρ των 200 χρόνων Αγγελοπούλου και σία, βρουν κάτι να κάνουν πραγματικά άξιο της επετείου.