Οι επιρροές του Ναζισμού από το Ισλάμ

του Δημήτρη Δεληολάνη  – 

Στις αποκρυφιστικές πτυχές του Ναζισμού δεν υπάρχει τίποτα το ελληνικό. Απεναντίας είναι διαποτισμένες από ισλαμικά στοιχεία. Ο ιδρυτής της εταιρείας “Θούλη” ήταν ένας Γερμανός μετανάστης στην Τουρκία, ο Ρούντολφ Γκλάουερ. Αργότερα θα αλλάξει το όνομά του σε Ρούντολφ φον Σεμποτέντορφ, διότι, κατά τους ισχυρισμούς του, υιοθετήθηκε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία από τον μονίμως εγκατεστημένο εκεί βαρόνο Χάινριχ φον Σεμποτέντορφ.

 

Ο Ρούντολφ απέκτησε την οθωμανική υπηκοότητα, πολέμησε στις τάξεις του τουρκικού στρατού στον πρώτο βαλκανικό πόλεμο, έγινε μουσουλμάνος και μυήθηκε σε διάφορες αδελφότητες σούφι. Κατά τα λεγόμενά του, οι αδελφότητες αυτές είχαν επηρεάσει σε βάθος την τουρκική μασονία. Το 1916 επέστρεψε στη Γερμανία και ίδρυσε στη Βαυαρία τη “Θούλη”. Είναι η μυστική εταιρεία που κατάφερε σε σύντομο χρονικό διάστημα να υπερισχύσει έναντι των πολυάριθμων μυστικιστικών ομάδων που δρούσαν τότε εκεί.

Το 1918 ο Τούρκος-Γερμανός ίδρυσε το Κόμμα των Γερμανών Εργαζομένων, στο οποίο θα ενταχθεί το επόμενο έτος ο Χίτλερ. Ο Χίτλερ θα αναρριχηθεί στην ηγεσία και θα αλλάξει την ονομασία σε Εργατικό Εθνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Γερμανίας. Ο φον Σεμποτέντορφ, όμως, είχε ήδη εκδιωχτεί από το πρωτο-ναζιστικό αυτό μόρφωμα.

Όχι για ιδεολογικές διαφορές, αλλά διότι, κατά τη διάρκεια συγκρούσεων με τους επαναστατημένους κομμουνιστές, κατηγορήθηκε ότι είχε αφήσει από αμέλεια να πέσουν στα χέρια των αντιπάλων οι κατάλογοι των μελών της “Θούλης”. Η αμέλειά του είχε προκαλέσει τον τουφεκισμό επτά μυημένων.

Επιστροφή στην Τουρκία

Ο ιδρυτής της οργάνωσης θα εγκαταλείψει τη Γερμανία και θα επιστρέψει στην Τουρκία. Ξαναγύρισε όμως στη Γερμανία το 1933 και προσπάθησε να ανακτήσει κάποια επιρροή στο ναζιστικό καθεστώς, δημοσιεύοντας ένα βιβλίο με αποκαλύψεις γύρω από την ιστορία της «Θούλης». Στον Χίτλερ οι αποκαλύψεις αυτές δεν άρεσαν.

Το βιβλίο κατασχέθηκε, ο φον Σεμποτέντορφ συνελήφθη, αλλά γρήγορα απέδρασε και κατέφυγε πάλι στην Τουρκία. Εκεί φαίνεται να συνεργάστηκε ταυτόχρονα ως διπλός πράκτορας για τη γερμανική και τη βρετανική κατασκοπία, ώσπου το 1945 αυτοκτόνησε βουτώντας στα νερά του Βοσπόρου.

Οι ισλαμικές αποκρυφιστικές ρίζες όμως άφησαν εμφανή ίχνη στις αντιλήψεις του Χίτλερ και του ναζιστικού επιτελείου, κυρίως του Χίμλερ. Το ναζιστικό καθεστώς προώθησε συγκεκριμένες ενέργειες υπέρ των μουσουλμάνων.

Φιλοξένησε στο Βερολίνο και συνεργάστηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα με τον Μέγα Μουφτή της Ιερουσαλήμ. Κατά τη διάρκεια του πολέμου στρατολόγησε μαζικά μουσουλμάνους στα Βαλκάνια, τη Σοβιετική Ένωση, αλλά και μεταξύ των Αράβων. Υπολογίζεται ότι εντάχθηκαν στα SS (και όχι στον τακτικό στρατό) περίπου 60.000 μουσουλμάνοι των Βαλκανίων, 350.000 του Καυκάσου και 13.000 Άραβες. Δεν ήταν μόνον τακτικές κινήσεις.

Ο Χίτλερ για το Ισλάμ

«Αν ο Κάρολος Μαρτέλος έχανε στη μάχη του Πουατιέ ο κόσμος θα άλλαζε όψη. Ο κόσμος είχε ήδη καταδικαστεί να υποπέσει κάτω από την ιουδαϊκή επιρροή (και το παράγωγό της, τον χριστιανισμό, αυτό το τόσο άνοστο πράγμα!), καλύτερα θα ήταν να είχε θριαμβεύσει το Ισλάμ. Η θρησκεία αυτή ανταμείβει τον ηρωισμό, υπόσχεται στους πολεμιστές τις χαρές του έβδομου ουρανού. Με ένα τέτοιο πνεύμα, οι Γερμανοί θα μπορούσαν να κατακτήσουν τον κόσμο. Ο χριστιανισμός τους εμπόδισε», έγραψε ο Χίτλερ στο δεύτερο βιβλίο του, που εκδόθηκε μετά το θάνατό του.

Οι σχέσεις μεταξύ ναζιστικού καθεστώτος και Ισλάμ ήταν στενές. Όπως είναι επίσης γνωστό ότι οι επιρροές ναζιστικών θεωριών είναι ακόμη ισχυρές στον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο. Αυτό ισχύει ακόμη και για τις πιο προωθημένες πολιτικές εκφράσεις του, όπως είναι η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης.

Συχνά οι επιρροές αυτές οφείλονται στην παρουσία πρώην ναζιστών που κατέφυγαν στην Αίγυπτο, τη Συρία και το Ιράκ μετά το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου και αφορούν κυρίως τον παναραβισμό και τον αραβικό εθνικισμό. Πριν από μερικά χρόνια, όμως, ο αμφιλεγόμενος ιστορικός Ερνστ Νόλτε διετύπωσε την άποψη ότι υπάρχουν πολλά κοινά σημεία στη θεωρητική αντίληψη του ναζισμού και του ισλαμικού φονταμενταλισμού, κυρίως σε ό,τι αφορά την «επαναστατική απόρριψη του σύγχρονου κόσμου». Ο Νόλτε είναι ουσιαστικά ο πρώτος που εξίσωσε τα εγκλήματα του ναζισμού με τα εγκλήματα του κομμουνισμού, πυροδοτώντας μία συζήτηση, η οποία είχε και τις προηγούμενες ημέρες συνέχεια, λόγω του συνεδρίου στην Εσθονία.

Ο κοινός παρονομαστής

Δεν είναι τυχαίο εξάλλου το γεγονός ότι στην Ιταλία νεοφασίστες πρώτου μεγέθους, όπως, επί παραδείγματι, ο Κλάουντο Μούτι, ασπάστηκαν το ριζοσπαστικό Ισλάμ. Ίσως να μην είναι άσχετος και ο θαυμασμός προς τη Χεζμπολάχ που εξέφρασε ο Ηλίας Παναγιώταρος σε συνέντευξή του σε τηλεόραση της Αυστραλίας. Έχει παίξει ρόλο σ’ όλα αυτά βεβαίως και η εχθρότητα των μουσουλμάνων προς το Ισραήλ, όπως επίσης και η εχθρότητα των ναζιστών προς τους Εβραίους.

Εν κατακλείδι, ο “εθνικισμός” που ευαγγελίζεται η Χρυσή Αυγή είναι η ίδια εκείνη εθνικοφροσύνη που λειτούργησε ως άλλοθι προκειμένου να δικαιολογηθεί η συνεργασία με τους ξένους κατακτητές κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου. Μια ψευδεπίγραφη θεωρία που οδήγησε το πραγματικό και όχι ιδεατό έθνος στη συστηματική υποτέλεια προς τις ξένες δυνάμεις.

Είναι καλό να το γνωρίζουν οι καλόπιστοι ψηφοφόροι αυτού του κόμματος. Ενδεχομένως να το προσέγγισαν ως αντίδραση όχι μόνο για το ξεπούλημα της χώρας που συστηματικά προωθείται με τα μνημόνια, αλλά και εξαιτίας μιας αδικαιολόγητης υποβάθμισης του εθνικού και πατριωτικού παράγοντα από μέρους του κορμού της ελληνικής Αριστεράς.