Οι γενιές της ανομίας, το “χυμένο αίμα” και η νέα Ύβρις

Μες στις γενεές της ανομίας
Η Ύβρις η παλαιά το συνηθίζει να γεννά
Την νέα Ύβριν. Αργά ή νωρίς
την πεπρωμένη μέρα θα γεννηθεί.
Αισχύλος, Αγαμέμνων.

Η τραγωδία της σημερινής Ελλάδας δεν μπορεί παρά να  σηματοδοτείται από μια διαρκή επιστροφή στο παρελθόν. Η συνεχής αναψηλάφηση γεγονότων του πρόσφατου, αλλά και του απώτερου παρελθόντος αποτελεί εκ των ων ουκ άνευ προκειμένου να μπορέσουμε να κατανοήσουμε τη σημερινή δύσκολη κατάσταση.

Δημιουργείται με αυτόν τον τρόπο μια αλληλουχία “χυμένου αίματος”, η διερεύνηση του οποίου θα αναδείξει τις ευθύνες όλων όσων συμμετείχαν στη διαμόρφωση της παρούσας κατάστασης. Πρωτίστως, το μεγάλο βάρος πέφτει στους ώμους των ταγών της πολιτικής, οι οποίοι συμμετείχαν στη διακυβέρνηση της χώρας. Περί αυτού δεν υπάρχει καμία διαφωνία.

Όλοι όσοι κυβέρνησαν την χώρα τα τελευταία χρόνια δεν αρνούνται μόνο την οποιαδήποτε συζήτηση για το παρελθόν, αλλά επιδιώκουν με χίλιους τρόπους να το διαγράψουν, να το εξαφανίσουν. Το βάρος του είναι ασήκωτο. Η αποσιώπηση πραγματοποιείται έντεχνα, μέσω της επιλεκτικής αναφοράς σε γεγονότα ή πρόσωπα, τα οποία –θεωρούν– ότι τους προσφέρουν κάποιο όφελος. Ο τρόπος αυτός να ταξιδεύει κανείς στο παρελθόν είναι, βεβαίως, ένα είδος λήθης. Η μνήμη είναι μια περιττή πολυτέλεια όταν επιλέγει να μην έχει πρόσβαση στο παρόν.

Οι γενιές της ανομίας

Το ζήτημα είναι ότι το κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον που επικράτησε τα τελευταία τουλάχιστον 20 τόσα χρόνια προκάλεσε τη διάλυση του πόλου της λαϊκής υποκειμενικότητας. Αυτό επέτρεψε τη σύγκλιση των πρώην κομμάτων εξουσίας σε μεγάλο φάσμα απόψεων (πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών). Οι συγκεκριμένες εξελίξεις άμβλυναν εν τοις πράγμασι και σε μέγιστο βαθμό την πολιτική αντιπαράθεσή τους σχετικά με τις ευθύνες τους για το “χυμένο αίμα”. Αργότερα, στον ίδιο δρόμο εισήλθε με τις γνωστές περιπέτειες και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Όλη η προσπάθεια συνίσταται στην εκστόμιση ρήσεων του τύπου: «Η επανεκκίνηση της οικονομίας άρχισε», «Εμπρός για τη νέα Ελλάδα», «Ξεχάστε το παρελθόν, φυγή προς τα εμπρός», «η νέα Μεταπολίτευση άρχισε», «Όποιος έχει σχέδιο πετυχαίνει…» και άλλα τέτοια χιλιοειπωμένα και ανούσια κλισέ. Πιστεύουν ότι η παλαιά ύβρις είναι εύκολο να καλυφθεί κάτω από ψεύτικους διθυράμβους και ασυνάρτητες κλαγγές. Πιστεύουν ότι είναι εύκολο να οδηγηθεί σε λήθη αιώνια, παρέχοντάς τους την αταραξία αυτού που δεν είδε ούτε άκουσε τίποτε, διότι απλά ήταν απών.

O tempora! O mores! Αγνοούν ότι η αρχαία ύβρις γεννά τη νέα ύβριν. Αυτή που η Ελλάδα είναι καταδικασμένη να ζει σήμερα με δικές τους ευθύνες. Οι «γενιές της ανομίας», παραπλανημένες από την Άτιδα, αυτή την παράξενη θεότητα που δυστυχώς την έχουμε εκτοπίσει από την κλασική παιδεία μας, συνεχίζουν να βολοδέρνουν, ανίκανες να αναγνωρίσουν τη σκληρή πραγματικότητα. Η ελληνική τραγωδία ζητά την αντιφωνία της και μαζί με αυτή και τη λύση της.