Οι ηγεμονικές δυνάμεις και οι εγχώριοι καρεκλοκένταυροι της εξουσίας

Οι εγχώριοι καρεκλοκένταυροι, συνήθως εντολοδόχοι των ξένων, υποκλίνονται αντί να διαπραγματεύονται. Τα μέλη των σημερινών πολιτικών ρευμάτων το μόνο που κατορθώνουν είναι να ανακυκλώνονται στις καρέκλες της εξουσίας και κατόπιν έξωθεν συστάσεων να υιοθετούν πολιτικές.

Για να μείνουν καθισμένοι στις καρέκλες μετατρέπονται σε Κίρκη που προσφέρει μαγικά φλιτζάνια φίλτρων, που θυμίζουν έντονα τις χειρότερες μέρες πελατειακών συμπεριφορών. Και όλα αυτά όταν είναι ολοφάνερο ότι τα κόμματα καταχρέωσαν το κράτος, ακύρωσαν κάθε κίνητρο επιχειρηματικότητας, δρομολόγησαν την εκποίηση της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας και οδήγησαν στην εξορία εκατοντάδες χιλιάδες ταλαντούχους νέους.

Ταυτόχρονα, ο μεταμοντέρνων προδιαγραφών εθνομηδενισμός καλά κρατεί, με αποτέλεσμα την αποδυνάμωση της νομιμοφροσύνης όσων πολιτών παραμυθιάστηκαν, υποτιμώντας έτσι το κράτος, το εθνικό συμφέρον, την κρατική ισχύ, του τι ακριβώς σημαίνει δημοκρατία σύμφωνα με τις δικές μας πολιτικές παραδόσεις. Και βέβαια τι αποτελεί προϋπόθεση της εθνικής ανεξαρτησίας, η οποία εξ αντικειμένου αποτελεί έσχατη λογική και κοσμοθεωρητικό θέσφατο.

Στρατηγικός έλεγχος της οικονομίας

Μείζον ζήτημα είναι επίσης η ραγδαία εκποίηση της δημόσιας περιουσίας στο όνομα μιας κίβδηλης ανάπτυξης. Επιταχύνεται ο έλεγχος στρατηγικών τομέων της οικονομίας από ξένα συμφέροντα, ενδεχομένως και εχθρικών. Αυτό βασικά δημιούργησε, πρέπει να ξέρουμε, τις μεταπολεμικές “δημοκρατίες της μπανανίας” στη Λατινική Αμερική, τα βάσανα των οποίων καλά κρατούν μέχρι και σήμερα.

Η εκποίηση των ιερών και οσίων, υπό συνθήκες αδιαφάνειας και απουσίας δημοκρατικού διαλόγου για την δημιουργία ενός ορθολογικού αναπτυξιακού προγράμματος, χρήζει να υπογραμμιστεί, πως αφορά ζωτικά και ουσιαστικά την εθνική ανεξαρτησία. Σχετίζεται με την δυνατότητα αυτεξούσιων πολιτικών αποφάσεων και τη δημιουργία οικονομίας που εξυπηρετεί την ευημερία των πολιτών, που εδράζεται πάνω σε διανεμητική δικαιοσύνη που νομιμοποιεί τις πολιτικοοικονομικές ιεραρχίες, που διαφυλάττει το περιβάλλον και τις πολιτισμικές μας παραδόσεις.

Η οικονομία αφορά ευθέως την κρατική ισχύ και ως εκ τούτου είναι κεντρικής σημασίας για την εθνική ασφάλεια, για την δυνατότητα να αντιμετωπιστούν οι πολλές απειλές. Μόνο έτσι η Ελλάδα θα μπορέσει αφενός να εφαρμόσει το διεθνές δίκαιο που αφορά την επικράτειά της, αφετέρου να συναλλάσσεται ισότιμα και με συμφέροντα τρόπο με τα ηγεμονικά κράτη. Όσον αφορά το τελευταίο ζήτημα πολλά επέρχονται.

Κάθε νέο γεγονός επαληθεύει τις επιφυλάξεις και την ανησυχία μας ειδικά σε ό,τι αφορά την τουρκική επιθετικότητα. Εν μέσω πολλών αντιφάσεων της δικής μας εξωτερικής πολιτικής, η Κύπρος ήδη βαδίζει αμέριμνα προς την “τουρκική αυλή”, πράγμα που σημαίνει ότι θα δημιουργηθούν πολλές δύσκολες καταστάσεις και για την στενά ελληνική εξωτερική πολιτική και εθνική ασφάλεια.

Ο κανόνας του συμφέροντος

Ευπρόσδεκτα είναι τα καλά λόγια, αλλά οι σχέσεις των ηγεμονικών κρατών με τα λιγότερο ισχυρά κράτη διέπονται από τον κανόνα του συμφέροντος. Όποιος ενδιαφέρεται θα πρέπει να κατανοήσει το πώς κινούνται οι ηγεμονικές δυνάμεις και το πώς η εμπειρία διδάσκει ότι συμπλέκονται τα βραχυχρόνια, μεσοπρόθεσμα και μακροχρόνια συμφέροντά τους με το καζάνι των στρατηγικών παιγνίων που κοχλάζει αδιάλειπτα.

Εν κατακλείδι, είναι προφανές ότι άμα ροκανιστούν τα θεμέλια ενός κράτους, αυτό εισέρχεται σε τροχιά αργού θανάτου. Ιδιαίτερα όταν η οικονομία εκμηδενίζεται, ελέγχεται από ξένους, η κοινωνία κυριολεκτικά εξοντώνεται και η νομιμοποίηση της εξουσίας εκμηδενίζεται. Τότε είναι που εντείνεται το ηγεμονικό παραμύθιασμα, παρόμοιο με τα καθρεπτάκια που κουνούσαν οι αποικιοκράτες στους δύσμοιρους ιθαγενείς.

Και γιατί να μην το κάνουν, όταν οι εγχώριοι καρεκλοκένταυροι θεωρούν τους πολίτες «μάζα» και «ετερόκλητο όχλο»; Οι Αμερικανοί το γνωρίζουν άριστα και όπως όπως κάθε ηγεμονική δύναμη, θέλει τους συνομιλητές τους από τα λιγότερο ισχυρά κράτη, εάν είναι δυνατόν, πεσμένους στο έδαφος και ικέτες. Αυτό συνέβαινε πάντα κι αυτό συμβαίνει και σήμερα.