Οι σταυροφόροι του πολυπολιτισμού θέλουν την Ελλάδα “ανθρωπιστική αποικία”

Τις τελευταίες ώρες γίνονται απόπειρες από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και της ευρύτερης δικαιωματικής και πολυπολιτισμικής αριστεράς, να αποδομηθεί η πολιτική της κυβέρνησης στα ελληνικά σύνορα. Γίνεται λόγος για «ακροδεξιά», για τον «Μητσοτάκη που έγινε Ορμπάν», ενώ κατασκευάζεται και ένα ευρύτερο αφήγημα περί «ελληνικής απανθρωπιάς» που στρέφεται ανοιχτά εναντίον της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, για το ότι τολμά και συμπαρίσταται στις προσπάθειες της κυβέρνησης να κρατήσει τα σύνορα κλειστά.

Το ότι στοχοποιείται ολόκληρος ο ελληνικός λαός από αυτήν την άποψη, αποτελεί και σιωπηρή παραδοχή για την κοινωνική απομόνωση της συγκεκριμένης αντίληψης. Η οποία ωστόσο συνεχίζει ακάθεκτη. Σύμφωνα με αυτήν, το ηθικό πρωτείο του ανθρωπισμού, το οποίο διατυπώνεται αφηρημένα και αφορά στην κυριολεξία τον κάθε μετακινούμενο όπου γης, υπερβαίνει και παρακάμπτει κάθε έννοια εθνικής κρατικής κυριαρχίας.

Σύμφωνα με αυτό, η Ελλάδα ως χώρα δεν δικαιούται να προστατέψει τα σύνορά της, εφαρμόζοντας επί του συγκεκριμένου την συντριπτική βούληση της κοινωνίας. Αντίθετα, υποχρεούται να υποδέχεται εσαεί τους πληθυσμούς που επιθυμούν να εισέλθουν σε αυτήν, γιατί «κανείς άνθρωπος δεν είναι λαθραίος»!

Απίστευτη ρητορική μίσους

Από την άλλη βέβαια, η παραμικρή απόκλιση από την πολιτική των ανοιχτών συνόρων αρκεί, για να ενεργοποιηθεί ένας ιεροεξεταστικός απολυταρχισμός που απευθύνει μια ρητορική ακραίου μίσους προς πάσα διαφωνούντα. Έτσι, σύμφωνα με αυτήν, οι κάτοικοι της Λέσβου, οι οποίοι αντιδρούν στα νέα κύματα μεταναστών που καταφθάνουν με βάρκες στο νησί, οι ίδιοι άνθρωποι που προχθές ήταν «ηρωικό κίνημα» ενάντια στον κυβερνητικό αυταρχισμό, σήμερα αποκαλούνται «ανθρώπινα σκουπίδια» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Και αυτό, μόνο και μόνο επειδή δεν αντέχουν να υποδέχονται κι άλλους ανθρώπους στο νησί τους. Για το απίστευτο αυτό επιχείρημα αρκούν μεμονωμένα γεγονότα, όπως ένα βίντεο που κυκλοφορεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου μεταξύ άλλων κάτοικος ή κάτοικοι ακούγονται να βρίζουν μετανάστες, που μόλις έχουν φτάσει με την βάρκα τους στο λιμάνι των Θερμών στη Μυτιλήνη.

Για τους κατήγορους αυτό και μόνο αρκεί ώστε να αποφανθούν για τον ρατσισμό συλλήβδην όλων των ντόπιων και επίσης, για τον ρατσισμό όσων επιθυμούν να συγκρατήσει η χώρα τον έλεγχο των συνόρων της, ανακόπτοντας τις εκβιαστικές ροές που στέλνει η Τουρκία.

Η προπαγάνδα του “ανθρωπισμού”

Μπορεί αυτή η παράνοια να φαίνεται πρωτοφανής, ωστόσο δεν είναι. Το 1999, παρόμοια ανθρωπιστικά επιχειρήματα, ήρθαν να δικαιολογήσουν τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ στη Σερβία. Ένα ολόκληρο μιντιακό σύστημα στην Δύση, επιστρατεύοντας την ναζιστικής εμπνεύσεως θεωρία της συλλογικής ευθύνης, κατακεραύνωνε επί εβδομάδες ένα ολόκληρο έθνος ως «φασίστες», και «σωβινιστές», επειδή δεν αποδέχονταν την απροκάλυπτη κρατική του άλωση.

Να θυμίσουμε πως αφορμή για την έναρξη των βομβαρδισμών, δόθηκε και τότε από ένα κύμα προσφύγων, την υποτιθέμενη έξοδο του αλβανικού στοιχείου από το Κοσσυφοπέδιο (που σήμερα έχει καταφέρει να εξαλείψει σχεδόν την παρουσία των Σέρβων στην ιστορική για εκείνους περιοχή). Σήμερα, παρόμοιοι μηχανισμοί ενεργοποιούνται εναντίον της Ελλάδας. Δεν είναι τυχαίο ότι τον «ανθρωπισμό» θα επικαλεστεί και ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Τσαβούσογλου, για να καταγγείλει την ελληνική στάση.

Τι θα έπρεπε να γίνει σύμφωνα με αυτόν; Να παραδεχθεί οικειοθελώς η Ελλάδα την κατάλυση των χερσαίων και θαλάσσιων συνόρων της, ένα προηγούμενο που αναμφίβολα θα την μετέβαλε σε “ανθρωπιστική αποικία”. Αυτό διακυβεύεται για την Ελλάδα με αυτήν την κρίση. Και η κυβέρνηση καλείται στο συγκεκριμένο να δράσει, όχι ως “κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας”, αλλά ως ελληνική κυβέρνηση. Γιατί ακριβώς είναι η εθνική κυριαρχία που διακυβεύεται σε αυτήν την περίπτωση.

Με λίγα λόγια, από κυβερνητικής πλευράς σήμερα γίνεται το αυτονόητο, που κάθε κυβέρνηση θα καλούνταν να πράξει στην θέση της τωρινής. Σε αυτήν την κρίση τα σύνορα πρέπει να παραμείνουν κλειστά, η χώρα να αντέξει, να αναγκαστούν αυτοί οι άνθρωποι να επιστρέψουν πίσω στην Τουρκία, να καταλάβει επί πλέον και η Ευρώπη, ότι τα δικά μας σύνορα, που παλεύουμε αυτές τις μέρες να συγκρατήσουμε, είναι και δικά της.