Οι τουρκικές φιέστες στην Τυλληρία και ο κυπριακός Ελληνισμός

Οι ετήσιοι πανηγυρισμοί των Τούρκων και των Τουρκοκυπρίων στην Τυλληρία, μας θυμίζουν την πραγματικότητα της διχοτομημένης Κύπρου. Λαμβάνουν χώρα προς τιμήν των τουρκικών βομβαρδισμών του 1964, κατά την μάχη στα Κόκκινα. Τότε η τουρκική αεροπορία είχε πλήξει τις ελληνοκυπριακές δυνάμεις, οι οποίες πραγματοποιούσαν επίθεση, με στόχο την εξάλειψη του ομώνυμου τουρκοκυπριακού θύλακα.

Πάρα την τακτική αναδίπλωση των δυνάμεων του Γρίβα από τον αντικειμενικό στόχο της επιχείρησης, η μάχη στα Κόκκινα, ήταν μια νίκη σε στρατηγικό επίπεδο. Συγκεκριμένα διότι επέτυχε την αποκοπή του θύλακα από την παραλιακή οδό, η οποία συνέδεε το λιμάνι στα Κόκκινα με τους Τουρκοκυπριακούς θυλάκους του Πενταδάχτυλου. Μοιραία αυτό οδήγησε στην απώλεια κάθε τακτικής του χρηστικότητας. Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά από μόλις ένα χρόνο, το 1965, ο θύλακας εγκαταλείφθηκε. Το μόνο που απομένει μέχρι σήμερα είναι ένα νεκροταφείο πεσόντων.

Αξίζει να σημειωθεί το γεγονός, πως το 1974 οι Τούρκοι δεν επέτυχαν να προωθηθούν προς τα Κόκκινα, και συνεπώς να υπερφαλαγγίσουν πλήρως τη Λευκωσία. Τούτο οφείλεται εν μέρει σε εκείνη την επιτυχία των ελληνοκυπριακών δυνάμεων, 10 χρόνια πριν. Επομένως η επιχείρηση της τουρκικής αεροπορίας δεν ήταν διόλου επιτυχής, ούτε τακτικά ούτε στρατηγικά, παρόλο που φαινομενικά έσωσε το θύλακα.

Άρα, αντί για ηττοπάθεια, αυτοί οι πανηγυρισμοί έπρεπε να μας προκαλούν μάλλον αμηχανία και αναλυτική διάθεση. Εν προκειμένω, οι εορτασμοί των Τούρκων αποτελούν μια τυπική για τη Μέση Ανατολή περίπτωση εθνικιστικών πανηγυριών, αναφορικά με διαστρεβλωμένα πολεμικά γεγονότα. Αυτό πηγάζει από τη συστημική και γεωγραφική ανασφάλεια τους. Οι γείτονες μας δεν είναι η υπερδύναμη, για την οποία θέλουν να πιστεύει όλος ο ντουνιάς ότι είναι.

Πλήρης ηττοπάθεια

Παρ’ όλα αυτά, το μαύρο ’74 έχει σπιλώσει την ψυχή των Ελλήνων της Κύπρου. Έκτοτε ζουν υπό καθεστώς δαμόκλειας σπάθης. Προφανώς και οι ευθύνες των ελλαδικών κυβερνήσεων, δημοκρατικών και μη, είναι τεράστιες και αιτιοκρατικές επί της ήττας και της κατοχής. Αλλά η ουσία βρίσκεται στο σήμερα. Δηλαδή στο γεγονός, ότι η κυπριακή κοινωνία και οι ντόπιες ελίτ έχουν εμποτιστεί, με πνεύμα πλήρους ηττοπάθειας.

Αλλά η ηττοπάθεια δεν φέρνει λύσεις. Λύσεις φέρνουν, η κατανόηση και η ανάλυση της πραγματικότητας, της δικιά μας και του αντιπάλου, καθώς και η ψύχραιμη μελέτη του παρελθόντος, νικών και ηττών συμπεριλαμβανομένων. Πάνω απ’ όλα όμως, ας συνειδητοποιήσουμε το εξής. Ο Ελληνισμός επιβιώνει στην Κύπρο εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια.

Βίωσε επιδρομές Σαρακηνών, Σταυροφόρων καθώς και πάμπολλες κατακτήσεις. Αλλά είναι ακόμα εδώ, κυρίαρχος στο νησί. Κυρίαρχος δημογραφικά, θρησκευτικά, γλωσσικά, πολιτιστικά, πολιτικά και οικονομικά, όπως φάνηκε κι από την ανοικοδόμηση μετά την εισβολή. Παρά την κατοχή και τις απειλές, συνεχίζει να μας υπενθυμίζει με την παράξενη λαλιά του, ότι αυτό το κομμάτι του Ελληνισμού της Μέσης Ανατολής είναι ακόμα ζωντανό και ακμαίο.

Εν κατακλείδι όλοι οι Έλληνες, στην Κύπρο και την ηπειρωτική Ελλάδα, πρέπει να αφυπνιστούμε. Εκτός κι αν αποδεχθήκαμε, ότι ο Ελληνισμός της Κύπρου θα έχει την μοίρα αυτού της Πόλης και της Μικρασίας. Εάν δεν επιθυμούμε να συμβεί το παραπάνω, οφείλουμε από τη μία να καλλιεργήσουμε μια στρατηγικά χειραφετημένη πολιτική κουλτούρα κι απ’ την άλλη, να ήμαστε έτοιμοι, αν χρειαστεί, να πολεμήσουμε.