Ώρα να ξυπνήσει η “ωραία κοιμωμένη” – Η Ελλάδα στο πάρα ένα

Μήπως η ξενοκρατία έχει τελικά πλήρως καταστείλει την ελληνική κοινωνία; Μήπως οι ιδεολογικές σαπουνόφουσκες την διαίρεσαν εμφύλια και ανεπίστροφα; Μήπως τα μεταμοντέρνα εθνομηδενιστικά ιδεολογήματα αποδόμησαν τους νέους; Μήπως, αντίθετα, μπορούν ακόμη οι Έλληνες πολίτες, απόγονοι των μεγάλων μορφών του διαχρονικού ελληνικού έθνους, όπως Ρήγας, Κολοκοτρώνης, Καραϊσκάκης, Μακρυγιάννης, Μπουμπουλίνα και Καποδίστριας, να ενωθούν σαν μια γροθιά για να προασπίσουν την ελευθερία τους; Να προστατέψουν τη δημοκρατία τους, την εθνική τους ανεξαρτησία και την κυριαρχία που προβλέπουν οι Συνθήκες και το διεθνές δίκαιο; H απάντηση είναι ναι, και οι ιστορικές περιστάσεις το επιτάσσουν.

Θα μπορούσαν να γραφτούν πολλά, αλλά εμείς θα μείνουμε σε τρία: Την διεθνή και ευρωπαϊκή πολιτική μετά την πανδημία, την τουρκική πολιτική και τι αυτά προϋποθέτουν για μια αποτελεσματική ελληνική στρατηγική. Παρακάμπτοντας τις ασυναρτησίες και την πολιτική των ζεϊμπέκικων και των ανορθολογικών κατευνασμών, πρέπει να υπογραμμιστεί ότι το διεθνές σύστημα λειτουργικά και δομικά είναι το ίδιο όπως διαμορφώθηκε μετά την Συνθήκη της Βεστφαλίας του 1648 και όπως επικυρώθηκε και υπογράφτηκε συνομολογώντας τον ΟΗΕ το 1945.

Η μόνη διαφορά είναι ότι οι ανελέητες κρατοκεντρικές λογικές εντείνονται και βαθαίνουν, οι ολοένα αυξανόμενοι ανεξέλεγκτοι διεθνικοί δρώντες –βλέπε τρομοκράτες, κερδοσκόποι κτλ– και η κρίση της πανδημίας καθιστά τις παθογένειες εντονότερες. Έστω και αν δεν εισακούστηκαν οι λίγες φωνές που ήδη αμέσως μετά τον Ψυχρό Πόλεμο προειδοποιούσαν για το τι επέρχεται, απαιτείται συνειδητοποίηση της πραγματικότητας και στρατηγική. Προϋπόθεση είναι η ομοφωνία της συντριπτικής πλειονότητας των μελών της κοινωνίας για την σημασία του εθνικού κράτους, των εθνικών πολιτικών παραδόσεων, της ελευθερίας και της δημοκρατίας και των πραγματικοτήτων που ισχύουν μέσα στο ανελέητα ανταγωνιστικό και συγκρουσιακό διεθνές σύστημα.

Δεν αμφισβητείται ότι υπάρχει διεθνής αναρχία. Απουσιάζει μια παγκόσμια κοινωνία, ένα παγκόσμιο κοινωνικοπολιτικό σύστημα και μια παγκόσμια διανεμητική δικαιοσύνη και παγκόσμια ρυθμιστική εξουσία. Ως εκ τούτου, όταν αναθεωρητικές αξιώσεις και απειλές διαταράσσουν την διεθνή τάξη όπως ορίζεται από τις Συνθήκες, ισχύει η ρήση του πρωτοκλασάτου Θουκυδίδειου Kenneth Waltz «το κύριο νόμισμα στην διεθνή πολιτική είναι η ισχύς».

Επίσης και του ταγού της σύγχρονης πολιτικής σκέψης περί την διεθνή πολιτική Hans Morgenthau «βιώσιμο είναι εκείνο το κράτος που διαθέτει επαρκή ισχύ για να εφαρμόσει τις πρόνοιες του διεθνούς δικαίου για την Επικράτειά του». Βέβαια, τέτοιες αλήθειες είναι ακατανόητες σε πολλούς στην Ελλάδα που θόλωσαν από ανυπόστατα ιδεολογήματα και εθνομηδενισμούς που αδίστακτα αποδομούν ακόμη και μεγάλες μορφές της Επανάστασης ελευθερίας του Ελληνικού έθνους!

Το παραμύθιασμα της ΕΕ

Σχετικά με την ΕΕ, μάλλον ισχύει και πάλι το αξίωμα του Θουκυδίδη «η ελπίδα είναι σπάταλη». Τέσσερις δεκαετίες δεχόμαστε το παραμύθιασμα του είδους “ανήκουμε” στην Ευρώπη” μετά από το εξίσου αμίμητο “ανήκουμε στην Δύση”. Αντ’ αυτών θα έπρεπε να ισχύει το είμαστε ενταγμένοι ισότιμα και κυρίαρχα στις δυτικές συμμαχίες. Τουτέστιν:

1. Η ΕΕ είναι ένα διακυβερνητικό εθνοκρατοκεντρικό σύστημα και όχι ένα υπερεθνικό συνονθύλευμα ή κοσμοπολίτικη παιδική χαρά όπου κυριαρχούν “αγαθοεργά” ΜΚΟ και κερδοσκόποι φιλάνθρωποι με μεγάλη επιρροή στην Ελλάδα.
2. Η ΕΟΚ έγινε για να επιτύχουν οι ΗΠΑ την Ατλαντική Συμμαχία, να κρατούν τους Ρώσους έξω και τους Γερμανούς κάτω. Αυτά πια είναι ή ανύπαρκτα ή ρευστά και όποιος δεν τα κατανοεί δεν κατανοεί ότι χωρίς μεγάλες ανακατατάξεις και ρεαλιστικές μεταρρυθμίσεις –με ερώτημα αν είναι πια εφικτά– το κοινοτικό οικοδόμημα είναι ετοιμόρροπο.
3. Εάν δεν εξαποστείλουμε τα Μνημόνια που μας επέβαλαν και με δεδομένα τα επερχόμενα, η Ελλάδα θα εξαφανιστεί. Πώς να ισχύσει κάτι άλλο εάν οι “θεσμοί” αντιπρόσωποι των κερδοσκόπων και τοκογλύφων που οι ίδιοι φρόντισαν να αισχροκερδήσουν απαιτήσουν ξανά τον Σεπτέμβριο την εκποίηση της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας;

Η “ωραία κοιμωμένη” Ελλάδα

Με την τουρκική απειλή έχουμε ασχοληθεί τόσο στο SLpress όσο και αλλού. Εδώ περιορίζομαι να πω ότι συμφωνώ πλήρως με τον Κωνσταντίνο Λάβδα όταν πρόσφατα έγραψε εδώ: «Η Τουρκία συνιστά δομική απειλή, όχι νευρικό και δύσκολο γείτονα». Θα προσέθετα εδώ και “υπαρξιακή απειλή” όπως δείχνουν αναρίθμητες τοποθετήσεις των υψηλότερων κλιμακίων της Τουρκίας, όπως το «θα σας κόψουμε τα πόδια» του Μπαχτσελί. Ο δε Ερντογάν ανακοινώνει, την αποφασιστικότητά του να ελέγξει την Μεσόγειο σχέδιο με το οποίο ήδη πολλοί φαίνονται να προσαρμόζονται συναλλακτικά.

Την ίδια στιγμή, η Ελλάδα φαντάζει σαν «ωραία κοιμωμένη Ελλάδα» που δεν έχει ακόμη συνειδητοποιήσει τη στρατηγική παγίδα που δημιουργείται λόγω ουσιαστικής εγκατάλειψης του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου με την Κυπριακή Δημοκρατία όπου ζουν εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες. Κανείς δεν φαίνεται να συνειδητοποιεί πόσο μεγάλη “αχίλλειος πτέρνα” είναι η Μεγαλόνησος και πόσο (πολύ) πιθανό είναι να έχουμε μια έναρξη εχθροπραξιών σε Αιγαίο και Θράκη δημιουργώντας νέα τετελεσμένα στην Κύπρο.

Σε αυτό το σημείο, αξίζει να αναφερθώ σε μια ακόμη εξαιρετική ανάλυση του καθηγητή Γιώργου Μαργαρίτη που κανονικά πρέπει να ζηλέψουν οι λαλίστατοι ομιλούντες επί παντός επιστητού στα θορυβώδη τηλεοπτικά παράθυρα. Ο Μαργαρίτης περιέγραψε έξοχα το γεγονός –που έχουμε επισημάνει– ότι η Ελλάδα ποσοτικά, ποιοτικά και συγκριτικά διαθέτει επαρκή ισχύ που ολοφάνερα είναι αναξιοποίητη. Θα προσέθετα λοιπόν, άραγε πώς να αξιοποιηθεί όταν καζάν-καζανάνθρωποι προτάσεων κακής πολιτικής σκέψης και μάλιστα περιέργως, υπό θέση ευθύνης, προτείνουν, ουσιαστικά, εγκατάλειψη μεγάλου μέρους των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων.

Στη στρατηγική ανάλυση, θεωρείται αξιόπιστη εκείνη η εθνική στρατηγική που επιτυγχάνει να μεγιστοποιήσει την ισχύ του κράτους με βέλτιστους συνδυασμούς των συντελεστών ισχύος στρατιωτικών και όχι μόνο. Ποιος μπορεί να μιλήσει σοβαρά και να διαφωνήσει με το πασίδηλο γεγονός ότι οι πολυδάπανοι συντελεστές ισχύος που διαθέτει η Ελλάδα ελαχιστοποιούνται από έναν σωρό παράγοντες: επικίνδυνους κατευνασμούς, πολυφωνία-κακοφωνία, απουσία άριστων κρατικών επιτελείων, στρατηγικής ανεπάρκεια πολιτικών στελεχών, μη επαρκή αξιοποίηση των Ένοπλων Δυνάμεων για τις οποίες έπρεπε να είμαστε υπερήφανοι και μπορούμε κάλλιστα να εμπιστευόμαστε στους τομείς αρμοδιότητάς τους.

Τι απαιτείται

Στους δύσκολους αυτούς καιρούς για το έθνος, απαιτούνται μεταξύ άλλων: Η ποσοτική και ποιοτική επάρκεια πολεμικών μέσων όπως έθιξε ο Μαργαρίτης. Η κατάσταση των στρατού δεν είναι τόσο άσχημη όσο την παρουσιάζουν μερικοί. Χρήζει λοιπόν να δοθεί πράσινο φως στις πανάξιες Ένοπλες Δυνάμεις να μεγιστοποιήσουν τους εναλλακτικούς συνδυασμούς των συντελεστών ισχύος που διαθέτει η Ελλάδα και αυτό απαιτεί αφενός να πάει στα σκουπίδια κάθε κατευναστική θέση και αφετέρου να δημιουργηθούν κρατικά επιτελεία σχεδιασμού και χάραξης εναλλακτικών στρατηγικών αποφάσεων. Αυτό δεν μπορεί να γίνει με πολιτικά ανεύθυνους ιδιώτες παραγωγής κακής πολιτικής σκέψης.

Η υποστηρικτική οικονομική υποδομή απαιτεί “(επαν)Ανάσταση”. Μεταξύ άλλων και αυτονόητα να επιστραφούν όπως είπαμε στους “θεσμούς” τα Μνημόνια που οι ίδιοι ομολογούν ότι κακόβουλα μας επέβαλαν. Επίσης, να διαφυλαχθεί ο δημόσιος και ιδιωτικός πλούτος, να διαφυλαχθεί ως κόρη οφθαλμού η κοινωνική συνοχή και να αναληφθεί εκστρατεία στράτευσης των μελών της κοινωνίας στους σκοπούς της εθνικής στρατηγικής με πρόταξη αυτού που ο πανάξιος νυν Α/ΓΕΕΘΑ είπε πολύ πρόσφατα ότι «πορευόμαστε με ακαταγώνιστη βούληση, εμπνεόμενοι από το παράδειγμά τους και την ύστατη θυσία των ηρώων μας, έτοιμοι να συντρίψουμε οποιονδήποτε επιβουλέα που θα κάνει το μοιραίο λάθος να μας υποτιμήσει».

Στο επίπεδο των πολιτικών στελεχών, τώρα, κάποιος πρέπει να τους πει να βρουν τρόπο να συντονιστούν και να τερματίσουν κάθε κατευναστική δήλωση, να μεταδώσουν με τον σωστό τρόπο τις σωστές παραστάσεις στον απειλητικό γείτονα. Να παλέψουν να πείσουν την κοινωνία ότι ούτε μια ίντσα που προβλέπει το διεθνές δίκαιο δεν είναι αναλώσιμη.

Υπενθυμίζεται ότι η εφαρμογή του δικαίου της θάλασσας θα διπλασίαζε περίπου θεμιτά, νόμιμα και νομιμοποιημένα την ελληνική επικράτεια, αναβαθμίζοντας την Ελλάδα γεωπολιτικά ενώ συμβαίνει το αντίθετο. Ας προσθέσουμε ότι όπως το Σύνταγμα και οι νόμοι επιτάσσουν κανείς δεν έχει το παραμικρό δικαίωμα να παραδίδει ελληνική κυριαρχία.

Αναγκαία και μη εξαιρετέα προϋπόθεση είναι επίσης η αναβάθμιση του υπουργείου Εξωτερικών καθότι κάποιες τελευταίες δηλώσεις υψηλόβαθμων πολιτικών στελεχών αποδυναμώνουν την αποτρεπτική αξιοπιστία του κράτους. Ενώ πολλά θα μπορούσαν να αναφερθούν, μνημονεύεται μόνο το ολοφάνερο πως δηλαδή η Τουρκία οργιάζει νομικά, πολιτικά, στρατηγικά και στρατιωτικά σε όλο το φάσμα του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου χωρίς να υπάρχει ορατή ελληνική διπλωματική και στρατιωτική ανάσχεση. Ας το κάνουμε ρητό: Αυτό μας φέρνει πολύ κοντά σε ένα ενδεχομένως μεγάλο πόλεμο. Αυτό καταμαρτυρεί η ιστορική εμπειρία όταν ένα κράτος κατευνάζει και μάλιστα ακατάσχετα.

Η Ελλάδα είναι αμυνόμενη και αποτρέπουσα χώρα και χρήζει να διαθέτει στρατηγική που να αξιοποιεί αποτελεσματικά το σύνθετο πλέγμα κριτηρίων και παραγόντων που συγκροτούν την εθνική ισχύ και συγκροτούν την εθνική στρατηγική. Αυτό, όπως ήδη υπαινιχθήκαμε, απαιτεί όχι μόνο βέλτιστο συνδυασμό των συντελεστών ισχύος αλλά και μετάδοση των σωστών αποτρεπτικών μηνυμάτων στον αναθεωρητικό και απειλητικό γείτονα για τις προθέσεις του οποίου καμιά αυταπάτη δεν χωρεί.