Όταν έρχεται Δεκέμβρης με πλημμυρίζουν σκέψεις…

Δεν λέω και κάτι καινούργιο βέβαια, αλλά μου κάθισε βαριά η παραδοχή και με οδήγησε σε μονοπάτια συλλογισμών που τρόμο μου προκαλούν, όμως στέκουν εκεί, ατάραχα, σα να μου λένε έχεις τα κότσια; Αμφισβήτησε μας, αποδόμησε μας αν τολμάς. Στα σοβαρά, λύσεις του τύπου να συμβεί μια τεράστια φυσική καταστροφή στον τόπο μας δεν ηχούν πλέον ως ευφυολογήματα στ’ αυτιά μου, αλλά φόρεσαν κοστούμια και γραβάτες, σοβάρεψαν απότομα, απέκτησαν βαρύτητα και νόημα που δεν τα πίστευα.

Ακόμα και αυτή η χαριτωμενιά ενός παλιού φίλου που έλεγε πως τα δεινά μας θα τελειώσουν αν χαρίσουμε την Πελοπόννησο στους Τούρκους, μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια, και τους φασίστες θα ξεφορτωθούμε και τους οχτρούς μας θα καταστρέψουμε που θα τους φορτωθούνε. Το κράτος μεθοδικά και σταδιακά μεταλλάσσεται σε δομή μαφιόζικης οργάνωσης, η κοινωνία γκετοποιείται και οι ταξικές ανισότητες τείνουν σε καθεστώς. Όχι, δεν ήρθε ακόμα το τέλος του κόσμου, οι άνθρωποι θα συνεχίσουμε να ζούμε με τον ένα η τον άλλο τρόπο, οι συνθήκες και οι όροι της ζωής όμως διαρκώς χειροτερεύουν για τους πολλούς με τα λίγα και η εξουσία των λίγων με τα πολλά γιγαντώνεται με αυταρχισμό και βία, πρωτόγνωρα για δημοκρατίες εν καιρώ ειρήνης.

Οι ξεπουλημένοι και δοσίλογοι της Κατοχής που με τον ξένο δάκτυλο πήραν τις κυβερνήσεις, έκαναν οικογένειες, έμαθαν τα παιδιά τους σαν του λόγου τους, τα φτιάξαν χρυσαυγίτες και δαπίτες, τα διόρισαν και τα σπούδασαν σε Χάρβαρντ και Κολάμπια, εξαργύρωσαν την υποταγή τους, ένας κορμός δημιουργήθηκε και στρατολόγησε ΜΑΤ και μυστικές υπηρεσίες, αφιερωμένοι όλοι τους στον νεποτισμό και την σταθερά πως η Ελλάδα δεν ανήκει στους Έλληνες αλλά σε 20-30 οικογένειες που κάνουν κουμάντο στη χώρα.

Στον αντίποδα, οι ηττημένοι με τη σειρά τους έκαναν τις δικές τους οικογένειες, δίδαξαν στα παιδιά τους τον Μαρξ και τα έστελναν στο περίπτερο να φέρνουν σπίτι τον Οδηγητή κρυμμένο μέσα σε άλλα έντυπα, τα ενθάρρυναν να ενταχθούν σε συλλογικότητες, αξημέρωτα δούλευαν στις λαϊκές και τα βράδια συζητούσαν για δικτατορίες του προλεταριάτου και ξερονήσια. Ανάμεσα τους, θέριεψε ένας πελτές άμορφος, ένας χυλός ανθρώπινου δυναμικού που ποτέ του δεν απέκτησε την δυνατότητα της επιλογής, της γνώσης, της ανύψωσης.

Όταν έρχεται Δεκέμβρης…

Φυλακισμένος σε θεοκρατικού τύπου καθημερινότητες, βομβαρδισμένος από δελτία ειδήσεων, καιρού και μαγειρικής, εγκλωβισμένος στα στεγανά που δημιούργησαν το δυτικότροπο λάιφ στάιλ, οι βασιλικές οικογένειες και τα ρηάλιτυ σόου, πλανεμένος από τις ιαχές των αρχιερέων του καταναλωτισμού, του εύκολου και γρήγορου φαγητού-κέρδους-βιβλίου-τραγουδιού, βυθίστηκε στην αποχαύνωση και την αδιαφορία. Τούτοι είναι οι πολλοί, ανάμεσά μας κάθε μέρα που περνά. Τους έμαθαν να μη νοιάζονται, να μην ψάχνουν, να μη ρωτάν και φυσικά να φοβούνται. Άγονται και φέρονται εξαρτημένοι, δίχως καν να καταλαβαίνουν ποιόν υπηρετούν.

Κι ο διχασμός καλά κρατεί στις αρένες των ΜΜΕ. Κι όλοι φοβόμαστε για κάτι, τι θα πει ο κόσμος, αν θα με κακολογήσουν στη γειτονιά, μήπως φάω ξύλο από την αστυνομία, μπας και μου σπάσουν το αμάξι, πως θα πληρώσω την εφορία, μη χαλάσω το όνομα μου, ας κρυφτώ καλύτερα στην τρύπα μου και να πάω αύριο να πάρω τη σύνταξη ή το καινούργιο επίδομα. Υπάρχουν και οι προσκολλώμενοι, πολίτες χαμηλών τόνων που βγάζουν πέντε καλές δεκάρες κι έχουν σωστές δουλειές, καμώνονται τους ανήξερους συνήθως, δεν θέλουν μπλεξίματα και αν και όταν ψηφίσουν το κάνουν για συγγενείς και κουμπάρους που κατεβαίνουν στον πολιτικό στίβο, ποια
πολιτικά προγράμματα τώρα, τα δικά μας παιδιά να σπρώξουμε μπας κι έχουμε και κάποιο γερό μέσον αύριο μεθαύριο για ρουσφέτι.

Το λοιπόν, τι; Ή τώρα που πλησιάζει η σαπίλα στο μεδούλι θα ξενιτευτούμε και γαία πυρί μιχθήτω, ή θα γυρίσουμε πλευρό στον καναπέ το απόβραδο των εκλογών ή μπαμ ηκούσθη εις τον αέρα να ξανακυλήσουμε σε επαναστάσεις, πραξικοπήματα, πόνο, αίμα και φρίκη, ή με κάποιον τρόπο θα προκύψει μια νέα πολιτική κατάσταση που θα φέρει μια πίστωση χρόνου πριν την καταστροφή. Για να γίνει τούτο όμως, πρέπει ν αλλάξουν οι ισορροπίες.

Η δεξιά είναι μπετοναρισμένη, τα δικά μας δικά μας και τα δικά σας δικά μας, η αριστερά και ο σοσιαλισμός διάσπαρτοι πετούν χαρταετό, άλλοι βολεμένοι, άλλοι παραμυθιασμένοι, ελάχιστοι με αληθινές αγωνίες και κρύο ιδρώτα. Αυτός ο πολτός στη μέση πρέπει και οφείλει κάπως να αφυπνισθεί, ή να τον ξυπνήσουν. Εκατό νοματαίοι είμαστε, οι 50 δεν πάνε στην κάλπη, οι 20 ψηφίζουν ΝΔ, άλλοι τόσοι αποκόμματα και οι υπόλοιποι 10 μοιράζονται στα λιμά. Αυτά βέβαια για όσους βλέπουν τον εαυτό τους μέσα στο κάδρο των πολιτικών διαδικασιών, για τους υπόλοιπους, νάναι καλά οι μολότωφ, τα καταφύγια, τα ησυχαστήρια και τα μοναστήρια.

Για το τέλος, δεν μπορώ να μην ξαναγράψω την φράση αποτύπωμα του σήμερα που έκανε αθάνατο τον Βασίλη Μάγγο και μάλλον θα βρει θέση ανάμεσα στα κορυφαία διαχρονικά επαναστατικά και ουτοπικά συνθήματα επί γης,  ένα παιδί που φώτισε τις ψυχές μας με τις λέξεις του: «Κι ας μην νικήσουμε ποτέ, θα πολεμάμε πάντα».