Πάνε πολύ-πολύ βαθιά οι ρίζες της νεανικής βίας…

Έχει ανθίσει στις μέρες μας η κουβέντα για την νεανική βία, όχι γιατί είναι κάποιο νέο καινούργιο φρούτο, αυτό πάντοτε ήταν μαζί μας, αλλά γιατί τώρα έχει αρχίσει να παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις και σιγά-σιγά αρχίζουμε και πλησιάζουμε σε αυτό το θέμα και τις “προηγμένες” χώρες. Ήταν μόνον θέμα χρόνου. Ως αποτέλεσμα να παρακολουθούμε στις σχετικές τηλεοπτικές εκπομπές τις παρελάσεις των ψυχολόγων και όχι μόνον και να γίνεται συζήτηση επί παντός επιστητού και ούτε κουβέντα για το ποιος πραγματικά φταίει.

Ποιος πραγματικά φταίει; Μα ποιος άλλος από το πολιτικό σύστημα. Και αναφέρω το πολιτικό σύστημα γιατί αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί προϊόν παραγόμενο από κάποιο κόμμα, γιατί όλα τα κόμματα την ίδια δουλειά κάνουν. Η βία και στα νιάτα, είναι προϊόν παραγόμενο, θα έλεγα, από τον μεγάλο πολυκομματικό συνεταιρισμό, ο οποίος ζει και βασιλεύει σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Είναι ο συνεταιρισμός που έχει ως αποστολή να υπηρετεί ένα σύστημα που ακούει εις το όνομα: καπιταλισμός, μέσω του οποίου ο πολιτικός συνεταιρισμός εξασφαλίζει τη βιωσιμότητα του.

Δεν θα χρησιμοποιήσω την ανάλυση του Μαρξ γιατί θα σας μπερδέψω, και κυρίως γιατί θα νομίσετε πως ο Μαρξ δεν έχει καμιά σχέση με τη βία. Φτάνουν ορισμένα απλά λόγια για να καταλάβει κανείς τι είναι ο καπιταλισμός και γιατί τα περισσότερα πεπραγμένα του συνδέονται με αυτή την αφάνταστη βία, και σε ότι αφορά την κατανομή του παραγόμενου πλούτου, τη φοβερή αδικία.

Καπιταλισμός, λοιπόν, είναι ένα σύστημα που έχει ως κυρίαρχο στόχο την αύξηση των περιουσιών αυτών που διαθέτουν κεφάλαια, εξ ου και το όνομα αυτών: καπιταλιστές. Αυτός ο στόχος επιτυγχάνεται δια των επενδύσεων των κεφαλαίων τους σε δραστηριότητες παραγωγής προϊόντων όλων των μορφών, τα οποία μπορούν στη συνέχεια τα πωληθούν, με κέρδος φυσικά, στη βάση ενός πλαισίου που αναφέρεται ότι επινόησε ο Άνταμ Σμιθ και το οποίο φέρει το όνομα “ελεύθερη” αγορά.

Ελεύθερη δεν είναι, αλλά ισχύει αυτό που λέγεται συχνά στην Ελλάδα: είναι ό,τι δηλώσεις. Και δεν είναι ελεύθερη, γιατί σε αυτό το πλαίσιο οι καπιταλιστές ανταγωνίζονται μεταξύ τους με όλα τα μέσα, στα οποία συμπεριλαμβάνονται η πολιτική και οι πόλεμοι μεταξύ άλλων, μέχρι τελικής πτώσης του ενός ή του άλλου, ώστε να αναδυθούν τα διάφορα μονοπώλια τα οποία στη συνέχεια δεσπόζουν στις “ελεύθερες” αγορές, στην πολιτική και σε ότι άλλο εγγυάται περισσότερα κέρδη.

Καπιταλισμός και νεανική βία

Ο καπιταλισμός δεν είναι ένα σύστημα που στοχεύει στη δημιουργία πολιτισμένων κοινωνιών, με την έννοια ότι παράγει πολίτες με πολιτισμένη στάση ζωής. Είναι, αντικειμενικά, ανύπαρκτο το κίνητρο σε ένα πλαίσιο σκληρού και βάρβαρου ανταγωνισμού πάνω στο οποίο ο καπιταλισμός χτίζει την αυτοκρατορία του και για το λόγο αυτό δεν υπάρχουν και κίνητρα για επενδύσεις, για παράδειγμα στην παιδεία, για παραγωγή πολιτισμένων ανθρώπων. Είναι ένα σύστημα που δεν έχει καμία σχέση με τον πολιτισμό, παρά μόνον με τη βία. Άλλωστε, πώς μπορεί να παραχθεί πολιτισμός, όπου ο καθένας ενεργεί για πάρτη του; Το σύστημα όμως επινόησε ως πολιτισμό τα επενδυμένα με άψογη αισθητική ντουβάρια, τις πόλεις ζούγκλες και άλλα τινά “δώρα”.

Προφανώς, ο καπιταλισμός επενδύει συνεχώς στην άριστη εξειδίκευση του ανθρώπου, δια της εκπαίδευσης και της έρευνας, για να μπορεί να διαθέτει, συνεχώς, τα μέσα που θα εξασφαλίζουν με σιγουριά τα κέρδη του. Έχει δε καταφέρει να περάσει στις κοινωνίες την ιδέα ότι όλα αυτά έχουν σχέση με τον πολιτισμό. Και πρώτοι από όλους προπαγανδιστές των επιτευγμάτων της εξειδίκευσης του ανθρώπου ως πολιτισμό οι αρχαιολόγοι, οι οποίοι, για να βγάλουν το ψωμί τους, μας διηγούνται παραμύθια για τον πολιτισμό περασμένων γενεών και ακολουθούν οι άνθρωποι των τεχνών που πρόσφατα μας εντυπωσίασαν με τις πράξεις πολιτισμού.

Μην συγχέουμε τις ανέσεις ή τις διάφορες υπηρεσίες, προσφερόμενες προφανώς με κέρδος, που επιτυγχάνονται δια της εξειδίκευσης, όπως είναι η υγεία κτλ., με πολιτισμό. Να το ξαναπούμε πολιτισμένος σημαίνει πολιτισμένη στάση ζωής που τη διακρίνει από αυτήν της βαρβαρότητας. Ούτε οι παραδόσεις έχουν σχέση με τον πολιτισμό, οι οποίες καταγράφονται από την περίοδο των πρώτων κοινωνιών και οι οποίες εντάσσονται όλες σε πλαίσιο κανόνων για συγκεκριμένες συμπεριφορές με στόχο την επιβίωσή τους.

Αυτός είναι ο καπιταλισμός και είναι γνωστό στους περισσότερους ότι ένθερμοι υποστηρικτές αυτού του συστήματος είναι τα πολιτικά κόμματα που εντάσσονται στη αποκαλούμενη ιδεολογία της Δεξιάς. Όμως εδώ έχουμε και τα υπόλοιπα κόμματα, που εντάσσουν τον εαυτό τους στον προοδευτικό χώρο. Αναφέρομαι στους σοσιαλδημοκράτες με όλες τις μεταλλάξεις τους, στη δημοκρατική Αριστερά με όλες τις μεταλλάξεις της (αστικές, χριστιανικές, ισλαμιστικές κτλ.) που καμουφλάρουν την κοροϊδία προς τους άμοιρους οπαδούς τους.

Όλα τα κόμματα, διαχρονικά, υπηρετούν το καπιταλιστικό σύστημα και συνεχώς επαίρονται για τις “προοδευτικές” υπηρεσίες και παρεμβάσεις τους, που υποτίθεται πως αποτελούν απάντηση στο καπιταλιστικό σύστημα, ενώ όλες δεν είναι παρά καπιταλιστικές κατακτήσεις! Και αυτό γιατί σε καμία αυτών των περιπτώσεων δεν είναι δυνατή η αλλαγή της φυσιογνωμίας του καπιταλιστικού συστήματος. Πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες, εν ονόματι της δημοκρατίας μάλιστα, την οποία, ως έννοια, την ταυτίζουν με τη διαδικασία των εκλογών. Γίνονται εκλογές, άρα έχουμε δημοκρατία!

Τα κομμουνιστικά κόμματα

Η πιο, όμως, προκλητική στάση είναι αυτή των κάθε κομμουνιστικών κομμάτων, η οποία στάση το μόνο που έχει καταφέρει είναι:

1. Να συρρικνώσει τους καπιταλιστές σε έναν, ο οποίος φοράει και το καπέλο του πρώτου τη τάξη πολιτικού με όλες τις εξουσίες.
2. Να επαναφέρει το θεσμό της βασιλείας με άλλο όνομα από την οποία ο καπιταλισμός απαλλάχτηκε-αυτός απεχθάνεται την μονιμότητα γιατί επιδιώκει, και επιτυχημένα μάλιστα, ποιος και τι θα είναι ο ρόλος του καθενός.

Στο χώρο των κάθε ΚΚΕ η ειδίκευση σε πράξεις βίας αξίζουν διδακτορικό. Στα πρώτα τους χρόνια τα μέσα ήταν οι βίαιες “επαναστάσεις”, κατά την μαρξιστική συνταγή. Αργότερα ο Χίτλερ άνοιξε τα μάτια των ηγετών τους και τους έδειξε έναν ευκολότερο δρόμο, τις εκλογές, προς την τακτοποίηση των αρμών της εξουσίας, φροντίζοντας ενδιάμεσα για την τήρηση της “μη κανονικότητας”.

Είναι τόσο τραγικό να βλέπει κανείς τα νιάτα τους να παρελαύνουν πειθαρχημένα σαν ρομπότ με σημαίες και κοντάρια. Εικόνα και παράδειγμα γεμάτο με περιεχόμενο πολιτισμού για τη νεολαία μας προς μίμηση. Πολίτες του κόσμου, εάν αυτό σας ενθουσιάζει, συνεχίστε να το απολαμβάνεται. Εάν όχι τότε αγωνιστείτε για την αλλαγή του και αντικατάστασή του με ένα πραγματικό δημοκρατικό πολίτευμα (βλ. Δούρειος Ίππος της Δημοκρατίας, εκδόσεις Άμμων, στην ελληνική γλώσσα και εις την αγγλική A Therapy for Dying Democracies, Dorrance Publishing Co.)