Περί ανεξάρτητης Δικαιοσύνης – Η Ελλάς ας μην ελπίζει…

Καθ’ ότι, στην Ελλάδα η Δικαιοσύνη είναι εξ ορισμού δέσμια των ετέρων δύο Εξουσιών, ήτοι της Νομοθετικής και πρωτίστως της Εκτελεστικής, καθ’ ον χρόνον, από της εποχής ΠΑΣΟΚ, περί τα τέλη της δεκαετίας του 1980, το Σύνταγμά μας κατέστη σαφώς πρωθυπουργοκεντρικό. Δεν ασκούμε κριτική, απλώς παρατηρούμε και συνάγομε τα οφθαλμοφανή. Συγκεκριμένα, κατ’ άρθρο 26 του Συντάγματος, περί Διακρίσεως των Εξουσιών: «1. H Νομοθετική Λειτουργία ασκείται από την Βουλή και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. 2. H Εκτελεστική Λειτουργία ασκείται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και την Κυβέρνηση. 3. H Δικαστική Λειτουργία ασκείται από τα Δικαστήρια˙ οι αποφάσεις τους εκτελούνται στο όνομα του Ελληνικού Λαού».

Εν προκειμένω, το Σύνταγμά μας ακολουθεί την αρχή του Αριστοτέλους, στα “Πολιτικά”, ήτοι, ότι «το πρώτο [στοιχείο] διαβουλεύεται περί των κοινών, το δεύτερο αφορά τις αρχές (ποιες πρέπει να είναι, με ποιον τρόπο πρέπει να γίνονται οι εκλογές κ.α.) και το τρίτο απονέμει την δικαιοσύνη», η οποία αρχή υιοθετήθηκε και υπό του Μοντεσκιέ στο “Περί του πνεύματος των νόμων” σύγγραμμά του (τόμος 11ος, κεφάλαιο 6ο). Αυτό που καθ’ ορισμένους ενέπνευσε το γαλλικό Σύνταγμα του 1791.

Κεντρική είναι η σκέψη ότι απαραίτητος όρος μίας ευνομούμενης, ελευθέρας και δημοκρατικής Πολιτείας είναι η ανεξαρτησία και αυτονομία των τριών τούτων Λειτουργιών αυτής, ήτοι της Νομοθετικής, της Εκτελεστικής και της Δικαστικής. Οιαδήποτε παρέμβαση οιασδήποτε εξ αυτών στα καθήκοντα άλλης, διαστρεβλώνει και παραμορφώνει την λειτουργία της Πολιτείας, τη αποτέρω ζημία των πολιτών της. Και όπως έλεγε περί της Δικαιοσύνης ο αείμνηστος Γεώργιος Παπανδρέου, «η [ανεξάρτητος] Δικαιοσύνη αποτελεί το οχυρόν της Δημοκρατίας».

Ωστόσο, κατά την περαιτέρω ανάγνωση του Συντάγματος, τα πράγματα αλλάζουν. Κατ’ άρθρο 90, παρ. 5, περί Ανωτάτου Δικαστικού Συμβουλίου, «οι προαγωγές στις θέσεις του προέδρου και του αντιπροέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας, του Αρείου Πάγου και του Ελεγκτικού Συνεδρίου ενεργούνται με προεδρικό διάταγμα που εκδίδεται ύστερα από πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου, με επιλογή μεταξύ των μελών του αντίστοιχου ανώτατου δικαστηρίου, όπως νόμος ορίζει. Η προαγωγή στην θέση του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου ενεργείται με όμοιο διάταγμα, με επιλογή μεταξύ των μελών του Αρείου Πάγου και των αντεισαγγελέων του, όπως νόμος ορίζει. (…) [κ.ο.κ.]».

Επομένως, η κεφαλή της Δικαιοσύνης ορίζεται υπό της Εκτελεστικής, διάταξη αναιρούσα πλήρως την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης και κατ’ επέκταση την αρχή περί διακρίσεως των Εξουσιών, αφού αύτη υποτάσσεται, κατ’ αρχήν, στην Εκτελεστική, δευτερευόντως, δε, στην Νομοθετική, εφ’ όσον στην Βουλή δεσπόζει η Εκτελεστική. Περαιτέρω, δε, δυνάμει του Ν. 17656/1998, περί Κώδικος Οργανισμού Δικαστηρίων και Καταστάσεως Δικαστικών Λειτουργών, δημιουργείται ένα απροσχημάτιστο φρούριο κανοναρχίας του συνόλου της Δικαιοσύνης, από της ανωτέρω κεφαλής, μέχρις των τελευταίων βαθμίδων αυτής, ολοσχερώς υπό τον έμμεσο έλεγχο της Εκτελεστικής. Δοθέντος ότι των υπηρεσιακών συμβουλίων, που αποφαίνονται περί των προαγωγών, μεταθέσεων και πειθαρχικού ελέγχου των δικαστών των Δικαστηρίων της ουσίας, δηλαδή των Πρωτοδικείων και Εφετείων, προεδρεύουν οι αυτοί πρόεδροι και αντιπρόεδροι του Αρείου Πάγου, του Συμβουλίου της Επικρατείας και του Ελεγκτικού Συνεδρίου, που προάγει, κατά τ’ ανωτέρω, η Κυβέρνηση.

Αμφιλεγόμενες αποφάσεις 

Και κατ’ άρθρο 6, παρ. 1 της Συμβάσεως της Ρώμης της 04.11.1950 (Ν.Δ. 53/1974), περί Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (Ε.Σ.Δ.Α.), όπερ υπέρκειται των ανωτέρω διατάξεων του Συντάγματος, «η Δικαιοσύνη πρέπει ν’ απονέμεται υπό ανεξαρτήτων Δικαστηρίων». To Σύνταγμα ακολούθως άγει επί τα χείρω. Κατ’ άρθρο 5, παρ. 1 τούτου, «καθένας έχει δικαίωμα ν’ αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να συμμετέχει στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας, εφόσον δεν προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων και δεν παραβιάζει το Σύνταγμα ή τα χρηστά ήθη».

Και κατ’ άρθρο 361 του Αστικού Κώδικα, «για τη σύσταση ή αλλοίωση ενοχής με δικαιοπραξία απαιτείται σύμβαση, εφόσον ο νόμος δεν ορίζει διαφορετικά». Δια της διατάξεως αυτής καθιερούται ο κανών, ότι η ιδιωτική αυτονομία μπορεί, μέσω συμβάσεων, να παράγει ενοχικά δικαιώματα και υποχρεώσεις («αρχής της αυτονομίας της ιδιωτικής βούλησης»), όπερ καθιερώνει αυτομάτως και την αρχή περί της ελευθερίας των συμβάσεων, ως εκφράσεως της οικονομικής ελευθερίας, ατομικού δικαιώματος κατοχυρωμένου υπό τούτου του άρθρου 5, παρ. 1 του Συντάγματος. Και κατ’ άρθρο 1, του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της Ε.Σ.Δ.Α., «παν φυσικό ή νομικό πρόσωπο δικαιούται σεβασμού της περιουσίας του».

Όμως, δι’ εισέτι φορά και εν αντιδιαστολή προς τις ανωτέρω γενικής αρχές, κατ’ άρθρο 106 του Συντάγματος: «1. Για την εδραίωση της κοινωνικής ειρήνης και την προστασία του γενικού συμφέροντος το Κράτος προγραμματίζει και συντονίζει[!] την οικονομική δραστηριότητα στην χώρα, επιδιώκοντας να εξασφαλίσει την οικονομική ανάπτυξη όλων των τομέων της εθνικής οικονομίας… Mε την επιφύλαξη της προστασίας που παρέχεται από το άρθρο 107 ως προς την επανεξαγωγή κεφαλαίων εξωτερικού, μπορεί να ρυθμίζονται με νόμο τα σχετικά με την εξαγορά επιχειρήσεων ή την αναγκαστική συμμετοχή σ’ αυτές του Κράτους ή άλλων δημόσιων φορέων, εφόσον οι επιχειρήσεις αυτές έχουν χαρακτήρα μονοπωλίου ή ζωτική σημασία για την αξιοποίηση των πηγών του εθνικού πλούτου, ή έχουν ως κύριο σκοπό την παροχή υπηρεσιών στο κοινωνικό σύνολο. Tο τίμημα της εξαγοράς ή το αντάλλαγμα της αναγκαστικής συμμετοχής του Κράτους ή άλλων δημόσιων φορέων καθορίζεται απαραιτήτως δικαστικώς».

Δια των ανωτέρω διατάξεων, καταργείται ολοσχερώς και η ελευθέρα οικονομία, της ιδιωτικής πρωτοβουλίας περιλαμβανομένης. Υπό τις ανωτέρω συνθήκες, τέτοιος σχεδιασμός τη αιγίδι του Κράτους παραπέμπει μόνον στο Gosplan της ΕΣΣΔ (1921-1991). Δια των ακολούθων, δε, προβλέψεων, περί κατά την κρίση του Κράτους κρατικοποιήσεως ιδιωτικών επιχειρήσεων, αρπάγης αυτών ή δημεύσεως τούτων δι’ “αναγκαστικής” συμμετοχής του ιδίου, εδημεύθησαν, από της υιοθετήσεως τούτου του Συντάγματος (07.06.1975), έξι τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρείες, βιομηχανίες χυμών και φωσφορικών λιπασμάτων, ναυπηγεία κ.α. του Ομίλου Ανδρεάδη, περιλαμβανομένων των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά επί εποχής Σταύρου Νιάρχου κ.ο.κ. Σήμερα, θα λέγαμε, ότι η μόνη χώρα της Ευρώπης ή της Δύσεως στην οποίαν το Σύνταγμα της Ελλάδος παραπέμπει, όσον αφορά τις ανωτέρω, καθ’ όλα αντισυνταγματικές διατάξεις, κατόπιν δε και της πτώσεως του Ανατολικού Συνασπισμού και του ρεύματος της Περεστρόικα, είναι η Τουρκία, όπερ και απεδείξαμε.

Οι καταδίκες από την Ευρώπη

Πάντα τ’ ανωτέρω είναι γνωστά στους αλλοδαπούς, εξ’ ου και αμφίβολο κατά πόσον, πέραν των ευκαιριακών προσωπικών σχέσεων που συνάπτονται μετά της εκάστοτε κυβερνώσας παρατάξεως, έρμαιες στις εκβιάσεις των επομένων κυβερνήσεων, σοβαροί επιχειρηματίες θα εναποθέτουν την περιουσία τους στον τόπο μας προς επένδυση. Αν δεν τροποποιηθούν οι ρηθείσες διατάξεις, να μην ελπίζει η Ελλάς (βλ. και Παν. Α. Ζολώτα, Τροποποίηση του Συντάγματος – Κράτιστος ο τολμών, ΕΣΤΙΑ, 31.05.2023).

Λαμβανομένων υπ’ όψιν και των πρωτιών της χώρας μας στην καταδίκη αυτής υπό του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου δια τα ελλείματά της ως Κράτους Δικαίου (Υποκλοπές, Τέμπη, ΜΜΕ) ευρισκομένης εκ της πλευράς αυτής (Κράτος Δικαίου) στην 25η θέση μεταξύ των 27 της ΕΕ, όταν, επί πλέον, η Δικαιοσύνη αυτής κρίνει ως συκοφαντική δυσφήμηση την άνευ αποδείξεων αναφορά στις αστυνομικές και εισαγγελικές Αρχές αδικημάτων (Άρειος Πάγος 3/2021), ενώ, τόσον η νομολογία της Ε.Σ.Δ.Α., όσον και οι ευρωπαϊκοί Ποινικοί Κώδικες άγουν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Τέλος, η αδιαφορία της Κυβερνήσεως επί της υποθέσεως Μπελέρη, θέτουν την Ελλάδα σε υποδεέστερη μοίρα των επεκτατικών γειτόνων της.

Υπό τ’ ανωτέρων δεδομένα, οι πολιτικοί μας, επιτέλους, δεν επιτρέπεται να ομιλούν περί “ανεξαρτήτου” Δικαιοσύνης!