Πως η βλακεία και ο αμοραλισμός κυριάρχησαν στη Δημοσιογραφία

Είναι αδύνατον να αποφύγει κανείς τη βλακεία και εντελώς αδύνατον να αντιμετωπίσει κανείς τις συνέπειές της. Η βλακεία εμφιλοχωρεί και ενδημεί παντού, η Δημοσιογραφία δεν θα μπορούσε να είναι η εξαίρεση! Πάντα είχαμε βλάκες στο επάγγελμα, δεν έδιναν όμως αυτοί τον τόνο. Τον τόνο έδιναν δημοσιογράφοι έγκριτοι, πολλοί εξ αυτών διανοούμενοι και πάντως με επαγγελματική επάρκεια, γνώστες της δεοντολογίας.

Ακόμα κι εκείνοι που είχαν εξαρτήσεις από την εξουσία, κάθε άλλο παρά βλάκες ήταν (μάλιστα το αντίθετο), ενώ εκείνοι που ενστερνίζονταν (ή ακόμα και εμπνέονταν) από ιδεολογίες, δεξιοί και αριστεροί, ήταν άνθρωποι καλλιεργημένοι, ή που τους καλλιεργούσε το ίδιο το επάγγελμα. Και, τέλος πάντων, όσοι ήταν βλάκες έπαιζαν τσικό και δευτεράντζες. Μάλιστα οι εφημερίδες αναζητούσαν τους καλούς γραφιάδες, οι οποίοι στη συνέχεια αντλούσαν τη δύναμή τους από τους αναγνώστες, ενώ ο παραμετρικός λόγος, η σάτιρα, ο πλουραλισμός ήταν στα συν της ενημέρωσης, όπως επίσης ο σχολιασμός, η ανάλυση, η αρθρογραφία, οι επώνυμες στήλες, τα χρονογραφήματα και οι συνεργασίες με επιφανείς πολιτικούς, συγγραφείς και καλλιτέχνες.

Από την εμφάνιση της ιδιωτικής ραδιοφωνίας και στη συνέχεια της ιδιωτικής τηλεόρασης το μοντέλο αυτό ράγισε και η θραύση του συνέπεσε με την εξάπλωση των ιδεών (και κυρίως των πρακτικών) του νεοφιλελευθερισμού στην κοινωνία. Και κάπου εκεί άρχισε η χρυσή εποχή της αποβλάκωσης. Δηλαδή η επικράτηση της “ομογενοποιημένης σκέψης”. Η λατρεία και η αναπαραγωγή των στερεοτύπων. Έπρεπε να είσαι βλαξ (ή να κάνεις τον βλάκα προς όφελος) για να τρως αμάσητη την “πολιτική ορθότητα”, τον πολυπολιτισμό, τον μεταμοντερνισμό κι όλες τις καταδυναστευτικές (σε βαθμό ιδεολογικής τρομοκρατίας) ιδεοληψίες που συνόδευσαν την αποψίλωση των πολιτικών δικαιωμάτων και την απίσχναση των αστικών δημοκρατιών.

Σε αυτή τη διαδικασία κάηκαν πολλοί δημοσιογράφοι, που έσκαψαν τον λάκκο του λαού, υποστηρίζοντας τα Μνημόνια και όλα τα άλλα μέτρα εναντίον του, Έχασαν το κύρος τους οι εφημερίδες, έγιναν ανυπόληπτα τα ιδιωτικά κανάλια (και τα κρατικά), ενώ απ’ την άλλη εξοστρακίστηκαν σημαίνοντες δημοσιογράφοι. Η δημοσιογραφία πέρασε στην εποχή του φθηνού εργατικού δυναμικού και της χειραγωγημένης πληροφόρησης. Τον τόνο στα πράγματα μπορούσε πλέον να δώσει άνετα η βλακεία. Δεν ήταν όμως μόνο αυτό. Τη βλακεία ήρθε να τονώσει (και να χρησιμοποιήσει) η πόλωση. Το ίδιο βλακώδης με τη βλακεία, η πόλωση αποτελείωσε τη δημοσιογραφία, όσον επίσης και τον δημόσιο λόγο γενικότερα.

Η Δημοσιογραφία στο έλεος…

Στο έδαφος της δυσανεξίας, της μισαλλοδοξίας και του αμοραλισμού, βλάκες με περικεφαλαία έγιναν σημαιοφόροι των κομμάτων (τους) και σημαίνοντες τύποι στον Τύπο. Και για να δέσει το γλυκό κατέφθασαν και τα σόσιαλ μίντια – εκεί να χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα! Ο βλαξ που δεν έχει ανοίξει βιβλίο στη ζωή του να γράφει για θέματα ιατρικής. Ο συμπλεγματικός βλαξ (κρυπτώνυμος ή με το όνομά του) να κανιβαλίζει όποιον χριστιανό προγράφει. Και πάνω απ’ όλα η αποθέωση της προπαγάνδας! Δεν υπάρχει καλύτερη πρώτη ύλη για την άνθηση της προπαγάνδας από τη βλακεία (πομπού και δέκτη).

Αλλά, αν η αποβλάκωση και η αποθηρίωσή της αφορά τις “κάτω τάξεις”, αφορά ευθέως και θανάσιμα τις άρχουσες τάξεις – θανάσιμα! Διότι η αφιλοσόφητη διακυβέρνηση είναι απλώς αυτοκτονική για τις ελίτ, όσον είναι δολοφονική για όλους ημάς, τους κοινούς θνητούς. Έτσι εξηγείται το γεγονός ότι οι ιθύνοντες και οι ταγοί δεν παίρνουν χαμπάρι από τις προειδοποιήσεις (ακόμα και του ΔΝΤ) για το αδιέξοδο που μας οδηγούν, ή μάλλον για τον γκρεμό που χάσκει μπροστά μας.

Τουθόπερ; Κλάφτα Χαράλαμπε, θα έλεγαν οι εξ ημών… μπούμερς! (διότι υπάρχει και το απαρτχάιντ των γενεών)! Διότι αν στη βλακεία και τον αμοραλισμό των αρχόντων προσθέσει κανείς και την τεχνολογία που χρησιμοποιείται εναντίον των αρχομένων, η νύχτα γίνεται άναστρος και ασέληνος. Και μάλλον δεν πρόκειται για το βαθύ σκοτάδι πριν την αυγή…

ΥΓ. Η μωρία των εκδοτών να προκρίνουν τη βλακεία στα ΜΜΕ, απεδείχθη θανάσιμη και για τους ίδιους – όσους δεν τρέφονται και από άλλες δουλίτσες.