Πώς και γιατί τα αραβικά καθεστώτα εγκατέλειψαν τη Γάζα

Η Γάζα και όσα συμβαίνουν στον πολύπαθο παλαιστινιακό θύλακα μας δείχνουν εν προκειμένω τον δρόμο. Οι μύδροι που εκτοξεύονται κατά της γενοκτονικής κυβέρνησης Νετανιάχου συνδέουν -ολόσωστα- τον “αέρα” του ισραηλινού στρατού (IDF) να κάνει περίπου ό,τι θέλει, από βομβαρδισμό νοσοκομείων μέχρι πυρηνικών εγκαταστάσεων, με την υποκρισία των κυβερνήσεων της “συλλογικής” Δύσης, όπου αυτός ο όρος περιλαμβάνει τις ΗΠΑ και τις παλιές ευρωπαϊκές αποικιοκρατικές δυνάμεις. Δίκαιη είναι και η κριτική που αφορά τα ΜΜΕ των ίδιων χωρών που συχνά επιλέγουν να προετοιμάσουν το έδαφος για κάθε αγριότητα παρέχοντας πριν την κατάλληλη ιδεολογική γόμωση -η αντιισλαμική υστερία της τελευταίας 15ετίας κάνει εδώ πραγματικά θαύματα.

Αντιπαραθετικά στον όρο αυτό όμως τι θα μπορούσε να σταθεί; Ποιά είδους Ανατολή και παγκόσμιος Νότος -να ένας όρος που εισβάλει στο λεξιλόγιό μας τις τελευταίες ορμητικά και αόριστα- έχει να αρθρώσει κάτι ουσιαστικό απέναντι στη μέγγενη των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων που ισοπεδώνουν ότι απομένει όρθιο στη Γάζα ή τη βία των εποίκων που κλέβουν τη γη των Αράβων της Δυτικής Όχθης.

Ο Ρώσος πρόεδρος είναι στα τηλέφωνα με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό, προφανώς σε μια προσπάθεια να ανταλλάξει διπλωματικές “μάρκες” και η Κίνα παρότι εμμένει σε πρώτη φάση σε μια γραμμή “μεγάλης ουδέτερης δύναμης” ασκώντας κριτική στο Τελ Αβίβ σκέκεται ευγνωμονούσα απέναντι στην τεχνογνωσία καταπίεσης που διδάχθηκε από τη Μοσάντ και τον ισραηλινό “επιχειρηματικό” κόσμο.

Και ο αραβικός κόσμος;

Αλλά εκεί που το αφήγημα μιας νέας, ηθικής με όρους διεθνούς πολιτικής εξωτερικής πολιτικής πραγματικά καταρρέει δεν είναι άλλο από τον αραβικό κόσμο και τις ηγεσίες του. Το Ριάντ παρότι καταδίκασε την επίθεση στο “αδελφό ιρανικό έθνος”, εξακολουθεί να συμμετέχει στην ανάσχεση των drones που εξαποστέλλει το Ιράν κατά του Ισραήλ. Την ίδια ώρα, οι Ιορδανοί βγάζουν φλύκταινες στο ενδεχόμενο φιλοξενίας Παλαιστινίων προσφύγων, λίγο πιο βόρεια στην Τουρκία, η Άγκυρα περιορίζεται σε λεκτικά αναθέματα όσο κρυφογελά με την αποδυνάμωση των ανταγωνιστών της, ενώ στα Δυτικά της Ανατολής το Μαρόκο κάνει κοινές στρατιωτικές ασκήσεις με τους Ισραηλινούς.

Όσο για την (χρεοκωπημένη ουσιαστικά) Αίγυπτο, με την ιδιαίτερη σημασία που φέρει για την ιστορία του μουσουλμανικού κόσμου, επιλέγει από τον διπλό τρόμο της για τον IDF και την αδελφική προς τους προαιώνιους εχθρούς της κυβερνώσας στρατιωτικής ελίτ Αδελφούς Μουσουλμάνους Χαμάς να καταστείλει τους ακτιβιστές του «March to Gaza» που περπατάνε προς την πόλη Ράφα της Γάζας, με σκοπό να σπάσουν τον ισραηλινό αποκλεισμό.

Αν ενώσουμε τον πάγιο φόβο που διαπερνά τα αραβικά καθεστώτα και αφορά οποιοδήποτε είδος λαϊκής κινητοποίησης ή ακτιβισμού ως έναυσμα για διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις κατά της ευρύτερης πολιτικής που αυτά ακολουθούν έχουμε την απάντηση.

Η πολιτική πέρα από αφηρημένες έννοιες

Επιστρέφοντας στον μη αραβικό κόσμο, με τις εξαιρέσεις των κρατών της Ιρλανδίας, της Ισπανίας και της Νορβηγίας που πρωτοστάτησαν σε επίπεδο καταδίκης αλλά και στήριξης της έκδοσης του Νετανιάχου στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο ελάχιστες ηγεσίες της γεωγραφίας που ορισμένοι τόσο καταχρηστικά επικαλούνται έθεσαν ζήτημα συγκεκριμένων ποινικών ευθυνών και κυρώσεων για όσα συμβαίνουν εις βάρος κάθε έννοιας Διεθνούς Δικαίου και κοινής λογικής. Και καμία από τις πετρομοναρχίες του Κόλπου δεν δείχνει διάθεση -πραγματική, όχι στα λόγια- να κάνει πίσω από τα ωφελήματα των Συμφωνιών του Αβραάμ.

Πέρα από την Ανατολή και τη Δύση, τον Παγκόσμιο Νότο, έννοιες εξαιρετικά ρηχές και απλοϊκές σε επίπεδο πολιτικής πρακτικής, κοιτώντας κανείς τον χάρτη διακρίνει ένα αφήγημα που αδυνατώντας να βρει πολιτική διέξοδο και ελπίδα ντύνει ως εναλλακτική οδό μια συζήτηση απόλυτα μακρινή προς την σκληρή αλήθεια των προτεραιοτήτων του κράτους-έθνους.

Αν ο Σαΐντ είχε παρατηρήσει πως ο Οριενταλισμός δεν αποτελεί ασπίδα ενάντια σε κάθε κριτική, ο Καμύ επανέρχεται για να μας θυμίσει πως “Ένα κράτος, εξ ορισμού,δεν μπορεί να έχει καμία ηθική. Το περισσότερο που μπορεί να έχει ένα κράτος είναι μια αστυνομία. Αν προεκτείνουμε την αρχή αυτή στη σφαίρα των Διεθνών Σχέσεων θα καταλάβουμε πολλά. Όχι για να σταματήσουμε να διαμαρτυρόμαστε αλλά για να αποφύγουμε εγκλωβισμούς σε γενικεύσεις που δεν μας πάνε πέρα από ένα virtue sugnaling αυτολυτρωτικό ίσως αλλά τόσο άχρηστο για την υπόθεση της τρέχουσας πολιτικής αλλαγής.