Προσοχή κίνδυνος: Η γερμανική μοναδικότητα ξαναχτυπά

Πριν οκτώ χρόνια, εν μέσω της χυδαίας γερμανικής προπαγανδιστικής επίθεσης εναντίον των Ελλήνων και της χώρας μας, οι εκδόσεις “Πόλις” κυκλοφόρησαν ένα μυθιστόρημα του Hans Fallanda με τίτλο “Μόνος στο Βερολίνο”. Εκτυλίσσεται στο Βερολίνο το 1940, ο ναζισμός στο απόγειό του, ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος έχει ξεσπάσει.

Ο συγγραφέας οδηγεί την περιγραφή του σε κοινωνικό βάθος που φτάνει στους κοινούς καθημερινούς ανθρώπους. Στις σχέσεις επικρατεί ο κανιβαλισμός, ακόμη και μέσα σε μια ταπεινή οικογένεια στην οποία ο ναζιστής γιος βασανίζει τα υπόλοιπα μέλη, τα οποία ωστόσο δεν είναι αντιναζιστές. Όλοι μαζί κατακλέβουν και τρομοκρατούν μια Εβραία γειτόνισσα που μισοκρύβεται. Πρόκειται για αμιγώς κοινωνικό και ιστορικό μυθιστόρημα. Πολλά πρόσωπα και όλα αποπνέουν βία, απελπισία αλλά δεν κάνουν τίποτε για αυτό.

Ένα ζευγάρι μόνο που έχει χάσει το παιδί του, διανέμει στον πόλεμο κρυφά ελάχιστες, μάλλον χειρόγραφες, προκηρύξεις εναντίον του Χίτλερ. Αυτό το ζευγάρι είναι μόνο του στο Βερολίνο και στη Γερμανία των 69,8 εκατομμυρίων το 1940. Τι έγιναν οι μόλις πριν εφτά χρόνια κομμουνιστές με 13,5% στις εκλογές, οι ιστορικοί Σοσιαλδημοκράτες με το πολλαπλάσιο ποσοστό που κράταγαν από τη Δεύτερη Διεθνή, εκείνη η θαυμαστή εργατική τάξη οργανωμένη σε τόσο δυναμικά συνδικάτα; Τι έγιναν όλοι οι σπουδαίοι Γερμανοί καλλιτέχνες και επιστήμονες;

Καταιγιστική προπαγάνδα

Ασφαλώς ο “τρόμος και η αθλιότητα του Γ’ Ράιχ”, ο συνδυασμός καταιγιστικής προπαγάνδας, διαρκούς απειλής και ωφελημάτων σε όσους ήταν υποστηρικτές, συνιστούσε αποτελεσματικό συνδυασμό ενσωμάτωσης του πληθυσμού. Επιπλέον, η εργατική τάξη βρήκε δουλειές στις βιομηχανίες επανεξοπλισμού της Γερμανίας και αρκετοί καλλιτέχνες και λίγοι επιστήμονες μετανάστευσαν. Από το 1933 στήθηκαν τα πρώτα στρατόπεδα εγκλεισμού για πολιτικούς αντιφρονούντες, γινόντουσαν δολοφονίες αντιναζιστών στους δρόμους και το κοινωνικό τοπίο εκκαθαρίστηκε σε υψηλό βαθμό.

Όλα αυτά δεν αποτελούσαν ειδικά γνωρίσματα της ναζιστικής Γερμανίας. Και σε άλλες πολλές χώρες, και ευρωπαϊκές, υπήρξαν στρατόπεδα πολιτικών κρατουμένων, εντατική προπαγάνδα, αστυνομικός έλεγχος, διώξεις πολιτικών αντιφρονούντων και όλα τα σχετικά, εκτός από τις δημόσιες δολοφονίες. Η γερμανική μοναδικότητα αναδύεται από μαζικές συλλογικές πράξεις.

Αυτές μόνο αποτελούν το κατεξοχήν αδιάψευστο κριτήριο για την ιστορική αποτίμηση κάθε λαού, κοινωνικής ομάδας, πολιτικής ηγεσίας. Κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου, λοιπόν, εμπεδώθηκαν στην Ευρώπη πολλά φασιστικά, με την ευρεία έννοια, καθεστώτα. Ελλάδα, Βουλγαρία, Ισπανία, Πορτογαλία, Γαλλία, Ουγγαρία, φυσικά Ιταλία, Γερμανία και αλλού.

Από όλα αυτά τα καθεστώτα, ένα μόνο, το ναζιστικό, επινόησε, σχεδίασε και εφάρμοσε την εξολόθρευση με βιομηχανικό τρόπο κοινών, άοπλων, σχεδόν παραδομένων από τον φόβο και απολύτως αθώων, ανθρώπων της διπλανής πόρτας. Σαν να σκότωναν απλώς κατσαρίδες, το ναζιστικό καθεστώς ήταν το μόνο στον πλανήτη που εκτέλεσε, όχι ένοπλους αλλά κοινούς αθώους ανθρώπους: έξι εκατομμύρια Εβραίους, πέντε εκατομμύρια μέλη εθνικών μειονοτήτων, άγνωστο αριθμό άλλων, έτσι χωρίς απολύτως κανέναν στρατιωτικό ή πολιτικό λόγο.

Χωρίς αισθήσεις 

Τα εκατομμύρια των Γερμανών και Γερμανίδων που ζούσαν γύρω από αυτά τα στρατόπεδα δεν έβλεπαν, δεν άκουγαν, αλλά δεν μύριζαν κιόλας. Είχαν, μάλλον, χάσει τις αισθήσεις τους από την ταύτιση με το καθεστώς. Σε αυτή τη μαζική αναισθησία θα πρέπει να συνέβαλε το γεγονός ότι οι Γερμανοί στρατιώτες εισέπρατταν το 30% του μισθού τους και το υπόλοιπο 70% πήγαινε κατευθείαν στις οικογένειές τους. Είχαν κάθε συμφέρον να μην μυρίζουν την αποφορά της ανθρώπινης σάρκας από τους ναζιστικούς φούρνους.

Το γερμανικό ναζιστικό καθεστώς ήταν επίσης το μόνο το οποίο αιχμαλώτιζε απλούς πολίτες. Στη συνέχεια, τους έστελνε στη Γερμανία, στα μεγάλα ιδιωτικά εργοστάσια για αναγκαστική εργασία σε άθλιες συνθήκες, και επισήμως τους έδιναν κατά μέσο όρο οκτώ μήνες ζωής. Κάτι σαν ανταλλακτικά μηχανής. Ευρωπαϊκοί λαοί αντιστάθηκαν στην αναγκαστική επιστράτευση, αλλά οι μόνοι που κέρδισαν αυτή την μάχη ήταν οι Ελληνίδες και οι Έλληνες πολίτες, επειδή αντιστάθηκαν μέχρι τέλους.

Κάποια χρόνια πίσω, στις 20 Φεβρουαρίου του 1933, οι 24 ισχυρότεροι βαρόνοι της γερμανικής βιομηχανίας, Krupp, Opel, Siemens, Telefunken, Agfa, IG Farben κα, προσκαλούνται από τον Χίτλερ. Παρουσιάζονται κι όταν φεύγουν έχουν καταθέσει στο ναζιστικό κόμμα επιταγές με μεγάλα ποσά έναντι υποσχέσεων κρατικών παραγγελιών για τον επανεξοπλισμό της Γερμανίας. Πρόκειται για πραγματικό γεγονός μεταπλασμένο από τον Eric Vuillard σε ένα υπέροχο μυθιστόρημα με τίτλο “Ημερήσια διάταξη” (εκδόσεις Πόλις).

Οι πύλες της παραφροσύνης

Πράγματι, μόνο η γερμανική άρχουσα τάξη, πολιτική και οικονομική μαζί, άνοιξε τις πύλες της παραφροσύνης, της απόλυτης καταστροφής. Αλλά ας μην κρυβόμαστε, συντριπτικό μέρος του γερμανικού λαού ακολούθησε. Για παράδειγμα, το 1945, όταν ο Κόκκινος Στρατός, ο αμερικανικός και ο βρετανικός ανακάλυπταν άφωνοι αυτά τα στρατόπεδα, έμαθαν πως οι απλοί Γερμανοί στρατιώτες και όλοι οι ανώτεροί τους, μέχρι την τελευταία στιγμή, πριν το βάλουν στα πόδια, δολοφονούσαν αυτά τα ανθρώπινα ράκη. Μάλιστα, τους έβαζαν ανά δύο, πλάτη με πλάτη, επειδή τους είχαν τελειώσει οι σφαίρες. Έδεναν από τα χέρια και τα πόδια δύο τρεις μαζί, ανά οικογένεια, και τους πετούσαν σε λίμνες και ποτάμια. Οι απλοί στρατιώτες, οι υπαξιωματικοί και οι ανώτεροι, όλοι μαζί.

Και ακόμη, στρατολογούσαν δεκατετράχρονα γερμανόπουλα για να πολεμήσουν και οι γονείς τους δεν έκαναν τίποτε για να τα προστατέψουν. Κανείς Γερμανός δεν εξεγέρθηκε έστω την τελευταία στιγμή, ώστε να σταματήσει το μακελειό. Ακολουθούσαν τον Χίτλερ αφότου αυτός είχε αυτοκτονήσει. Στην Ιταλία, αντίθετα η αντίσταση κάπως διατηρήθηκε ιδίως από τους λίγους κομμουνιστές. Πριν καταρρεύσει το καθεστώς του Μουσολίνι, πριν φτάσουν τα συμμαχικά στρατεύματα στην Νάπολη, οργανώθηκε ένα ένοπλο αντιστασιακό κίνημα εντυπωσιακό.

Φυσικά η γερμανική μοναδικότητα στη βαρβαρότητα όπως αποδεικνύεται από τις συλλογικές πράξεις, δεν είναι αποτέλεσμα κάποιου δήθεν εθνικού γερμανικού γονιδιώματος. Ο βιολογισμός δεν έχει απολύτως καμία ερμηνευτική αξία στα κοινωνικά και τα ιστορικά φαινόμενα. Πρόκειται για πολιτισμικά χαρακτηριστικά εμπεδωμένα με τους αιώνες. Πώς μπορεί μια ολόκληρη σχεδόν κοινωνία, από τις ηγετικές της τάξεις έως τη μεγάλη πλειονότητα των ταπεινών, να βουβαίνεται, να βολεύεται και τελικά να ενσωματώνεται στη βαρβαρότητα; Και τι μπορεί να γίνει με αυτήν;

Το ζήτημα της εκκαθάρισης

Όταν τελείωσε ο πόλεμος διατυπώθηκαν τρεις απόψεις για το ζήτημα της εκκαθάρισης των Ναζί, εντέλει της συντριπτικής πλειονότητας ενός λαού. Πρώτον, διατυπώθηκε η άποψη του Τσόρτσιλ, ο οποίος, μάλλον ήθελε να σπάσει η Γερμανία σε τέσσερα προτεκτοράτα, το καθένα υπό τον απόλυτο έλεγχο της κάθε μεγάλης συμμαχικής δύναμης. Δεύτερον, η πρόταση του Στάλιν να εκτελεστούν χωρίς δίκη οι 50.000 Ναζί, οι πλέον υψηλόβαθμοι στην ιεραρχία και να διαλυθούν όλα τα πολεμικά εργοστάσια.

Η τρίτη λύση ήταν εκείνη του Ρούσβελτ, η οποία εντέλει εφαρμόστηκε μέσω της δίκης της Νυρεμβέργης. Η ιδέα των Αμερικανών ιθυνόντων ήταν προσχηματική, όπως και η δίκη, ότι δηλαδή για όλα αυτά έφταιγε ο Χίτλερ, ο οποίος ήταν τρελός, και καμιά σαρανταριά του περιβάλλοντός του. Το ναζιστικό καθεστώς έπρεπε να συντριβεί, ασφαλώς, αλλά οι άνθρωποί του να διασωθούν.

Για τούτο, την υπόθεση ανέλαβε ο Αμερικανός παλαιός δικηγόρος Allen Dulles, ισχυρός συνεταίρος ενός διεθνούς νομικού γραφείου. Το συγκεκριμένο γραφείο συνέτασσε τις συμβάσεις δανεισμού των αμερικανικών τραπεζών προς το ναζιστικό καθεστώς και τις επιχειρήσεις περίπου έως το 1943. Τα δανεικά έπρεπε να επιστραφούν. Πράγματι επιστράφηκαν, εν μέρει με τους πόρους της επίσημης λεηλασίας των ευρωπαϊκών χωρών από τα γερμανικά στρατεύματα.

Ηθική κάθαρση

Υπήρξαν αρκετές εξαιρέσεις, ελάχιστων λαμπρών Γερμανών πολιτικών, περισσότερων εξίσου λαμπρών διανοουμένων και λίγων επιχειρηματιών, φοιτητών που πάλεψαν για μια ουσιαστική πολιτική και ηθική κάθαρση της Γερμανίας από το ναζιστικό παρελθόν. Τελικά, όμως, με την επίκληση του κομμουνιστικού κινδύνου επικράτησαν τα προσχήματα.

Στην χώρα μας πληρώνουμε ακόμη πολύ ακριβά τη σύνθλιψη της κοινωνίας για να σωθούν γερμανικές, μεταξύ άλλων, τράπεζες. Πληρώνουμε ακόμα ακριβά και τη νομιμοφανή λεηλασία του ελληνικού δημόσιου πλούτου που ακολούθησε υπέρ γερμανικών επιχειρήσεων και των δορυφόρων.

Πρόσφατα, μάθαμε πως η γερμανική άρχουσα τάξη ετοιμάζει μνημόνιο έναντι δανεισμού της Ιταλίας (γιατί όχι και της Γαλλίας) για την αντιμετώπιση της κρίσης από την πανδημία. Αυτή τη φορά τα πτώματα, επί των οποίων επιδιώκουν να επιβεβαιώσουν οι γερμανικές ελίτ τη μοναδικότητά τους, είναι αυτά που σπέρνει ο κορονοϊός.