“Ουάου”! Ποιοι ανησυχούν για τη δημοκρατία!

Τώρα γίνεται κατανοητό γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ψήφισε την τροπολογία που ψήφισαν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και γιατί δεν έστειλε υπόμνημα προς το δικαστήριο. Ανησυχούσε μην και περιοριστεί η συμμετοχή των πολιτών στα κοινά! Θα πρέπει να ευχαριστήσουν οι δημοκράτες πολίτες τον δημοσιογράφο Σπύρο Γκουτζάνη, που μας αναλύει με άρθρο του στο SLpress.gr τη νέα πολιτική απόφαση του Αρείου Πάγου, η οποία κατ’ αυτόν εμποδίζει κάποιους πολίτες να ψηφίσουν το κόμμα που προτιμούν. Κατά τον ΣΥΡΙΖΑ και η ομόφωνη καταδίκη του κ. Παππά για παράβαση καθήκοντος ήταν πολιτική απόφαση.

Μου κάνει και εντύπωση ότι ο κ. Γκουτζάνης επικαλείται και τους Χαρβαρτιανούς συγγραφείς του βιβλίου “Γιατί πεθαίνουν οι δημοκρατίες” για ενισχύσει τις κατά τη γνώμη μας ατεκμηρίωτες απόψεις του. Οι εν λόγω συγγραφείς που ενώ στη σελίδα 6 της εισαγωγής διαπιστώνουν ότι η διολίσθηση της δημοκρατίας σήμερα ξεκινά στο κουτί της κάλπης, δεν διστάζουν να υμνούν τα ολιγαρχικά μορφώματα, τα οποία ανοίγουν διάπλατα την πύλη στην παγίδα της διολίσθησης της δημοκρατίας σε ολιγαρχικά μονοπάτια (βλ. “A Therapy for Dying Democracies”, Dorrance Publishing Co. του οποίου είμαι ο συγγραφέας και στο οποίο αναδεικνύω τις αντιφάσεις των χαρβαρτιανών συγγραφέων).

Οι άρχοντες του ΣΥΡΙΖΑ, προεξάρχοντος του κ. Τσίπρα, έχουν επανειλημμένως διακηρύξει τη βαθιά τους προσήλωση στη δημοκρατία, την οποία μάλιστα την αποκαλούν «δημοκρατία των πολλών» για να αποδείξουν περάν πάσης αμφιβολίας ότι το εννοούν. Άλλωστε διαθέτουν και συγκεκριμένες πολιτικές πραχτικές – και μάλιστα κυβερνητικές – πράξεις, όπως για παράδειγμα τη μετατροπή του “ΟΧΙ” των πολλών του δημοψηφίσματος του 2015 σε “ΝΑΙ”.

Όλα για τους αρμούς της εξουσίας!

Τι να κάνουν οι άνθρωποι προσπαθούν να καλύψουν τις πραγματικές τους προθέσεις οι οποίες σχετίζονται με την τακτοποίηση των αρμών της εξουσίας και μιλάνε για δημοκρατία των πολλών, γιατί εάν μιλήσουν για τη δημοκρατία του προλεταριάτου, τίτλο που επέλεξε ο Μαρξ να ονομάσει τη δημοκρατία των πολλών, ακόμα και οι πιο κωφάλαλοι του ΣΥΡΙΖΑ θα ακούσουν το ισχυρό καμπάνισμα για όπου φύγει-φύγει!

Τώρα αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι του ΣΥΡΙΖΑ δεν διακατέχονται από καλές προθέσεις. Το ίδιο οφείλω να πω ότι σε όλα τα κόμματα του αποκαλούμενου δημοκρατικού τόξου, στην πράξη φυσικά ολιγαρχικού τόξου, υπάρχουν μέλη και οπαδοί που δηλώνουν και θέλουν να είναι δημοκράτες  και το εννοούν – δεν είμαι σίγουρος για τις ηγεσίες τους. Δυστυχώς, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το δημοκρατικό πολίτευμα τους είναι τελείως άγνωστο, γιατί αφού το είπε ο Μαρξ, σε ότι αφορά την αριστερά, έτσι πρέπει να είναι και η δημοκρατία.

Μόνον που ούτε ο Μαρξ γνώριζε τι εστί δημοκρατία, τουλάχιστον με βάση αυτά που έγραψε για τη δημοκρατία των προγόνων μας Αθηναίων και με τα οποία ταυτίζει την Εκκλησία του Δήμου με τη δημοκρατία. Η Εκκλησία του Δήμου δεν είναι τίποτα άλλο από ένα μέσο που επινοήθηκε (και το οποίο αποδείχτηκε ακατάλληλο), για την ικανοποίηση των γνωστών πανανθρώπινων αξιών που εκπορεύονται από τη βασική της αξιωματική αρχή της ισοκρατίας (βλ. Δούρειος Ίππος της Δημοκρατίας). Για τους μη μυημένους ισοκρατία σημαίνει ότι ο κάθε πολίτης διαθέτει ίσον κράτος, δηλαδή  ίσον άρχειν και φυσικά ίδια εξουσία. Όλοι οι πολίτες βέβαια, όχι μόνον οι πολλοί κατά την μαρξιστική συνταγή.

Βέβαια δεν είναι μόνον ο Μαρξ που την “πάτησε” με την Εκκλησία του Δήμου, όπου με σωστή μεν ανάλυση των πεπραγμένων της Εκκλησίας του Δήμου κατέληξε δε σε λάθος συνταγή για τη θεραπεία. Το ίδιο έπαθε και ο Άνταμ Σμιθ, ένας άλλος μεγάλος, ο οποίος δεν εμβάθυνε, όπως έκανε ο Μαρξ, στην ανάλυση των πεπραγμένων της Εκκλησίας του Δήμου και παρασύρθηκε και πίστεψε πως ήταν δυνατό να λειτουργήσει ελεύθερη αγορά σε πολιτεύματα με, στην καλύτερη περίπτωση, ολιγαρχικά χαρακτηριστικά.

Η δημοκρατία έχει και υποχρεώσεις…

Όσο υπήρξε δημοκρατία με τη λειτουργία της Εκκλησίας του Δήμου στην αρχαία Αθήνα, άλλο τόσο θα μπορούσε να υπάρχει και ελεύθερη αγορά, σε ένα καθεστώς παρόμοιο με αυτό της Εκκλησίας του Δήμου. Είναι και αστείο –για να μην πω ηλίθιο– να πιστεύει κανείς ότι σε ανταγωνισμό άνισων δυνάμεων μπορεί να υπάρξει ισορροπία. Τα λέω αυτά και στους δικούς μου στο ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι επαίρονται τόσο πολύ με κάτι σαν τη “Διαύγεια” και άλλα τινά. Αλλά και εκεί η άγνοια και μόνον είναι η αιτία που τους εμποδίζει να αντιληφθούν ότι τέτοια μέτρα, που είναι μεν καλά, δεν μπορούν να αποδώσουν εφαρμοζόμενα σε ολιγαρχικά καθεστώτα. Τη εύρυθμη λειτουργία αυτών των μέτρων εγγυάται μόνον ένα πραγματικό δημοκρατικό πολίτευμα.

Φυσικά, αυτή η άγνοιά έχει κόστος και απειλεί ακόμα και τα σημερινά ρεπουμπλικανικά πολιτεύματα που φέρουν τον τίτλο “αστική δημοκρατία” και ο οποίος είναι αποδεκτός από τους περισσότερους που αγνοούν το νόημα της δημοκρατίας, όπως άλλωστε είναι αποδεκτό το μέσο: εκλογές για ανάδειξη των πολιτικών αξιωματούχων. Για όσους δεν το γνωρίζουν αυτό έπαθε και το ρεπουμπλικανικό καθεστώς (διάβαζε ολιγαρχικό), γνωστό και ως δημοκρατία της Βαϊμάρης, το οποίο μεταμορφώθηκε με την ψήφο των πολιτών σε χιτλερικό καθεστώς. Το ίδιο έπαθε και αυτό της Ιταλίας που εξελίχθηκε σε μουσολινικό καθεστώς.

Η άγνοια των πολιτών, σε ό,τι αφορά το πραγματικό νόημα της δημοκρατίας, δίνει τη δυνατότητα στους γυρολόγους της εξουσίας να εμφανίζουν τη δημοκρατία ως ένα πολίτευμα όπου προβλέπονται για τους πολίτες μόνον δικαιώματα και καμία υποχρέωση. Συμβουλεύω τους πολίτες να εξοικειωθούν με μερικά δρώμενα της δημοκρατίας των Αθηνών και τότε θα διαπιστώσουν πως για τους εχθρούς της δημοκρατίας εκείνη η δημοκρατία ήταν αμείλικτη. Θα καταλάβουν τότε γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και όποιοι άλλοι δεν ψήφισαν την τροπολογία για τον αποκλεισμό αυτών που αποτελούν φορείς ολοκληρωτισμού, όπως άλλοτε οι ναζί. Κι αυτό, επειδή αυτοί ψάχνουν μέσω των εκλογών να βρεθούν με κάποιον τρόπο στους αρμούς της εξουσίας.