Ριζοσπαστικός συντηρητισμός ή το “κακό που μας βρήκε”!

Ούτε διότι ως γνήσιος εσωστρεφής ρεπουμπλικάνος, θα κοιτάξει κυρίως την χώρα του, έστω με σκληρά μέτρα οικονομικού προστατευτισμού και θα αποφύγει “όσο γίνεται” τους πολέμους. Ακόμα και αν πραγματικά το επιθυμεί, (αν όντως υποθέσουμε ότι το επιθυμεί), οι πολύμορφες οικονομικές και πολιτικές εξαρτήσεις του σύνθετου σημερινού κόσμου καθιστούν πολλές τέτοιες επιδιώξεις εν μέρει ανέφικτες.

Ωστόσο, στις σημερινές δυτικές κοινωνίες υπάρχουν πολλοί εύπιστοι. Αρκετοί από αυτούς έχουν ήδη υιοθετήσει (με πάθος ή όχι), τη νέα πολιτική θρησκεία του δικαιωματισμού ή ακόμα τις “κουλτούρες woke”. Η εκλογή λίγο-πολύ παντού των διάφορων συντηρητικών κυβερνήσεων δείχνει όμως ταυτόχρονα ότι, παρά την καταιγιστική πλύση εγκεφάλου που έχουν υποστεί οι δυτικές λαϊκές μάζες εδώ και δεκαετίες- και παρά την προπαγάνδα των συστημικών ΜΜΕ, οι λαοί, προσπαθώντας να αντισταθούν στη λεηλασία της ζωής και της λογικής τους, πιάνονται απ’ όπου μπορούν. Ακόμα και από τις υποσχέσεις των φιλελεύθερων λαϊκιστών. Σημασία όμως εν τέλει έχει ότι θέλουν ένας-ένας και όλοι μαζί, κάπως να αντισταθούν. Κάτι να κάνουν, να σταματήσει κάπως “αυτό το κακό”. Πως “κάπως”; Έστω με την αλλαγή του ισχύοντος νομικού πλαισίου.

Ποιο ακριβώς “κακό”; Εκείνο που πλασάρεται και επιβάλλεται από το καθεστώς σαν νομοτελειακή προσαρμογή και ιστορική πρόοδος. Εντελώς ενδεικτικά και συνοπτικά, στο πολιτισμικό ιδίως επίπεδο:

• Η επιβολή του μηδενισμού, των αξιών και των προταγμάτων της αναρχο- φιλελεύθερης ατζέντας στους τρόπους κοινωνικής σκέψης και δημοκρατικής συμπεριφοράς.
• Η απεριόριστη ανεκτικότητα της ίδιας της σαστισμένης δυτικής κοινωνίας στη δικτατορία των κάθε είδους “δικαιωματούχων” μειοψηφιών επί της λαϊκής πλειοψηφικής βούλησης, στο όνομα μάλιστα της δημοκρατίας.
• Η επιβολή νέων απαράβατων κανόνων και στερεοτύπων πολιτικής ορθότητας στο όνομα του αντι- ολοκληρωτισμού.
• Η συστηματική παραποίηση της πραγματικότητας στο όνομα της ελευθερίας της γνώμης ή της πολιτικά ορθής φίμωσης κάθε κριτικής που προέρχεται από “αιρετικούς συνωμοσιολόγους”.
• Η κατεδάφιση κάθε κανονικότητας, κάθε επιμέρους συνεκτικής ομοιότητας των ιστορικών κοινωνιών, άνευ των οποίων προφανώς δεν υπάρχουν ούτε εξαιρέσεις (εξαιρέσεις από τι;), στο όνομα των νομικών δικαιωμάτων της κάθε “διαφορετικότητας” να “εξαιρείται από τους κανόνες” και από τις καθιερωμένες από την παράδοση, πολιτισμικές, ηθικές η εθιμικές ομοιότητες.
• Η σχιζοφρενικά οικειόφοβη, πολιτικά ορθή ρητορική, στο όνομα της αντίθεσης στην εχθροπάθεια, στην ξενοφοβία ή στον ρατσισμό.
• Ο συμπεριληπτικός υπερ-ολοκληρωτισμός της οικονομικής και πολιτισμικής παγκοσμιοποίησης, στο όνομα ταυτόχρονα του αντι- ολοκληρωτισμού και της συμπερίληψης.
• Η υποστήριξη όλων των πολεμικών και εμφυλιοπολεμικών διχαστικών αντιπαραθέσεων στο όνομα του δικαίου και της ειρήνευσης.
• Η υποβάθμιση ταυτόχρονα του πατρικού ρόλου στο όνομα της αντι- πατριαρχίας και του μητρικού στο όνομα της νεοφεμινιστικής “χειραφέτησης από τα στερεότυπα του παρελθόντος”.
• Η ηθική και νομική εκθεμελίωση της προστατευτικής και παιδαγωγικής λειτουργίας της παραδοσιακής οικογένειας.
• Η υποκατάσταση των έμφυλων ρόλων, προτύπων και φαντασιακών λειτουργιών της μητέρας και του πατέρα κάθε ανθρώπινου όντος, από τις άφυλες και συμβολικά απογυμνωμένες νομικές υποστάσεις του “γονέα ένα και δύο”.
• Η ασυδοσία και ατιμωρησία που απολαμβάνουν τα πολύμορφα ανθρωπόμορφα σκουπίδια, οι διάφοροι “πολιτικώς ορθοί διανοούμενοι” με ριζοσπαστικά ελευθεριάζουσες χρηστοήθειες (εκπαιδευτικοί, ψυχολόγοι, δικηγόροι, γιατροί, δημοσιογράφοι, γονείς και κηδεμόνες που περιστρέφονται γύρω από τις λοατκι ιδεολογίες κλπ), να ακρωτηριάζουν ψυχικά και σωματικά ανήλικους στο όνομα της “επιδιόρθωσης” του αρχικού φύλου τους και της αντιμετώπισης της “δυσφορίας”, που εδώ και λίγα χρόνια εγχαράσσεται μαζικά και επιβάλλεται συναισθηματικά στα παιδιά του δυτικού κόσμου.
• Η μεθοδική καλλιέργεια του ατομικού ή μειονοτικού συμφέροντος στο όνομα του νομικού δικαιώματος “του καθενός” στην εδώ και τώρα καταναλωτική ευημερία.
• Η εξιδανίκευση της παραβατικότητας και η αποκαθήλωση των παραδοσιακών προτύπων του ήρωα ή του αγίου- συνεπώς των υπερβατικών πρακτικών της ατομικής θυσίας για το καλό, την προκοπή ή την πολιτική ελευθερία του οικείου κοινωνικού συνόλου.
• Η απαξίωση του λαϊκού πατριωτισμού ως συντηρητικού κοινωνικού συναισθήματος του συν- ανήκειν σε κάποια γεωγραφικά και ιστορικά εντοπισμένη κοινότητα ανθρώπων και όχι απλώς στο οικουμενικό σύνολο της “ανθρωπότητας”, νοούμενης πλέον ως συμπεριληπτικού, αν- ιστορικού συνόλου ομιλούντων διπόδων- όπως θα λέγαμε για την συμπερίληψη των γατών, σε μία παγκόσμια “γατότητα” και των σκύλων σε μία αντίστοιχη “σκυλότητα”…

Η “κρίση” της πολιτισμικής συμπερίληψης

Με ένα λόγο, “το κακό που μας βρήκε” και διοχετεύεται καθημερινά στις νοοτροπίες και στις πεποιθήσεις των ανθρώπων, από ένα συρφετό οικειόφοβων, δήθεν προοδευτικών καθεστωτικών υπαλλήλων, κατά δήλωση “αντιρατσιστών”, που, προς μεγάλη ικανοποίηση του αγοραίου καθεστωτικού ριζοσπαστισμού, δηλώνουν τις “αριστερόστροφες δημοκρατικές ευαισθησίες τους” σε κάθε συζήτηση, ενώ στην πραγματικότητα δεν εκφράζουν παρά τις μετανεωτερικές κοσμοθεωρητικές συνιστώσες του νέου φιλελεύθερα παγκοσμιοποιημένου, ρευστού καπιταλισμού και του πολιτισμικού ριζοσπαστισμού του.

“Το κακό που μας βρήκε” με την αποδόμηση του κοινωνικού και πολιτικού ιστορικού δεσμού μεταξύ των πολιτών, την απαξίωση της συνεκτικής, θρησκευτικής, “αδελφότητας” που εξέφραζαν οι νεότερες, εθνοτικές συνειδήσεις των λαών και την αντικατάστασή της από την “ανεκτικότητα στις διαφορές” και την ηθική της “ξενέρωτης” αλληλεγγύης κάποιων, δήθεν προοδευτικών ανθρώπων, που μεταξύ άλλων, δηλώνουν συχνά ότι λόγω του “διεθνοποιημένου ανθρωπισμού” τους, “συμπαθούν περισσότερο” τους μετανάστες παρά τον λαό από τον οποίον κατάγονται, περιφρονώντας πάντα μεταξύ πολλών άλλων, στο όνομα προφανώς του “προοδευτικού αντι-εθνικισμού” τους, ακριβώς τις δυτικές τους “πατρίδες” εκείνες που οι λαθρομετανάστες επέλεξαν για να εγκατασταθούν.

Τελικά, θα πρέπει ίσως να αναρωτηθούμε: ποιο ακριβώς είναι “το κακό που μας βρήκε” και πόσο κακό είναι; Είναι άραγε η συντηρητική στροφή της δυτικής κοινής γνώμης; Ή μήπως όλα τα προαναφερόμενα;