Ρώσοι πίσω και από την εκλογή Τραμπ και από τα Κίτρινα Γιλέκα!

Φαίνεται πως ο φόβος της πολιτικής απώλειας στις ελίτ που παραχώρησαν σημαντικό μέρος της εθνικής πολιτικής κυριαρχίας στο παγκοσμιοποιημένο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, (στους Αμερικανούς Δημοκρατικούς, στους Γάλλους μακρονικούς, στους Γερμανούς δεξιούς, στο ευρωιερατείο και πολλούς άλλους μικρότερους) πρέπει μάλλον να είναι έντονος. Αν και η πόζα, που θεωρείται απαραίτητο δημόσιο ύφος των κατόχων της εξουσίας, κατορθώνει να κρύψει από τα βλέμματα των πολιτών αυτόν τον φόβο, ο λόγος τους τούς προδίδει.

Οι Αμερικανοί Δημοκρατικοί, πρώτοι αυτοί, όταν έχασαν την εξουσία από ένα αουτσάιντερ, τον Τράμπ, προδόθηκαν από την ερμηνεία που έδωσαν στην ήττα τους. Φταίνε οι Ρώσοι, ήταν η βασική εξήγηση που έδωσαν για την ήττα τους, ισχυριζόμενοι πως ο διαδικτυακός ρόλος των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών με την χρήση του twitter και του facebook ήταν καταλυτικός για την αποτυχία τους. Και σε αυτή την επιχειρηματολογία προσχώρησαν οι Βρετανοί συντηρητικοί, οι Γερμανοί κυβερνώντες, οι Γάλλοι με τον Μακρόν και, φυσικά, πολλά μέσα ενημέρωσης με τους δημοσιογράφους τους.

Το ίδιο έγινε με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για το Σκοπιανό, μαζί με την αρμόδια αμερικανική και γερμανική στήριξη όσον αφορά στην συμφωνία των Πρεσπών. Και εδώ οι Ρώσοι μοίραζαν χρήμα, και πολλά tweet. Πιθανότατα, όπως όμως έκαναν και οι Γερμανοί, οι Αμερικανοί κ.ά. Πρόσφατα, ο τραπεζίτης πρόεδρος των πλουσίων Γάλλων Μακρόν κατηγόρησε την Ρωσία ως διαδικτυακό υποκινητή της εξέγερσης των Κίτρινων Γιλέκων που βρυχάται σε όλη την γαλλική επικράτεια. Αλλά για να προσδώσει και μια παρωνυχίδα γκωλισμού και αντι-Τράμπ πινελιάς κατηγόρησε (λίγο, τόσο δα) και τους Αμερικανούς.

Άραγε, πρόκειται για βλακεία σκέτη, για αυθεντικό πολιτικό αδιέξοδο, για ανοιχτή δημόσια κοροϊδία των πολιτών, όπως έχουν κάνει κατ’ επανάληψη, για τα επίχειρα της κατάλυσης της λαϊκής κυριαρχίας μερικώς, ή όπως στην χώρα μας ολικώς κάτι άλλο; Δεν θα μπορούσα να επιλέξω ένα από τα παραπάνω ενδεχόμενα ή συνδυασμό ως απάντηση επειδή -πολιτικά μιλώντας- αυτό που ισχυρίζονται είναι αδιανόητα βλακώδες.

Δηλώνουν, χωρίς να αντιλαμβάνονται το νόημα των λεγομένων τους, ότι το διαδίκτυο μέσω του twiter και του facebook, σε ικανά σκοτεινά χέρια, όπως εκείνα των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών, είναι σε θέση να αλλάξουν εκλογικά αποτελέσματα, να ξεσηκώσουν τον κόσμο σε εξέγερση, να χτίσουν στο άψε σβήσε εθνικές συνειδήσεις (εν προκειμένω στα Σκόπια).

Σατανικά εργαλεία

Κοντολογίς αυτά τα σατανικά εργαλεία σε χέρια δαιμόνων αμφισβητούν την κυριαρχία των εν λόγω προαναφερθέντων ελίτ και των κρατών που ελέγχουν. Όθεν, με το twitter και το facebook μπορεί να αμφισβητηθεί η κυριαρχία μερικών από τα ισχυρότερα κράτη του πλανήτη, ή να εξεγερθούν λαϊκά στρώματα, όπως τα κίτρινα γιλέκα. Αναρωτιέμαι ξανά αν πρόκειται για βλακώδη δικαιολογία για τις αποτυχίες τους; Και αν ναι τι μπορεί να έπεται σε ισχυρισμούς; Π.χ. Ρώσοι πράκτορες με iPad στην κωλότσεπη ξεχύνονται στην Ευρώπη (κρατώντας ρεζέρβα και κανένα παλιό καλό κονσερβοκούτι), ή μήπως ότι εκεί στις παγωμένες στέπες της Μόσχας τρώνε παιδιά;

Όμως, υπάρχουν και οι εσωτερικοί εχθροί του ευρωσυστήματος. Πρόκειται για όσους αμφισβητούν, κριτικάρουν ή και ευθέως απορρίπτουν αυτό το αυτοκρατορικό (χωρίς αυτοκρατορία) σύστημα που εγκαθιδρύεται στην ΕΕ με ηγετικό κέντρο του τις γερμανικές πολιτικές και οικονομικές κυβερνώσες ελίτ. Με αυτούς τους αντιρρησίες, το ευρωσύστημα νομίζει πως ξεμπερδεύει, πετώντας τους λάσπη χαρακτηρισμών ακροδεξιών και λαϊκιστών. Πρόκειται, ασφαλώς, για δύο ενδείξεις ισχυρά δηλωτικές του μικρονοϊκού επιπέδου όλων των πολιτικών και οικονομικών ελίτ και επίσης του ιερατείου της ΕΕ, αλλά και των Αμερικανών Δημοκρατικών. Τι μπορεί να φοβούνται πως θα απολέσουν οι εν λόγω κυρίαρχες ελίτ, ιδίως στην Ευρώπη, ώστε να καταφεύγουν σε τόσο προφανώς χονδροειδείς εξηγήσεις;

Όπως συζητούν στη Γαλλία με αφορμή την εξέγερση των Κίτρινων Γιλέκων, στις ευρωπαϊκές κοινωνίες εδώ και χρόνια, δεν έχουμε να κάνουμε με την κλασική πάλη των τάξεων, όπως την γνωρίζαμε στον βιομηχανικό καπιταλισμό. Έχουμε να κάνουμε με πόλεμο των αρχουσών τάξεων εναντίον των αδύναμων και σχετικά αδύναμων πολιτών σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα με εργαλεία τα εθνικά κράτη και τους θεσμούς της Ευρωζώνης. Στο θεσμικό και ιδεολογικό επίπεδο, ο εν λόγω πόλεμος εκδηλώνεται με την βαθμιαία κατάλυση της λαϊκής κυριαρχίας στο όνομα της προτεραιότητας της οικονομίας και της δημοσιονομικής εξυγίανσης.

Στο οικονομικό επίπεδο ο ίδιος πόλεμος εκδηλώνεται με την μεταβίβαση τεράστιου πλούτου στις ήδη οικονομικά ισχυρές κοινωνικές τάξεις, προκαλώντας ιλιγγιώδεις κοινωνικές ανισότητες σε κάθε ευρωπαϊκή εθνική κοινωνία ξεχωριστά. Και μέσω της ίδιας πολιτικής λιτότητας, που επιβάλλεται απευθείας στα κράτη μέσω των ευρωπαϊκών θεσμών, πραγματοποιείται μια μετατόπιση πλούτου από τα αδύναμα προς τα ισχυρότερα κράτη. Οι πλέον ωφελημένες είναι οι γερμανικές ελίτ, οι οποίες κατά κανόνα ασκούν απλώς νομιμοφανή λεηλασία, μέθοδος η οποία αποτελεί ιστορικό χαρακτηριστικό τους.

Ανάγνωση πέραν της γελοιότητας

Πιστεύω, λοιπόν, πως οι ισχυρισμοί περί Ρώσων ηλεκτρονικών δαιμόνων ως εξωτερικών εχθρών του ευρωσυστήματος, και ακροδεξιών-λαϊκιστών ως εσωτερικών, απαιτούν μια ανάγνωση πέραν της γελοιότητάς τους. Δηλώνουν πρώτα την ανάγκη αυτών των ελίτ να επινοήσουν ως αιτία των αντιδράσεων στον κοινωνικό πόλεμο που έχουν εξαπολύσει προς τους αδύναμους, ένα εχθρό των ευρωπαϊκών κοινωνιών άλλο από αυτές τις ίδιες ελίτ. Και να συκοφαντήσουν κάθε εσωτερική αμφισβήτηση στο ευρωσύστημα, είτε προέρχεται από πολιτικά κόμματα και κυβερνήσεις, είτε απευθείας από την κοινωνία όπως τα Κίτρινα Γιλέκα.

Η επιλογή ενός εξωτερικού εχθρού, αντί οποιασδήποτε άλλης ερμηνείας, μαρτυρά και ένα αριστοκρατικό σύνδρομο, το οποίο χαρακτηρίζει την στάση της κάθε μίας άρχουσας ελίτ προς την κοινωνία της, μια περιφρόνηση. Ωστόσο, οι εσωτερικοί εχθροί είναι πολύ πιο επικίνδυνοι για τις ελίτ, όπως πάντοτε. Το πρόβλημα για τις εν λόγω ελίτ ξεκίνησε από την στιγμή που ορισμένες ευρωπαϊκές κοινωνίες, παγωμένες μέχρι πρότινος, άρχισαν να αντιδρούν σε αυτόν τον κοινωνικό πόλεμο. Είτε μέσω των εκλογών, όπως στην Ιταλία, είτε απευθείας η ίδια η κοινωνία, μάλιστα με εξέγερση, όπως τα Κίτρινα Γιλέκα.

Διότι αυτές οι αντιδράσεις είναι οι πρώτες ενάντια στον κοινωνικό πόλεμο που έχουν εξαπολύσει οι ευρωπαϊκές ελίτ στις κοινωνίες που άρχουν. Και δυνάμει αποτελούν τις πρώτες αντιδράσεις ενάντια στην λεηλασία που ασκούν οι γερμανικές άρχουσες τάξεις, μέσω της πολιτικής της λιτότητας, στις κοινωνίες και μέσω του εκβιαστικού τρόπου δανεισμού στα κράτη-μέλη.