Selfie, ή πολλαπλές ανακλάσεις τού ατόμου στον καθρέφτη τού κόσμου

Ο άνθρωπος αναρωτιέται από την αρχή τής εφηβείας του και μετά: “Ποιος είμαι εγώ; Τι είμαι εγώ; Γιατί είμαι εγώ; Πώς είμαι εγώ;”. Καθρεφτίζεται στα μάτια των άλλων κι αυτό νομίζει πως είναι ο έρωτας. Ο Νάρκισσος ερωτεύεται το είδωλό του στην επιφάνεια τής λίμνης με τα νούφαρα, όπως με τις selfie σήμερα. Μόνον σε περιόδους κρίσεων, συγκρούσεων, θεομηνιών, πολέμου, καταστροφών, γενοκτονιών, εξοριών… το άτομο αντιλαμβάνεται εν μέρει αποσπασματικά την ύπαρξη και την επίδραση τής περιρρέουσας ατμόσφαιρας πάνω του.

Επιχειρεί ενίοτε να την επηρεάσει. Όσο μεγαλύτερη η ανασφάλειά του τόσο επιτακτικότερη η ανάγκη του για έλεγχο πάνω στους άλλους επιχειρώντας να διαμορφώσει τις καταστάσεις προς ατομικό του όφελος. Όμως κάθε μετωπική σύγκρουση με την Ανάγκη/Αδράστεια επισύρει την μήνιν τής Νεμέσεως. Όταν υπερβληθεί το μέτρο η Θέμις/Δίκη καραδοκεί, προκειμένου να αποδώσει Δικαιοσύνη κι ο Τελικός Κριτής είναι ο Πανδαμάτωρ Χρόνος. Ξεγελώντας την υπαρξιακή του αγωνία για το Κενό, το Άγνωστο ο Άνθρωπος επινόησε την Τέχνη έτσι ώστε να εμπλουτίσει το Συλλογικό Φαντασιακό με στοιχεία από το Άρρητο/Άφατο/Άγνωστο/Ά-πειρο που επιχειρεί να κατακτήσει/ελέγξει. Τα κενά συμπληρώνουν οι πάσης φύσεως Πυθίες/Προφήτες, οι τελεολογικές θεωρήσεις, οι ουτοπικές ιδεολογίες, οι ευτοπικές επιχειρήσεις νοησιαρχικής εκλογικεύσεως τού Α-Λόγου.

Εάν το Σύμπαν είναι νοητικό και γεννήθηκε δια του Λόγου, εάν βιώνουμε ως υλικό «το όνειρο κάποιου που μας ονειρεύεται», εάν «αιών παις εστί παίζων, πεσσεύων» (σύμφωνα με τον Ηράκλειτο), τότε είναι σαφής η ανάγκη μας για πάσης φύσεως εξαγνισμούς σε ιδεατά Καθαρτήρια. Τα Ηλύσια Πεδία, η Νήσος των Μακάρων, η χαμένη Εδέμ, ο απολεσθείς Παράδεισος (τού Μίλτον και όλων μας), η νοσταλγία για την ουράνια Εστία μας, οι Ορφικοί Ύμνοι που αναφέρονται στο πέρασμα τής Ψυχής στο Επέκεινα, αντικατοπτρίζουν κοινές διαπολιτισμικές ανάγκες που τροφοδοτούν εμμονές παντός τύπου.

Selfie

Τα σύγχρονα πειράματα σε επιταχυντές όπως το CERN, η Κβαντομηχανική, η Θεωρία τής Σχετικότητας, η Ρομποτική επέφεραν σημαντικές αλλαγές στην Πανανθρώπινη Συνειδητότητα, εμμένοντας στα ασαφή όρια μεταξύ Ύλης και Ενέργειας/Φωτός. Το Φως (ειδικά το ηλιακό) ως σύμβολο Γνώσεως, εικονοποιεί την μετάδοση τής Πληροφορίας. Η χρυσή τομή και η ακολουθία αριθμών Fibonacci, οι αρμονικές του Πυθαγόρα (όπως εφαρμόζονται στη δυτικοευρωπαϊκή αίσθηση για τη μελωδία), η μαθηματική αντίληψη τού σύμπαντος μέσα από τα fractals, ο πυρήνας των αλληλοεπιδρώντων ατόμων που όταν διασπάται εκλύει τεράστιες ποσότητες ενέργειας, η “κρίσιμη μάζα” στη Χημεία, το “άλας της γης” και το “ποιοτικό άλμα” που ευαγγελίζεται ο φιλόσοφος Σόρεν Κίρκεγκααρντ στην “Έννοια τής Αγωνίας” του, οδηγούν ως ψηφίδες στη σύνθεση ενός τεράστιου ψηφιδωτού που ακόμη δεν έχει συμπληρωθεί.

Εάν ζούμε σε ένα σύμπαν εν εξελίξει αυτοσχεδιάζοντας, διαδρώντας, αντιδρώντας, επιδρώντας, επηρεάζοντας, συν-διαμορφώνοντας, συν-καθορίζοντας, συλλειτουργώντας, τότε είναι ιδιαίτερα δελεαστική και άκρως ενδιαφέρουσα η ανθρώπινη οδύσσεια-περιπέτεια τού ανθρώπου στον πλανήτη Γη, ειδικά τώρα που βιώνει μεγάλες κοσμογονικές αλλαγές ασύλληπτες για τον Ανθρώπινο Νου. Η ταπεινή μου γνώμη είναι πως μόνον μέσα από την επανένωση τού τεχνητώς διαμελισμένου συμβολικού Πενθέα θα ξαναπιάσουμε τον κομμένο μίτο τής Αριάδνης, εάν θέλουμε να βγούμε από τον σύγχρονο εφιαλτικό Λαβύρινθο επωφελούμενοι από την συσσωρευμένη κωδικοποιημένη Αρχαία Γνώση.

«Αρχή σοφίας ονομάτων επί-Σκεψις». Ας ξανασκύψουμε με ερευνητική περιέργεια, επίμονοι μελετητές πάνω στις λέξεις, στα μνημεία τού Λόγου και τής Τέχνης. Θα ανά-καλύψουμε θησαυρούς που δεν τους περιμέναμε. «Η Γνώσις είναι ενθύμησις» σύμφωνα με τον Πλάτωνα. Στους Ορφικούς ύμνους φαίνεται πως κάποιοι (οι περισσότεροι) φεύγοντας από εδώ πίνουμε από την Κρήνη τής Λησμοσύνης ενώ άλλοι, ελάχιστοι προτιμούν να δοκιμάσουν τα νάματα από την Κρήνη τής Μνημοσύνης. Η Ζωοδόχος Πηγή αυτή οδηγεί στην συμβολική Αγία Δύναμη, στην “Τού Θεού Σοφία” – είτε μιλάμε για την Αθηνά που γεννήθηκε από την κεφαλή τού Δία είτε εκφραζόμαστε με περισσότερο χριστιανικούς όρους. Τα ονόματα διαφέρουν, η εκπεφρασμένη ουσία παραμένει η ίδια, αν και όχι αναλλοίωτη.

Τα πάντα ρει

Τα πάντα ρει. Όλα εξελίσσονται. Ζούμε σε μια ατελή-ημιτελή ανοικοδομούμενη ιδεατή-φαντασιακή-νοητική κατασκευή όπου ακόμα και οι ελάχιστες επιλογές μας διαφοροποιούν το προσδοκώμενο (εν δυνάμει) αποτέλεσμα. Στην Κβαντική Φυσική, στην Ανθρωπολογία, στο Θέατρο ξέρουμε πλέον πως ο παρατηρητής διαφοροποιεί ασυναίσθητα το παρατηρούμενο. Η ίδια η φράση τής παρατήρησης είναι παρεμβολή. Η “κβαντική διεμπλοκή” είναι κάτι περισσότερο περίπλοκο, αλλά όχι και τόσο δυσεξιχνίαστο. Στον “μεγάλο έρωτα”, στα δίδυμα και στις “αδελφές ψυχές”, στο λεγόμενο “κάρμα” είναι περισσότερο εξηγήσιμη ως παράδειγμα.

Η ίδια η ενασχόλησή μας με τα ερωτήματα αυτά τα ενισχύει ενεργειακά. Ειδικά στο “θέατρο εν θεάτρω” εκτός από τα πολλαπλά αφηγηματικά πεδία που δημιουργούνται πολλαπλασιάζονται τείνουσες εις το άπειρον οι διαστάσεις που παρεισφρέουν με τρόπο που οι πιθανότητες εκτινάσσουν το στατιστικώς αναμενόμενον στο αόριστο-απρόβλεπτο-ανυπολόγιστο, όπως ένα jackpot σε διεθνή λαχειοφόρο αγορά. Εάν μπορεί η ζωή μας στο Σύμπαν να αποδοθεί με μια διαφορική εξίσωση, αυτή θα είχε τόσες πολλές μεταβλητές που κανένας επιμέρους αλγόριθμος δεν θα μπορούσε να αποδώσει επαληθεύσιμα αποτελέσματα.

Έτσι λοιπόν, στην φωτογραφία που επιλέγω να επισυνάψω (“μία εικόνα χίλιες λέξεις”), φαίνομαι εγώ να φωτογραφίζω με το κινητό μου εμπρός από μια γυάλινη προθήκη (βιτρίνα) με τις ανάλογες αντανακλάσεις μια φωτογραφία από θεατρική παράσταση, όπου οι ηθοποιοί ερμηνεύουν τους ρόλους τους μιμούμενοι στάσεις-κινήσεις από καθημερινές συγκρούσεις “συνηθισμένων” “ανωνύμων” ανθρώπων… Συλλαμβάνουμε την πολυπλοκότητα του όλου “πειράματος” εκ του αποτελέσματος και μόνον κι αυτό εν μέρει. Ο ενεργών απεικονίζεται διπλά, τριπλά, πολλαπλά…