Στη μάχη κατά του πατριωτισμού και τα “αριστερά” σαπρόφυτα τρολ

Ουδέν κακόν αμιγές καλού, κι έτσι ανάμεσα σε όλα τα κακά που ταλανίζουν τα τελευταία πολλά χρόνια τον τόπο μας, συμβαίνουν και λίγα καλά, ανάμεσα στα οποία κι ένα σημαντικό, η χρεωκοπία δηλαδή εκείνων που συκοφαντούν τους πατριώτες για εθνικιστές. Η ιστορία αυτή είναι μακρά, άρχισε να έχει κοινωνική βαρύτητα στα μέσα της δεκαετίας του 1990, όταν η κυρίαρχη ιδεολογία επαναδιαμορφωνόταν στη βάση του πολυπολιτισμού, του μεταμοντερνισμού και της εθνικής αποδόμησης.

Ήταν η εποχή που ο “εκσυγχρονισμός” και η παγκοσμιοποίηση θεμελίωναν την ιδεολογική και πολιτική τους κυριαρχία, δίνοντας στη (διαρκή) Νέα Τάξη επικαιροποιημένα χαρακτηριστικά, στο πλαίσιο του νεοφιλελευθερισμού. Η προσχώρηση μεγάλου μέρους της Αριστεράς σε αυτήν τη διαδικασία επέτρεψε, με τη συνακόλουθη επικουρία των ΜΜΕ και των ΑΕΙ, να ανακηρυχθεί σιγά-σιγά ο πατριωτισμός σε υπ’ αριθμόν 1 εχθρό του Λαού!

Η (κυρίαρχη) Αριστερά απεκδύθηκε τα πατριωτικά της χαρακτηριστικά και ο λαός πιέσθηκε να αποκοπεί από τον πολιτισμό του και τη λαϊκή παράδοση. Ένας κούφιος πολιτισμός των κρατικών επιδοτήσεων και των χορηγούμενων ιδρυμάτων βάλθηκε να αποξενώσει τον λαό από την εθνική του ταυτότητα, δοξάζοντας σοφιστείες όπως ο αυτοπροσδιορισμός και κάθε άλλη αμερικανιά.

Στην πράξη όλα αυτά σήμαιναν έναν εφιάλτη για όποιο πρόσωπο ή χώρο τολμούσε να νιώθει και να δηλώνει πατριώτης και πατριωτικός. Συγκεκριμένοι θύλακες στα ΜΜΕ ανέλαβαν εργολαβία, αυτό που οι ίδιοι ονόμασαν “δολοφονία χαρακτήρων”. Δηλαδή, τη διαπόμπευση κάθε χριστιανού κατά το δη λεγόμενο, αριστερού ή δεξιού, για εθνικισμό, αντισημιτισμό, ρατσισμό, σεξισμό και άλλα. Πρόκειται για μια πρωτοφανή ιδεολογική τρομοκρατία, για κάποιους ιδιαιτέρως επικερδή.

Τρολ και πατριωτισμός 

Ταυτοχρόνως οι ίδιοι αυτοί κύκλοι εμφανίζονταν ως αντιφασίστες, τροφοδοτώντας με τον τρόπο τους, την άνδρωση περιθωριακών ως τότε φασιστικών μορφωμάτων. Προβάλλοντας τον εύκολο αντιφασισμό τους σαν τεκμήριο “αριστεροσύνης” δεν έκαναν τίποτα εναντίον της ταξικής εξαθλίωσης. Μόνον ένας ατελέσφορος δικαιωματιστικός τρόπος, συχνά επιδοτούμενος κι αυτός μέσω ΜΚΟ ή άλλων σκοτεινών μηχανισμών.

Το κακό συνεχίστηκε επί δεκαετίες, αλλά το καλό είναι ότι χρεοκόπησε. Ο κόσμος αηδίασε. Δεν είχαν αφήσει κανέναν σε χλωρό κλαρί. Αλλά αυτό που τους έφαγε ήταν η ίδια η υποκρισία. Για παράδειγμα όταν ο Τσίπρας, τώρα στα ύστερα, χρειάστηκε να αναφερθεί κι αυτός στον πατριωτισμό, ουδείς από αυτά τα σαπρόφυτα τον κατηγόρησε για εθνικισμό.

Όμως αυτά τα ίδια σαπρόφυτα με ηθικό πλεονέκτημα τρολ, αυτός ο κατιμάς που ο ΣΥΡΙΖΑ επί χρόνια εξέθρεψε, συκοφαντούσε για εθνικισμό όποιον έλεγε κάτι απ’ όσα είπε, για μια-δυο φορές έστω, περί πατριωτισμού ο Τσίπρας! Πλην όμως αυτή η μακρόχρονη και άγρια ανθρωποφαγία δείχνει να φθάνει στα όριά της. Η ρητορική περί λαϊκισμού, εθνολαϊκισμού και εθνικισμού προκαλεί θυμηδία στον πολύ κόσμο, ενώ κάποιοι αδιαφορούν και κάποιοι ωθούνται απέναντι από αντίδραση στην αθλιότητα της τόσης (κερδώας) ιδιοτέλειας και υποκρισίας.

Συκοφάντες πατριωτισμού 

Καθότι, πολλοί απ’ αυτούς τους συκοφάντες κατηγόρησαν με γκαιμπελικό σθένος για εθνικισμό πολλούς πολίτες με εγνωσμένους αντιφασιστικούς αγώνες. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ τώρα πια είναι κάπως φειδωλή με αυτό το σπορ, στο οποίο έως προσφάτως αρίστευε. Τώρα έχει αφήσει στον κατιμά που εξέθρεψε, τα καθήκοντα της οπισθοφυλακής σε αυτόν τον άδοξο και άγονο αγώνα της εθνικής αποδόμησης, προκειμένου να μεταλλαχθούν οι πολίτες σε υπάκουους υπηκόους.

Εν κατακλείδι, οι συκοφάντες επιτυγχάνουν πλέον το αντίθετο εκείνου που επιδίωκαν. Κάθε πατριώτης, δεξιός ή αριστερός, καγχάζει πλέον όταν συκοφαντείται για εθνικιστής και οικτίρει τον μαλακοπίτουρα που με τις συκοφαντίες του, αφήνει εν τέλει τον πραγματικό εθνικισμό στο απυρόβλητο.