Στον “Κανένα” οι ελπίδες μας!

Αφελώς νομίζοντας πως ο καθείς εξ ημών μπορεί να μετέλθει παρόμοιες μεθόδους ιδιοποίησης περιουσιών και απόκτησης πλούτου, σιωπούμε για την χρόνια τακτική της “ελίτ” να ενθυλακώνει χρήμα χωρίς χρώμα και καταγωγή διασφαλίζοντας τη δοτή της εξουσία και ατιμωρησία.

Με τους τομείς οικονομικής δραστηριότητας (πρωτογενή, δευτερογενή και τριτογενή) σε διαρκή συρρίκνωση και την αγορά σε επιταχυνόμενους ρυθμούς συγκέντρωσης στα χέρια συγκεκριμένων ομάδων συμφερόντων δημιουργίας νέου τύπου φεουδαρχίες, μετατρεπόμαστε σε σύγχρονους κολλήγους που προσπαθούν να “κλέψουν για να ζήσουν”-όπως επί Οθωμανών- και όχι “για να έχουν” όπως η “ελίτ”, διολισθαίνοντας συνάμα προς τη δουλεία.

Ανεχόμαστε τη συζήτηση για τα “παχύρευστα έλαια σιλικόνης” που–κατά κάποιους “ειδικούς”- προκάλεσαν την έκρηξη στη σύγκρουση των τραίνων για την οποία δεν φταίει κανείς άλλος παρά μόνον η “κακιά στιγμή” (η αρνητική εκδοχή του “από μηχανής θεού”) και όχι οι δια ορατού οφθαλμού υπαίτιοι που διεκδικούν με πιθανότητες επιτυχίας το ατιμώρητο!

Για τα δε υψηλής ρευστότητας και ευφλεκτότητας έλαια μέσω των οποίων κινείται η κρατική μηχανή, ή για εκείνα που ρέουν προς κάποιους “τενεκέδες” (εγχώριους και εξωχώριους), ούτε κουβέντα· καμία ουσιαστική παρέμβαση από τους κυβερνώντες οι οποίοι, αντιθέτως, νοιάζονται για τον έλεγχο των συνθηκών πίεσης και θερμοκρασίας της κοινωνίας της οποίας η πιθανή έκρηξη θα σχημάτιζε πυρόσφαιρα μεγαλύτερου διαμετρήματος του εγκλήματος των Τεμπών, όπως έδειξαν οι διαδηλώσεις που τους τρόμαξαν.

Οι μέχρι τώρα “αδέσποτες” εκρήξεις παραβατικότητας/εγκληματικότητας εκλαμβάνονται ως ευκαιρίες ενίσχυσης του κατασταλτικού μηχανισμού προστασίας των ιδίων και όχι ανάσχεσης της πίεσης που δέχεται ο Έλληνας στην καθημερινότητά του συνεπεία της οποίας αυξάνεται η πυκνότητα –άρα και η εκρηκτικότητα-της “μάζας των συναισθημάτων” του η οποία αναζητά διέξοδο εκτόνωσής της επί δικαίων και αδίκων.

Ζει και βασιλεύει η ελίτ

Δεν υπάρχει κοινωνική τάξη (εξαιρείται η οικονομικοπολιτική “ελίτ” η οποία ζει και βασιλεύει) και τομέας της οικονομίας που να μην αντιμετωπίζει ένα ευρύ φάσμα προβλημάτων σε ένα “κράτος” απών στην επίλυσή τους και αδιάφορο για την εμφανή τάση συγκέντρωσης της αγοράς σε συγκεκριμένες ομάδες ποικιλόμορφων συμφερόντων που ελέγχουν ζωτικούς κλάδους όπως των τροφίμων, της υγείας (με “δωρεάν” παροχές πληρωμένες από το κρατικό ταμείο), του χρηματοπιστωτικών/τραπεζικών υπηρεσιών κλπ.

Οι ελληνικές επιχειρήσεις-μικρομεσαίες στη συντριπτική τους πλειοψηφία- έχοντας να αντιμετωπίσουν και μια αγορά μεταβαλλόμενη με γρήγορους ρυθμούς, “χαμένες στη μετάφραση” μιας τυχάρπαστης αναπτυξιακής πολιτικής και της “αναβάθμισης” της οικονομίας από (αργυρώνητους;) οίκους ενοχής, υποβαθμίζονται σε εισπράκτορες των οικονομικών βαρών που επινοεί η κυβέρνηση για να δημιουργήσει πλασματικά “πλεονάσματα” προκειμένου να καλύψει τα ελλείμματα της ανεπάρκειάς της ή να βραβευθεί από φίλεχθρους για τα “επιτεύγματά” της.

Παγιδευμένοι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας οι επιχειρηματίες αγωνιούν βλέποντας να στερεύει η ελπίδα και να χάνεται το βιός τους (από τον κουμμουνισμό το περίμεναν, από τον νεοφιλελευθερισμό τους ήρθε!)· ακόμη και η φοροκλοπή ή φοροαποφυγή δεν τους σώζει καθώς μειώνεται ο ικανός για τούτο τζίρος ημών των υπηκόων που- αλίμονο- περιμένουμε τον Κανένα να μας βγάλει από το σπήλαιο του εγχώριου Λεβιάθαν και εκείνου της Ευρωπαϊκής Ένωσης (των αέναων μνημονίων), αλλά και του γείτονα ο οποίος καραδοκεί να μας μαντρώσει ξανά ως βιρτουόζος στη χρήση των προσόντων του τα οποία ελκύουν παθιασμένα τη Δύση στην οποία ανήκουμε ως κτήση πλέον. Με τον “φόβο να φυλά τα έρμα” (ή τα έρμαια που έχουμε γίνει) και τα μετρητά λιγοστά περιμένουμε ως “μάνα εξ ουρανού” τα ψίχουλα των πατερούληδων της εξουσίας για την παράταση της ζωής και της ελπίδας μας. Οδυσσέα που είσαι; Αργείς;