Συναγερμός στο Πεντάγωνο – Παρασημοφορημένος στρατηγός “αυτομόλησε” στο Ιράν!

“Σε απόλυτους αριθμούς οι δυνάμεις που ενεπλάκησαν ήταν τόσες πολλές που περιόρισαν την επιθετική τους ικανότητα, τόσο διανοητικά όσο και ηλεκτρονικά. Το όλο θέμα για μας τελείωσε σε 5 με 10 λεπτά. Χτυπήσαμε πρώτοι! Κάναμε όλους τους υπολογισμούς σχετικά με τον αριθμό των πυραύλων κρουζ που διέθεταν τα πλοία τους…”. Αυτό ήταν, ένας στόλος 19 πλοίων και 20.000 στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ βρέθηκαν στον πάτο της θάλασσας μέσα σε λίγα λεπτά.

Η ένταση στη θάλασσα του Ομάν, με την επίθεση αγνώστων αντικειμένων σε πλοία συμμάχων των ΗΠΑ, φέρνουν ξανά στην επιφάνεια τα παραπάνω λόγια. Πρόκειται για λόγια που ανήκουν στον στρατηγό των Πεζοναυτών των ΗΠΑ Van Riper περιγράφοντας την επιχειρησιακή κατάσταση όταν ήταν επικεφαλής των… «ιρανικών» δυνάμεων αρκετά χρόνια πριν.

Ο αμερικανικός στρατός, για δεκαετίες, δαπανούσε πακτωλούς χρημάτων σε πολεμικά παίγνια σχετικά με τη Μέση Ανατολή και συγκεκριμένα με το Ιράν. Οι Αμερικανοί επιτελείς ήθελαν να εξετάσουν όλους τους πιθανούς παράγοντες σε έναν ενδεχόμενο πόλεμο με το Ιράν, την πηγή όλων των κακών στη Συρία και τη Μέση Ανατολή, σύμφωνα με το αμερικανικό establishment.

To καλοκαίρι του 2002 έλαβε χώρα μια από τις μεγαλύτερες τέτοιες ασκήσεις (με κόστος 250 εκατ. δολ.), η Millennium Challenge 2002. Από την μία ήταν οι «Μπλε» που αποτελούσαν τις αμερικανικές δυνάμεις και από την άλλη οι «Κόκκινοι» που συμβόλιζαν τον εχθρό, δηλαδή τους Ιρανούς υπό την διοίκηση του 64χρονου στρατηγού Van Riper, βετεράνου του Πολέμου του Βιετνάμ. Ο απόστρατος Viper θα αντιμετώπιζε την τελευταία λέξη της γήινης στρατιωτικής τεχνολογίας έχοντας στην διάθεσή του έναν μεσανατολίτικο στρατό.  Τα αμερικανικά όπλα και οι καλύτεροι στρατιωτικοί εγκέφαλοι των αμερικανικού στρατού θα δοκιμάζονταν σκληρά.

Με τεχνικές Β’ Παγκοσμίου Πολέμου

Οι Αμερικανοί (Μπλε) διέθεταν καταθλιπτικά ανώτερη τεχνολογία με “έξυπνα” συστήματα, μια επιχειρησιακή αξιολόγηση που μπορούσε να εντοπίσει τα τρωτά σημεία του αντίπαλου ενώ θα «μάντευε» τις πιθανές κινήσεις των δυνάμεων του Van Riper. Όταν οι Μπλε θα έβγαζαν από τη μέση τα ραντάρ των Ιρανών και κατέστρεφαν τα δίκτυα επικοινωνίας (οπτικές ίνες), αναμένανε από τις δυνάμεις του στρατηγού να χρησιμοποιήσουν δορυφόρους και κινητά τηλέφωνα που θα μπορούσαν να παρακολουθούνται. Ο Viper δεν “συνεργάστηκε” όμως.

Οι «ιρανικές» δυνάμεις έλαβαν τελεσίγραφο από τον αμερικανικό στρατό το οποίο απαιτούσε απάντηση εντός 24 ωρών για παράδοση. Οι Ιρανοί του Viper προσέγγισαν τον αμερικανικό στόλο χρησιμοποιώντας ένα στόλο μικρών σκαφών για να εντοπίσουν τη θέση του εχθρού. Οι Ιρανοί χτύπησαν πρώτοι εξαπολύοντας ομοβροντία πυραύλων κρουζ παρακάμπτοντας τους ηλεκτρονικούς αισθητήρες των Αμερικανών και καταστρέφοντας δεκαέξι πολεμικά πλοία τους, συμπεριλαμβανομένου ενός αεροπλανοφόρου.

Σε πραγματικές συνθήκες μάχης το αμερικανικό ναυτικό θα έχανε 20.000 άτομα προσωπικό. Αμέσως μετά την επίθεση σοκ, ο Viper έστειλε μια μικρή αρμάδα από μικρά σκάφη εξοπλισμένα με συμβατικά όπλα αλλά και σκάφη αυτοκτονίας τα οποία δεν μπορούσαν να εντοπιστούν από τα υπερσύγχρονα συστήματα των Αμερικανών. Το αποτέλεσμα ήταν να βυθιστούν περισσότερα πλοία.

Ο Van Riper επανέφερε τακτικές που η σύγχρονη στρατιωτική τέχνη έχει εγκαταλείψει λόγω προχωρημένης τεχνολογίας. Για παράδειγμα χρησιμοποίησε μοτοσικλετιστές για να μεταφέρουν τις διαταγές στις μονάδες και έδωσε εντολή να στέλνουν σήματα με φώτα από τους μιναρέδες των τζαμιών, όπως και στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, για την απογείωση των αεροπλάνων. Με αυτό τον τρόπο δεν χρειαζόταν να χρησιμοποιήσει τις ραδιοεπικοινωνίες όπως ανέμεναν οι Αμερικανοί.

Αλλάζοντας τους κανόνες

Για τον Viper όλα αυτά δεν ήταν ασύμμετρος ή αντισυμβατικός πόλεμος. «Αγωνίζεστε να βρείτε λόγια να το περιγράψετε ενώ για αυτόν που επιστρατεύει τέτοιες μεθόδους, τίποτα από όλα αυτά δεν είναι ανορθόδοξο ή ακανόνιστο. Αντίθετα είναι πολύ φυσιολογικό. Φέρτε στο μυαλό σας την Ιστορία. Οι Ιάπωνες δεν πίστευαν ότι οι καμικάζι ήταν κάτι ασυνήθιστο, όπως τους θεωρούσαν οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί» είχε πει πριν χρόνια σε συνέντευξή του στο Foreign Policy ο στρατηγός.

Η αμερικανική διοίκηση σταμάτησε αμέσως το στρατιωτικό παίγνιο για να αλλάξει τους κανόνες του παιχνιδιού. Τότε, ο «Ιρανός» στρατηγός εξοργισμένος παραιτήθηκε διότι αντιλαμβανόταν ότι η θερμοκέφαλη διοίκηση δεν ήταν διατεθειμένη να παραδεχτεί ότι μπορεί να ηττηθεί ο υπερσύγχρονος στρατός της από πρωτόγονα μέσα. Ο Viper δήλωσε αργότερα ότι η αμερικανική διοίκηση έκανε ακριβώς το ίδιο λάθος πριν το Βιετνάμ, όταν ήταν υπουργός Άμυνας ο Ρόμπερτ Μακναμάρα: πίστευε στο αήττητο του αμερικανικού στρατού και γι’ αυτό έκανε τα πάντα για να το προασπίσει. Αλλάζοντας ακόμα και τους κανόνες του παιχνιδιού αυθαίρετα.

Μεσούσης της σημερινής κρίσης στις ιρανοαμερικανικές σχέσεις, την 12 Μαΐου, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα ανακοίνωσαν ότι τέσσερα δεξαμενόπλοια δέχθηκαν πλήγματα από άγνωστα αντικείμενα. Σύμφωνα με την αρχική ανακοίνωση τα πλοία βρίσκονταν στη θάλασσα του Ομάν και ετοιμάζονταν να εισέλθουν στον Κόλπο. Η προέλευση των αντικειμένων είναι άγνωστη αλλά στην πρόσφατη συνέντευξη της η διευθύντρια του Ινστιτούτου Brookings είπε ότι “το Ιράν θα κάνει τις ΗΠΑ να πληρώσουν για τις διεθνείς πιέσεις που ασκούν εναντίον της χώρας” .

Οι εντάσεις αμερικανικών και ιρανικών πλοίων στην περιοχή δεν είναι κάτι καινούργιο εξάλλου. Την προηγούμενη εβδομάδα, ο Τζων Μπόλτον είχε προειδοποιήσει ότι το αεροπλανοφόρο Λίνκολν και τα υπόλοιπα πλοία συνοδείας που κατευθύνονται στην περιοχή αποσκοπούν “να στείλουν ένα σαφές και αδιαμφισβήτητο μήνυμα στο ιρανικό καθεστώς ότι οποιαδήποτε η επίθεση στα συμφέροντα των ΗΠΑ ή σε εκείνα των συμμάχων μας θα αντιμετωπιστεί με ανελέητη δύναμη“. Το Ιράν, ωστόσο, δείχνει ότι έχει την βούληση να παραμένει εντός παιχνιδιού, διατηρώντας “έξυπνες” ένοπλες δυνάμεις και ακουμπώντας σε διαφορετικούς ισχυρούς ώμους, έχοντας απέναντι την ισχυρότερη δύναμη του κόσμου.

Τα διδάγματα Viper και η Ελλάδα

Πριν πολλά χρόνια, ο Παναγιώτης Κονδύλης είχε επιστρατεύσει τη ρήση του Γάλλου μαθηματικού Poincare κατά την οποία ο πόλεμος είναι πειραματική επιστήμη και ως εκ τούτου δεν επιδέχεται πειραμάτων, πόσω μάλλον για την Ελλάδα. Η ελληνοτουρκική ιστορία εξάλλου έχει δείξει τον θανάσιμο κίνδυνο που αντιπροσώπευσε ο ελληνικός μικροσκοπικός “χειροποίητος” στόλος για το Οθωμανικό Ναυτικό τη δεκαετία του 1820. Ήταν μια συνθήκη που αντιμετώπισαν ευφυώς οι Έλληνες ναυτικοί δίχως να περιμένουν να καταφθάσουν οι αρμάδες.

Σήμερα, το ελληνικό προσωπικό πάσχει από τη νόσο του ευρω-ανήκειν. Όπως συνέβη και με τους αντιπάλους του Viper στα παίγνια, υπό την επήρεια των σύγχρονων εθνικών αυταρεσκειών στην Ελλάδα συμβαίνει ότι ακριβώς περιέγραφε ο Κονδύλης: “υπερτιμάται η σημασία των τομέων, στους οποίους υπερέχει πραγματικά ή φανταστικά η Ελλάδα. Για παράδειγμα, θεωρείται ουσιώδες πολιτικό και ιστορικό πλεονέκτημα ότι η Ελλάδα είναι χώρα ‘ευρωπαϊκή’ και ‘δημοκρατική’ ενώ η Τουρκία ‘οθωμανική’ ‘βάρβαρη’ ‘φασιστική'” .

Η ΕΕ δεν διαθέτει ευρωστρατό, αλλά ακόμα και αν είχε δεν σημαίνει ότι τα συμφέροντα του θα ευθυγραμμίζονταν με εκείνα των Ελλήνων. Εάν οι Τούρκοι “μπούνε” στα παπούτσια των Ελλήνων θα αντιληφθούν ότι είναι πολλαπλώς δεμένα τα κορδόνια. Οι εκτός κουτιού πολιτικές -επί αντικειμενικών παραγόντων- δεν φέρνουν την κρίση πιο κοντά, τουναντίον, “δείξε μου τα όπλα σου, να σου πω πόσο δεν θέλεις σύρραξη” .

Στην Ανατολική Μεσόγειο χρειάζονται σκέψεις εκτός κουτιού που να ανταποκρίνονται στην περιοχή και όχι στους διαδρόμους του Στρασβούργου και των Βρυξελλών… όπως ενδεχομένως θα έλεγε και ο Viper.