Τα αδιέξοδα του ριζοσπαστικού συντηρητισμού

Είναι η δυσκολία του φιλελεύθερα σκεπτόμενου συντηρητισμού και του εθνοκεντρικού-κρατοκεντρικού λαϊκισμού του, να δώσουν ένα νέο ιδεολογικό κοινωνιο-πολιτικό περιεχόμενο στην όλο και πιο έντονη, περιρρέουσα κοινωνική δυσφορία και λαϊκή οργή. Με άλλα λόγια, κάποιο νέο πολιτικό νόημα στην γενικευμένη κοινωνική ανησυχία που κατά καιρούς, εκτονώνεται με βίαιες αντιδράσεις έναντι της απειλητικής κοινωνικής αποσύνθεσης, χωρίς να έχει κάποιο σαφή πολιτικό στόχο.

Που συχνά εκφράζεται με “αλλεργικές” επιδερμικές αντιδράσεις και πολιτικές εκδηλώσεις πολιτισμικού “ταλιμπανισμού”, οι οποίες, όσο και αν είναι κατανοητές, δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με τις οικείες παραδόσεις του νεότερου δυτικού κόσμου (συνήθως οι νεότερες δυτικές κοινωνίες, για να στιγματίσουν τις βλάσφημες υπερβολές, ήταν πιο πρόθυμες να προσφύγουν σε σαρκασμούς και ειρωνείες, παρά σε θρησκόληπτα αναθέματα).

Τέτοιες κοινωνικές αντιδράσεις ωστόσο εύκολα, ίσως κάποτε και δικαίως, ταξινομούνται από τους καθεστωτικούς προπαγανδιστές που παριστάνουν τους διαφωτισμένους “αντι-σκοταδιστές”, κοντά στα γνωστά σκιάχτρα της παραδοσιακής ακροδεξιάς. Με άλλα λόγια, οι αντανακλαστικά βίαιες αντιδράσεις της δυτικής κοινής γνώμης έναντι της απειλής της επερχόμενης κοινωνικής αποσύνθεσης είναι, θα λέγαμε, “βούτυρο στο ψωμί” του καθεστωτικού αντιλαϊκισμού. Τροφοδοτούν την πολιτική θεολογία του δικαιωματισμού και της «χειραφέτησης από τα στερεότυπα και τις εχθροπάθειες του ιστορικού παρελθόντος».

Προσφέρουν τρόπον τινά τα “κακά παραδείγματα” που χρειάζεται το καθημερινό κατηχητικό της καθεστωτικής πολιτικής ορθότητας. Διευκολύνουν τους εγκάθετους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, όταν στα σχολεία και στα διάφορα “πρωινάδικα”, πλασάρουν σε αυτή την υπό μόνιμη διαμόρφωση, κοινή γνώμη, ως ριζοσπαστική μορφή “εκδημοκρατισμού”, το νεοταξίτικο αξιακό σύστημα της απεριόριστης ανεκτικότητας, της αντι-συνεκτικής “διαφορετικότητας” και της “παγκόσμιας συμπερίληψης”.

Σε πείσμα, λοιπόν, του ιδεολογικά εθνικόφρονος, φιλελεύθερου ρεύματος που ενισχύει λίγο-πολύ παντού τον “αντι-γκλομπαλιστικό συντηρητισμό”, είναι ίσως απαραίτητο να υπενθυμίσουμε ότι είναι ο ίδιος ο φιλελεύθερος καπιταλισμός που, λειτουργώντας αποκλειστικά με όρους ατομικών συμφερόντων, αναπόφευκτα αναπαράγει ανισότητες πολιτικά ανυπόφορες, οι οποίες φθείρουν ακατάπαυστα τον κοινωνικό ιστό.

Ότι είναι οι φιλελεύθερες ιδεολογίες που τείνουν να παραγνωρίζουν σχεδόν ως ανύπαρκτη την συλλογική διάσταση της πολιτικής ελευθερίας. Είναι εκείνες που αποδέχονται ως μοιραία τη διάλυση των επιμέρους παραδόσεων και πολιτισμών, την εξατομίκευση των κοινωνιών, την υποταγή τους στις προτεραιότητες του ιδιωτικού κέρδους στα πλαίσια της οικονομίας της αγοράς.

Τί δεν κατανοούν οι φιλελεύθεροι συντηρητικοί

Οι πιο συντηρητικοί κύκλοι του φιλελεύθερου χώρου, ιδίως εκείνοι οι εθνοκεντρικοί, που στην γραμμική πολιτική “γεωμετρία” αυτοτοποθετούνται πρόθυμα “δεξιότερα της δεξιάς”, (ενώ στην πολιτική πραγματικότητα, έστω άθελά τους, στις σημερινές τουλάχιστον συγκυρίες, είναι πιθανό ότι κινούνται μάλλον “αριστερότερα” από αυτήν), δεν εννοούν με άλλα λόγια να κατανοήσουν ότι ο οικονομικός φιλελευθερισμός στον οποίο πιστεύουν οδηγεί αναπότρεπτα στον πολιτισμικό και εθιμικό φιλελευθερισμό, που οι συντηρητικοί αυτοί δηλώνουν ότι απεχθάνονται: Και οι δύο θεμελιώνονται πάνω στο ίδιο ιδεολογικό και ανθρωπολογικό υπόβαθρο. Πάνω στις ίδιες πραγματιστικές αξίες της αέναης προόδου. Πάνω στα ίδια μοντέλα κοινωνικής αντι-συνεκτικότητας. Πάνω στον ίδιο μεθοδολογικό ατομισμό.

Ορισμένοι φιλελεύθεροι συντηρητικοί επικαλούνται μια κάποια πατριωτική αστική τάξη του πρόσφατου ιστορικού παρελθόντος, (επιβιώματα της οποίας υπάρχουν διάσπαρτα και στο σημερινό διεθνοποιημένο δυτικό κοινωνιο-οικονομικό τοπίο), χωρίς όμως να βλέπουν ότι συνολικά, πέραν των ιστορικών περιόδων της κυριαρχίας τους στο επίπεδο των εθνικών αγορών και των συνόρων τους, οι αστικές κοινωνικές τάξεις και ο ίδιος ο καπιταλισμός ως σύστημα κοινωνικών σχέσεων, δεν μπορούν να υπάρξουν για να διατηρηθούν, παρά επεκτατικά, ενδεχομένως ιμπεριαλιστικά, καινοτομώντας διαρκώς, δηλαδή όχι συντηρητικά, αλλά ριζοσπαστικά, με την επέκταση των ανταγωνισμών και του εμπορεύματος σε όλες τις σφαίρες της ζωής, σε όλα τα πλάτη και τα μήκη του κόσμου.

Από την άλλη και παράλληλα με τον φιλελεύθερο λαϊκισμό, έστω στο επίπεδο του δυτικού εκλογικού σώματος, ένα πολυπληθές κοινό από εύπιστους “προοδευτικούς ριζοσπάστες”, ιδεολογικούς αντιπάλους κάθε συντηρητισμού, παρέχεται μαζικά στο σύστημα του διεθνοποιημένου καπιταλισμού, από την αξιοθρήνητη κι αντιπατριωτική σημερινή “δημοκρατική”, μετα-σταλινική “αριστερά”.

Όμως, λόγω ακριβώς του ελευθεριάζοντος σχεδόν ριζοσπαστισμού του, το προσχηματικά ελιτοποιημένο τμήμα αυτής της πληθυσμιακής μάζας των “πολιτών- του-κόσμου”, (όχι πλέον θρησκόληπτο ή αγράμματο όπως στο παρελθόν, αλλά σπουδαγμένο, διπλωματούχο, “άθεο”, κοινωνικά διακεκριμένο κλπ), δηλαδή η κοινωνική κορυφή του μετανεωτερίζοντος ιδεολογικού “προοδευτισμού” που κοινοβουλευτικά εκπροσωπείται από τοπικούς πολιτικούς διαχειριστές όπως ο Μακρόν, ο Στάρμερ ή η Καμάλα Χάρις (και που προφανώς “ψοφάει” για “ανοικτές” και χωρίς σύνορα, ανομοιογενείς πολιτισμικά κοινωνίες “ίσων και απαρεγκλίτως διαφορετικών πολιτών”, ταυτοτικές μειονότητες, μονομερώς οικειόφοβους ρατσισμούς που συνήθως αποκαλούνται “αντι-ρατσισμός” και νομικά “ατομικά δικαιώματα”), αποτελεί για τους φιλελεύθερους συντηρητικούς κρατικιστές, τους δεξιόστροφους εθνοκεντρικούς λαϊκιστές, κάτι σαν “αριστερό”.