Τα δυσάρεστα μηνύματα του εκλογικού αποτελέσματος

Με τις εκλογές της 21ης Μαΐου, που έγιναν με την απλή αναλογική, αναδείχτηκε μια σύνθεση της Βουλής, η οποία θα ήταν κάπως διαφορετική ή τουλάχιστον αυτή που προέβλεπαν οι δημοσκοπήσεις, εάν στην κοινή γνώμη είχε διαμορφωθεί η άποψη ότι η κυβερνησιμότητα της χώρας θα ήταν εξασφαλισμένη.

Για το λόγο αυτό η συγκεκριμένη σύνθεση δεν αντανακλά την πραγματική σύνθεση της, αλλά αυτήν που προέκυψε ως αποτέλεσμα ενός τρομοκρατημένου, από τον πραγματικό κίνδυνο ακυβερνησίας, ψηφοφόρου. Με βάση τα εκλογικά αποτελέσματα μπορούμε να συμπεράνουμε ότι:

• Νικητής, με προοπτική πέραν της δεκαετίας, πρέπει να θεωρείται η άποψη των αυτοδύναμων κυβερνήσεων και ηττημένος ο ελληνικός λαός, του οποίου η θεσμική εκπροσώπηση στα όργανα του πολιτεύματος θα αντανακλούν χαρακτηριστικά της άποψης των αυτοδύναμων κυβερνήσεων.

Η άποψη της αυτοδυναμίας αποκλείει, αντικειμενικά, την άλλη άποψη. Αυτό αποτελεί παραβίαση της θεμελιώδους αρχής της δημοκρατίας που είναι η έκφραση της ελεύθερης άποψης και πρέπει, επιεικώς, να χαρακτηρίζεται ως άποψη της ολιγαρχίας.

• Η απλή αναλογική, κορυφαίο μέσο ανάδειξης της αξιωματικής αρχής της δημοκρατίας, που είναι η ισοκρατία, λοιδορήθηκε, λιθοβολήθηκε και δυσφημίστηκε, όσο ποτέ άλλοτε.

Δυστυχώς, ενταφιάστηκε για αρκετά χρόνια, λόγω ένδειας γνώσεων ελπίζω, από τους αυτοαποκαλούμενους προοδευτικούς σοσιαλδημοκράτες, αριστερούς και σκέτο δημοκράτες λόγω της συγκεκριμένης στάσης τους, με την οποία το μόνο που επιτυγχάνουν διαχρονικά είναι να καλλωπίζουν το διεφθαρμένο καπιταλιστικό σύστημα.

• Η αποχή των πολιτών και σε αυτές τις εκλογές ήταν εκκωφαντική που, ναι μεν μειώθηκε κατά περίπου 2% λόγω του τρόμου που επέφερε ο υπαρκτός κίνδυνος ακυβερνησίας, συνεχίζει να παραμένει εκεί ψηλά στο 40%.

Σε αυτό το ποσοστό το συντριπτικό μέρος του αποτελείται από πολίτες που θεωρούν πως οι ψήφοι τους δεν θα αλλάξουν τη διαχρονική διεφθαρμένη στασιμότητα, άποψη που θεωρώ απολύτως λογική και είναι λογική που κατοικοεδρεύει σε πολίτες που είναι επιδεκτικοί στη μάθηση. Δηλαδή, με όσα συνταρακτικά συμβαίνουν, θα πρέπει κανείς να είναι μαζοχιστής, ώστε να περιμένει να προκύψει πραγματική αλλαγή, ή να είναι ανίδεος ή ένας από αυτούς που δεν αντιλαμβάνονται την πλύση εγκεφάλου την οποία έχει υποστεί από το πανούργο σύστημα.

Το πλαίσιο του καπιταλισμού

Εδώ είναι χρήσιμο να γίνουν ορισμένες διευκρινήσεις, τουλάχιστο για αυτούς τους πολίτες που θεωρούν τα “βελτιωτικά” μέτρα που πάρθηκαν από κυβερνήσεις με στόχο την πάταξη της διαφθοράς και της γραφειοκρατίας, σε ότι αφορά την επισήμανσή μου για αυτά ότι αποτελούν καλλωπιστικά του διεφθαρμένου καπιταλισμού.

Κατ’ αρχήν το πλαίσιο λειτουργίας του καπιταλισμού είναι ο ανταγωνισμός καπιταλιστών, οι οποίοι επενδύουν περιουσιακά τους στοιχεία σε υποδομές παραγωγής προϊόντων διαφόρων ειδών, τα οποία διαθέτουν στην αγορά προς πώληση σε καταναλωτές. Ο κάθε επενδυτής, πάλι κατ’ αρχήν, θέλει να υπάρχει μια αγορά στην οποία ο ανταγωνισμός δεν είναι αθέμιτος, ώστε να προστατευθεί από τις ζαβολιές ανταγωνιστών κάτι που μπορεί να προστατευθεί με περισσότερη διαφάνεια των διαδικασιών.

Δεν επενδύει τα κεφάλαιά του για να τα χάσει. Άρα αυτό το κίνητρο υπάρχει, αντικειμενικά, σε κάθε επενδυτή. Σε μια τέτοια αγορά τα προϊόντα που δεν κινδυνεύουν από έναν υγιή ανταγωνισμό είναι αυτά που πλεονεκτούν σε σύγκριση με τα άλλα ομοειδή προϊόντα, είτε σε τιμή ή σε ποιότητα. Αυτό μπορεί να οφείλεται στην καλλίτερη διοίκηση, στη χρήση ειδικής τεχνολογίας, σε γεωγραφικούς παράγοντες, όπως η απόσταση από την αγορά που προκαλεί μεγαλύτερο κόστος στα μεταφορικά ή τις καιρικές συνθήκες που προκαλούν μειωμένη παραγωγή κτλ.

Άρα, για το σύστημα, εάν κάποια προϊόντα εκτοπίζονται από την αγορά, δεν αποτελεί κακή εξέλιξη για την οικονομία και τους πολίτες. Η αυξημένη απόδοση στην παραγωγή και αλλού εξοικονομεί για το σύστημα πόρους για περισσότερες επενδύσεις. Ελπίζω να γίνεται κατανοητό ότι τα μέτρα διαφάνειας και πάταξης της έρπουσας γραφειοκρατίας στο σύστημα αποτελούν καλλωπιστικά του στοιχεία και τίποτε περισσότερο και αυτά που έπονται κατωτέρω τα καθιστούν τελικά σκόνη στα μάτια. Παρόμοια μέτρα λαμβάνονται και από τους υμνητές του συστήματος, όταν αυτό δεν σκοντάφτει στα γνωστά αλλού.

“Δημοκρατία” κατ’ όνομα

Το πρόβλημα, για το σύστημα, δημιουργείται στην περίπτωση που μπορεί να εισβάλει ο αθέμιτος ανταγωνισμός και αυτός κατά κύριο λόγο μπορεί και εισβάλει λόγω του υπαρκτού πολιτικού πλαισίου, το οποίο κάποιοι καπιταλιστές επιτυγχάνουν – κάτι που αποτελεί επιδίωξη κάθε καπιταλιστή –να ελέγξουν το πολιτικό πλαίσιο λειτουργίας, δηλαδή το πολιτικό καθεστώς.

Και αυτές οι δυνατότητες με τη συγκεκριμένη “δημοκρατία” – στην πράξη ολιγαρχία – αφθονούν. Η εξαιρετική δυνατότητα που παρέχεται στους έχοντες και κατέχοντες προκύπτει από τις ανάγκες των πολιτικών αξιωματούχων, οι οποίοι, με το υπάρχον πολίτευμα, αναδεικνύονται σε αξιώματα δια της εκλογής, με την οποία, μάλιστα, ορίζεται και το “δημοκρατικό” πολίτευμα του συστήματος.

Οι ανάγκες των πολιτικών, λοιπόν, δημιουργούν μια τεράστια αγορά για τους έχοντες και κατέχοντες στην οποία επενδύουν σε ΜΜΕ και σχετικούς οργανισμούς, με στόχο τον έλεγχο της πολιτικής και των πολιτικών και την εξασφάλιση των μυθικών υπερκερδών. Με βάση τα σημερινά δεδομένα του ΟΗΕ το παραγόμενο ετήσιο μαύρο χρήμα ανέρχεται σε 1,5 τρις δολάρια, από το οποίο το ένα τρισεκατομμύριο ξοδεύεται για την εξαγορά των πολιτικών με στόχο τον έλεγχο της πολιτικής.

Μια άλλη μελέτη ενός οργανισμού του πανεπιστημίου του Χάρβαρτ, ονόματι SAFRA περί την ηθική, μας λέει ότι σε κάποιες εκλογές των αντιπροσώπων του αμερικανικού Κογκρέσου, μόνον οι χημικές και φαρμακευτικές εταιρείες της χώρας ξόδεψαν 121 χιλιάδες δολάρια για κάθε αντιπρόσωπο και είχαν ως απόδοση κεφαλαίου αυτής της επένδυσης 220 δολάρια για κάθε 1 δολάριο που “επένδυσαν”!

Πώς απαλείφεται η διαφθορά

Η πρώτη σημαντική διόρθωση που μπορεί να υπάρξει είναι η απαλοιφή των αναγκών των πολιτικών για να απαλειφθεί αυτή η φανταστική διαφθορά και εξάρτηση της πολιτικής, που αποτελεί, πλέον, άθλημα για εκατομμυριούχους ή για αυτούς που διαθέτουν τις χορηγίες του κεφαλαίου, που είναι και το σύνηθες.

Αυτό το πρώτο βήμα θα διαθέτει, αντικειμενικά, τη δυνατότητα να απαλείψει, κατ’ αρχάς, από το σύστημα τις αιτίες που δημιουργούν τον αθέμιτο ανταγωνισμό, κάτι που θα ευχαριστήσει και τον Άνταμ Σμιθ. Σε πρόσθετες προσπάθειες θα πρέπει να διερευνηθούν οι δυνατότητες εδραίωσης μιας αγοράς που δεν θα βάζουν εμπόδια στην εύρυθμη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος με στόχο την ικανοποίηση των αξιωματικών της αρχών.

Για παράδειγμα, όπως αναφέρω στο βιβλίο μου, η άμεση δημοκρατία μπορεί να λειτουργήσει μόνον σε πολύ συγκεκριμένες περιπτώσεις για να αποφευχθούν τα ευτράπελα της Εκκλησίας του Δήμου της αρχαίας Αθήνας, στα οποία έχω αναφερθεί επανειλημμένως. Και τέτοιες δυνατότητες είναι υπαρκτές.