Τα πρώτα δείγματα γραφής του Τραμπ – Ο Ριζοσπαστικός Συντηρητισμός στην πράξη

Λες και τα γεωπολιτικά σύνορα ήταν ανέκαθεν δεδομένα και απαραβίαστα. Λες και δεν υπάρχουν αναρίθμητες πολιτικές και στρατιωτικές παρεμβάσεις των ΗΠΑ σε όλο τον κόσμο, συνήθως μάλιστα με πρωτοβουλία των δημοκρατικών κυβερνήσεων. Λες και η Αλάσκα, η 49η αμερικανική πολιτεία, δεν αγοράστηκε από τους Αμερικανούς όταν πουλήθηκε στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα από την τσαρική Ρωσία. Λες και για πρώτη φορά ακούγεται το θέμα της Γροιλανδίας για οικονομικούς και πολιτικούς λόγους, σχετικούς με τα συμφέροντα των ΗΠΑ.

Λες και το θέμα της προσάρτησης του Καναδά στις ΗΠΑ, με ή χωρίς το γαλλόφωνο τμήμα του που τόσο απασχόλησε κάποτε τον Ντε Γκωλ, ακούστηκε για πρώτη φορά. Λες και δεν έγινε αιματηρή αμερικανική στρατιωτική επέμβαση στον Παναμά το 1989, ούτε φυλακίστηκε ποτέ ο Νοριέγκα. Λες και η μετονομασία του κόλπου του Μεξικού είναι κάτι πρωτάκουστο, καθώς και η πιθανή μελλοντική παράκαμψη της διώρυγας του Παναμά από ένα νέο «μεξικανικό» πέρασμα από τον ένα ωκεανό στον άλλο.

Βέβαια, ήταν και ο χαιρετισμός του Μασκ στο πλήθος: Αν και “έμοιαζε” σαν δύο σταγόνες νερού με άλλους, παλαιότερους όπως της Κλίντον ή του Ομπάμα, ειδικά σε αυτή την περίσταση, ταυτίστηκε όχι με την αυτοκρατορική σημειολογία της νέας «αμερικανικής Ρώμης» που ο Τραμπ υποσχέθηκε στους οπαδούς του, αλλά με τον γνωστό ναζιστικό χαιρετισμό. Τα δημοσιογραφικά τσιράκια της φιλελεύθερης γκλομπαλιστικής προπαγάνδας έχουν ήδη πιάσει δουλειά, παρέα προφανώς με πολλούς άλλους, γνωστούς η άγνωστους, “προοδευτικούς πολιτικούς στοχαστές”…

Ο Ριζοσπαστικός Συντηρητισμός του Τραμπ

Να θυμίσουμε λοιπόν παρεμπιπτόντως, πως η “προοδευτική” μετασταλινική, διεθνής αριστερά του δικαιωματισμού, δεν πρόσεξε, ούτε κατανόησε πόσο γρήγορα μετά το ‘80 και την κατάρρευση των σταλινικών «πατρίδων του σοσιαλισμού», τα παραδοσιακά προπαγανδιστικά εργαλεία του αντικομμουνισμού παραχώρησαν τη θέση τους σε εκείνα του αντιφασισμού. Πόσο εύκολα το παραδοσιακό σκιάχτρο του κομμουνισμού αντικαταστάθηκε στην καθεστωτική ρητορική από εκείνο της ακροδεξιάς.

Πράγματι, για τον διεθνοποιημένο, ριζοσπαστικά εκσυγχρονισμένο καπιταλισμό και τα φιλελεύθερα δυτικά καθεστώτα, ο ιδεολογικός αγώνας κατά του λαϊκού συντηρητισμού απέκτησε πλέον μια αναμφισβήτητη πολιτική προτεραιότητα. Πέρασαν βέβαια 40 σχεδόν χρόνια από τη λήξη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, μέχρι ο καθεστωτικός δυτικός «αντι-ολοκληρωτισμός» να ντυθεί «αντιφασισμός» – και προς μεγάλη ικανοποίηση των ανόητων που ένιωσαν δικαιωμένοι από τις ιδεολογικές εξελίξεις, να πάρει «ξαφνικά» τη θέση της μέχρι τότε πολιτικά ορθής αντικομμουνιστικής υστερίας, η οποία χαρακτήριζε την φιλελεύθερη προπαγάνδα καθ’ όλη τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου.

Ο στιγματισμός του λαϊκισμού, η ιδεολογική του ταξινόμηση ασυζητητί στην ακροδεξιά, η ταύτιση του πατριωτισμού με τον εθνικισμό και το ρατσισμό, η ρητορική του αντιφασιστικού δήθεν μίσους, βρέθηκε λοιπόν στην ημερήσια διάταξη εκ των υστέρων, στη θέση ακριβώς που λίγο πριν κατείχε επισήμως η ρητορική του καθεστωτικού μίσους του «ελεύθερου δυτικού κόσμου», όχι τόσο κατά της ακροδεξιάς, όσο κατά των τότε καθεστώτων του «Σιδερένιου Παραπετάσματος»…

Μετανεωτερική αντεπανάσταση 

Μέσα στο διάχυτο ιδεολογικό κλίμα του ειρηνισμού, της διεθνοποιημένης καπιταλιστικής αγοράς που από το «τέλος της ιστορίας» απαξίωνε ως απαράδεκτες πλέον όλες τις ιστορικές συλλογικές ταυτότητες, καθώς και τις διομαδικές συγκρούσεις μαζί με τα πολιτικά πάθη του παρελθόντος, η “προοδευτική αριστερά” έγινε η βασική ηθικοπολιτισμική και πολιτική χρηστοήθεια του παγκοσμιοποιητικού «ακραίου κέντρου», δηλαδή του φιλελεύθερου γκλομπαλισμού. Εξιδανίκευσε τα νομικά ατομικά δικαιώματα του «καθενός». Λησμόνησε τις ταξικές αντιπαραθέσεις, τις διομαδικές εστίες συλλογικής πάλης στα πεδία της οικονομίας, της πολιτικής, του πολιτισμού ή της ιδεολογίας. Παράλληλα, διέγραψε από το σκεπτικό της κάθε ιδέα ιστορικής αντιπαράθεσης μεταξύ διακριτών συλλογικών υποκειμένων.

Τα έστω πολιτικώς αδέξια συντηρητικά λαϊκά αντανακλαστικά απέναντι στους επιδέξιους καθεστωτικούς ριζοσπαστισμούς, δεν αξιολογήθηκαν καθόλου θετικά, αλλά μόνον αρνητικά. Με άλλα λόγια, οι αντιστάσεις των δυτικών κοινωνιών στην κοινωνική τους αποσύνθεση και στην απειλή του κατακερματισμού τους αναλύθηκαν μόνο ιδεολογικά, σαν αντιδραστικές εκδηλώσεις ενός «ιστορικά ξεπερασμένου κόσμου» και όχι με δυναμικούς κοινωνικοπολιτικούς όρους.

Οι ιστορικές εστίες διομαδικής κοινωνικής πάλης και οι συγκρούσεις μεταξύ συλλογικών υποκειμένων, εθνικών ή ταξικών, στο πεδίο του πολιτισμού, της ιστορίας και της ιδεολογίας για τη διατήρηση ιστορικών κεκτημένων που εκτείνονται από το κοινωνικό κράτος μέχρι την κοινή λογική, εγκαταλείφθηκαν.

Στη θέση του τρίπτυχου «ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα» του γαλλικού 1789, το μετανεωτερικό τρίπτυχο «ποικιλομορφία, ισονομία, συμπερίληψη», ως συνθηματολογία προοδευτικής και αριστερής υποτίθεται έμπνευσης, οργάνωσε στις νοοτροπίες του νεότερου δυτικού κόσμου μια πραγματικά αντιλαϊκή, πολιτική και πολιτισμική αντεπανάσταση. Η μαζική δυτική δημοκρατία αποσάθρωσε τις υπάρχουσες κονωνιο-πολιτικά συνεκτικές, παραδοσιακές δομές και μετέφερε τον πολιτικό τους δυναμισμό, τη νομική εξουσία και το κύρος τους, στις διάφορες μειονοτικές ομάδες.

Μαζί συνεπώς με το αόρατο, πανταχού παρόν, βαθύ κράτος, (οι αμερικανικές συνιστώσες του οποίου δικαίως απασχολούν τον νέο πλανητάρχη), οικοδομήθηκε σταδιακά ένα άτυπο, μαζικοδημοκρατικό, ολοκληρωμένο κράτος (“Total State” σύμφωνα με την έκφραση του Ayron MacIntyre), που σφήνωσε τις λειτουργίες του σε όλες τις πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης. Mε άλλα λόγια, ένα oργουελιανού τύπου δυτικό «εν δυνάμει κράτος» που ψυχοπολιτικά χειρίστηκε τα πάντα (εκπαίδευση, δικαιοσύνη, ενημέρωση, αθλητισμό, έρευνα, πολιτισμό, ήθη και έθιμα κλπ.). Χειραγώγησε ανάλογα τους ιδιώτες πολίτες του έτσι ώστε, υπό το πρίσμα της πολιτισμικής και πολιτικής αντισυνεκτικότητας (εξατομίκευσης και μειονοτοποίησης) των επιμέρους κοινωνιών, να ενισχύσει και να διευρύνει την εξουσία του.

Ο συγκρουσιακός προσανατολισμός του Τραμπ

Στα κοινωνικά δίκτυα, όπου διαμορφώνεται η πολυφωνική κοινή γνώμη, η παγκόσμια συστηματική λογοκρισία κάθε αιρετικής άποψης από τους έμμισθους ή άμισθους πρακτορίσκους της πολιτικής ορθότητας για οτιδήποτε αντιβαίνει το αξιακό σύστημα του δικαιωματισμού, του ειρηνισμού, του ψευδεπίγραφου ανθρωπισμού που υποστηρίζει τον πολλαπλασιασμό των μεταναστευτικών ροών και την αντικατάσταση των ιστορικών δυτικών λαών από μετανάστες πάσης προέλευσης και κουλτούρας, έλαβε χώρα, όπως παραδέχτηκε ο ίδιος ο Ζούκεμπεργκ, με σαφείς οδηγίες από το βαθύ κράτος των ΗΠΑ.

Αντιπαράδειγμα τέτοιου ολοκληρωμένου κράτους, δηλαδή καθεστώτος αναφανδόν αυταρχικού, χωρίς όμως νομικούς δικαιωματισμούς και μαζικοδημοκρατικές συνιστώσες, διοικούμενο αποκλειστικά σύμφωνα με την αυτοκρατορική του ιστορική παράδοση, από (κομματικούς σήμερα) μανδαρίνους, είναι βέβαια η Κίνα. Από την μελλοντική σύγκλιση των δύο αλληλοσυμπληρωματικών μοντέλων διακυβέρνησης (τηλεγραφικά: ΗΠΑ, Κίνας) θα εξαρτηθεί, όπως φαίνεται, το μάλλον εφιαλτικό μετα-ανθρώπινο πολιτικό κοινωνικό και πολιτισμικό μέλλον όλου του κόσμου.

Μπορεί λοιπόν άραγε να ελπίζει κανείς ότι ο συγκρουσιακός προσανατολισμός του τραμπισμού εξωτερικά ως προς την Κίνα, εσωτερικά ως προς τον δικαιωματισμό και τις αξιώσεις αναγνώρισης των πάσης φύσεως μειονοτήτων, θα καθυστερήσει ή ενδεχομένως θα αναστείλει επ’ αόριστον τις ιστορικές διαδικασίες της παραπάνω σύγκλισης των τεχνοφεουδαρχικών ολοκληρωτισμών; Ότι, έστω προσωρινά, οι μικρότεροι συλλογικοί παίκτες (έθνη – κράτη και μη προνομιούχες κοινωνικές ομάδες), θα έχουν με τον νέο «πλανητάρχη» λίγο περισσότερο αέρα να αναπνεύσουν; Άγνωστο!

Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι το δίδυμο Τραμπ-Μασκ έχει την δύναμη και την θέληση, το φιλελεύθερο γκλομπαλιστικό “Τotal State” είναι ήδη πανίσχυρο και καλά οργανωμένο: είναι διάσπαρτο στην ενημέρωση, την εκπαίδευση όλων των βαθμίδων. Έχει ήδη φωλιάσει στις νοοτροπίες, στις χρηστοήθειες, στο ριζικά “αντισπαρτιατικό” ιδεώδες, στο λάιφ στάιλ όλων των εξατομικευμένων ταλαίπωρων δικαιωματούχων πληβείων καταναλωτών του δυτικού κόσμου που επιθυμούν διακαώς να φαίνονται διαφορετικοί από τους πλησίον τους, ούτως ώστε έστω κατά φαντασίαν, να διακρίνονται από το πλήθος των ομοίων τους, ομοίως «διαφορετικών»…

Άλλωστε, όπως έλεγε ο Μακιαβέλι, η εγκατάσταση και η εγκαθίδρυση μιας νέας τάξης είναι δύσκολη για τους πρίγκιπες. Τόσο δύσκολη όσο και η επαναφορά μιας προηγούμενης τάξης…