Θα επιστρέψει η Ευρώπη στο σκοτεινό πολεμικό παρελθόν της;

Η Πολιτεία, εορτάζουσα με την δέουσα επισημότητα την επέτειο της 25ης Μαρτίου, του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα των Ελλήνων, κατά των Τούρκων κατακτητών, έκρινε ότι δεν έπρεπε να κληθεί εκπρόσωπος της Ρωσικής Ομοσπονδίας στις εορταστικές εκδηλώσεις μνήμης, διότι η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία και είναι οιονεί σε εμπόλεμη σχέση με την συλλογική Δύση (Ευρώπη και ΗΠΑ) παρότι ουδείς αμφισβητεί την σημαντική προσφορά της τσαρικής Ρωσίας στον απελευθερωτικό αγώνα των Ελλήνων και παρότι η Ελλάδα διατηρεί διπλωματικές σχέσεις με τη Ρωσία.

Όμως, πρόσκληση έλαβε και παρέστη στις εορταστικές εκδηλώσεις, ο πρέσβης της Τουρκίας στην Αθήνα, παρότι η Τουρκία εισέβαλε και κατέχει στρατιωτικά το 40% της Κυπριακής Δημοκρατίας εδώ και 50 χρόνια και παρότι οι Έλληνες ξεσηκώθηκαν για να αποτινάξουν τον τουρκικό ζυγό. Εκπροσωπήθηκε η ερντογανική Τουρκία, που εμπνέεται από νεοοθωμανικά οράματα όπως αποτυπώνεται στους χάρτες της “Γαλάζιας Πατρίδας”, που διατηρεί το casus belli και δεν έχει υποχωρήσει ούτε κατά κεραία από την επεκτατική και αναθεωρητική πολιτική της, στηριγμένη κυρίως στην στρατιωτική της πυγμή, σε βάρος των δύο κρατών του Ελληνισμού, της Ελλάδας και της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και με τον πρόεδρο της Τουρκίας να δηλώνει κομπάζοντας ότι «αν το 1974 είχαμε πιέσει περισσότερο, ίσως σήμερα η Κύπρος να ήταν δική μας».

Από τον Θουκυδίδη έχουμε μάθει, ότι η πολιτική του κατευνασμού δεν αποδίδει και ότι η υποχωρητικότητα φέρνει εγγύτερα την πολεμική σύγκρουση. Αναρωτιέμαι αν έχουν συνειδητοποιήσει οι νεοέλληνες, για ποιο υπέρτατο αγαθό πολέμησαν οι Έλληνες ανά τους αιώνες, αν όχι για την ελευθερία. Αν αξιολογούμε, εμείς οι νεοέλληνες, το αγαθό της ελευθερίας, ως υπέρτατο αγαθό, χωρίς εκπτώσεις και συμβιβασμούς. Η ελευθερία, που δεν εκχωρείται σε υπερεθνικούς θεσμούς και οργανισμούς και που δεν χαρίζεται, αλλά κατακτιέται με αγώνες και αίμα από το λαό. Αν ναι, τότε θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι «θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία» όπως αναφέρει ο Ανδρέας Κάλβος. Αρετή, αλλά και τόλμη και ευψυχία, ώστε να γένει απαιτητή η ευδαιμονία της Ελευθερίας («Το ευδαίμον το ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το εύψυχον» διαβάζουμε στον Επιτάφιο του Περικλέους, ένα μεγαλειώδες έργο του Θουκυδίδη, που ουδείς Έλληνας δικαιούται να αγνοεί).

Η αρετή, μάλιστα, αποτελεί το στέρεο υπόβαθρο της ελευθερίας. Όταν όμως η ιδιοτέλεια των οικονομικών συμφερόντων της εγχώριας ελίτ, ο αθέμητος πλουτισμός και η απροκάλυπτη διαπλοκή πολιτικών και επιχειρηματιών («θυρωρούς οικονομικών συμφερόντων» αποκάλεσε πρώην υπουργός συναδέλφους του κατά την αγόρευσή του στη Βουλή, ενεχόμενος ο ίδιος και σε οικονομικά σκάνδαλα), ωθούν τη χώρα στο σημείο εκποίησης της εθνικής περιουσίας και της αποικιοποίησης της, δηλαδή στην επιβολή καθεστώτος οικονομικής και πολιτικής εκμετάλλευσης, καθώς και πολιτιστικής υποτέλειας, τότε, εκποιούμε συνειδητά και το αγαθό της ελευθερίας και το παρεπόμενο της ευδαιμονίας.

Μέσα μελαγχολία και γύρω ανησυχία

Παρεμπιπτόντως, τα όσα σοβαρά, φαιδρά, κωμικοτραγικά και… άλλα, έγιναν κατά την τριήμερη συζήτηση στη Βουλή, στην πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης, για το διαρκές έγκλημα στα Τέμπη, δεν επιτρέπουν παρά μόνο μελαγχολικές σκέψεις. Προβληματισμό, αν δηλαδή το πολιτικό προσωπικό (κυβέρνηση και κόμματα της αντιπολίτευσης) διαισθάνεται και εκφράζει αυθεντικά, όπως υποχρεούται, τους φόβους, τις ανησυχίες και τις αγωνίες της κοινωνίας των πολιτών.

Αν έχουν επίγνωση ότι η σήψη και η διαφθορά είναι πλέον δομικά στοιχεία της ελληνικής Πολιτείας. Αν τα πολιτικά κόμματα έχουν απαντήσεις για ζητήματα ευρωπαϊκού προσανατολισμού και μάλιστα ενόψει ευρωεκλογών, όπως, ποια Ευρώπη θέλουμε, την Ευρώπη της αλληλεγγύης των λαών, της ευημερίας, της ειρήνης ή της πολεμοκάπηλης ΕΕ, που “σπρώχνεται” από την αμερικανο-νατοϊκή στρατιωτική διπλωματία σε μία απευθείας πολεμική σύγκρουση, δίχως αύριο, με τη Ρωσία.

Έχουν οι πολιτικοί μας σκεφτεί και έχουν απαντήσει στο ερώτημα που οδηγεί η νατοφροσύνη και η ευρω-υποτέλεια; Και, κυρίως, οι πολιτικοί μας ταγοί έχουν αξιολογήσει σωστά την διεθνοπολιτική συγκρουσιακή πραγματικότητα και έχουν προετοιμαστεί κατάλληλα, έχουν εκπονήσει σχέδια, ώστε να αντιμετωπίσουν τον επερχόμενο τυφώνα των διεθνών εξελίξεων, με τις αναπόφευκτες συνέπειες για την Ελλάδα;

Και επειδή «Όλβιος όστις ιστορίας έσχε μάθησιν» όπως έλεγε ο Ευρυπίδης, θα προέτρεπα να διερωτηθούμε, για παράδειγμα, πόσοι πολίτες και πολιτικοί, Έλληνες και Ευρωπαίοι, τον Αύγουστο του 1939 φαντάζονταν ότι για τα επόμενα πέντε χρόνια οι άνεμοι του πολέμου θα σάρωναν την Ευρώπη, με βαρύτατο τίμημα για τους λαούς, ειδικά για αμέριμνους και αδιάφορους…

Σενάρια πολέμου στην Ευρώπη

Αναγκαζόμαστε να κάνουμε αυτή την αναφορά διότι ανησυχούμε βαθύτατα και για τον πόλεμο στην Μέση Ανατολή, που μπορεί να προκαλέσει γενικότερη ανάφλεξη, αλλά και για τον πόλεμο στην Ουκρανία, όπου το ΝΑΤΟ και η ΕΕ φαίνεται να επιλέγουν μεγαλύτερη συμμετοχή στο πλευρό της Ουκρανίας εναντίον της Ρωσίας και οι Ρώσοι να απειλούν με την χρήση τακτικών πυρηνικών όπλων! Η Ελλάδα συμμετέχει στο πλευρό των συμμάχων της φυσικά και στους δύο πολέμους. Αυτό, παρακαλώ, να μην το ξεχνάμε και να μην βαυκαλιζόμαστε με το ευνουχιστικό πρωθυπουργικό τσιτάτο ότι “είμαστε στην σωστή πλευρά της Ιστορίας”, διότι μπορεί και να μην είμαστε…

Επιμένουμε στην πολιτική και στους πολιτικούς επειδή, «Πόλεμος είναι απλώς η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα», κατά την περίφημη φράση του Φον Κλαούζεβιτς, που δεν είναι ένας θεωρητικός του πολέμου, αλλά σε ηλικία 35 ετών, ήταν επιτελάρχης του πρωσικού στρατού στη μάχη το Βατερλώ, η οποία άλλαξε την ισορροπία δυνάμεων στην Ευρώπη. Ο πόλεμος δεν αρχίζει και δεν τελειώνει με την πρώτη ή τελευταία τουφεκιά, αλλά αποτελεί συνέχεια της πολιτικής και εκφράζει, κυρίως, την αποτυχία της διπλωματίας να προβλέψει, να εκτιμήσει, να συμβιβάσει, να συμφωνήσει, να συνθηκολογήσει χωρίς να ταπεινώσει τον αντίπαλο.

«Η μεγαλύτερη τέχνη στον πόλεμο είναι να υποτάξεις τον εχθρό χωρίς μάχη» και «φτιάξε μια χρυσή γέφυρα για να μπορέσει να περάσει ο εχθρός σου υποχωρώντας», είναι από το κορυφαία αποφθέγματα του συγγραφέα “Η τέχνη του πολέμου” του Κινέζου στρατηγού Σουν Τζου, που παρότι γράφτηκε πριν από 2.500 χρόνια, παραμένει επίκαιρο μέχρι τις μέρες μας.