Τι κι αν ανήκουμε στη Δύση, η Ελλάδα μαρτυράει…

Η Ελλάδα ανήκει στην πολιτική Δύση από το 1953, όταν έγινε μέλος του ΝΑΤΟ. Επίσης από το 1981, είναι πλήρες μέλος της ΕΕ του ισχυρότερου διακρατικού οργανισμού στον κόσμο. Ακόμη, από το 2002 έχει ενταχθεί και στην Ευρωζώνη, εισερχόμενη υποτίθεται στον σκληρό πυρήνα της Δύσης. Αλλά οι Έλληνες σφάλαμε. Θεωρήσαμε, υπό την ομπρέλα της Δύσης, την ασφάλεια και την ευημερία δεδομένες. Και τι κάναμε; “Ζωάρα”, ρουσφέτι και κατανάλωση. Κατανάλωση, όμως, προϊόντων εταιρικών, κατά κύριο λόγω γερμανικών και γαλλικών.

Και το 2010, έφτασε η ώρα της κρίσης και της τιμωρίας. Μιας τιμωρίας υποδειγματικής, η οποία επιβλήθηκε εκβιαστικά, από τους υποτιθέμενους εγγυητές της ευμάρειάς μας. Ύστερα ακολούθησαν οι μάζες των προσφύγων. Ήταν και ακόμα είναι η τιμωρούμενη Ελλάδα αυτή η οποία καθίσταται αποθήκη ψυχών, άνευ ουσιαστικής ελάφρυνσης. Εξ αιτίας της ευρωπαϊκής “αλληλεγγύης” και της εγχώριας ανεπάρκειας, το ΑΕΠ μειώθηκε πάνω από 25%, το χρέος διογκώθηκε και η ανεργία εκτινάχθηκε.

Οι ένοπλες δυνάμεις και τα σώματα ασφαλείας, επί χρόνια μεγαλοεισφορείς της γερμανικής οικονομίας, ταλανίζονται από έλλειψη πόρων και απαξιώνονται. Συνεπώς, μειώνονται και οι δυνατότητές τους να εκτελέσουν αποτελεσματικά την αποστολή τους. Αμελητέο το γεγονός ότι συνορεύουμε με μια αναθεωρητική Τουρκία, πάνω απ όλα οι ευρωπαϊκοί κανόνες!

Το χειρότερο, όμως, είναι ότι η χώρα πάσχει πνευματικά. Βρίσκεται στα πρόθυρα τέλματος στην παραγωγή ιδεών, στην καινοτομία και στη δυναμικότητα. Ο Έλληνας έχει αρχίσει να εμπεδώνει το ρόλο του αμέτοχου παρατηρητή. Ενός παρατηρητή ενοχικού, ηττημένου και ανήμπορου να καθορίσει ακόμα και τα του οίκου του. Συχνά η διαχείριση της αδυναμίας, βαφτίζεται πραγματισμός και ρεαλισμός. Είναι χαρακτηριστικό, ότι το διαπλεκόμενο, πολιτικοοικονομικό σύμπλεγμα εξουσίας συνεχίζει να κρατάει τα ηνία.

Μετά, λοιπόν, την χαμένη μας “δεδομένη” ευημερία, έχουμε αρχίσει να χάνουμε και τη “δεδομένη” ασφάλειά μας. Ας ενεργοποιήσουμε, το έμφυτο στον Ελληνισμό, ένστικτο επιβίωσης κι ας συνειδητοποιήσουμε ότι πρώτα εμείς έχουμε την ευθύνη της πατρίδας μας. Το μόνο θετικό είναι ότι οι ισχυροί θέλουν να υπάρχουμε. Οι Έλληνες πρέπει να μείνουμε στην πατρίδα μας και να παλέψουμε.

Όσοι είναι έξω να συνεισφέρουν με δυτική τεχνογνωσία, αλλά ψυχή ρωμαίικη. Όλοι μαζί ας εργαστούμε υπεύθυνα και μεθοδικά, δημιουργώντας, και εν συνεχεία υπηρετώντας ένα νέο όραμα. Ένα νέο όραμα αυθεντικά ελληνικό, το οποίο να πηγάζει από αξίες και θεσμούς ενδογενείς που μας κράτησαν διαχρονικά ζωντανούς. Ας επιβεβαιώσουμε εκείνο το παραδοσιακό ότι “η Ελλάς προώρισθαι να ζήσει και θα ζήσει”…