Τι σχέση έχει με τη δημοκρατία η εκδήλωση της 24ης Ιουλίου;

Μια σύναξη η οποία αποτελείται από δημοκράτες των καλών ευκαιριών, από διατεταγμένες γραφίδες, από τηλεοπτικές φιγούρες της ειδησιογραφίας, από πανεπιστημιακούς που βυσσοδομούν στους διαδρόμους των υπουργείων για προγράμματα, από καλλιτέχνες του μακροπαράδοτου θερμοκηπίου της επιχορήγησης, από πάσης φύσεως ρήτορες της συνθηκολόγησης κλπ.

Είναι όλοι εκείνοι που καταγράφονται ως ευκαιριακοί θαμώνες της δημοκρατίας και έχουν αναδειχθεί ως προσωποποιημένα σύμβολα του κατεστημένου που συναντιούνται στη ζεστή νύχτα του καλοκαιριού για να δροσίσουν με σαμπάνια και άλλα εδέσματα τον ουρανίσκο τους. Καλοντυμένες κυρίες που επιδεικνύουν τα ρούχα τους και επίσης κύριοι με υψωμένο φρύδι και υψωμένο κεφάλι που κοιτούν στο κενό. Όλοι στριμώχνονται για να δείξουν ότι είναι εκεί χωρίς τις αντιθέσεις τους, χωρίς τις διαφορετικότητές τους.

Ακούγονται κάθε χρόνο τα ίδια στρογγυλοποιημένα ηχηρά μηνύματα. Δηλώσεις κραυγαλέες και ταυτόχρονα αδιάφορες. Δηλαδή, λογύδρια σκουριασμένα και κούφια του τύπου: “Κάλεσμα για ενότητα”, “Προσήλωση στη δημοκρατία” και άλλα τέτοια ληγμένα φυσήματα της κενολογίας. Οι συμμετέχοντες “ρεκλαμάρονται” με δόξα “κοκόρου”, περιμένουν να τους απαθανατίσει ο φακός με το ποτήρι σαμπάνιας στο χέρι, με ζωγραφισμένο χαμόγελο και με ύφος μεγαλείου.

Δημοκρατία σε παρένθεση

Η δημοκρατία όμως παραμένει σε παρένθεση, και ο λαός στο αόριστο τίποτα, στέκεται μπροστά στη κλειστόπορτα της απωλεσμένης δημοκρατίας. Γιατί η δημοκρατία αναζητείται και φυσικά δεν είναι οι μονότονοι παιάνες των επισήμων. Ο πολίτης σήμερα ζει τα μεγάλα προβλήματά του. Προσπαθεί να καταλάβει αν βρίσκεται στο τρενάκι του τρόμου όπου τον οδηγεί ακόμη πιο βαθιά στη φτωχοποίησή του και στην περιθωριοποίησή του ή στο γύρο του θανάτου εκεί στο σκοτάδι του βαρελιού που θα πρέπει να κάνει το σάλτο μορτάλε.

Ο πολίτης αισθάνεται όμηρος μιας κατάστασης ανεξέλεγκτης, από σκάνδαλα χρυσοδάκτυλων, από απονευρωμένους θεσμούς που έχουν χάσει την κοινωνική λειτουργικότητα τους και παράλληλα έχουν αυτονομηθεί στο δικό τους κόσμο, από υποσχέσεις άκυρες, δηλαδή από όλα εκείνα όσα τον μακελεύουν και του ζητούν να συναινέσει με τη δοσοληψία του τίποτα, να υποχωρήσει, να συνθηκολογήσει με τη νέα εποχή της υποταγής.

Σήμερα η δημοκρατία έχει προσαρμοστεί σε μια εικόνα του τρομοκράτη που εφαρμόζει μέτρα τα οποία οδηγούν στην πλήρη απαξίωση της ζωής του πολίτη. Με άλλα λόγια επιτίθεται στη ζωή και επιδιώκει να γεωργούνται οι συνειδήσεις και οι πολίτες χωρίς έρμα, έτσι ώστε να καθίστανται ενεμώλια αθύρματα.

Ο Έλληνας πολίτης έχει μπροστά του ένα βουνό από ζητήματα που τίθενται και συναρμόζονται με τα νέα δεδομένα της πολιτικής κρίσης και πολιτιστικής σύγχυσης της μεταμοντέρνας δημοκρατίας μας. Άραγε η γιορτή της Δημοκρατίας έρχεται στη ζεστή καλοκαιρινή νύχτα να νομιμοποιήσει τη νέα ισορροπία των “μεταξιακών” αξιώσεων του νέου θαυμαστού κόσμου; Έρχεται να προτείνει να ενταχθούμε στη στενή αυλή ενός κόσμου που μεθοδεύονται καινούργια εργαλεία διακυβέρνησης;

Επίσης ζητά να επιβεβαιώσει ότι πρέπει να φτιάξουμε ένα νέο τύπο ανθρώπου βυθισμένου στην αυτολησμονιά του χθες, και προσαρμοσμένου στη περιορισμένη και περιοριστική τεχνολογία του σήμερα; Κάτω από μια τέτοια οπτική, η Δημοκρατία εκβαρβαρίζεται και καταλύει όλες τις θεσμοποιημένες ελευθερίες και εκ των πραγμάτων οδηγείται σε μια εκπεσμένη κατήχηση προπαγανδιστικού καταιγισμού και μηδενιστικής καθίδρυσης.

Τελικά η γιορτή της Δημοκρατίας ως περιστασιακή ομήγυρη αποτελεί το πιο ρετρό θέαμα της νεότερης παράδοσής μας, είναι η πιο ψευδεπώνυμη εκδήλωση, μια γιορτή των ανεόρταστων, η οποία με ένα αδιάλυτο πείσμα, αρνείται να σπάσει και να ποδοπατήσει τις μάσκες. Και εκείνο που εισπράττει κανείς είναι ότι πρόκειται για μια γιορτή της υποταγής του υπηκόου όπου η υποταγή χαρακτηρίζεται πλέον αρετή.