Το 1821 στη μεταμοντέρνα κλίνη του Προκρούστη

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για Ιστορία. Λόγος αντιφατικός. Από τη μία μεριά η κυρία Αγγελοπούλου, επίσημος τοποτηρητής πλέον του ιστορικά και πολιτικά ορθού, προετοιμάζει πυρετωδώς τον εορτασμό των διακοσίων χρόνων από την επανάσταση (ίσως εξέγερση, η εν λόγω κυρία χρησιμοποιεί και τον δεύτερο όρο…) του 1821. Από την άλλη, πλήθος ιθύνοντες προετοιμάζουν ένα είδος αποκατάστασης της ιστορίας στις σωστές της βάσεις.

Εάν έχουμε σωστά ερμηνεύσει τους χρησμούς, που σε τακτά διαστήματα εκφέρουν, η αποκατάσταση θα αφορά την αναίρεση των άδικων και κακών στιγμών της Ιστορίας που έδωσαν στην χώρα μας νησιά, βραχονησίδες και θάλασσες, πολλές θάλασσες. Κάτι τέτοια τους έκαναν “μοναχοφάηδες” με προφανή βλάβη του αγαπημένου μας συμμάχου προς τα ανατολικά.

Για την κυρία Αγγελοπούλου η νέα αποστολή έχει κάτι από την εκπλήρωση ενός τάματος. Ίσως του Τάματος του Έθνους σε πιο εκσυγχρονιστική εκδοχή. Η χώρα μας βλέπετε χρωστά στην Ιστορία της. Διακόσια χρόνια τώρα ζήσαμε πολλά και τώρα έχει έρθει η ώρα να τα αποτιμήσουμε και να τα καταλάβουμε. Θα μπορούσαμε να το κάνουμε στα εκατό χρόνια από την Επανάσταση αλλά τότε, στα 1922, ζούσαμε μια “ανθρωπιστική καταστροφή”!

Αργότερα δε, βίωσε ο λαός μας “θηριωδίες από το ναζισμό”, όπως και “θηριωδίες και μεταξύ μας” (με αυτή η σειρά!). Τώρα που “έχουμε ελευθερία” και όπου επιτέλους οι στόχοι του 1821 επιτεύχθηκαν, ήρθε η ώρα του απολογισμού. Αυτόν θα τον κάνει η Επιτροπή της κυρίας Αγγελοπούλου, στοχεύοντας στη “φαντασία και στην καινοτομία”.

Φυσικά για να υλοποιήσει ετούτη η Επιτροπή το μεγαλόσχημο ετούτο έργο θα πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της σε κάθε πτυχή του εγχειρήματος. Σε απλά ελληνικά θα πρέπει να ελέγξει την κάθε δραστηριότητα που θα προκύψει στο πλαίσιο της επετείου, το κάθε δρώμενο, την κάθε εκδήλωση, την κάθε έρευνα, την κάθε αναφορά, το όποιο σχετίζεται ή δεν σχετίζεται με τα διακόσια χρόνια, ή απλά και μόνο με το μέλλον της χώρας.

Το ιδεολογικό συμπλήρωμα

Το πρώτο έργο το οποίο αναγγέλθηκε και άμεσα ξεκινά είναι η “καταγραφή” όλων των δράσεων «που έχουν σχεδιαστεί και πρόκειται να υλοποιηθούν από Ιδρύματα, Πανεπιστήμια, Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης και άλλους φορείς… ακόμα και αν η Επιτροπή δεν έχει συμμετοχή στο σχεδιασμό τους…». Δεδομένου ότι η Επιτροπή (πάντοτε με κεφαλαίο Ε) προορίζεται να είναι το Ανώτατο Συντονιστικό Όργανο και δεδομένου ότι έχει το μονοπώλιο των σχέσεων με όλους τους φορείς χρηματοδότησης και το σύνολο των ιδρυμάτων και φορέων εξαρτάται από αυτή, δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο να μαντέψει κανείς τους ουσιαστικούς στόχους αυτής της καταγραφής.

Η Επιτροπή της κυρίας Αγγελοπούλου, δεν είναι παρά το ιδεολογικό συμπλήρωμα της πολιτικής της “κανονικότητας”, του “νόμου και της τάξης”. Ο στρατηγικός της στόχος είναι να νομιμοποιήσει, να ντύσει με θεωρία την κανονικότητα των ευέλικτων μορφών απασχόλησης, των μισθών των 400 ευρώ και των ωρομισθίων των 2 ευρώ, της αρπαγής ακίνητης περιουσίας και του εκβιασμού των “κακοπληρωτών”.

Είναι όμως και κάτι περισσότερο και, διαχρονικά, πολύ πιο σοβαρό. Στοχεύει στο να βυθίσει μέσα σε έναν μεταμοντέρνο ιδεολογικό αχταρμά όλες τις ιστορικές, τις αγωνιστικές παραδόσεις του λαού μας. Να πνίξει μέσα στη γελοιότητα και στο χάος όλα τα χαρακτηριστικά του πατριωτισμού, έτσι όπως τα έχτισαν γενιές Ελλήνων μέσα σε αιώνες ιστορίας.

Πολιτικά καίριες προϋποθέσεις

Για το τρέχον πολιτικό σύστημα, για τις πολιτικές δυνάμεις που διαχειρίζονται τις τύχες της χώρας, αυτές οι προϋποθέσεις είναι πολιτικά καίριες. Πώς αλλιώς θα μπορούσαν, λόγου χάρη, να ανοίξουν διαπραγματεύσεις για “συνεκμετάλλευση” τμημάτων της ελληνικής υφαλοκρηπίδας; Πώς αλλιώς θα μπορούσαν να παγιώσουν σε μορφή καθεστώτος όλη αυτή τη μιζέρια, στην οποία καταδίκασαν μεθοδικά μεγάλο μέρος του λαού μας; Μόνο μέσα από τον ιστορικό, πνευματικό εκμαυλισμό του λαού μας μπορούν να το πετύχουν αυτό.

Ετούτος ο δια της Επιτροπής (πάντα με κεφαλαίο) εορτασμός των διακοσίων χρόνων θα είναι το βαρύ πυροβολικό της ιδεολογικής επίθεσης. Η πολιτική στόχευση είναι αναγκαία, άρα σταθερή. Η προηγούμενη κυβέρνηση, να θυμίσουμε, παρέδωσε τον έλεγχο της έρευνας, της παραγωγής επιστημονικής γνώσης και ιδεών, σε ένα ολοκληρωτικό φορέα, το ΕΛΙΔΕΚ. Μετά από αυτό, το νέο αυτό βήμα παρουσιάζεται ως σχεδόν αυτονόητο.

Ο “νόμος και τάξη”, η εμπέδωση της “κανονικότητας” που δέκα χρόνια αντιλαϊκών και αντεθνικών (μαζί πλέον πάνε αυτά) ανατροπών και προσαρμογών δημιούργησαν, δεν είναι μόνο υπόθεση πλαστικών σφαιριδίων, ειδικών δυνάμεων, ασυγκράτητης και παράλογης βίας και ωμού καταναγκασμού. Υπάρχει και το πνευματικό μέρος: το τελευταίο ανέλαβε να το προωθήσει η κυρία Αγγελοπούλου και η Επιτροπή της (πάντοτε με κεφαλαίο το Ε παρακαλώ…).