Το απαράβατο μοτίβο τεσσάρων ελληνικών χιλιετιών

Ζούμε σε δύσκολες εποχές. Οι, κοσμικοί, θεσμικοί φορείς του ελληνισμού, δηλ. η Ελλάδα και η Κυπριακή Δημοκρατία, βρίσκονται σε παρακμή. Παρακμή οικονομική, πολιτική, δημογραφική και πάνω από όλα αξιακή. Μια παρακμή η οποία έχει οδηγήσει σε πλήρη εξάρτηση από ξένες δυνάμεις, φιλικές και μη. Το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός, ότι το παραπάνω δεν είναι πρωτοφανές.

Μέσα στα 4000 χρονιά της ιστορικής μας ύπαρξης, δεν είναι η πρώτη φορά που η παρακμή και η έκπτωση ισχύος καθιστούν τον ελληνισμό, βορά στις επίβουλες των ξένων. Το δυστύχημα είναι, πως στην ερώτηση «πως και γιατί φτάσαμε εδώ» δεν υπάρχει μια σαφώς διατυπωμένη απάντηση. Η μήπως η απάντηση βρίσκεται, στην αποκρυσταλλωμένη ανάγνωση και κατανόηση, των τεσσάρων χιλιετιών της ελληνικής ιστορίας;

Θα τολμήσω να δηλώσω, πως είναι απαραίτητο να αποτυπωθεί στο συλλογικό μας υποσυνείδητο, το παρακάτω απαράβατο μοτίβο. Η επιβολή του ατομικού συμφέροντος επί του συλλογικού πηγάζουσα από έπαρση και ιδιοτέλεια μας οδηγεί πάντοτε στη διχόνοια. Η διχόνοια κατασπαταλάει όλη την δυναμική και τους πόρους του γένους σε εσωστρεφείς ανταγωνισμούς, προς τη νομή του πλούτου και της εξουσίας. Μοιραία, το κράτος υφίσταται απώλεια ισχύος.

Η απώλεια ισχύος πάντοτε φέρνει τον ελληνισμό στο στόχαστρο ξένων δυνάμεων επιβουλής, με καταστρεπτικά αποτελέσματα. Καταστρεπτικά, διότι αυτή είναι η γεωπολιτική και ιστορική μας μοίρα. Ένας πολιτισμός με παρουσία 4000 ετών κατοικεί σε μια γεωγραφική περιοχή η οποία αποτελεί το σταυροδρόμι μεταξύ της Ευρώπης της Μέσης Ανατολής, η αλλιώς της Δυτικής Ασίας. Ως εκ τούτου, είναι πάντοτε εκτεθειμένος σε εισβολές, μετακινήσεις πληθυσμών και στρατηγικούς ανταγωνισμούς.

Είναι χαρακτηριστικό, πως ο εθνολογικός, πολιτισμικός, γλωσσικός, συνειδησιακός και θρησκευτικός χαρακτήρας της περιοχής των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής έχει μεταβληθεί ραγδαία μέσα στο πέρασμα των αιώνων. Έχει μεταβληθεί παντού, εκτός από μια ορεινή θαλασσόβρεχτη χερσόνησο η οποία παρεμβάλλεται στο όριο των ανωτέρω. Είναι γεγονός πώς η φυσική και θεσμική παρουσία του ελληνισμού, έχει συρρικνωθεί θεαματικά.

Όμως, για περίπου 1700 χρόνια η θρησκεία του είναι ορθόδοξη χριστιανική. Η γλωσσική του συνέχεια τετραχιλιετής. Η αίσθηση της ιστορικής του πορείας αντιληπτή μεν μη εμπεδωμένη δε. Διότι εάν ήταν εμπεδωμένη ο κάθε Έλληνας θα κατανοούσε, πως η φυσική και πολιτιστική του συρρίκνωση είναι απόρροια της απώλειας ισχύος, η οποία με τη σειρά της αποτελεί συνέπεια της, αιτιοκρατικά ιδιοτελούς, διχόνοιας. Με άλλα λόγια, όσο το ατομικό συμφέρον επιβάλλεται του συλλογικού, θα ξεπέφτουμε στη διχόνοια και την παρακμή.

Κλείνοντας, ας δούμε το παράδειγμα των Εβραίων. Οι αιώνες εξορίας και το Ολοκαύτωμα εμφύσησαν στους απανταχού Εβραίους, την αρετή της επιβολής του συλλογικού επί του ατομικού. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που έγιναν ισχυροί, κυρίαρχοι και ευημερούντες, εντός και εκτός Ισραήλ. Εκτιμώ, πως τα συμπεράσματα που θα βγάλουν οι ελληνικές ελίτ, κάνοντας την σύγκριση ελληνισμού-εβραϊσμού, θα αποτελέσουν το βαρόμετρο το οποίο θα καθορίσει το μέλλον μας.