Το ευρωπαϊκό εγχείρημα και ο φραγκικός παράγοντας

Η επιβολή του γερμανο-φραγκισμού στην ευρωζώνη, και η πρόσφατη εξάπλωση της διπλωματικής και στρατιωτικής επιρροής του γαλλο-φραγκισμού στη Ρουμανία (μετά από τις πρόσφατες εκλογές του Μαΐου 2025), στην Ελλάδα, στην Μολδαβία, και γενικότερα στη Βαλκανική Χερσόνησο, καθώς και η ενεργή συμμετοχή του φραγκικού γεωστρατηγικού πόλου στη σύγκρουση μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, αποτελούν όψεις της αυτοκρατορικής πολιτικής του φραγκικού γεωστρατηγικού πόλου, ο οποίος έχει μεν τις εσωτερικές του αντιφάσεις, αλλά διαθέτει μια ιστορική συνείδηση φραγκισμού.

Η κοινή συμμετοχή του Δυτικογερμανού καγκελαρίου Κόνραντ Αντενάουερ και του Γάλλου προέδρου Σαρλ ντε Γκολ σε μια θρησκευτική λειτουργία για την ειρήνη στον Καθεδρικό Ναό της Ρενς (γαλλικά: Reims), στις 8 Ιουλίου 1962, υπήρξε μια ιστορική πράξη υψηλού πολιτιστικού και γεωστρατηγικού συμβολισμού, τονίζοντας την πολιτική τους για τη νέα φραγκική «pax».

Το ιδρυμένο εγχείρημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια οικονομική ένωση. Πέρα από την οικονομική της διάσταση, η ΕΕ επιχειρεί να ενώσει την Καρολίγγεια Ευρώπη, την Πρωσική Ευρώπη, και τη Βαλκανική Ευρώπη, η οποία ανέκαθεν είχε τελείως διαφορετική ιστορία και τελείως διαφορετικό πολιτισμό, τόσο από την Καρολίγγεια Ευρώπη όσο και από την Πρωσική Ευρώπη, αφού η Βαλκανική Ευρώπη ήταν μέρος της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, γνωστής και ως Βυζάντιο.

Η ραχοκοκαλιά της ιδρυμένης Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι η περιοχή που αποτελούσε την Αυτοκρατορία του Καρλομάγνου, δηλαδή, μια περιοχή που αρχίζει από τις ολλανδικές ακτές, επεκτείνεται στο δυτικό κομμάτι της Γερμανίας και σε περιοχές δυτικώς αυτής, και καταλήγει στις Άλπεις. Ανατολικώς της Καρολίγγειας Ευρώπης, εκτείνεται η Πρωσική Ευρώπη με επίκεντρο την Πολωνία, και μακριά, νοτιοανατολικώς, εκτείνεται η Βαλκανική Ευρώπη, η οποία έχει βυζαντινές ρίζες. Συνεπώς, το εγχείρημα της ΕΕ, από τη φύση του, συναρτάται με έναν ανταγωνισμό των πολιτισμών και, πιο συγκεκριμένα, με μια σύγκρουση πολιτισμών για την ταυτότητα της Ευρώπης.

Τα σχέδια της φραγκικής ελίτ

Ιδού μια χαρακτηριστική ομολογία και ανάλυση των σχεδίων της ενσυνειδή­τως αντιβυζαντινής φραγκικής ελίτ σε βάρος της Βυζαντινής Ευρώπης στο πλαί­σιο της σύγκρουσης των πολιτισμών: στη γαλλική εφημερίδα “Le Monde”, στις 19 Νοεμβρίου 2014, ο αρθρογράφος Arnaud Leparmentier δημοσίευσε ένα άρθρο του υπό τον τίτλο «Μια Ευρώπη Υπερβολικώς Ορθό­δοξη», στο οποίο υποστηρίζει, κατά λέξη, τα εξής:

• Πρώτον, «ο χάρτης των θρησκειών στη Γηραιά Ήπειρο είναι εντυπωσιακός. Ενώ ο καθολικοπροτεσταντικός κόσμος μοιάζει αγκιστρωμέ­νος επάνω στη νεωτερικότητα, η Ορθοδοξία (ορθόδοξος χριστιανικός κόσμος) μοιάζει εντόνως με τον χάρτη των προβλημάτων μας» (δηλαδή, ο Leparmentier υποστηρίζει ότι η Ορθοδοξία αποτελεί ένα μείζον πρόβλημα της Ευρώπης, μια πηγή προβλημάτων της Ευρώπης, έναν από τους σοβαρότερους «πονοκεφάλους» της Δύσης).
• Δεύτερον, στο ίδιο άρθρο του, ο Leparmentier συνεχίζει ως εξής: «Εκκινώντας από τη Μόσχα και τη Ρωσία, συμπεριλαμβάνοντας την Ουκρανία και κατευθυνόμενοι διά μέσου των Βαλκανίων όπου βρίσκονται η Ρουμανία, η Βουλγαρία και η Σερβία, καταλήγουμε στην Ελλάδα. Η Ρωσία του Πούτιν απειλεί την ειρήνη τη στιγμή κατά την οποία αναγνωρίζουμε ότι η Ευρώπη έχει ως πεμπτουσία της ιστορικής της αποστολής, ήδη από την διακήρυξη Σουμάν, το 1950, να καταστήσει τον πόλεμο υλικώς αδύνατο» (δηλαδή, σύμφωνα με αυτή την επισήμανση, η Δύση, ιδρύοντας την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα, η οποία ήταν το πρώτο στάδιο της μετέπειτα ΕΕ, έθεσε υπό γαλλογερμανική κυριαρχία τις πηγές της στρατιωτικής βιομηχανίας και, γενικώς, της μεταποίησης στην Ευρώπη, και, με αυτόν τον τρόπο, πρώτον, απέτρεψε τη δυνατότητα γαλλογερμανικού πολέμου, επιφέροντας μια τάξη στις εσωτερικές υποθέσεις των Γερμανοφράγκων και των Γαλλοφράγκων, και, δεύ­τερον, ενίσχυσε τον ευρωατλαντικό γεωπολιτικό πόλο).
• Τρίτον, στο ίδιο άρθρο του Leparmentier, διαβάζουμε τα εξής: «Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ειρήνη, η Συνθήκη του Σένγκεν και το ευρώ ως ενιαίο νόμισμα απειλούνται από τους ορθοδόξους κληρικούς… Η ΕΕ είναι μια δυτική κατασκευή, πάνω απ’ όλα φραγκογερμανική, θεμελιωμένη επάνω στη γη της παλαιάς Κα­ρολίγγειας Αυτοκρατορίας».

Επιπλέον, υπό το προαναφερθέν πρίσμα πολιτιστικής γεωστρατηγικής, μπορούμε να μελετήσουμε μεθοδικώς και συστηματικώς τόσο τις πολεμικές επιχειρήσεις της ατλαντικής και Καρο­λίγγειας Δύσης οι οποίες εξαπολύθηκαν μέσω του ΝΑΤΟ εναντίον της πρώην Γιουγκοσλαβίας το 1999 όσο και τις χειραγωγούμενες από την ατλαντική και Καρολίγγεια Δύση κοινωνικές εξεγέρσεις στον πρώην σοβιετικό χώρο (π.χ., η “Πορτοκαλί Επανάσταση” στην Ουκρανία το 2004 και η πραξικοπηματική ανατροπή του Ουκρανού προέδρου Βίκτορ Γιανουκόβιτς τον Φεβρουάριο του 2014), οι οποίες εξερράγησαν στις πνευματικές κοιτίδες του ορθόδοξου χριστιανικού σλαβικού κόσμου.

Συγκεκριμένα, οι πολεμικές επιχειρήσεις δυτικών ελίτ που αποσκοπούσαν στη διάλυση της πρώην Γιου­γκοσλαβίας πραγματοποιήθηκαν με τον πιο βίαιο τρόπο στην Κραΐνα της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Κραΐνα σημαίνει μεθόριος. Το ίδιο ουσιαστικώς σημαίνει και Ουκρανία: πρόκειται για μία παραλλαγή της ιδίας σλαβικής ρίζας. Τόσο η Κραΐνα όσο και η Ουκρα­νία είναι μεθοριακές περιοχές μεταξύ της φραγκοκρατούμενης Δύσης και της βυζαντινογενούς Ανατολής.

Η διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας (ιδιαιτέρως λόγω του τρόπου με τον οποίο πραγματοποιήθηκε από το ΝΑΤΟ), η πολιτική και πολιτιστική υπονόμευση της Σερβίας και της Ουκρανίας, η αναμό­χλευση των εθνικιστικών ανταγωνισμών στα Βαλκάνια, η ριζοσπαστικοποίηση των Μουσουλμάνων του Κοσόβου από παράγοντες του Ουαχαμπισμού με την υποστήριξη της Δύσης (δεδομένου ότι, μετά από τη διάλυση της πρώην Γιου­γκοσλαβίας, το Κόσοβο κατέστη ένα αμερικανικό προτεκτοράτο), η υποταγή της Ελλάδας, της Ρουμανίας, και της Μολδαβίας στην άρχουσα φραγκική ελίτ της ΕΕ, και οι συστηματικές προσπάθειες που διεξάγει το ευρωατλαντικό κατεστημένο, από την αρχή του εικοστού αιώνα, για να ασκεί στρατηγική επιρροή στο Ορθόδοξο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως αποτελούν δραματικά παραδείγματα του τρόπου με τον οποίο δυτικές ελίτ διεξάγουν έναν πόλεμο των πολιτισμών σε διεθνή κλίμακα.

Η γεωστρατηγική του Καρλομάγνου και του Filioque

Στον έκτο αιώνα, το Δυτικό Ρωμαϊκό Κράτος υποτάχθηκε σε βάρβαρα γερμανικά φύλα. Οι βάρβαροι ηγεμόνες των Λογγοβάρδων, των Φράγκων, και των Τευτόνων καθώς και άλλων γερμανικών φύλων που κατέκλυσαν το Δυτικό Ρωμαϊκό Κράτος ενδιαφέρονταν κυρίως για τον πόλεμο με σκοπό την εξουσία. Η μόνη πνευματική αντίσταση στη βαρβαρότητα ήταν ο Χριστιανισμός, τον οποίο όμως, έχοντας δεχθεί μόνο εξωτερικώς, οι αμόρφωτοι και βάρβαροι Γερμανοί τον παραμόρφωσαν σταδιακώς με τα καινοτόμα, κοσμικά και υλιστικά φρονήματά τους και ετοίμασαν το λίκνο για τη γέννηση του σύγχρονου φραγκικού κρατικοθρησκευτικού θεσμού του Βατικανού.

Η ποιότητα του φραγκικού Χριστιανισμού τον όγδοο αιώνα φαίνεται σε επιστολή που συνέταξε ο άγιος Βονιφάτιος (ηγετική μορφή της αγγλο-σαξονικής ιεραποστολής στα γερμανικά έθνη) προς τον Επίσκοπο Ρώμης Ζαχαρία «επί τη Αναρρήσει του στην Παπική Έδρα», γράφοντας, μεταξύ άλλων, ότι Φράγκοι κληρικοί μοιχοί και μέθυσοι μάχονται με πλήρη πολεμική εξάρτηση και με τα χέρια τους σφάζουν Χριστιανούς και Παγανιστές («Βονιφάτιος προς τον Πάπα Ζαχαρία επί τη Αναρρήσει του στην Παπική Έδρα» (742 μ.Χ.), Patrologia Latina, τόμος 89, 744).

Τελικώς, οι Φράγκοι επιβλήθηκαν ολοκληρωτικώς στη Δύση, υποσκελίζοντας τον προηγούμενο ελληνορωμαϊκό πολιτισμό, και ο Φράγκος Βασιλέας Καρλομάγνος (Charlemagne, 742–814) σχημάτισε ένα ισχυρό και ενιαίο κρά¬τος το οποίο ονομάστηκε Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, παρότι, βεβαίως, η παραδοσιακή Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία συνέχιζε να υπάρχει στην Ανατολή ως Ανα¬τολικό Ρωμαϊκό Κράτος με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη. Εξού και «Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία» σημαίνει ουσιαστικώς μια φραγκική αναμόρφωση και ανασυγκρότηση της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Ο Καρλομάγνος, παρότι ήταν υιός και εγγονός Φράγκου βασιλέα, ήταν αναλφάβητος, και σε μεγάλη ηλικία προσπάθησε να μάθει γραφή και ανάγνωση. Ωστόσο, ήταν ικανός πολέμαρχος και είχε κοσμοκρατορικά ιδεώδη. Στο πλαίσιο των κοσμοκρατορικών ιδεωδών του, ο Καρλομάγνος συγκέντρωσε λογίους στην αυλή του και επιδίωκε να δημιουργήσει νέες σχολές, θεμελιώνοντας έτσι μία παράδοση Καρολίγγειων λογίων.

Από το σχέδιο του Καρλομάγνου να δημιουργήσει νέες σχο¬λές στη Δύση, ώστε να προωθήσει μια γενική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση σε αντιδιαστολή προς τη βυζαντινή παιδεία, προέκυψε ο όρος «σχολαστικισμός». Επιπροσθέτως, ο Καρλομάγνος όριζε επισκόπους με δικές του, παρά παπικές, αποφάσεις, απαιτώντας μάλιστα αυτοί να αναλαμβάνουν καθήκοντα που θα άρμοζαν σε κοσμικούς άρχοντες, και καθιέρωσε την παρά¬δοση της ανάμειξης των αυτοκρατόρων, μέσω πολύπλοκων ραδιουργιών, στην εκλογή παπών.

Ο ρόλος του Βατικανού

Σημείο αναφοράς της εκκοσμίκευσης του Παπισμού είναι το Βατικανό, ως το «Κράτος της Εκκλησίας» (Status Ecclesiasticus), όπως είναι γνωστό μεταξύ των Ρωμαιοκαθολικών. Ιδρύθηκε το έτος 756. Τούτο συνέβη επειδή, το 754, ο Πάπας Στέφανος Β΄ έχρισε βασιλέα των Φράγκων τον Πιπίνο τον Βραχύ (Pippin der Kleine), πατέρα του Καρλομάγνου, και, σε αντάλλαγμα, το 756, ο Πιπίνος ο Βραχύς πρόσφερε στον Πάπα ορισμένα εδάφη τα οποία έγιναν γνωστά ως το «Κράτος της Εκκλησίας» ή τα «Παπικά Κράτη», καθώς έκτοτε ο Παπισμός οργανώθηκε ως κρατική εξουσία (παραβιάζοντας το πνεύμα του ΠΓ΄ Αποστολικού Κανόνα).

Μετά από την υποταγή της Επισκοπής Ρώμης στους Φράγκους και ιδιαιτέρως μετά από το Σχίσμα των Εκκλησιών του 1054, το Βα¬τικανό κατέστη η «αντι-Ρώμη», σηματοδοτώντας μια φραγκική αποστασία από τον παραδοσιακό ελληνορω¬μαϊκό πολιτισμό και το αρχαίο χριστιανικό ήθος.

Στο πλαίσιο και σε προέκταση της εκκοσμικευτικής πορείας της ρωμαϊκής Εκκλησίας, αναπτύχθηκε η δογματική καινοτομία του Filioque (λατινικός όρος που σημαίνει «και εκ του Υιού») αναφορικώς με την εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος. Το αρχικό «Σύμβολο της Πίστεως», που υιοθετήθηκε στη Νίκαια το έτος 325, από την Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο, ορίζει ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται από τον Πατέρα (θείο Νου), και ο όρος «εκπορεύεται» σημαίνει την ειδική προσωπική σχέση μεταξύ του Αγίου Πνεύματος και του Πατέρα και όχι μια αυταρχική ιεραρχία.

Ο πόλεμος της φραγκικής ελίτ

H δογματική καινοτομία του Filioque αναπτύχθηκε στους θεολογικούς κύκλους του Βασιλέα Καρλομάγνου, ο οποίος, έχοντας κοσμοκρατορικούς και απολυταρχικούς οραματισμούς, και θέλοντας να ταπεινώσει τον πολιτισμό της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, κήρυξε τη «δογματική υπεροχή» των Φράγκων. Έτσι, στο πλαίσιο της πολιτιστικής γεωστρατηγικής του Καρλομάγνου, οι θε¬ολόγοι της αυλής του προέβησαν σε ορισμένες αλλοιώσεις της χριστιανικής παράδοσης και συνέγραψαν τα λεγόμενα «Καρολίγγεια Βιβλία» (Libri Carolini). Μάλιστα, στη Φρανκφούρτη, το έτος 794, ο Καρλομάγνος επικύρωσε τις φραγκικές θεολογικές καινοτομίες με μια μεγάλη φραγκική σύνοδο η οποία πρόσθεσε το Filioque στο «Σύμβολο της Πίστεως», αποδοκίμασε την προσκύνηση των εικόνων και αποκάλεσε τους Βυζαντινούς «αιρετικούς και Γραικούς».

Επιπλέον, αξίζει να έχουμε υπόψη μας τον πόλεμο που διεξήγαγε η φραγκική ελίτ, στον ένατο αιώνα, εναντίον των Βυζαντινών ιεραποστόλων αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου, καθώς υπήρχε ένας σοβαρός πολιτιστικός και γεωστρατηγικός ανταγωνισμός μεταξύ της Ανατολικής Φραγκίας (η οποία αποτελεί ιστορικό πρόδρομο της Γερμανικής Αυτοκρατορίας) και του Βυζαντίου για τον εκχριστιανισμό και τον έλεγχο της Μοραβίας, η οποία αποτελούσε ένα κράτος που δημιουργήθηκε στις αρχές του ενάτου αιώνα μ.Χ. στην κοιλά¬δα του Ποταμού Μοράβα στην Τσεχία.

Η Μοραβία ήταν μία από τις περιοχές στις οποίες έδρασε η ιεραποστολική ομάδα των αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου. Ο Λουδοβίκος ο Γερμανικός (Ludwig der Deutsche, 806–76), εγγονός του Καρλομάγνου και βασιλέας αρχικώς της Βαυαρίας και αργότερα ολόκληρης της Ανατολικής Φραγκίας, φυλάκισε τον άγιο Μεθόδιο σε μοναστήρι του Ράιχεναου και τον υπέβαλε σε σκληρά βασανιστήρια. Ο Πάπας Ιωάννης Η΄, με επιστολές του προς τους Βαυαρούς επισκόπους και ιδιαιτέρως προς τον Αρχιεπίσκοπο του Σάλτσμπουργκ (ο οποίος θεωρούσε ότι ο άγιος Μεθόδιος καταπατούσε την εκκλησιαστική δικαιοδοσία του στη Μοραβία), τους μέμφθηκε αυστηρώς για τα βασανιστήρια στα οποία υπέβαλλαν τον άγιο Μεθόδιο και, τελικώς, πέτυχε την αποφυλάκισή του. Ο άγιος Μεθόδιος παρέμεινε φυλακισμένος από τους Βαυαρούς Φράγκους επί περίπου δυόμισι έτη. Το έτος 867, ο άγιος Κύριλλος και ο άγιος Μεθόδιος ταξίδευσαν στη Ρώμη, όπου ο ευσεβής Πάπας Αδριανός Β΄ τους υποδέχθηκε με μεγάλες τιμές.