Το γκαστρωμένο χαρέμι του Χουρσίτ…

Να, λοιπόν, που ήρθε πάλι η επέτειος της 25ης Μαρτίου, αν και ήδη στις 23-3-1821 ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης είχε απελευθερώσει την Καλαμάτα! Λοιπόν, είχα παρατηρήσει από τότε που ζούσα στη Σουηδία, ότι τα ευρωπαϊκά κράτη έχουν μόνο μία εθνική εορτή για ένα γεγονός που τελείωσε αίσια! Και συνήθως οι χώρες δεν έχουν ως εθνική εορτή την έναρξη κάποιας επανάστασης…

Για παράδειγμα, στην Ιταλία, στις 2 Ιουνίου είναι η επέτειος του συνταγματικού δημοψηφίσματος. Στην Γερμανία, στις 3 Οκτωβρίου γιορτάζεται η ένωση των δύο Γερμανιών. Στις ΗΠΑ, γιορτάζουν στις 4 Ιουλίου τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας. Η μικρή Δανία γιορτάζει στις 5 Ιουνίου την ημέρα της ανεξαρτησίας της. Στις 10 Ιουνίου γιορτάζει η Πορτογαλία, την ανεξαρτησία της από την ισπανική κυριαρχία. Η Σουηδία γιορτάζει την σημαία της στις 6 Ιουνίου κλπ. Μόνο εμείς οι “κουζουλοί”, που θα ‘λεγε και ο πολλάκις αμαρτάνων, έχουμε επετείους έναρξης των επαναστάσεών μας και όχι της νίκης!

Τι να πει κανείς και με τις τοπικές επετείους, όπου μαζεύονται στις πλατείες “στολές”, “ράσα” και “γραβάτες”, ομού κι ο φουκαρατζίκος λαός κοιτάζει μ’ ανοιχτό το στόμα και χάφτει μύγες εθνικές. Εμείς γιορτάζουμε με σουβλάκια μέχρι και το “Πολυτεχνείο”! Αλλά κι εκείνο το “Όχι” γιατί το γιορτάζουμε, ρε εσύ θείο Αριστόβουλο που μ’ έφερνες του τσικουλάτου; Γιατί θείο; Αφού, τελικά, οι Ιταλοί μπήκαν στην Ελλάδα και μάλιστα άφησαν “σπόρους”. Οι Γερμανοί ξεκουμπίστηκαν, αφού έκλεψαν τους εθνικούς μας πόρους! Σωστά ο Μεταξάς είπε “Όχι”, αλλά όχι και να γιορτάζουμε την εισβολή! Και ο αφελής ξένος θα ρωτήσει «καλά, με τόσες επετείους κι είστε σ’ αυτό χάλι και στην ουρά της Ευρώπης;». Κανένας δεν του απήντησε, η χώρα πώς κατήντησε!

Κι επειδή πέσαμε στις θεωρίες της “σποράς”, πρέπει να σας πω ότι το 1916, το ελληνικό Δ’ Σώμα Στρατού βρέθηκε στο Görlitz αιχμάλωτο των Γερμανών και εκεί άφησε τους δικούς του “σπόρους” στις ωραίες Γερμανίδες, με τις οποίες έκαναν σχέσεις οι “αιχμάλωτοι”, όταν οι Γερμανοί σύζυγοί τους ήταν στο μέτωπο (Ψάξτε στο Google…). Αλλά όταν επέστρεψαν οι απατημένοι, παρόλο που έμαθαν τι είχε συμβεί, αποδέχτηκαν τα παιδιά σαν δικά τους, ούτε γάτα ούτε ζημιά!

Εδώ, τα χαρέμια που σπαρταράνε…

Άντε να πάμε τώρα στο θέμα της ημέρας, το οποίο είναι αληθινό, αλλά και ανθρώπινο, ωσαύτως και χαρακτηριστικό των ανδρών της εποχής του 1821, Τούρκων τε και Ελλήνων! Θέμα είναι το περίφημο χαρέμι του Χουρσίτ Πασά. Με δυο λόγια, αυτός ο πασάς ήταν ένα ξεχωριστό καθίκι, βίος και πολιτεία, το οποίο διαφέντευε στην Τροπολιτσά, από το 1820. (Άντε πάλι στο Google, για μην τρώμε τον πολύτιμο χώρο της εφημερίδας με γνωστά γεγονότα).

Χαρεμίου το ανάγνωσμα, Αικατερίνη, Γεώργιε, Σοφία, πρόσχωμεν! Διότι αν δεν “πρόσχωμεν” εσείς, θα σας “πρόσχωμεν” εγώ! Ο Χουρσίτ Πασάς, λοιπόν, ως ευπειθής μουσουλμάνος είχε επίσημα τέσσερις συζύγους: την Εσμέ (την πολύ ευνοούμενή του), την Ασίτσα, την Φατμέ και την Αϊσά. Εκτός από αυτές όμως είχε και ένα μεγάλο χαρέμι, γιατί ο άνθρωπος είχε και μεγάλη οικονομική αντοχή. Το χαρέμι αυτό είχε 64 κορίτσια!

Οικονομική αντοχή είχε ο Χουρσίτ, όμως σωματική αντοχή δεν είχε, γιατί και στα χρονάκια ήταν “πλούσιος”, αλλά κι ο πονηρός σουλτάνος τον είχε μόνιμα στην τσίτα, να τρέχει και να καταστέλλει κινήματα! Φρουροί των συζύγων του και του χαρεμιού ήταν κάτι bulldog Αρβανίτες μπαλτατζήδες. “Μπαλτατζής”, σημαίνει πελέκυς=τσεκούρι= μπαλτάς κι έτσι ονομάζονταν οι υπηρέτες των πασάδων. Αύτοι είχον ελαχιστότατον ηρωισμόν, ακόρεστον οφθαλμόν και αρνητικήν ηθικήν!

Σε κάποια “συγκυρία”, που ο Χουρσίτ είχε πάρει τον ανήφορο στα Γιάννενα για να πολεμήσει τον Αλή Πασά, οι Αρβανίτες μπαλτατζήδες, παραδώσανε με πολύ προθυμία και με τεμενάδες, όλο το χαρέμι και τις συζύγους στον Αναγνωσταρά και στα παλικάρια του! Και ενώ γινόταν της κακομοίρας στους δρόμους της Τροπολιτσάς, όπου οι Τούρκοι σφάζονταν, το χαρέμι του Χουρσίτ έμεινε ασφαλές και την έβγαλε καθαρή, αφού είχε περάσει τελικά στα χέρια του Αναστασίου, του αγαπημένου υιού του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη!

Ε, ρε γέλια, με την επιστροφή του Χουρσίτ…

Όταν, λοιπόν, επέστρεψε ο Χουρσίτ κι έμαθε τα καθέκαστα, ζήτησε πίσω το χαρέμι του, αλλά οι δικοί μας αξίωσαν λύτρα βαρβάτα. Μετά από ζόρικες διαπραγματεύσεις, ακριβώς όπως οι σημερινές αντίστοιχες, η τιμή συμφωνήθηκε στα 80.000 τάλιρα, με την εγγύηση, όπως απαίτησε ο Χουρσίτ, να πάρει πίσω το χαρέμι του άθικτο. Προσέξτε! Άθικτο! (Η γιαγιά της μητέρας μου, όταν ήταν και ξένοι στο τραπέζι, έλεγε: «ψάχνεις βελόνι στ’ άχυρα;», ενώ όταν ήταν μόνο η οικογένεια, έλεγε: «ψάχνεις παρθενιά στην Τουρκιά;»). Πρέπει να πούμε ότι την εποχή εκείνη, το τι σήμαινε “άθικτο”, σήκωνε πολύ νερό και μάλιστα… θολό νερό, επειδή το “άθικτο” ήταν μία “επωφελής αοριστία”!

Και που λέτε ξεσπάει ένα σκάνδαλο! Μιλάμε για μεγάλο σκάνδαλο σαν τα σημερινά, τα οποία θα μπορούσαν να μετονομάσουν την πατρίδα μας σε… Σκανδαλιάδα! Να μερικά ελληνικά σκάνδαλα: Λαυρεωτικά, Κοσκωτάς, Χρηματιστήριο 1999, λίστα Λαγκάρντ, Siemens, Υποκλοπές, και άλλα…, ων ουκ έστι αριθμός! Σύμφωνα με ένα λεπτομερές ελληνικό αρχείο της εποχής (1822), αναγράφονται ως λύτρα, το ποσό των 582.400, αλλά σε γρόσια και μην ψάχνετε ισοτιμίες γιατί θα …ξημερώσετε! Το ένα τάλιρο, τότε, ήταν περίπου, ίσο με 3 έως 5 γρόσια.

Πάροδος: “Σκάνδαλα τρένων”

Τα περισσότερα σκάνδαλά μας, για να μην πω σχεδόν όλα, είναι οικονομικού χαρακτήρα, με αποτέλεσμα την κλοπή-ληστεία του μέσου πολίτη, ο όποιος χάνει χρήματα και βλέπει τεράστιες αυξήσεις αγαθών και υπηρεσιών. Στο σκάνδαλο, όμως, των τρένων που έχουμε νωπό, η επίπτωση ήταν στις ζωές ανθρώπων και στην πιο “τυχερή” περίπτωση, στη σωματική ακεραιότητα. Μη μασάτε ποτέ τις επίσημες=πονηρές πληροφορίες! Ποτέ!

Το 2017 πουλήθηκε η ΤΡΑΙΝΟΣΕ μπιτ-παρά-χάρισμα (45.000.000 ευρώ) στους κρατικούς ιταλικούς σιδηροδρόμους FSI και μάλιστα το 2022 μετονομάστηκε σε Hellenic Τrain. Πολλή σκοτεινή κουβέντα έγινε, με υποσχέσεις ψεύτικες από τους άφραγκους Ιταλούς! Το πώς έγινε, στην ουσία, η “δουλειά”, το περιγράφει γλαφυρά ο στενός μου φίλος Η.S., ένας ξένος αρχισυντάκτης δημοσιογράφος: Κάποιος μεγάλος της ΕΕ, ας πούμε κάποιος “Γιούνκερ”, επιθυμεί την συναίνεση της Ιταλίας, για κάποιο σοβαρό θέμα και η Ιταλία του λέει ότι θα συναινέσει εάν κι αυτός πείσει την Ελλάδα να “πουλήσει” την ΤΡΑΙΝΟΣΕ στην FSI η οποία παραπαίει, ώστε ν’ αρχίσει παιχνίδι ανόρθωσης με δάνεια και λοιπά σκοτεινά κι αγύριστα.

Ο “Γιούνκερ” συμφωνεί, επικοινωνεί με τον Έλληνα πρωθυπουργό, του υπόσχεται κι ένα δωράκι-διευκόλυνση ή και τον απειλεί ευπρεπώς και ο Έλληνας δέχεται… Από κει και πέρα όλα είναι γνωστά με τα άχρηστα “παλιοσίδερα” (=μεταχειρισμένα τρένα) που έφερε η FSI στην Ελλάδα, τα οποία παλιοσίδερα βρήκαν ευκαιρία με την πανταχόθεν ελληνική αδιαφορία-προχειρότητα και θα τολμήσω να πω αλητεία…, να σκορπίσουν το θάνατο!

Και, το γκαστρωμένο χαρέμι, στον πάτο…

Τώρα που σας τα θύμισα συγκρίνετε με το 1822! Με το που έγινε γνωστό ότι ο Χουρσίτ δεν είχε ξηλωθεί 80.000 τάλιρα, αλλά 120.000, από τα οποία το 1/3 είχε καταλήξει, καταλαβαίνετε πού, ακριβώς όπως και σήμερα, δεν μασάω τα λόγια μου και λέω, ότι κατέληξε στις τσέπες των μεσαζόντων…, ναι, έγινε της κακομοίρας! Ποιοι ήταν οι μεσάζοντες; Ακριβώς όπως και σήμερα, είναι “ανώνυμοι” και μόνο υποθέσεις μπορούν να γίνουν.

Τέλος πάντων, να δούμε τι έγινε και με τα δροσερά και λυγερά κοράσια του χαρεμίου. Και που λέτε, η ευνοούμενη και πρώτη σύζυγος του Χουρσίτ, η Εσμέ, στη διάρκεια της αιχμαλωσίας της ερωτεύτηκε σφόδρα τον Αναστάσιο, νέον, ανδρείο, θηρίο ανήμερο, που …γκάστρωνε, τρέχοντας, φοράδα σε ανήφορο! Όταν λοιπόν έφτασε στο χαρέμι η είδηση για τα λύτρα και την επιστροφή του στον Χουρσίτ, η Εσμέ, έπεσε σε κατάμαυρη απελπισία, αφού η κοιλιά της πρόδιδε εμφανέστατα την απιστία της! Ήταν έγκυος η ευλογημένη (άλλο ομοιοκατάληκτο, ήθελα να πω…) κι έπεσε γονατιστή στα …τσαρούχια του Αναστάσιου, παρακαλώντας τον!

Αλλά το παιδάκι, ο Αναστάσιος, ήτανε σκληρό αντράκι και δεν μασούσε από ευαισθησίες ούτε και από sensibilités! Σαν σωστός Έλλην της εποχής (είπα της εποχής; θα το ξανασκεφτώ), ξαπόστειλε την Εσμέ, με το υπόλοιπο χαρέμι, στον Χουρσίτ. Ο ονειροπόλος και σημαντικός Ναυπάκτιος, Γιάννης Βλαχογιάννης, έγραψε σχετικά: «Μαύρη ντροπή λερώνει τα μέτωπα εκείνων που ανέλαβαν να φυλάξουν Θερμοπύλες (χαρέμια ήθελα να γράψω) και δεν σεβάστηκαν…» και λοιπές φλυαρίες! Σωστά πράγματα έλεγε το ανθρωπάκι γενικώς, αλλά με το παρδόν, Γιαννάκη! Όταν οι δρόμοι της Τροπολιτσάς δεν έχουν …ξυπνήσει ακόμα από το αίμα, το να μιλάς εσύ για “άθικτο” είναι σαν ψύλλος στ’ άχυρα!

Εκεί τον Απρίλιο 1822, έφτασε στην Κόρινθο ένα εγγλέζικο πολεμικό πλοίο για να φορτώσει το χαρέμι. Πολύ δύσκολα επιβιβάστηκαν οι γυναίκες, δηλαδή με σπρωξίματα και σφαλιάρες, αφού κατά την αιχμαλωσία τους είχαν, όλες τους, έρθει πάρα-πάρα πολύ κοντά (δηλαδή πιο κοντά δεν γινόταν) στα τίμια, ηρωικά και ακούραστα παλικάρια μας! Οπότε όταν ο Χουρσίτ παρέλαβε τελικά το “εμπόρευμά” του και διαπίστωσε την κατάσταση στην οποία βρισκόταν, έγινε έξω φρενών!

Σύμφωνα με τον παγκοσμίως έγκυρο ΣΚΑΪ, στον οποίον… έστειλε επιστολή ο τότε (1822) Άγγλος πρεσβευτής στην Κωνσταντινούπολη George Waddington: Όταν Χουρσίτ Πασάς, είδε τις γυναίκες του χαρεμιού του, τις έπνιξε όλες στον Πηνειό, κλείνοντας τες σε σακιά… Βάρβαρος, λέω εγώ! Φαίνεται ότι μόνο η Εσμέ τη γλίτωσε και έφερε στον κόσμο το παιδάκι του Έλληνα, για το οποίο ξέρω, αλλά δε μπορώ να σας γράψω τι ιστορίες κυκλοφορούν… Μπορεί να με πάνε μέσα κι ο Κούγιας “σφάζει” στα “εγκλήματα”…

Ο πλακατζής φίλος μου ο Τέλης, μου παρατήρησε: «Κάτσε ρε Πάνο, αν ήταν ο Χουρσίτ βάρβαρος, τότε τι ήταν οι φασίστες του Εμφύλιου, όταν έκαναν το ίδιο σε κάποιους μισητούς αντιπάλους τους και επιπρόσθετα, τούς έδεναν τα χέρια πίσω και μέσα στο τσουβάλι έβαζαν και μία πεινασμένη γάτα;» Του απάντησα ότι αυτά είναι βαριά φιλοσοφικά ερωτήματα που δεν έχουν απαντήσεις…

Θα σας αφήσω μ’ ένα ρεμπέτικο τραγούδι του 1936, σύνθεση του Ανέστη Δελιά, ο οποίος παίζει μπουζούκι και τραγουδάει, έχει δε τίτλο «Το χαρέμι στο χαμάμ». Χαρακτηριστικό είναι το υπέροχο στιχάκι «Έτσι την περνάνε όλοι οι πασάδες του ντουνιά, μ’ αργιλέδες, με μπουζούκια, μ’ αγκαλιές και με φιλιά».