Το λυκόφως του Αμερικανικού Αιώνα και η Ελλάδα

Το ψυχόδραμα των αμερικανικών προεδρικών εκλογών και όσα τραγελαφικά εξακολουθούν να τεκταίνονται στο εισέτι ισχυρότερο κράτος του πλανήτη κατέδειξαν την βαθιά και πολύπτυχη κρίση του πολιτικού συστήματος των ΗΠΑ. Ο μέσος πολίτης, του οποίου την κρίση πολλοί περίπαιξαν, έχει εννοήσει την “μυστική βοή των πλησιαζόντων γεγονότων”. Το “άγγελμα” του Αμερικανικού Αιώνα έλαβε χώρα τον Φεβρουάριο του 1941.

Πατέρας και νονός του ο εμβληματικός Χένρυ Λους, εκδότης των “Time”, “Life” και “Fortune”, μεταξύ άλλων. Ο Λους εκτίμησε τότε (ορθώς, όπως έδειξαν τα γεγονότα) ότι ο 20ός αιώνας θα ήταν αμερικανικός. Η Ελλάδα, οργανικός συντελεστής του δυτικού κόσμου, όπως αυτός διαμορφώθηκε βασικά από τους Βρετανούς ως κοινότητα ισχύος, οικονομίας, ιδεών και πεπρωμένου τον 19ο αιώνα (όχι νωρίτερα, καθώς προηγήθηκε η έννοια της Χριστιανοσύνης, διαφορετική από αυτήν της Δύσης) εντάχθηκε στη νέα φιλελεύθερη τάξη πραγμάτων που σμίλεψαν οι ΗΠΑ.

Ο κόσμος όμως αλλάζει. Οι δυσπλασίες του αμερικανικού συστήματος διακυβέρνησης προκαλούν τεκτονικές αναταράξεις, καθώς η καρδιά της διεθνούς φιλελεύθερης τάξης λαβώνεται. Αρχικά, να σημειώσουμε πως οι ΗΠΑ εξακολουθούν να διατηρούν τα πρωτεία και διαθέτουν σημαντικά υλικά και πνευματικά πλεονεκτήματα για το άμεσο μέλλον: η εξασθένηση είναι πραγματική, αλλά υφολική.

Οι ΗΠΑ όμως διαθέτουν την δεσπόζουσα θέση του δολαρίου, τις άρτια εξοπλισμένες ένοπλες δυνάμεις, με την εντυπωσιακή ικανότητα προβολής ισχύος αλλά και επιρροής στην παγκόσμια οικονομία (έλεγχος των ανοιχτών θαλασσών μέσω του αμερικανικού πολεμικού ναυτικού), τα πανεπιστήμια και την προσέλκυση ταλαντούχων μεταναστών από όλο τον πλανήτη, και φυσικά την ποπ κουλτούρα.

Ο μεταψυχροπολεμικός multiculti φιλελευθερισμός

Η πεμπτουσία του ζητήματος είναι η πασίδηλη αδυναμία της εξουσιαστικής ιδεολογίας του αυτοκρατορικού φιλελεύθερου διεθνισμού να ερμηνεύσει ορθολογικά τα πράγματα και να δράσει ανάλογα. Αυτό αφορά τόσο την μητρόπολη (ΗΠΑ), όσο και τις αποφύσεις της, για παράδειγμα την Ελλάδα. Πόσα χρήματα σπαταλήθηκαν για τον “Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας” και το ασύλληπτης αμβλύνοιας project εκδημοκρατισμού της Μέσης Ανατολής; Ή για την προώθηση της ανοιχτής κοινωνίας στην τέως Ανατολική Ευρώπη, με outsourcing σε γνωστά ιδρύματα και ΜΚΟ;

Μήπως τελικά ο πράκτορας των Ρώσων δεν ήταν ο Ντόναλντ Τραμπ, αλλά ο συρφετός των νεοσυντηρητικών του υιού Μπους; Οι οποίοι μυαλό δεν έβαλαν και ετοιμάζονται να βλάψουν έτι περαιτέρω την χώρα τους! Σε Πολωνία και Ουγγαρία ήδη εισπράττουν τα επίχειρα. Οι νεοσυντηρητικοί (πρώην φιλελεύθεροι σχεδόν όλοι τους) δεν συνιστούν παρά μία ακραία εκδοχή της βαθιάς λίμπεραλ γραφειοκρατίας του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και της CIA.

Ο φιλελευθερισμός του New Deal του προέδρου Ρούζβελτ (ή Ρόουζεβελτ όπως τον προφέρουν οι Αμερικανοί) και η μεταπολεμική, επιτυχημένη συνέχειά του ως New Frontier του Κένεντι, υπήρξε μια πράγματι ελκυστική και αποτελεσματική κοσμοθεωρία για τον παγκόσμιο ανταγωνισμό με τον σοβιετικό συνασπισμό. Είχε κοινωνιστικά και προοδευτικά στοιχεία, σεβασμό για την ατομική και ανθρώπινη αξιοπρέπεια και προοπτικές εξέλιξης και ανόδου για τον κάθε πολίτη.

Ο συγκαιρινός μεταψυχροπολεμικός, πολύχρωμος, multiculti φιλελευθερισμός, που επιχειρείται να διατηρηθεί ως κανονικότητα, δεν έχει τίποτα να προσφέρει στον φτωχό εργαζόμενο ή άνεργο, τόσο στη Νεμπράσκα και το Άινταχο, όσο και στο Μπρονξ, είτε πρόκειται για λευκούς, είτε για μαύρους, είτε για Ασιάτες και Ισπανόφωνους .Οι “βραχμάνοι” του Χόλιγουντ, των πανεπιστημίων, των ΜΚΟ και των πολυεθνικών, επικουρούμενοι από τους αθλητές του NBA και του αμερικανικού ποδοσφαίρου, έχουν ήδη εγκαθιδρύσει έναν βαθύτατα αυταρχικό κώδικα δημόσιας συμπεριφοράς, με εκτεταμένη λογοκρισία.

Σύμμαχοι, όχι συνοδοιπόροι των ΗΠΑ

Στην Ευρώπη έχουμε, ευτυχώς, μεγαλύτερο σεβασμό στα δημοκρατικά δικαιώματα και στην ελευθερία του λόγου. Γιατί όμως υπάρχει τόσο μεγάλη αντίδραση σε αυτά; Διότι στο μυαλό του αγρότη από τη Νεμπράσκα και το Άινταχο, ή του Πορτορικανού του Μπρονξ, δεν υφίσταται καμία διαφορά εάν η τράπεζα που του κατάσχει την περιουσία έχει πρόεδρο και διευθύνοντα σύμβουλο έναν λευκό άντρα, ή μία μαύρη γυναίκα! Ο Μπέρνι Σάντερς από αριστερά και οι οικονομικοί εθνικιστές του Τραμπ από δεξιά, είχαν λάβει το μήνυμα.

Δεν παρέλκει καθόλου εδώ να υπενθυμίσουμε ότι ο Μπάιντεν εξασφάλισε το χρίσμα των Δημοκρατικών χάρη σε υπερήλικες μαύρους ψηφοφόρους του Νότου, παραδοσιακά δέσμιους των πελατειακών δικτύων, όχι πολύ διαφορετικών από τα ημέτερα ελληνικά. Και ερχόμαστε τώρα στα δικά μας! Διεθνοπολιτικά και γεωστρατηγικά, ορθώς πράττουμε και ανήκουμε στο μπλοκ των ΗΠΑ, όμως δεν πρέπει να τις αντιμετωπίζουμε ως οδοιπόροι στα “Σούσα του Αρταξέρξη”.

Δεν χρειάζεται να καιγόμαστε για τον “αυταρχισμό” στην Πολωνία, την Ουγγαρία ή την Λευκορωσία. Προέχει ο αυταρχισμός (και αναθεωρητισμός) του Ερντογάν. Δεν έπρεπε να πετάξουμε έξω τόσο ασυλλόγιστα την Huawei από την εξέλιξη των τηλεπικοινωνιών μας. Εδώ οι Γερμανοί δεν το έκαναν! Αντίθετα, είναι σωστό να υπερθεματίζουμε στην αμερικανική υπονόμευση και διάβρωση του ιρανικού καθεστώτος.

Όχι βεβαίως γιατί μας χωρίζει κάτι με τον αρχαίο και περήφανο αυτόν λαό, αλλά διότι ένα μελλοντικό φιλοδυτικό Ιράν, όπως ήταν αυτό του Σάχη πριν το 1979, μειώνει δραματικά την γεωστρατηγική αξία της Τουρκίας για την Δύση. Ο Λους έγραψε για Αμερικανικό Αιώνα το 1941. Τα πράγματα θα είναι πολύ διαφορετικά το 2041, έναν αιώνα μετά.