Το πολλαπλά ζόρικο 2021

Σε αυτόν τον ιστότοπο έχουν παρουσιαστεί σημαντικά άρθρα και αναλύσεις για τα εθνικά θέματα, για τις γεωπολιτικές εξελίξεις, την οικονομία την οικολογία, την ιστορία και την επιστήμη. Οι συγγραφείς ενημερώνουν και άλληλο-ενημερώνονται παρακολουθώντας τα γεγονότα, και τους πρωταγωνιστές στο διεθνές σκηνικό. Αναρωτιέμαι όμως πόσο αυτές οι σοβαρές και ειλικρινείς, ως επί το πλείστον, αναλύσεις βρίσκουν κάποιο ευήκοον ους στους θαλάμους της εξουσίας και της λήψεως αποφάσεων.

Είναι προφανές πως πολλά από όσα γράφονται δεν προκαλούν καμία αντίδραση τουλάχιστον από το ελληνικό πολιτικό προσωπικό. Ελπίζοντας βέβαια πως η κοινή γνώμη πληροφορείται εναλλακτικά από τα επίσημα μέσα και αποκτά πρόσβαση σε διαφορετικές, ή και αιρετικές γνώμες για θέματα που την ενδιαφέρουν άμεσα, ώστε να αποκτήσουν μια πεπαιδευμένη γνώ-μη, οι αναλυτές συνεχίζουν καθημερινά το έργο τους. Από τις αναλύσεις τους ξεχωρίζω αρχικά τρία μέτωπα προβληματισμών.

Το πρώτο μέτωπο είναι η πανδημία του κορονοϊού. Πάνω σ’ αυτό έχουν γραφεί ποταμοί κειμένων με αντιφατικές πληροφορίες, από την άποψη πως δεν υπάρχει κορονοϊός, μέχρι την άποψη πως τα εμβόλια περιέχουν ηλεκτρονικά τσιπ για την παρακολούθηση όσων εμβολιασθούν, πως δεν χρειάζεται το κλείσιμο των χώρων συγκέντρωσης ατόμων και πως οι μάσκες είναι άχρηστες και όλα αυτά τα μέτρα μας στερούν τα δικαιώματά μας και τις ελευθερίες μας.

Η πληροφόρηση σε αυτόν τον τόσο ευαίσθητο τομέα όπως και σε άλλους φαίνεται πως δεν έχει πετύχει καθολική αποδοχή της πραγματικότητας και των συνεπειών της. Η παραπλη-ροφόρηση και το ψεύδος ή η ψευδεπίγραφη παρουσίαση της πραγματικότητας κυκλοφορεί κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά και στο διαδίκτυο με ιλιγγιώδεις ρυθμούς αποπροσανατολίζοντας ή και ακόμα δημιουργώντας μια ανεξέλεγκτη σύγχυση στους ως επί τω πλείστον αδαής αναγνώστες αυτόν των αναλύσεων ή τάχα δοκίμων πληροφοριών.

Τουρκία και μεταναστευτικό

Αλλά ακόμα και στο δεύτερο μέτωπο που είναι οι σχέσεις μας με την “γείτονα και σύμμαχο” Τουρκία είναι αρκετά περίπλοκο και τεχνικό δημιουργώντας και εκεί σύγχυση για τις θέσεις και απόψεις των αναλυτών. Υπάρχουν βέβαια και εκεί απόψεις των άκρων, από το “νυν υπέρ πάντων ο αγών”, έως το «να τα βρούμε έστω και υποχωρώντας μπροστά στη μεγαλύτερη δύναμη της γείτονος». Θα μεταφέρω εδώ την άποψη πως το ελληνοτουρκικό ζήτημα θα βρει μια κάποια απάντηση από το παιγνίδι στο τρίγωνο ΗΠΑ-Ρωσίας-Τουρκίας με κομπάρσους την ΕΕ.

Υπάρχει όμως και ένα τρίτο μέτωπο, αυτό των παράνομων μεταναστών το οποίο η νυν κυβέρνηση, μετά από δεκαετίες αδιαφορίας από τις προηγούμενες, προσπαθεί, ατελώς μεν, αλλά τολμά, να κάνει κάποιες διορθωτικές κινήσεις. Θα πρέπει να παρατηρήσουμε πως και τα τρία προηγούμενα προβλήματα δεν είναι εγγενή αλλά εισαγόμενα.

Απαντήσεις και στα τρία δεν δίδονται μόνο από Έλληνες αναλυτές ούτε από τις ελληνικές κυβερνήσεις. Και τα τρία βρίσκονται μέσα στο πλαίσιο μιας διεθνούς πραγματικότητας, το πρώτο μιας αδήριτής ανάγκης που λέγεται φυσική τυχαιότητα και παντοδυναμία της φύσης και τα άλλα δύο από τις γεωπολιτικές και δημογραφικές ανακατατάξεις στις γύρω μας χώρες. Και αυτές είναι βαθιές και πολλές.

Η προεδρία Μπάιντεν

Ένα άλλο θέμα το οποίο απασχολεί τα μέγιστα τους αναλυτές είναι η προεδρία Μπάιντεν. Ο νέος Πρόεδρος και η ατζέντα του για τις ΗΠΑ και τον κόσμο είναι δικαίως το πρώτο θέμα ανάλυσης πέραν της πανδημίας. Οι ΗΠΑ ακόμη επηρεάζουν σοβαρότατα τις τύχες του κόσμου (ας μην ξεχνάμε και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τα οποία είναι όλα αμερικανικά) και μετά από της τετραετία του πλέον αμφιλεγόμενου και θλιβερού συμπτώματος της αμερικανικής εσωτερικής παρακμής του επιλεγόμενου Τραμπ, οι αποφάσεις του Μπάιντεν είναι αντικείμενο σπέκουλας για κάθε είδους και αποχρώσεως αναλυτή.

Αυτό που παρατηρούμε τις πρώτες μέρες της προεδρίας Μπάιντεν, είναι η ικανοποίηση αιτημάτων της αριστερής πτέρυγας του Δημοκρατικού Κόμματος, η σοβαρή και όχι κωμικοτραγική αντιμετώπιση, επιτέλους, της πανδημίας, και αποδόμηση των αποφάσεων Τραμπ. Αυτά είναι μόνο η αρχή δεν αποτελούν πέραν της πανδημίας κάποια πολιτική πρόταση για τα πραγματικά και εμφυλιοπολεμικά προβλήματα των ΗΠΑ.

Για εμάς βέβαια οι σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας είναι καθοριστικής σημασίας για την μετεξέλιξη των σχέσεων μας με την φίλη και σύμμαχο Τουρκία. Το ζήτημα των ΗΠΑ και η κατάσταση στην οποίαν βρίσκεται η χώρα αυτή είναι πολύπλοκο, ακανθώδες και ιστορικό. Επ’ αυτού θα επανέλθω με ξεχωριστό άρθρο για ένα πραγματικό σεισμό ο οποίος πλέον πήρε σάρκα και οστά στο Νέο Κόσμο και δείχνει τον δρόμο της Ευρώπης η οποία έχει ήδη κάνει τους ίδιους ιστορικούς ελιγμούς, άλλοτε προηγούμενη και άλλοτε ακολουθώντας τις ΗΠΑ.

Το ελληνικό πρόβλημα

Το μέτωπο σχετικά με τους παράνομους μετανάστες το ανέφερα διότι έχει άμεση σχέση με ένα άλλο εγγενές πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας. Στη χώρα υπάρχει ένα τέταρτο μέτωπο το οποίο οι αναλυτές το αναφέρουν κατά περιόδους και οι πολιτικοί ευσχήμως σιωπούν από κάθε πτέρυγα του πολιτικού φάσματος. Θέλω να παρουσιάσω σε αυτό το άρθρο το πρόβλημα της δημογραφικής συρρίκνωσης του ελληνικού έθνους. Θεωρώ σκόπιμο, μια μπήκαμε σε έναν καινούργιο χρόνο να παρουσιαστεί αυτό το θλιβερό πρόβλημα το οποίο κανείς δεν θέλει στην ουσία να θέσει καν πολλώ σε μάλλον να προτείνει κάποιου είδους λύσεις.

Η τάση αυτή δεν είναι καινοφανής. Μετά από τις μεγάλες μεταναστεύσεις προς το εξωτερικό του ’50 και του ’60, και τη μετάμοντέρνα αντιμετώπιση του θεσμού της οικογένειας και της αντίληψης για τα παιδιά, η χώρα άρχισε να έχει δημογραφικό πρόβλημα. Εισέρχεται στην ομάδα των χωρών που γερνούν και άρα εν πολλοίς φοβούνται για την οντολογική της ταυτότητα και την υπαρξιακή τους συνέχεια. Η Ελλάδα το 1955 είχε 8 εκατομμύρια κατοίκους. Σήμερα έχει 10.718.000. Η Τουρκία το 1955 είχε 24 εκατομμύρια και σήμερα έχει 83. Το 2050 η Ελλάδα θα έχει 9 εκατομμύρια. Το ποσοστό γεννητικότητας το 1980 ήταν 2.23 και το 1985 ήταν 1.68. Σήμερα είναι 1.30.

Ο αστικός πληθυσμός της χώρας το 1955 ήταν το 55% του πληθυσμού. Το 2020 είναι 85% και το 2050 θα είναι 97% ποσοστό μεγαλύτερο του οποίου δεν έχω δει σε καμία από τις χώρες που έχω ερευνήσει. Η Ελλάδα θα είναι μια έρημη χώρα με δύο γιγάντιες αστικές περιοχές, την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Η Αθήνα λοιπόν θα καταπιεί κάθε ικμάδα της χώρας όπως προείπε ο Γκάτσος στην “Ελλαδογραφία”.

Το 25% του πληθυσμού της Αθήνας το τέλος του 2019 ήταν αλλοδαποί και στις περιοχές Πατήσια και Άγιος Παντελεήμονας φτάνουν στο 40-45%. Εγώ πάντως στις αρχές του 60 εκκλησιαζόμουν με το γυμνάσιο μου στον Άγιο Παντελεήμονα μαζί με το 2ο. Ο διάσημος τό-τε Πάτρας, καθηγητής του 2ου περιφρουρούσε το πλήθος των μαθητών και χαστούκια έφερναν τους απείθαρχους στον ίσιο δρόμο.

Δίχως κοινή γραμμή πλεύσης

Στις Αφρικανικές χώρες οι πληθυσμοί θα αυξηθούν από σήμερα μέχρι το 2050 κατά 50-100% γεγονός το οποίο θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε συνεχείς ροές μεταναστών προς χώρες έρημες όπως η Ελλάδα και με ένα υψηλό βιοτικό επίπεδο σε σχέση με το δικό τους. Το ίδιο θα συμβεί και με τις χώρες τις Μ. Ανατολής. Ιδού λοιπόν η λύση του δημογραφικού. Μας έρχεται έτοιμη από τη γειτονιά μας.

Το πρόβλημα βέβαια είναι πως όλοι αυτοί οι “νέοι»” Έλληνες θα γίνουν Έλληνες ή θα παραμείνουν αυτό που κουβαλάνε μαζί τους ως Νιγηριανοί, Αιγύπτιοι, Ιρακινοί, Σύριοι, Μαλινέζοι, Σενεγαλέζοι, κλπ; Οι απαντήσεις σε αυτή την ερώτηση θα δοθούν εν καιρώ και μάλλον δίχως να φαίνεται καμιά προετοιμασία ή συγκεκριμένη γραμμή πλεύσης από την ελληνική κοινωνία.

Διότι από ό,τι παρατηρούμε τα τελευταία τριάντα χρόνια η μόνη γραμμή πλεύσης πάνω στην οποίαν ομονοούν οι Έλληνες είναι οι μεγάλες συντάξεις, τα επιδόματα, και η φοροδιαφυγή. Πέραν αυτών των τριών θεμάτων οι Έλληνες έχουν δεκάδες θέσεις ή ακόμη και εκατοντάδες ενίοτε αμφιλεγόμενες ή αντιφατικές. Το ίδιο όμως πρόβλημα αντιμετωπίζει και η Ευρώπη η οποία δεν είχε ούτε έχει καμία μεταναστευτική πολιτική αλλά λύσεις ad hoc οι οποίες χειροτερεύουν αντί να λύνουν το πρόβλημα.

Δεν αναδύεται αισιοδοξία

Το 2021 είναι ένας χρόνος που σέρνει μαζί του, όπως το φάντασμα του χρηματιστή Μάρλεϋ στη Χριστουγεννιάτικη Ιστορία του Ντίκενς, τις αλυσίδες ενός προβληματικού και αμαρτωλού παρελθόντος. Τα προβλήματα δε του 2020, πανδημία και η τροπή των αμερικανικών εσωτερικών εξελίξεων, έκαναν τα πάντα δυσκολότερα.

Οι ηγεσίες οφείλουν να ενσκήψουν στα πραγματικά προβλήματα με πραγματικές λύσεις και όχι μπαλώματα και υπεκφυγές. Είναι τοις πάση γνωστόν πως οι δημοκρατίες δεν προσφέρονται για μεγάλους βαθμούς ειλικρίνειας των πολιτικών αλλά για ρητορικές χειραγωγήσεις προς άγραν ψήφων. Αυτό δεν σημαίνει πως οι δικτατορίες μπορεί να προσφέρουν κάτι καλύτερο αλλά η Κίνα τουλάχιστον στο μέτωπο της Πανδημίας τα κατάφερε καλύτερα από τις δημοκρατίες της Δύσης.

Πάντως οι κάποιες γνώμες ή απόψεις των ειδικών και αναλυτών όπως αυτές αναδεικνύονται από τα κείμενα που έχουν ήδη γραφεί δεν αναδύουν και μεγάλη αισιοδοξία ούτε για την εξαφάνιση της πανδημίας ούτε για τον μετριασμό γεωπολιτικών προκλήσεων ούτε για τα οικονομικά εμφράγματα μηδενικών επιτοκίων και υπέρογκων δανεισμών. Πέραν του κορονοϊού φαίνεται πως έχουμε και άλλες πανδημίες να αντιμετωπίσουμε. Οι ηγεσίες θα πρέπει να είναι και δημιουργικές και πολύ διαβασμένες για να προχωρήσουν σε αποτελεσματικές λύσεις. Για πολλούς λόγους μπήκαμε στον αστερισμό των ειδικών ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται.