Το “δόγμα Νίξον” και γιατί η Ελλάδα έγινε αναλώσιμο κράτος

Το 1989-90 κατεδαφίστηκε η εφάμιλλης ισχύος με τις ΗΠΑ, Σοβιετική Ένωση. Το αναμενόμενο αποτέλεσμα ήταν μεγάλα κενά ισχύος στις περιφερειακές ζώνες, μεγάλες ανακατανομές ισχύος και επί τρεις δεκαετίες τώρα όργιο ηγεμονικής διαπάλης. Όσον αφορά τις ΗΠΑ κύριος στρατηγικός σκοπός ήταν η όσο το δυνατό μεγαλύτερη γεωπολιτική διείσδυση μέσα στα κενά ισχύος που δημιουργήθηκαν πριν η Ρωσία ανασυνταχθεί και πριν το αναδυόμενο πολυπολικό σύστημα ωριμάσει.

Οι “ανθρωπιστικές επεμβάσεις” κατέστρεψαν πολλά κράτη με σκοπό τη στρατηγική εποπτεία και τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πόρων, αγωγών και εμπορικών δρόμων. Τίποτα το περίεργο ή νέο: Όσο γνωρίζουμε ιστορία, αυτές είναι τυπολογίες στρατηγικών συμπεριφορών των ηγεμονικών δυνάμεων διαχρονικά επαναλαμβανόμενες. Το πρόβλημα για λιγότερο ισχυρά κράτη είναι όταν δεν έχουν γνώση και θέαση των ηγεμονικών στρατηγικών. Βλέπουν παγκοσμιοποίηση, αγαθοεργές ΜΚΟ και αχρηστία του οικείου κράτους!

Φαντασιόπληκτοι φορείς ιδεολογημάτων προκάλεσαν χειμάρρους καταγεγραμμένων παρακρούσεων περί παγκοσμιοποίησης και ασημαντότητας του κράτους. Η Ευρώπη θα ενωνόταν από τους αγαθοεργούς και γι’ αυτό κοινωνικοπολιτικά ανεξέλεγκτους κερδοσκόπους, τεχνοκράτες και τοκογλύφους. Κάποιες διεθνικές ΜΚΟ, συχνά ελληνόφωνες, διασυνδεδεμένες με κερδοσκόπους και με ξένα ινστιτούτα ποικιλόχρωμων χρηματοδοτήσεων βομβάρδιζαν τον ελληνικό δημόσιο διάλογο με κατευναστικές θέσεις.

Επιπλέον, επηρέασαν δραστικά την κρατική πολιτική και εκμηδένισαν το κράτος στρατηγικά. Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τους “χρηματοδότες” “ιεραποστολικών” εκστρατειών υπέρ του σχεδίου Ανάν. Ακριβώς, επειδή ισχύει το scripta manent, υπάρχουν κάσες ολόκληρες αρθριδίων, επιφυλλίδων και χλευαστικών “αναλύσεων”. Επί τρεις δεκαετίες οι ΜΚΟ στέκονταν ολόρθοι απέναντι στην ελληνική αποτρεπτική στρατηγική, χαρακτηρίζοντάς την πολεμοκάπηλη και χλεύαζαν το εθνικό συμφέρον. Μας έλεγαν ότι η Κυπριακή Δημοκρατία δεν μπορούσε να υποβάλει αίτηση ένταξης στην ΕΕ, γράφτηκε ολόκληρο βιβλίο γι’ αυτό και εμείς ένα άλλο για να το αντικρούσουμε.

Ο περίεργος ρόλος ΜΚΟ

Καταπολεμήθηκε ο Ενιαίος Αμυντικός Χώρος Κύπρου-Ελλάδας που είναι αναγκαίος για να υπάρξει ισορροπία και στρατηγικός ορθολογισμός για διαπραγματεύσεις στη βάση της ευρωπαϊκής νομιμότητας. Οι εν λόγω ΜΚΟ, όπως ήταν αναμενόμενο υποστήριζαν επί χρόνια ίσως και με μεγαλύτερο φανατισμό από τους Τούρκους το ανελεύθερο και αντιδημοκρατικό σχέδιο Ανάν.

Πολλά από όσα συμβαίνουν ερμηνεύονται από το γεγονός ότι οι δράστες τόσο χονδροειδών λανθασμένων (στην καλύτερη περίπτωση) θέσεων συνεχίζουν να πρωταγωνιστούν. Μάλιστα, το κάνουν, υπερφαλαγγίζοντας(;) την κυβέρνηση. Είναι ή δεν είναι περίεργο τη στιγμή που οι στρατηγικές εξελίξεις είναι καταιγιστικές, ΜΚΟ να έχουν επαφές με αντιπροσώπους της αντίπαλης δύναμης και στη συνέχεια οι ΜΚΟ να “συμβουλεύουν” την κυβέρνηση; Σε κάθε βιώσιμο κράτος η κυβέρνηση δεν εξαρτάται από τις συμβουλές ΜΚΟ, αλλά από εντεταλμένα κρατικά επιτελεία που ορκίζονται να υπηρετούν το εθνικό συμφέρον.

Τέτοια φαινόμενα είναι ανεξήγητα, περίεργα και επικίνδυνα για την εθνική ασφάλεια ενός κράτους, ιδιαίτερα όταν το πολυπολικό διεθνές σύστημα γίνεται ολοένα και πιο ανταγωνιστικό και συγκρουσιακό. Mε τον τρόπο αυτό, επαναπροσδιορίζονται οι πλανητικές και περιφερειακές ισορροπίες, ανακατανέμονται θέσεις και ρόλοι. Ακόμη, συρρικνώνονται ή εκμηδενίζονται απρόσεκτα μη βιώσιμα κράτη.

Πολύ περισσότερο και για τους γνωστούς γεωπολιτικούς λόγους στην περιοχή μας λαμβάνουν χώρα μεγάλες ανακατανομές. Ο ρόλος των ΗΠΑ στο πολυπολικό διεθνές σύστημα, το οποίο ωριμάζει ολοένα και περισσότερο, είναι αναμφίβολα σημαντικός. Με κάθε κριτήριο, υπερτερούν κάθε άλλης ηγεμονικής δύναμης. Όμως, λόγω κινδύνου πυρηνικής σύρραξης εάν υπάρξει σύγκρουση με τη Ρωσία, κινούνται μεθοδικά διαχειριζόμενες τις περιφερειακές ισορροπίες και τις ανακατανομές ρόλων. Όσο προχωρούμε βαθύτερα στον 21ο αιώνα επιταχύνονται οι στρατηγικές ανακατατάξεις πλανητικά και περιφερειακά. Στην Ελλάδα, όμως, μας βομβαρδίζουν με ανορθολογική “καζάν-καζάν” συνεκμετάλλευση.

Ανανεωμένο “δόγμα Νίξον” και Ελλάδα

Μετά την αμερικανική επεμβατική υπερεπέκταση των προηγούμενων Αμερικανών προέδρων, που προκάλεσε χάος σε πολλά περιφερειακά υποσυστήματα, εδώ και μερικά χρόνια επανέρχεται μια ανανεωμένη εκδοχή του “δόγματος Νίξον”. Κυρίως αυτό είναι το αίτιο της εναλλαγής επιτελών του προέδρου Τραμπ, π.χ. του –κατά τον ίδιο τον πρόεδρο– “πολεμοχαρούς” Τζον Μπόλτον.

Λόγω του κινδύνου πυρηνικού πολέμου επιδιώκεται αφενός να διατηρηθεί κατά το δυνατόν ο ρυθμιστικός ρόλος των ΗΠΑ, αφετέρου η Ουάσινγκτον να αποστασιοποιηθεί όσο μπορεί από τις ολοένα και πιο περίπλοκες περιφερειακές διενέξεις. Οι περιφερειακές διενέξεις οφείλονται σε πολλούς λόγους, κυρίως όμως επειδή ωριμάζουν και βαθαίνουν τα προβλήματα που προκάλεσε η από-αποικιοποίηση.

Οι ΗΠΑ άρχισαν (με αφετηρία το Βιετνάμ) να αποχωρούν από εμπλοκές που το κόστος ήταν μεγαλύτερο του οφέλους. Παράλληλα, άρχισαν να εισέρχονται σε πελατειακές σχέσεις με περιφερειακές δυνάμεις που προκαλούσαν γεγονότα, τα οποία εκπλήρωναν μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα στρατηγικά σχέδια. Αυτά ισχύουν πλέον πολύ περισσότερο στις μέρες μας εκ του γεγονότος πως το πολυπολικό διεθνές σύστημα ωριμάζει.

Οι ΗΠΑ διατηρούν στόλους και βάσεις, εναλλάσσουν τις πελατειακές συμμαχικές συγκλίσεις και ταυτόχρονα επιφέρουν στρατιωτικά πλήγματα εάν και όταν κρίνουν ότι απαιτείται “ρύθμιση” των εξελίξεων. Αντίθετα με τους αιθεροβάμονες, οι μεγάλες δυνάμεις και πολύ περισσότερο οι ΗΠΑ δεν βλέπουν εχθρούς και φίλους, καλούς και κακούς, ωραίους και άσχημους. Βλέπουν ορθολογιστές ή ανορθολογικούς.

Υποβάθμιση ή εκμηδένιση της Ελλάδας

Η ορθολογιστική και επιδέξια κινούμενη Τουρκία (υπολογισμοί κόστους-οφέλους και ανάληψη ρίσκων βαθύτατων προεκτάσεων) αυξάνει ακάθεκτα και ουσιαστικά τη στρατηγική παρουσία της. Συνάμα, δημιουργεί προϋποθέσεις μεγάλων ανακατανομών ισχύος (Κύπρος, Αιγαίο, Θράκη, Λιβύη και ανατολικά των συνόρων της) και ελίσσεται μεταξύ των ΗΠΑ και Ρωσίας. Έτσι, η Τουρκία εκπληρώνει σκοπούς που την ενισχύουν με τον Ερντογάν στην εξουσία ή και χωρίς αυτόν εάν αλλάξει η ηγετική ομάδα.

Ενόψει των παραπάνω στρατηγικών εξελίξεων, η Ελλάδα δεν είναι απλώς ανύπαρκτη, διανύοντας μακρόχρονη αριστεροδεξιά φάση “ύπνου”, που είχε αφετηρία τις παγκοσμιόπληκτες ασυναρτησίες της δεκαετίας του 1990. Εισήλθε σε κατευναστικό κατήφορο που οδηγεί στην άβυσσο. Οι κραυγές για “καζάν-καζάν” που κάποιοι στις ΗΠΑ ευνοούν και ενθαρρύνουν με γνωστούς τρόπους έγιναν ασυγκράτητες.

Διασπείρουν εκτιμήσεις πως η Ελλάς θα σωθεί και θα βρούμε την ησυχία μας εάν δώσουμε την Κυπριακή Δημοκρατία στην Τουρκία (αυτό σημαίνει Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία με πολιτική ισότητα σε εθνική βάση). Επιπλέον, εκτιμούν πως η Ελλάδα θα ησυχάσει εάν αρχίσει μακρόχρονη συζήτηση για Χάγη που θα ασχοληθεί με την αναθεώρηση της κυριαρχίας της ελληνικής επικράτειας.

Απούσα Ελλάδα

Δεν χρειάζεται μεγεθυντικός φακός για να δει κανείς δύο πράγματα, από τα οποία η Ελλάδα είναι παντελώς απούσα ή για τα οποία εισπράττει μόνο λόγια.

Πρώτον, η Τουρκία κινούμενη ορθολογιστικά με ανυποχώρητους όρους εθνικών συμφερόντων εκμεταλλεύεται την κάποιου είδους αναβίωση του”δόγματος Νίξον”. Επίσης, εξελίσσεται σε περιφερειακή δύναμη επιτυγχάνοντάς το με την γνωστή μέθοδο της αμφίπλευρης λυκοφιλίας. Μάλιστα, το κάνει με τρόπο που μπορεί ακόμη να προκαλέσει μικρή ή μεγάλη ρωγμή με τον έναν (Ρωσία), αλλά αν αυτό συμβεί θα εισπράξει μεγάλα ανταλλάγματα από τον άλλον (ΗΠΑ). Με ρευστό και συχνά απρόβλεπτο αλλά αποδοτικό τρόπο εξελίσσεται σε πελατειακό δρώντα των ηγεμονικών δυνάμεων, όσον αφορά τις περιφερειακές εξελίξεις. Έχοντας αρχίσει να κατατρίβεται στη Συρία χρησιμοποιεί τις αντιθέσεις με τη Ρωσία, για να προσεγγίσει τις ΗΠΑ με δικούς της όρους.

Δεύτερον, με την ελληνική συνδρομή που ενσαρκώνεται στο διόλου αθώο “καζάν-καζάν” και με την παράδοση της Κύπρου στο τουρκικό στρατηγικό πιάτο προκαλεί βραχυχρόνιες αθέατες μεν, αλλά αναπόδραστα βαθύτατες στρατηγικές αποφάσεις που μοιραία αποβαίνουν εις βάρος της Ελλάδας σε όλα τα μέτωπα. Για να εκπληρωθούν τα εθνικά συμφέροντα, συμπεριλαμβανομένης της εδαφικής ακεραιότητας και κυριαρχίας της Ελλάδας, απαιτείται κράτος. Επιπρόσθετα, χρειάζεται εθνική αποτρεπτική στρατηγική που το αξιοποιεί σωστά, ειδικά τις Ένοπλες Δυνάμεις. Δεν τα έχουμε. ΜΚΟ, όμως, έχουμε…