“We can’t breathe”, but κι αυτό συνηθίζεται…

Η κατάσταση με την αυτοτροφοδοτούμενη επιδημία ιών, μεταλλάξεων της κοινής λογικής και των ανθρωπολογικών δεδομένων, την πολιτική αξιοποίηση της ιατρικής για την βίαιη αλλαγή ηθών, εθίμων, παραδόσεων, τρόπων σκέψης και συμπεριφοράς, την περαιτέρω χαλάρωση των συνεκτικών δεσμών που οργάνωναν τη ζωή των ανθρώπων και των συλλογικών τους υποκειμένων, φαίνεται πλέον πως έχει ξεφύγει από κάθε κοινωνικό έλεγχο.

Υπό το πρόσημο του ορθού λόγου και της διαπιστωτικής επιστήμης, όλα τα αστυνομικά μέτρα που απαιτούνται για τον πειθαναγκασμό και την εξατομίκευση της υγειονομικώς τρομοκρατημένης κοινής ευρωπαϊκής γνώμης, φαίνεται πλέον ότι μπορούν να ληφθούν και να εφαρμοστούν από τα μεταδημοκρατικά, αυταρχικά καθεστώτα του διεθνοποιημένου καπιταλισμού, χωρίς ιδιαίτερες κοινωνικές αντιστάσεις που θα αποδομούσαν εν τοις πράγμασι τα κάθε λογής καθεστωτικά, υγειονομικά “αφηγήματα”.

Ο συνήθης αντίλογος στα κυβερνητικά μέτρα περιορίζεται σε κάποιες αμφιβολίες για την θνησιμότητα ή την μεταδοτικότητα του ιού σε κάποιες κατηγορίες πληθυσμού ή σε κάποιες γκρίνιες για τις ανεπάρκειες του συστήματος της δημόσιας υγείας. Όσοι από την άλλη επιμένουν να καταγγέλουν την πολιτική αξιοποίηση της πανδημίας για την κυνική επιβολή μιας υγειονομικά συγκαλυμμένης δικτατορίας, στιγματίζονται συλλήβδην από τους εγκάθετους συστημικούς συνομωσιολόγους που δηλώνουν ορθολογιστές και “αντισυνομωσιολόγοι” (δημοσιογράφους, γιατρούς, νομικούς, πολιτικούς κλπ.), όχι μόνο ως “ψεκασμένοι”, αλλά και ως σκοταδιστές, ίσως ακόμα και… ακροδεξιοί!

“Ψεκασμένοι” και δίκες των ζώων του Μεσαίωνα

Με την βοήθεια των σύγχρονων ΜΜΕ, τα σημερινά ιερατεία φαίνονται λοιπόν σε θέση να επιβάλλουν την ισχύουσα πολιτική ορθότητα στις νοοτροπίες και στις πεποιθήσεις των υπηκόων με τρόπο πιο αποτελεσματικό από ότι στο μεσαίωνα και μάλιστα, χωρίς να προσφεύγουν σε άμεσους εκφοβισμούς κατά της ζωής των αντιφρονούντων.
Τέτοιοι αντιφρονούντες, αντίπαλοι της εκάστοτε καθεστωτικής πολιτικής ορθότητας, εμφανίζονται σε κάθε εποχή.

Εκδηλώθηκαν ακόμα και κατά τον Mεσαίωνα, λόγου χάρη στις “δίκες των ζώων” κατά τον 14ο-15ο αιώνα όπου τα απείθαρχα, αλλά και τα “βλαβερά” για τη δημόσια υγεία οικόσιτα ζώα (σκύλοι, γάιδαροι, γάτες, βόδια, γουρούνια, ακόμα και πρόβατα), προκαλούσαν την επέμβαση των δημοσίων, εκκλησιαστικών δικαστηρίων της εποχής για την καταδίκη σε δημόσιο, βασανιστικό θάνατο των “ενόχων” και για τον “παραδειγματισμό των υπόλοιπων τετραπόδων” που παρακολουθούσαν υποχρεωτικά την τιμωρία των καταδικασθέντων.

Οι καθεστωτικοί “ειδικοί” της εποχής (νομικοί, θεολόγοι, πρακτικοί γιατροί κλπ.) θεωρούσαν ότι για τη διατήρηση της ηθικής τάξης, η τιμωρία των ζώων που “εμπλέκονται σε κτηνωδίες” ή σε επιθέσεις κατά του ανθρώπου, επιτρέπονται τόσο από την αγία γραφή, όσο όμως και από την ανθρώπινη λογική.

Όσοι, ήδη από τον 13ο αιώνα, τους αμφισβητούσαν, επικαλούμενοι ότι τα ζώα δεν είχαν την αίσθηση του δικαίου ή του καλού και του κακού και ούτε μπορούσαν να αντιληφθούν την λογική της τιμωρίας τους, ταξινομήθηκαν από τους διανοούμενους υπηρεσίας των μεσαιωνικών καθεστώτων στην κατηγορία των “αιρετικών” (αφού εμμέσως αμφισβητούσαν ότι ένα ζώο όπως ο “καταραμένος όφις” υπήρξε όργανο του σατανά, άρα ήταν προικισμένο με “κακή βούληση”), αλλά και στην κατηγορία των “ανορθόλογα σκεπτομένων” (αφού, αρνούμενοι να κάνουν τη διάκριση μεταξύ των ήσυχων ζώων και των πιο άγριων ή απείθαρχων, δεν λάμβαναν υπόψη στις διαπιστώσεις τους την ίδια την “αντικειμενική πραγματικότητα”).

Στην εποχή των εγγράμματων υπηκόων

Ο κόσμος βέβαια άλλαξε πολύ από τότε, όπως και οι νοοτροπίες των εγγράμματων πλέον υπηκόων, καθώς και οι τρόποι με τους οποίους ασκείται ο πειθαναγκασμός και η καθεστωτική τρομοκρατία στο όνομα της δημόσιας ασφάλειας ή της δημόσιας υγείας. Ωστόσο, είναι λογικό να σκεφτεί σήμερα κανείς ότι, με την ευκαιρία της αντιμετώπισης της πανδημίας, ο δυτικός κόσμος μοιάζει να επιστρέφει ταχύτατα και χωρίς ιδιαίτερες αντιστάσεις, σε μια κατάσταση τεχνοφεουδαρχικού σκοταδισμού που, με υγειονομικού τύπου επιχειρήματα και διατάγματα, νομιμοποιεί στις συνειδήσεις ακόμα και τα πιο σκληρά αυταρχικά μέτρα.

Εντούτοις, δεν είναι μακριά το 1969 και η τότε “γρίπη του Χονγκ Κονγκ” που είχε λέγεται περίπου 6.000.000 νεκρούς παγκοσμίως. Αυτή η επιδημία ξεπεράστηκε, οι ανοσίες και οι όποιες φαρμακευτικές αγωγές αναπτύχθηκαν με γρήγορους ρυθμούς, έτσι ώστε σήμερα να μην θυμάται αυτήν την υγειονομική κρίση σχεδόν κανένας, αφού παρόμοια με τα σημερινά μέτρα εγκλεισμού και στρατιωτικών lockdown δεν ελήφθησαν σε κανένα μέρος του δυτικού τουλάχιστον κόσμου.

Διαδικασίες υποταγής στην υγειονομική δικτατορία

Σήμερα αντίθετα, συμμετρικά με την κουλτούρα του εγκλεισμού και του κοινωνικού απομονωτισμού, επιβάλλεται στις κοινωνίες μια “κουλτούρα των ζόμπι”: η όποια επαφή με τον άλλο, που δεν είναι πια ακριβώς “συνάνθρωπος”, αλλά εν δυνάμει φορέας μεταλλαγμένων ιών, μετατρέπει σε θανατηφόρο φορέα των ίδιων ιών τον όποιο απρόσεκτο πλησίασε τον πρώην, μη εμβολιασμένο “πλησίον” του υπέρ του δέοντος και χωρίς τις απαραίτητες προφυλάξεις…

Με τις μάσκες, τις επικίνδυνες για την υγεία όσων αναπνέουν μέσα από αυτές, μπορεί μεν το ανθρώπινο πρόσωπο να μοιάζει μουσούδα ζώου με φίμωτρο και να χάνει την εκφραστικότητά του, με την οποία ετυμολογικά συνδέεται η έννοια της “ανθρώπινης προσωπικότητας”, όμως με τις μάσκες αυτές, τα μέλη των εξατομικευμένων ανθρώπινων κοπαδιών δίνουν έμπρακτα και καθημερινά την απόδειξη ότι διαθέτουν ένα είδος πιστοποιητικού πολιτικά ορθών φρονημάτων, μέσω του οποίου αναγνωρίζονται, όταν κυκλοφορούν στο δημόσιο χώρο, ως υπεύθυνα άτομα “που δεν βάζουν σε κίνδυνο ούτε τον εαυτό τους, ούτε τους γύρω τους”.

Αποδεχόμενος τον εμβολιασμό του με φαρμακευτικά σκευάσματα, των οποίων η αποτελεσματικότητα και οι παρενέργειες θα διαπιστωθούν ενδεχομένως τις επόμενες δεκαετίες, ο κάθε στερημένος των νομικών ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών κατά φαντασίαν πολίτης, αποδέχεται σιωπηρά την μεταβολή του σε πειραματόζωο. Φαντάζεται πως έτσι θα αποκτήσει και πάλι πρόσβαση σε μια κανονικότητα δικαιωμάτων, ελευθεριών και απολαύσεων που “δικαιολογημένα”, για λόγους έκτακτης υγειονομικής κρίσης, “στερήθηκε προσωρινά”…

Στο όνομα λοιπόν της επιστήμης και του ορθού λόγου, κάθε απροκάλυπτα βίαιος πολιτικός αυταρχισμός φαίνεται να δικαιολογείται εκ των προτέρων και εκ των υστέρων να εκλογικεύεται από τους συστηματικά τρομοκρατημένους υπηκόους του καθεστώτος.

Παγκόσμιο πείραμα χειραγώγησης

Έτσι, είναι θεμιτό να σκεφτούμε ότι αν αύριο απαιτηθεί από αυτούς τους “πολίτες” να μετακινούνται δημοσίως μόνο μπουσουλώντας (ίσως διότι οι “ειδικοί” θα έχουν διαπιστώσει μέχρι τότε ότι κάποια μετάλλαξη του ιού, που επιβιώνει στα πεζοδρόμια, μεταδίδεται πιο γρήγορα από τα πέλματα και τις σόλες των παπουτσιών), μια μεγάλη ομάδα του πληθυσμού όχι μόνο θα συμμορφωθεί προς τας υποδείξεις, αλλά και θα ισχυριστεί ότι μια τέτοια καθημερινή φυσική άσκηση είναι όχι μόνον γενικά χρήσιμη για την υγεία, αλλά επίσης επωφελής, αφού επιτρέπει την μείωση της φθοράς των υποδημάτων…

Θα λέγαμε συνεπώς ότι από την πλευρά της καθεστωτικής πολιτικής ολιγαρχίας και των επιστημονικών επιτελείων της, τα πράγματα πάνε μάλλον καλά. Το εν εξελίξει παγκόσμιο πείραμα χειραγώγησης της τυπικά εγγράμματης δυτικής κοινής γνώμης φαίνεται να επαληθεύει τις αρχικές υποθέσεις του. Οι κοινωνίες και οι λαοί έχουν διαλυθεί εσωτερικά τόσο πολύ, έχουν προσδεθεί τόσο πολύ με την ιδιότητα του δικαιωματούχου ιδιώτη – καταναλωτή προϊόντων και υπηρεσιών, έχουν χάσει τόσο πολύ την αίσθηση της ιστορικής πραγματικότητας του παρόντος και τις μνήμες του παρελθόντος τους, που μοιάζουν να κοιμούνται βαθειά και χωρίς όνειρα.

Είναι λοιπόν εύκολο για τις παγκόσμιες ελίτ, τις πραγματικά κυρίαρχες κοινωνικές τάξεις, όχι μόνο να αυξάνουν κατακόρυφα τον πλούτο τους, αλλά και να καθυποτάσσουν ολοκληρωτικά τους εξατομικευμένους «λαούς», τα πλήθη των καταναλωτών, χωρίς άλλη βία πέραν της “ψυχολογικής”.

Η κανονικότητα θα επανέλθει

Η κανονικότητα λοιπόν μάλλον αργά ή γρήγορα θα επανέλθει. Θα επανέλθει διότι μπορεί πλέον να επανέλθει: το επιτρέπει η σταδιακή εξαφάνιση προβληματισμών σχετικών με την υγεία ή την ασθένεια στα ανθρώπινα όντα, η μεθοδολογική παράκαμψη της κοινωνικής και πολιτικής φύσης του ανθρώπου, οι εργαλειακές και βιολογικές αναγωγές των λειτουργιών ή δυσλειτουργιών στην “φύση”, που πήρε τη θέση του Θεού στις ερμηνείες που διαθέτει ο μέσος εγγράμματος δυτικός ημιμαθής για τις έννοιες του φυσιολογικού και του παθολογικού ή για την κατανόηση των ανθρωπολογικών και ιστορικών διαδικασιών της εξέλιξης, των σχέσεων του οργανισμού με το φυσικό και το ανθρωπογενές περιβάλλον κλπ.

Έτσι, οι κοινωνικές συνειδήσεις απογυμνώθηκαν από τα παραδοσιακά υπαρξιακά τους διλήμματα και τα νοήματα της ζωής που αξίζει ή δεν αξίζει να βιωθεί, καθώς και από κάθε άλλη υπερβατικότητα του τύπου “ελευθερία ή θάνατος”. Κατά συνέπεια, στο μέλλον μπορούμε να υποθέσουμε ότι η σημασιοδότηση της κοινωνικής και πολιτικής κανονικότητας, όσον τουλάχιστον αφορά στην ανθρώπινη κατάσταση ζωής, θα είναι λιγότερο “αυτονόητη” από ότι μέχρι πριν την υγειονομική κρίση.

Όπως όλοι οι υπόδουλοι, οι υπήκοοι, οι αποικιοκρατούμενοι, οι σημερινοί δικαιωματούχοι, είτε φαντάζονται ότι είναι μορφωμένοι και πληροφορημένοι “πολίτες του κόσμου”, είτε λίγο ή πολύ αφελείς ιθαγενείς των χωριών και των κάμπων του κόσμου αυτού, μοιάζουν να αποδέχονται χωρίς ιδιαίτερες επιφυλάξεις, την “προσωρινή” κατάργηση κάθε στοιχειώδους, ζωτικής ελευθερίας τους, ακόμα και εκείνης του να αναπνέουν ελεύθερα, να χαϊδεύονται, να κάνουν έρωτα ή να πιάνονται στα χέρια, όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν ή το απαιτούν.

Στο επόμενο άρθρο μας θα δούμε αν υπάρχουν αντιστάσεις χωρίς συλλογικά υποκείμενα…