Ζητείται εθνικό ένστικτο αυτοσυντήρησης…

Το διεθνές δίκαιο, οι διεθνείς θεσμοί, ο ΟΗΕ και κάποιες Συμβάσεις υποχρεωτικών για τους συμβαλλόμενους προνοιών (με την έννοια ότι τις ενσωματώνουν στο εσωτερικό δίκαιο) είναι μεγάλη κατάκτηση του πολιτικού πολιτισμού των ανθρώπων. Κάτι που στην Ελλάδα δεν είναι αυτονόητο, είναι το γεγονός πως το διεθνές δίκαιο και οι διεθνείς θεσμοί δεν αφορούν κάποια παγκόσμια δικαιοσύνη προάγγελο κάποιας παγκόσμιας εξουσίας ή και παγκόσμιου κράτους. Είναι δίκαιο της διεθνούς τάξης, η οποία επικάθεται πάνω στις ανελέητες κρατοκεντρικές λογικές των θουκυδίδειων αξιωμάτων.

Σε ένα κόσμο διαφορετικών εθνικών κρατών διαφορετικής ισχύος και διαφορετικής πολιτικής ανθρωπολογίας δίκαιο έχει όποιος έχει ίση δύναμη (δηλαδή ισορροπία δυνάμεων). Όταν αυτό δεν ισχύει ο δυνατός επιβάλλει ό,τι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί και προσαρμόζεται ή και εξαφανίζεται. Τους Μήλιους οι δημοκράτες Αθηναίοι τους εξόντωσαν.

Διόλου τυχαία, όταν επαναπατριστήκαμε στην Ελλάδα κατάπληκτοι από αυτά που ακούγαμε και διαβάζαμε, προτείναμε δημόσια το κράτος αντί να στηρίζει μέσα μαζικής παραπληροφόρησης και να ενθαρρύνει την επιστημονική παρακμή, καλά θα έκανε να διαθέσει ένα σχετικά μικρό κονδύλι και να διανέμει τον “Πελοποννησιακό Πόλεμο” του Θουκυδίδη στους Έλληνες, ειδικά στους φοιτητές.

Εκεί είναι όλα τα αξιώματα. Και επειδή, όπως είπε και ο Περικλής, «περισσότερο φοβούμαι τα ιδικά μας σφάλματα, παρά τα σχέδια των εχθρών μας» (Θουκυδίδου Α144), η παραγνώριση των αξιωμάτων οδήγησε σε φρικτά σφάλματα και στην σημερινή φρικτή κατάσταση των Ελλήνων. Αναπόδραστα πλέον πολλά έπονται. Εξ ου και η διάγνωση των παθολογιών είναι σημαντική υπόθεση. Οι εξελίξεις στην Συρία αλλά και σε πολλές άλλες δύσμοιρες χώρες της περιφέρειάς μας και στον υπόλοιπο κόσμο καταμαρτυρούν τις ανελέητες κρατοκεντρικές λογικές και την καθημερινή επαλήθευση των θουκυδίδειων αξιωμάτων.

Επειδή ισχύει το scripta manent, αυτά που καθημερινά επαληθεύονται και που μπορούν να τα δουν και οι πνευματικά τυφλοί, λογικά θα έπρεπε να οδηγήσουν αναρίθμητους φορείς επιστημονικών τίτλων να καταθέσουν τα διπλώματά τους για να κάνουν άλλη δουλειά. Και βέβαια αναρίθμητους πολιτικούς να πουν ένα μεγάλο συγγνώμη και να πάνε στα σπίτια τους. Οι αναλύσεις, εκτιμήσεις και παραδοχές για το κράτος και τη διεθνή πολιτική (ή όπως λέμε της “πολιτικής θεωρίας του διεθνούς συστήματος”) είναι πολύ σοβαρό ζήτημα και ο πόλεμος η ασθένεια της διεθνούς πολιτικής. Αντίστοιχα και ανάλογα με την συμβατική ιατρική, λάθος διάγνωση οδηγεί σε λάθος θεραπεία ή κρατικό ύπνο αξύπνητο.

Ιδεοληψίες και ένστικτο αυτοσυντήρησης

Έτσι, παρά το γεγονός πως ίαση δεν βλέπουμε να επέρχεται στο εγγύς μέλλον, καλά κάνουμε να αναφέρουμε μερικές πασίδηλες πλέον παθολογίες και να διατυπώσουμε κάποιες κατά τα άλλα αυτονόητα ορθολογιστικές θέσεις: Κυριάρχησαν φαντασιόπληκτα θεωρήματα και ιδεολογήματα περί μιας ανθόσπαρτης παγκοσμιοποιημένης μεταψυχροπολεμικής ζωής, η οποία «θα καθιστούσε το κράτος περιττό», καθότι αυξάνεται ο αριθμός των αλτρουιστικών ΜΚΟ, των χορευτών-πολιτικών, των πολιτικών-κουμπάρων, των κοινωνικών συναντήσεων επιστημόνων, των διεθνικών δρώντων τύπου Σόρος και ασφαλώς της διπλωματίας του ζεϊμπέκικου και των συναισθηματικών φορτίσεων.

Αντίστροφα, η ορθολογιστική πολιτική σκέψη διώχθηκε. Όσοι έλεγαν τα αυτονόητα έγιναν στόχος βάναυσων επιθέσεων. Πυροβολούσαν όσους προειδοποιούσαν για τις αναπόδραστες αρνητικές συνέπειες όταν σε ένα κράτος οι ηγέτες νεφελοβατούν και οι αναλυτές λένε ό,τι εξυπηρετεί ξένα συμφέροντα. Ένας μικρός αριθμός αναλυτών κόντρα στο ρέμα απελπισμένα προειδοποιούσαν ότι η πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και οι γιγαντιαίες ανακατανομές ισχύος και συμφερόντων θα ενεργοποιούσαν τις στρατηγικές σεισμικές πλάκες με αποτέλεσμα σεισμούς στις περιφέρειες, αλλά και στην Ευρώπη.

Επέρχονται, γραφόταν «κατεδαφίσεις κρατών, αλλαγές συνόρων, εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, προσφυγικά κύματα, στρατηγικές μεταφοράς βαρών και κατατριβής φίλων και εχθρών των ηγεμονικών δυνάμεων, αναθεωρητισμούς κάθε είδους και στρατιωτικές απειλές, η δε “απροετοίμαστη και βασικά άσκοπη ένταξη στην ΟΝΕ αναπόδραστα θα εξελιχθεί σε φυλακή χωρίς απόδραση”» (τα εντός εισαγωγικών γραμμένα το 1990, 1991, 1992, 1993 και εντεύθεν, το τελευταίο για την ΟΝΕ το 1999 και 2000).

Βαθιές ρίζες

Τα προβλήματα των νεοελλήνων, βέβαια, έχουν βαθιές ρίζες, δύο αιώνες πίσω, όταν δολοφονήθηκε ο Καποδίστριας. Έτσι, παρά τις προσδοκίες μετά το 1821, ματαιώθηκε η αξίωση να αποκτήσουμε ένα αληθινά εθνικά ανεξάρτητο δημοκρατικό κράτος. Μετά το 1945, όμως, ο κατήφορος επιταχύνθηκε και ο εμφύλιος πόλεμος ήταν η χαριστική βολή που βασικά οδήγησε στα σημερινά. Αυταρχισμός, δεσποτεία, άκριτη αστικοποίηση, εγκατάλειψη των περιφερειών και έλλειμμα υποδομών.

Μετά το “νέο 1922 του κυπριακού 1974” είχαμε το ανάλγητο δόγμα «η Κύπρος είναι μακριά και αν οι εκατοντάδες χιλιάδες Κύπριοι αποφασίζουν να αυτοκτονήσουν η Αθήνα … συμπαραστέκεται». Ακόμη, είχαμε τα νέα τζάκια και την παρακμή του τέλους της δεκαετίας του 1980. Ακολούθησε το φούσκωμα της οικονομίας ταυτόχρονα και η προαναφερθείσα άκριτη απροετοίμαστη ένταξη στην ΟΝΕ, τα συνθήματα «λεφτά υπάρχουν» και η πρόθυμη αριστεροδεξιά προσχώρηση στις λογικές των μνημονίων για να υπάρξει πειθαρχία και συμμόρφωση του “νεοελληνικού ετερόκλητου όχλου”.

Γιατί όσοι αριστεροδεξιοί καρεκλοκένταυροι, πραιτοριανοί ξένων συμφερόντων, κυβερνούν τους δύο τελευταίους αιώνες θεωρούν όχλο τους Έλληνες πολίτες. Κατ’ αυτούς, οι Μακρυγιάννηδες και οι Κολοκοτρωναίοι ήταν αλήτες, αγράμματοι και αχάριστοι, επειδή εξεγέρθηκαν κατά της μεγαλόψυχης οθωμανικής δεσποτείας. Κάκιστοι και ακατανόμαστοι ήταν για πολλούς φορείς επιστημονικών τίτλων οι επαναστάτες της ελευθερίας του 1821!

Έτσι, για την πλειονότητα της κατεστημένης ελληνικής διανόησης το χείριστο αυτό είδος ιστορικού ανθρώπου κατέληξε σε συνωστισμό στο λιμάνι της Σμύρνης! Συνηγορώντας με τους εγχώριους εθνομηδενιστές, ο Ερντογάν, ο οποίος αρχικά ήταν πολύ συμπαθής σε πολλούς διανοούμενους και “ευαγή ιδρύματα”, έχει περίπου πει ότι οι μεγαλόψυχοι νεότουρκοι έριξαν στη θάλασσα τους Έλληνες της Μικράς Ασίας, γιατί  θα μπορούσαν να τους κάνουν και παστούς!