Ζώντας στη νέα θρησκεία του μετανθρωπισμού

Πουλούν λέξεις για να αγοράσουν συγκατάβαση, ποτέ όμως ουσία. Που βρίσκεται όμως η ουσία; Μα φυσικά στη σιωπή του απείρου. Εδώ στην αγορά της ανθρώπινης συναλλαγής κυριαρχεί η ανάγκη για λέξεις, γι’ αυτό προσκομίζουμε λέξεις και ποτέ ουσίες οι οποίες εκτείνονται εκείθεν των λέξεων. Ο Νίτσε μας προειδοποιούσε «μην κάνεις το λάθος να κατέβεις στην αγορά γιατί θα ακούσεις μόνο λέξεις».

Και όμως μέσα στις λέξεις όπου οι ουσίες εξαφανίζονται και οι σκέψεις αντικειμενικοποιούνται, (αν περάσει ένας αιώνα ακόμη και συνεχίζονται να γράφονται βιβλία, η σκέψη και το πνεύμα θα έχουν σαπίσει έγραφε ο Νίτσε. Και ο Βερλαίν πιο αισιόδοξος (μας έλεγε ότι τα βιολιά του φθινοπώρου θα στείλουν λυγμολαλιές) υπάρχουν αιφνίδιες ραγισματιές που ανοίγουν δρόμους.

Η πολιτική φλυαρία με τη δυσκρασία της βαταρίζει τα λόγια της πια, γιατί οι απαγίδευτοι πολίτες ξέρουν ότι το τέρας (η πολιτική) θα ξεψυχήσει αν το αγγίξουμε με δύναμη και δεν το αντικρίζουμε με φόβο. Για την οικονομία όλοι πια γνωρίζουν ότι αποτελεί φάρσα μέσα από τις επιταχυνόμενες φούσκες που παράγει. Η θρησκεία έπαψε να συνομιλεί με το άρρητο και έγινε επωδική αδράνεια. Και η επιστήμη, όσο και αν θέλει να γίνει θεραπαινίδα εξουσιαστικής δύναμης, πάντα θα βαυκαλίζεται με τον εαυτό της.

Ωστόσο η επιστήμη έχει ένα συγκριτικό πλεονέκτημα. Κάποιες φορές φαίνεται να ασκεί την τέχνη του Κόμη ντε Γκαμαλί. Καλεί τα πνεύματα που περιδιαβάζουν μέσα στο σύμπαν, όχι μέσα από καβαλιστικούς τύπους, αλλά με τη βοήθεια καλά καθορισμένων διεργασιών να μας αναδιατιμούν τις αλήθειες. Ότι ακριβώς έκανε και ο Κόμης ντε Γκαμαλί.

Για παράδειγμα: Τα μαθηματικά που αποτελούσαν sacra scientia, δηλαδή ήταν αυτονομημένα ως πραγματικότητα αλήθειας, ξέχωρα από την πραγματικότητα της φύσης στην ανασχηματισμένη τους προσαρμογή, έγιναν εφαρμοσμένες πρακτικές. Η Κβαντομηχανική – όπως θα μας πει ο θεωρητικός της Αλαστέρ Ράε – στην ανάβλεψη της, αναζήτησε την ανάγκη ύπαρξης κάποιας ψυχής στο κέντρο του σύμπαντος. (Alastair Rae Quantum Physics:Illusion or Reality? Cambridge University Press. 1986, σελ,129) Ενώ το πείραμα με τα ταχυόνια ανέτρεψε το βέλος της μονόδρομης σχέση αιτίου και αιτιατού (Gerald Feinberg).

Παράλληλα η μαθηματική μοριακή βιολογία στην αντοψία της με το χρόνο ακυρώνει τις δαρβινικές εξελικτικές προϋποθέσεις. Υποστηρίζοντας ότι η πιθανότητα μετάβαση από το ένα είδος στο άλλο προϋποθέτει ασύλληπτα μεγάλο αριθμό συγχρονισμένων εξειδικευμένων αλλαγών στα γονίδια, συμπτωματικής ακρίβειας και τυχαίων κωδικοποιήσεων, ώστε όλος αυτός ο χρόνος να ξεπερνά την ιστορία του σύμπαντος (Lynn Margulis Symbiotic Planet: A New Look at Evolution, 1988. Η Μαργκούλις εξελέγη μέλος της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ το 1983. Ο Πρόεδρος Μπιλ Κλίντον της απένειμε το Εθνικό Μετάλλιο Επιστημών το 1999. κλπ).

Η νέα θρησκεία 

Όμως η εποχή μας προχώρησε σε μια νέα διαχείριση του κόσμου. Έξω και πέρα από επιστημονικές κατακτήσεις. Αφού για χρόνια κατέστησε τον άνθρωπο ένα πλάσμα δίχως ιδιότητες, πρόσφορο σε κάθε είδους επηρεασμού, παρότρυνσης, προσανατολισμού, μια βιομηχανοποιημένη προσωπικότητα (όπως μας έλεγε ο Νταβίντ Ρισμάν), ποικίλων επιρροών, μια συλλογή από κλισέ, τον πετάει πια στη νέα συνθήκη του μετανθρωπισμού, trashumanism.

Η φλυαρία του μετανθρωπισμού αποτελεί ουσιαστικά ένα αφήγημα της φουτουριστικής-ψυχαναισθητικής καλιφορνέζικης ιντελιγκέτσιας. Εκεί δηλαδή όπου το σώμα του ανθρώπου θα ζει με τους ξενιστές της τεχνολογίας, δηλαδή θα γίνει moveavatar. Αυτή η σύγχρονη τοξική φλυαρία γίνεται η νεύρωση της εποχής, ο νέος πρωτογενής ναρκισσισμός μας, ο φιλισταϊσμός της φρανκενσταϊνικής ιστορίας μας.

Εξάλλου είμαστε στον ιστορικό χρόνο όπου η τεχνική η πιο πλήρης εξουσιαστική δύναμη εννοεί τον άνθρωπο μόνο όταν εκείνος αφομοιώνεται στη συστράτευση του με το σύστημα. Αυτή λοιπόν είναι η μετανθρωπική (trashumanism) συνθήκη μας, εκεί δηλαδή όπου η δια-ανθρωπιστική στάση ζωής συναντά τη δια-πολιτική, τη δια-ιατρική, τη δια-οικονομία, τη δια-σεξουαλικότητα. Εκεί όπου όλα έχουν παραδοθεί στο τεχνικό πεπρωμένο μιας σωματικής και σημειολογικής επέμβασης που, είτε πρόκειται για σημείο ή για όργανο, θα υπάρχει πάντα μια μετάλλαξη που θα μας “λυτρώνει” από τα ερωτήματα και τις αναζητήσεις και εμείς θα υπακούμε σε μια εξουσία που δεν θα λογοδοτεί ποτέ, αλλά θα γίνεται ο Μέγας Ιεροεξεταστής της πορείας μας.

Καλούμαστε λοιπόν να απαντήσουμε όσο ποτέ άλλοτε αν θα δεχτούμε να αναπνεύσουμε τη «θειαφωμένη μυρωδιά της καταιγίδας» όπως έλεγε ο Γκαμπριέλ ντ’ Ανούντσιο στο (“Forse che si, forse che no”), ή θα καταστούμε η θεότητα του άγριου βράχου που λέει ο Νίτσε (Ecce Homo).