Ο “Κόκκινος Βαρώνος” και τα γούρια των αεροπόρων…

Μία σχεδόν εβδομάδα μετά την ανάληψη της διοίκησης της Jasta (μοίρας δίωξης) 11 (Ιανουάριος 1917) ο μεγαλύτερος άσος πιλότος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Γερμανός Μάνφρεντ φον Ριχτχόφεν, ο αποκαλούμενος Κόκκινος Βαρώνος, ανέλαβε την πρώτη του αποστολή με τους νέους του χειριστές. Ήταν πρωινό Τρίτης 23ης Ιανουαρίου 1917. Οι κινητήρες επτά Αlbatros τέθηκαν ξαφνικά σε λειτουργία , διακόπτοντας την ησυχία του πρωινού. Λίγες στιγμές αργότερα ο Ριχτχόφεν και έξι χειριστές του βρίσκονταν στους αιθέρες.

Οι Γερμανοί πετούσαν πάνω από τα χαρακώματα της Λεν. Ξάφνου ο Ριχτχόφεν εντόπισε έναν σχηματισμό διθέσιων γερμανικών αεροσκαφών. Τα αεροσκάφη υποστήριξης δεχόταν την επίθεση αρκετών βρετανικών μαχητικών. Πριν προλάβουν να πλησιάσουν προς διάσωσή τους, ένα από αυτά έπεφτε φλεγόμενο στο έδαφος. Το μόνο που μπορούσαν να πράξουν ήταν μόνο να εκδικηθούν.

Νέα διοίκηση

Την ώρα που και ένα δεύτερο διθέσιο υπέκυπτε στα βρετανικά πυρά, ο “Κόκκινος Βαρώνος” έκανε την πρώτη του διέλευση. Ο Ριχτχόφεν εστίασε την προσοχή του στο αεροσκάφος του Υπολοχαγού Μπενμποού. Ο Μπενμποού όμως εκτέλεσε απότομη βύθιση και απέφυγε τα πυρά. Τα πυρά του Ριχτχόφεν έπληξαν ένα άλλο βρετανικό μαχητικό, αυτό του Ανθυπολοχαγού Τζον Χέι. Ο Βρετανός χειριστής αντελήφθη με τρόμο ότι το αεροσκάφος του φλεγόταν.

Μη διαθέτων αλεξίπτωτο απλά πήδηξε στο κενό μόνο και μόνο για να βρει πιο ανώδυνο θάνατο. Ήταν η 17η νίκη του Βαρώνου και η πρώτη του ενώπιον των χειριστών του. Η Jasta 11 συνέχισε τις περιπολίες και την επομένη. Ήταν περίπου μεσημέρι. Βρετανικά αναγνωριστικά φωτογράφιζαν τις γερμανικές θέσεις πάνω από Βιμύ. Ξαφνικά και πριν οι Βρετανοί καταλάβουν τι συνέβαινε, ένα κόκκινο Albatros πετάχτηκε από την πλευρά του ήλιου με τα πολυβόλα του να βάλλουν δαιμονισμένα.

Ο χειριστής του πρώτου αεροσκάφους, Λοχαγός Γκρέιγκ, τραυματίστηκε στο πόδι και η δεξαμενή καυσίμων του αεροσκάφους του τρύπησε. Με υπεράνθρωπες προσπάθειες ο τραυματίας χειριστής προσγείωσε το αεροσκάφος στις γερμανικές γραμμές. Ο πολυβολητής του τον τράβηξε από τα συντρίμμια του αεροσκάφους και το πυρπόλησε. Οι δύο Βρετανοί αιχμαλωτίσθηκαν. Ο Ριχτχόφεν συνομίλησε μαζί τους. Αισθάνθηκε μάλιστα πολύ υπερήφανος όταν οι Βρετανοί του ανέφεραν ότι το κόκκινο Albatros δεν τους ήταν άγνωστο. Όταν δε οι Βρετανοί ρωτήθηκαν ποιος τους κατέρριψε απάντησαν στα γαλλικά le petite rouge (το μικρό κόκκινο).

Τα γούρια

Ο νεαρός διοικητής της Jasta 11 είχε αποφασίσει να καταστήσει τη μονάδα του τη μοίρα πρότυπο της γερμανικής αεροπορίας. Παρόλα αυτά και μάλλον χωρίς να ζητήσουν την έγκριση του, καθαρά για λόγους προπαγάνδας, οι ανώτεροί του στο Βερολίνο θεώρησαν σκόπιμο να μεταθέσουν τον εντελώς άπειρο αδερφό του Λόταρ στη μονάδα του. Ο Λόταρ παρουσιάστηκε στον αδερφό του στις 10 Μαρτίου 1917.

Ο Μάνφρεντ τον υποδέχθηκε τυπικά, όπως και όλους τους άλλους νεοφερμένους χειριστές. Τον υποχρέωσε μάλιστα να πετάξει ένα μικρό μαστίγιο ιππέα που έφερε πάντα μαζί του για γούρι. «Δεν υπάρχει χώρος για τέτοια σε ένα κόκπιτ» του είπε. Ωστόσο ο μεγάλος αδερφός δεν άφησε τον μικρότερο χωρίς κάτι για… γούρι. Του χρέωσε ένα αεροσκάφος, με το οποίο ο ίδιος είχε επιτύχει 10 καταρρίψεις.

Του χάρισε επίσης, κρυφά από τους άλλους χειριστές, ένα ζευγάρι δερμάτινα γάντια του. Όπως ο Λόταρ διηγείτο αργότερα «και εγώ κατέρριψα 10 Άγγλους με αυτά τα γάντια και με αυτό το αεροσκάφος». Φαίνεται ίσως ανόητο να πιστεύει κανείς σε τέτοιες προλήψεις. Και όμως για κάποιον ο οποίος ριψοκινδύνευε καθημερινά και το παραμικρό αποκτούσε σημασία. Έτσι, όλοι είχαν τα τυχερά τους γούρια.

Ο Μάνφρεντ, για παράδειγμα, δεν πετούσε ποτέ χωρίς την τυχερήτου κάσκα. Άλλος χειριστής είχε για γούρι επίσης ένα μικρό μαστίγιο. Τη μόνη μέρα που δεν το πήρε μαζί του σκοτώθηκε. Επίσης ο Μπέλκε απαγόρευε να τον φωτογραφίζουν πριν ξεκινήσει για αποστολή. Η μόνη φορά που το επέτρεψε ήταν όταν το αεροσκάφος του συγκρούστηκε στον αέρα με άλλο αεροσκάφος κι αυτός σκοτώθηκε.