Χίτλερ-Γκέμπελς: “Συμφωνία τρελών” στο φλεγόμενο Βερολίνο

Στις 25ης Απριλίου 1945 και ενώ οι Σοβιετικοί στρατιώτες απείχαν ελάχιστα από το άντρο του Χίτλερ έλαβε χώρα ακόμα μια σύσκεψη στο μπούνκερ (το υπόγειο καταφύγιο του Χίτλερ κάτω από την Καγκελαρία), στην οποία έλαβε μέρος και ο Γκέμπελς. Είναι ενδεικτική η συνταύτιση των απόψεων του Χίτλερ και Γκέμπελς, όσον αφορά το πεδίο της «υψηλής» πολιτικής.

Ο διάλογος…

Γέμπελς: Στο Βερολίνο μπορούμε να επιτύχουμε μια ηθική νίκη ιστορικής σημασίας. Και μια τέτοια επιτυχία μόνο εδώ είναι δυνατή, γιατί αυτό είναι το σημείο που βρίσκονται συγκεντρωμένα όλα τα βλέμματα του κόσμου. Το ότι οι Σοβιετικοί ξεχύνονται στο Βρανδεμβούργο δεν σημαίνει ότι έχουν καταλάβει ήδη και το Βερολίνο. Αν απωθηθούν από το Βερολίνο αυτό θα είναι μεγάλο σημάδι για όλον τον κόσμο.

Χίτλερ: Δεν γνωρίζω αν είναι αλήθεια αλλά με πληροφόρησαν ότι οι συνομιλίες μεταξύ Ήντεν (υπουργός Εξωτερικών της Βρετανίας) και Μολότοφ (ο Σοβιετικός ΥΠΕΞ) έχουν φτάσει σε αδιέξοδο. Οι Ρώσοι απαιτούν για τον εαυτό τους όλα τα κατεχόμενα εδάφη. Αυτό για την Αγγλία θα σήμαινε ότι έχασε τον πόλεμο… Πιστεύω πως έφτασε η στιγμή που και οι άλλοι είναι έτοιμοι να σχηματίσουν ένα μέτωπο κατά του υπέρμετρου, προλεταριακού Μολώχ…

Αλλά αν κατορθώσω να δώσω ένα αποφασιστικό κτύπημα κρατώντας την πρωτεύουσα του Ράιχ, θα γενάτο ίσως η πιθανότητα ότι οι Αμερικάνοι και οι Άγγλοι θα συνεργάζονταν κατά κάποιον τρόπο με μια «εθνική» (εννοεί ναζιστική) Γερμανία εναντίον της απειλής από την Ανατολή. Ο μοναδικός ο οποίος μπορεί να τα καταφέρει σε μια τέτοια κατάσταση είμαι εγώ.

Γκέμπελς: Αν υπάρχει μια τέτοια περίπτωση, είναι βέβαιο Φύρερ μου ότι αυτή θα μπορούσε να είναι πραγματοποιήσιμος μόνο από σας. Αν εγκαταλείπατε την πόλη θα χάνατε το παν μαζί της… Η στρατιωτική κατάσταση είναι τέτοια που μόνο μια συμβολική επιτυχία καθαρά εντυπωσιακή είναι δυνατό να προκαλέσει κάποια εξέλιξη…

Αν οι Σοβιετικοί φτάσουν στον Έλβα και καταλάβουν το Προτεκτοράτο (τη Βοημία), οι Αμερικανοί θα φύγουν σύντομα από τη Γερμανία. Οι Άγγλοι θα αφήσουν 20-25 μεραρχίες (στην ηπειρωτική Ευρώπη). Ειρηνιστική προπαγάνδα και κομμουνισμός του σαλονιού θα σκουριάσουν το πνεύμα των αγγλικών στρατευμάτων.

Χίτλερ: … Αν σήμερα βγαίναμε τόσο αισχρά από τη σκηνή του κόσμου θα είχαμε ζήσει μάταια. Το να ζήσουμε μερικές μέρες περισσότερο ή λιγότερο είναι πλέον αδιάφορο. Καλύτερα να τερματίσουμε τον αγώνα με τιμή παρά να επιζήσουμε μερικούς μήνες ή έναν χρόνο με την ντροπή.

Γκέμπελς: Αν μας πάει καλά μας πήγε. Αν μας πήγαινε άσχημα, αν ο Φύρερ όφειλε να βρει στο Βερολίνο έναν τιμημένο θάνατο και η Ευρώπη όφειλε να γίνει, σε 5 χρόνια το πολύ κομμουνιστική, η προσωπικότητα του Φύρερ θα γίνει μυθική και ο εθνικοσοσιαλισμός ένας μύθος… γιατί εντελώς ξαφνικά θα εξαγνιστεί από εκείνες τις ανθρώπινες σκουριές (εννοεί τα εκατομμύρια νεκρών που άφησαν πίσω οι Γερμανοί), οι οποίες σήμερα αποτελούν αντικείμενο κριτικής.

…και η κριτική

Ο παραπάνω διάλογος μεταξύ των δύο αρχιερέων του ναζισμού αλλά και της καταστροφής της Γερμανίας δεν μπορεί παρά να προκαλέσει κατάπληξη στον σύγχρονο μελετητή. Πέρα από τις ανοησίες του Γκέμπελς περί αποχώρησης των Αμερικανών από την Ευρώπη και περί διαβρώσεως ή «μαλθακοποιήσης» του Βρετανικού Στρατού, διαφαίνεται πάνω από όλα καθαρά το μέγεθος της φαντασιοκοπίας, αλλά και της ματαιοδοξίας του Χίτλερ.

Ακόμα κι αν, ας υποθέσουμε, απέκρουε την πρώτη σοβιετική επίθεση κατά του Βερολίνου, υπήρχε περίπτωση να ανατραπεί η τύχη του πολέμου, δεδομένου του συσχετισμού δυνάμεων; Στην καλύτερη για αυτόν περίπτωση θα κέρδιζε μερικές ακόμα ημέρες πριν, τρέμοντας την δικαιοσύνη των ανθρώπων, τινάξει τα μυαλά του στον αέρα, τιθέμενος έναντι της Δικαιοσύνης του Θεού.

Τον Χίτλερ φαίνεται πως πλέον ενδιέφερε περισσότερο η υστεροφημία του και μόνο. Όμως, σε κάθε περίπτωση, η Γερμανία θα ήταν η ηττημένη του πολέμου ανεξάρτητα με το ένδοξο ή όχι τέλος του Χίτλερ. Άλλωστε καλώς ή κακώς οι νικητές είναι πάντα αυτοί που αποφασίζουν.

Η μεγάλη επίσης αυταπάτη με την οποία θεωρούσαν σκόπιμο να βαυκαλίζονται όλοι οι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος, δεν ήταν άλλη από την προσδοκία του περιβόητου πια διπλωματικού πραξικοπήματος, της διάσπασης δηλαδή της κατά της Γερμανίας συμμαχίας, όπως συνέβη κατά τον Επταετή Πόλεμο όταν πέθανε η τσαρίνα της Ρωσίας.

Είτε λόγω της ανοησίας και της ευπιστίας του Ρούσβελτ (ο θάνατος του οποίου, στις 12 Απριλίου 1945, έδωσε νέες, μάταιες, ελπίδες στον Χίτλερ) απέναντι στον Στάλιν, είτε απλά γιατί ο πρωταρχικός τους σκοπός ήταν η ήττα της Γερμανίας, οι Σύμμαχοι δεν σκόπευαν να εμπλακούν σε μεταξύ τους διαμάχη, πριν την επίτευξη του τελικού τους στόχου.

Ματαιοπονούσαν λοιπόν ο Χίτλερ και οι αυλικοί του. Κανείς δεν έδειχνε συμπάθεια στο πρόσωπο του και στο καθεστώς του και ουδείς ήταν, ΠΛΕΟΝ, πρόθυμος να διαπραγματευτεί μαζί του, ακόμα κι απέκρουε με κάποιον (μαγικό;) τρόπο την σοβιετική επίθεση. Όσον αφορά τη ηρωοποίηση του Χίτλερ και του δολοφονικού του καθεστώτος κάτι τέτοιο φυσικά δεν συνέβη παρά σε εντελώς περιορισμένη κλίμακα.

Οι δε «ανθρώπινες σκουριές» αποτέλεσαν μόνιμο στίγμα του καθεστώτος εκείνου, τις οποίες ούτε ο χρόνος μπόρεσε να απαλύνει, ούτε φυσικά έχουν να κάνουν με την βάρβαρη συμπεριφορά των Γερμανών αποκλειστικά και μόνο απέναντι στους Εβραίους. Όλοι οι κατακτημένοι λαοί υπέφεραν λιγότερο ή περισσότερο, με τον Ελληνικό να ανήκει στη δεύτερη δυστυχώς κατηγορία.

Το χιτλερικό άλλωστε καθεστώς εμπεριείχε το σπέρμα της διάλυσης και δεν είχε καμία ελπίδα επικράτησης χωρίς την άμεση ή έμμεση στήριξη των δυτικών, στα πρώτα δύσκολα χρόνια της ζωής τους. Ήταν εσωτερικά διαβρωμένο ώστε να καθίσταται μη λειτουργικό. Αυτό φάνηκε ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια του πολέμου, όπου ο κάθε αξιωματούχος του Ράιχ είχε, κατά το κοινώς λεγόμενο, το δικό του καπετανάτο.