Ο κακός δαίμονας του Ναπολέοντα – Κυνηγητό στα πεδία μαχών της Ευρώπης

O Γκέμπχαρτ Λέμπερχτ φον Μπλύχερ, ο στρατάρχης του πρωσικού στρατού υπήρξε μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. Για κάποιους ήταν απλώς τρελός, για τους περισσότερους μεγάλος ήρωας. Άφοβος στη μάχη, ακόμα και σε γεροντική ηλικία, δεν δίσταζε να εφορμά επικεφαλής των ανδρών του, με τα σπαθί στο χέρι, αψηφώντας κάθε κίνδυνο.
Γεννήθηκε το 1742 στο Ροστόκ της βόρειας Γερμανίας.

Ο πατέρας του ήταν απόστρατος λοχαγός και ο ίδιος κατατάχθηκε στον σουηδικό στρατό σε ηλικία μόλις 16 ετών, λαμβάνοντας μέρος στην τελευταία φάση του Επταετούς Πολέμου (1756-63). Συνελήφθη αιχμάλωτος σε μια επιχείρηση στην Πομερανία από τους Πρώσους. Για καλή του τύχη ο διοικητής των ουσάρων που τον αιχμαλώτισαν ήταν μακρινός του θείος και τον έπεισε να καταταγεί στον πρωσικό στρατό.

Παρέμενε σε υπηρεσία μέχρι το 1772, φτάνοντας στον βαθμό του λοχαγού, όταν, εκδιώχτηκε με εντολή του ίδιου του Μεγάλου Φρειδερίκου κατά τη διάρκεια επιχείρησης κατά Πολωνών επαναστατών για υπέρμετρη σκληρότητα. Έτσι επέστρεψε στα οικογενειακά κτήματα. Μόνο μετά τον θάνατο του Μεγάλου Φρειδερίκου, το 1786, επανήλθε στο στράτευμα με τον βαθμό του ταγματάρχη εντασσόμενος στο περίφημο σύνταγμα των «Κόκκινων Ουσάρων». Το 1788 προήχθη σε αντισυνταγματάρχη και με την έναρξη των πολέμων της Γαλλικής Επανάστασης διακρίθηκε ιδιαίτερα στις επιχειρήσεις και προήχθη σε συνταγματάρχη και έγινε διοικητής του συντάγματος.

Το 1794 επέτυχε μεγάλη νίκη κατά των Γάλλων στο Κίρβαϊλερ και προήχθη σε υποστράτηγο. Το 1801 έγινε αντιστράτηγος. Το 1806 πολέμησε στην μάχη του Άουερστάντ κατά των Γάλλων. Ο πρωσικός στρατός ηττήθηκε εκεί και στην Ιένα και οι γαλλικές στρατιές ξεχύθηκαν στην Πρωσία. Οι περισσότεροι Πρώσοι διοικητές παραδόθηκαν. Ο Μπλύχερ συνέχισε να πολεμά μέχρι το αναπόφευκτο τέλος. Στα δύσκολα χρόνια από το 1806 μέχρι το 1813 ο Μπλύχερ, κυριολεκτικά, δεν μπορούσε να ησυχάσει. Μοναδική του σκέψη ήταν η εκδίωξη των Γάλλων και η απελευθέρωση της Πρωσίας και ολόκληρης της Γερμανίας. Με την έκρηξη του «Πολέμου της Απελευθέρωσης», το 1813, τοποθετήθηκε αρχιστράτηγος του πρωσικού στρατού και υποχρέωσε τον Ναπολέοντα σε δύο πύρρειες νίκες στο Λύτσεν και στο Μπάουτσεν, προκαλώντας πολύ μεγάλες απώλειες στον αντίπαλο στρατό.

Το φθινόπωρο του 1813 ανέλαβε τη διοίκηση της μικτής ρώσο-πρωσικής στρατιάς της Σιλεσίας, επικεφαλής της οποίας πολέμησε ηρωικά στις μάχες γύρω από τη Λειψία και στην ομώνυμη «μάχη των Εθνών», την μεγαλύτερη έως τότε ήττα των Γάλλων. Ο Μπλύχερ, παρά το προχωρημένο της ηλικίας του, ήταν πάντα επικεφαλής, πάντα έφιππος, φωνάζοντας στους άνδρες τους «εμπρός παιδιά». Για αυτό και οι άνδρες του τον ονόμασαν «στρατάρχη εμπρός» και ήταν έτοιμοι, πάντα, να ανταποκριθούν ακόμα και σε ένα του νεύμα. Είχε, άλλωστε, ονομαστεί στρατάρχης μετά τη νίκη του κατά των Γάλλων στο Μέκερν, λίγες ημέρες πριν την καταλυτική μάχη της Λειψίας.

Ακολούθως, επικεφαλής της στρατιάς του εισέβαλε στη Γαλλία και πέτυχε μεγάλες νίκες στις μάχες της Μπριέν και της Λα Ροτιέρ, νικώντας τον ίδιο τον Ναπολέοντα. Ο Γάλλος αυτοκράτορας εκδικήθηκε, νικώντας τον Μπλύχερ στις μάχες της Σαμπωμπέρτ, της Βοσάμπ και του Μοντμιρέι, αλλά υπέστη νέα ήττα από τον σκληροτράχηλο γέρο Γερμανό στη διήμερη μάχη της Λαόν που έκρινε, ουσιαστικά, και το αποτέλεσμα του πολέμου.

Μετά την ήττα ο Ναπολέων υποχρεώθηκε σε παραίτηση και εξορία στη νήσο Έλβα. Πάντως η υγεία του Μπλύχερ επιδεινώθηκε δραματικά από τις κακουχίες, καθώς είχε περάσει τα 70, με αποτέλεσμα να καταρρεύσει σωματικά και ψυχολογικά. Όταν συνήλθε θέλησε να τιμωρήσει το Παρίσι για τις καταστροφές που οι Γάλλοι προκάλεσαν στην πατρίδα του. Δεν του το επέτρεψαν οι σύμμαχοι διοικητές, ο Βρετανός Ουέλινγκτον και ο Αυστριακός Σβάρτσενμπεργκ. Ο Μπλύχερ, πάντως, ανατίναξε συμβολικά τη γέρφυρα της Ιένας στο Παρίσι.

Μετά την δραπέτευση του Ναπολέοντα από την Έλβα ξεκίνησε η περίφημη εκστρατεία των 100 ημερών που έληξε στο Βατερλό. Ο Μπλύχερ συνεργάστηκε περίφημα με τον Ουέλινγκτον και κατάφεραν να επικρατήσουν. Στη μάχη του Λινύ, δύο μέρες πριν το Βατερλό, ο Μπλύχερ συγκρούστηκε και πάλι με τον Ναπολέοντα και ηττήθηκε μεν, αλλά όχι καταλυτικά.

Ο ίδιος τάχθηκε επικεφαλής του ιππικού του και ρίχτηκε στην επίθεση κατά των εχθρών με το σπαθί στο χέρι. Τα γαλλικά πυρά σκότωσαν το άλογό του και ο γέροντας Μπλύχερ βρέθηκε παγιδευμένος κάτω από το νεκρό ζώο. Σώθηκε την τελευταία στιγμή τραυματισμένος. Αυτό δεν τον εμπόδισε, όμως, δύο ημέρες μετά, να πράξει ανάλογα, πλήττοντας το γαλλικό πλευρό στο Βατερλό, την ώρα που ο Ναπολέων θεωρούσε πως είχε νικήσει τον Ουέλινγκτον.

Εμψυχώνοντας τους άνδρες τους έλεγε: «Εμπρός! Σας ακούω που λέτε πως είναι αδύνατο, αλλά πρέπει να γίνει. Έδωσα τον λόγο μου στον Ουέλινγκτον και σίγουρα δεν θέλετε να τον παραβώ. Πιέστε τους εαυτούς σας παιδιά μου και θα έρθει η νίκη». Η έγκαιρη επέμβαση του Μπλύχερ έδωσε τη νίκη στους συμμάχους και τελείωσε την ναπολεόντεια αυτοκρατορία. Μετά τη νίκη αποσύρθηκε στα κτήματά του όπου και πέθανε, το 1819, σε ηλικία 77 ετών.