Γιατί συνετρίβη το γαλλικό Πεζικό το 1940

Το γαλλικό πεζικό αποτελούσε την αιχμή του δόρατος του Γαλλικού Στρατού το 1940, όπως επίσης και τον όγκο του. Θεωρείτο, από τους μη επαΐοντες, επίλεκτο αλλά αυτό ίσχυε μόνο εν μέρει. Το 1918, με τη λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου ο Γαλλικός Στρατός ήταν εξουθενωμένος, μα νικητής.

Μετά τις στάσεις του 1917 η πειθαρχία είχε επανέλθει και με την σοβαρή υποστήριξη του πυροβολικού, σε κάθε μάχη, το γαλλικό πεζικό απέδωσε άριστα στις τελευταίες μάχες, το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του 1918. Πάνω στην παράδοση αυτή βασίστηκε το πεζικό και στη διάρκεια του Μεσοπολέμου και σε αυτή στηρίχθηκε όταν ξέσπασε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος.

Το γαλλικό πεζικό ήταν οργανωμένο σε Μεραρχίες Πεζικού (ΜΠ). Οι μεραρχίες διακρίνονταν σε ΜΠ ενεργού στρατού, δηλαδή πλήρως εξοπλισμένους και επανδρωμένους σχηματισμούς, με άνδρες στρατεύσιμης ηλικίας, καλά εκπαιδευμένους. Οι Μεραρχίες Πεζικού τύπου Α ήταν επιστρατευόμενοι σχηματισμοί που όμως είχαν έναν ενεργό πυρήνα και αριθμό ανδρών τους υπό τα όπλα. Χειρότερες ήταν οι Μεραρχίες τύπου Β, που ήταν επίσης επιστρατευόμενοι σχηματισμοί χωρίς ενεργά στοιχεία.

Κάθε Μεραρχία παρέτασσε τρία συντάγματα πεζικού, έκαστο των τριών ταγμάτων. Κάθε σύνταγμα παρέτασσε επιτελείο, λόχο στρατηγείο, διμοιρία διαβιβάσεων, διμοιρία μοτοσικλετιστών, διμοιρία μηχανικού, λόχο αντιαρματικών πυροβόλων, έκαστος με διμοιρία όλμων και δύο διμοιρίες αντιαρματικών, έκαστη με τρία πυροβόλα των 25 mm.

Ελλείψεις στο γαλλικό Πεζικό

Έκαστο τάγμα πεζικού διέθετε επιτελείο, διμοιρία διοίκησης, ομάδα διαβιβάσεων, τρεις λόχους τυφεκιοφόρων, λόχο βαρέων όπλων με τέσσερις διμοιρίες πολυβόλων (έκαστη με τέσσερα πολυβόλα-συνολικά 16 ανά τάγμα), μια διμοιρία όλμων (δύο σωλήνες των 81mm) και διμοιρία αντιαρματικών, με δύο πυροβόλα των 25mm. Κάθε λόχος πεζικού παρέτασσε τρεις διμοιρίες και διέθετε 12 οπλοπολυβόλα και έναν όλμο των 60mm.

Αυτή η προικοδότηση ήταν πάντως θεωρητική καθώς πολλές μονάδες είχαν σοβαρές ελλείψεις σε οπλισμό, ειδικά οι μονάδες που ανήκαν σε ΜΠ τύπου Α και ιδίως τύπου Β. Υπήρχαν σοβαρές ελλείψεις σε αντιαρματικά πυροβόλα και σε κάποιες μονάδες διατέθηκαν αντί των ικανοποιητικών, για το 1940, αντιαρματικών πυροβόλων των 25mm, πυροβόλα συνοδείας πεζικού των 37mm του Πρώτου Παγκοσμίου, τα οποία δεν μπορούσαν να κάνουν πολλά έναντι των γερμανικών αρμάτων λόγω της χαμηλής ταχύτητας εξόδου βλήματος.

O λόχος πεζικού διέθετε 12 οπλοπολυβόλα Chatellerault FM 1924/29 των 7,5mm, 156 τυφέκια ΜΑS 36, επίσης των 7,5 mm και έναν όλμο Brandt των M1935 60mm. Οι όλμοι των 81mm ήταν επίσης της Brandt υποδείγματος 27/31. Επίσης κάθε λόχος διέθετε 16 βομβιδοβόλα τυφέκια συστήματος VB. Επίσης διατίθονταν και υποπολυβόλα MAS -38 Οι σχηματισμοί τύπου Α και τύπου Β πάντως διέθεταν και παλαιότερα όπλα, όπως τυφέκια Lebel και Berthier, οπλοπολυβόλα Hotchkiss M1922 ή και παλαιότερα. Τα βασικά πολυβόλα ήταν τα St. Εtienne και τα Hotchkiss.

Οι άνδρες έφεραν στολή χρώματος χακί, δερμάτινες εξαρτύσεις με φυσιγγιοθήκες, υδροδοχείο, γυλιό και ξιφολόγχη. Το μακρύ αμπέχονο που έφεραν εξωτερικά του χιτωνίου δίπλωνε μπροστά. Επίσης έφεραν γκέτες και χαμηλά άρβυλα. Οι αξιωματικοί έφεραν μπότες. Το κράνος ήταν Adrian M1926, αν και χρησιμοποιήθηκαν και παλαιότερα υποδείγματα.

Καταδικασμένοι από τις εξελίξεις

Το ηθικό στις ενεργές Μεραρχίες Πεζικού ήταν γενικά υψηλό και οι μεραρχίες αυτές απέδωσαν καλά στη μάχη, όπως και οι αντίστοιχες βορειοαφρικανικές, αλλά καταδικάστηκαν από εξελίξεις που δεν μπορούσαν να επηρεάσουν. Στον κρίσιμο τομέα του Μεύση και των Αρδεννών η γαλλική διοίκηση είχε αναπτύξει κυρίως Μεραχίες τύπου Α και τύπου Β που στερούντο ηθικού, οπλισμού και εκπαίδευσης με τα γνωστά αποτελέσματα.

Αν το πεζικό ακολουθούσε τα γαλλικά άρματα στην αντεπίθεση στο Ντινάν, ίσως η μάχη της Γαλλίας να είχε διαφορετική τροπή. Μετά την ήττα στην πρώτη φάση της γερμανικής επίθεσης από τα υπολείμματα κατεστραμμένων μονάδων συγκροτήθηκαν οι λεγόμενες Ελαφρές Μεραρχίες Πεζικού, οι οποίες διέθεταν δύο συντάγματα πεζικού και ένα σύνταγμα πυροβολικού, συνήθως των δύο μοιρών.

Γενικά ο Γάλλος πεζός βρέθηκε απροετοίμαστος το 1940 να αντιμετωπίσει τον Γερμανικό Στρατό. Οι ευθύνες όμως βαραίνουν πολύ περισσότερο την ανώτατη διοίκηση, παρά τον απλό τυφεκιοφόρο που ρίχθηκε στη μάχη χωρίς τα απαραίτητα ηθικά, κυρίως, εφόδια.