Η “βασίλισσα” του Παρνασσού Λάμπρω και οι δυο λήσταρχοι

Κάπου στα 1919, η Λάμπρω Μπαλαούρδα έβοσκε τα πρόβατά της έξω από το Ρεγκίνιο, ένα χωριό της Λοκρίδας, που βρίσκεται στους βορειοανατολικούς πρόποδες του όρους Καλλίδρομο. Ήταν αργά το απόγευμα, καθώς ο ήλιος έγερνε να δύσει, που φάνηκε να κατεβαίνει από τον διπλανό λόφο, ένας ψηλός φουστανελάς, έχοντας κρεμασμένο στον ώμο του ένα κοντό μάνλιχερ.

Την πλησίασε και την χαιρέτισε: «Γειά σου Λάμπρω!». «Ώρα καλή! Αλλά πού ξέρεις το όνομά μου;» τον ρώτησε εκείνη, απορημένη. «Πώς να μην ξέρω το όνομά σου, αφού για σένα έρχομαι! Μάθε και το δικό μου… Είμαι ο Αργυροκαστρίτης. Εικοσιπέντε χιλιάδες αξίζει το κεφάλι μου, σ’ όποιον το πάρει!».

Ο ληστής, καθώς απόσωσε την κουβέντα του, όρμηξε κατά πάνω της και πριν προλάβει αυτή να αντιδράσει, δυο χέρια σαν τανάλιες την έσφιξαν και λιποθύμησε. Όταν συνήλθε η Λάμπρω, η νύχτα είχε πέσει από ώρα. Ο λήσταρχος είχε εξαφανισθεί και εκτός από την τιμή της κόρης είχε πάρει μαζί του, σαν αναμνηστικό, τα μαλλιά της. Η Λάμπρω, όταν στέγνωσαν τα δάκρυά της, είχε πάρει την απόφασή της. Η φύση, μέσα στην οποία ήταν μεγαλωμένη, την είχε μάθει να είναι σκληρή. Θα έπαιρνε εκδίκηση σκληρή, λοιπόν και με τα ίδια της τα χέρια.

Λίγες μέρες μετά η βοσκοπούλα έμαθε πως τον ληστή τον οδήγησε σ’ αυτήν, ο συγχωριανός της τσοπάνος Αλέξανδρος Μουστακαλής. Πήρε ένα ντουφέκι και κίνησε να τον βρει εκεί όπου έβοσκε τα πρόβατα. Το σχέδιό της ήταν απλό. Άρπαξε δυο από τα πρόβατά του και τα έδεσε σε ένα δέντρο. Αυτά άρχισαν να βελάζουν και ο Μουστακαλής, που τα άκουσε, κατευθύνθηκε προς το μέρος τους. Η Λάμπρω, ταμπουρωμένη εκεί κοντά σε ένα χαντάκι, του έριξε και το βόλι τον βρήκε κατάστηθα, σκοτώνοντάς τον. Η εκδίκηση, όμως, δεν είχε ολοκληρωθεί. Η βοσκοπούλα πήγε κοντά στον σκοτωμένο και του έβγαλε τα μάτια με τα χέρια της!

Η “Βασίλισσα του Παρνασσού”

Μετά το φονικό, όπως ήταν φυσικό, “βγήκε στο κλαρί”, φυγόδικος. Έτσι ξεκίνησε η δράση της επονομασθείσας “Βασίλισσας του Παρνασσού”. Αφού πέταξε τα γυναικεία ρούχα, φόρεσε λερή φουστανέλα και σελάχι και ανέβηκε στο βουνό να φτιάξει συμμορία. Παράλληλα, δούλευε στο μυαλό της το επόμενο στάδιο του σχεδίου εκδίκησης. Να βρει τον διαφθορέα της Αργυροκαστρίτη. Αυτός, εκείνο τον καιρό, ήταν συναρχηγός πολυμελούς συμμορίας με τον Αραχωβίτη Γιώργη Καραθανάση, τον αυτοαποκαλούμενο “σταυραετό του Παρνασσού”, που ήταν επικηρυγμένος κι αυτός με εικοσιπέντε χιλιάδες δραχμές.

          
      
Ο λήσταρχος Γιώργης Καραθανάσης.

Τα λημέρια των λήσταρχων, όπως και παλιότερα των κλεφτών της Τουρκοκρατίας, βρίσκονταν στις απρόσιτες κορφές του Παρνασσού, που είχε απ’ όλες ψηλότερη την χιλιοτραγουδισμένη Λιάκουρα (2.456 μ.):

«Κλαίνε τα μαύρα τα βουνά, παρηγοριά δεν έχουν
δεν κλαίνε για το ψήλωμα, δεν κλαίνε για τα χιόνια,
η κλεφτουριά τ’ αρνήθηκε και ροβολάει στους κάμπους.
Η Γκιώνα λέει της Λιάκουρας , κι η Λιάκουρα της Γκιώνας:
……………………………..
-Τι να σου πω, βρε Λιάκουρα, τι να σου πω, βουνό μου,
την κλεφτουριά την χαίρονται οι ψωριασμένοι κάμποι.
Η Λιάκουρα σαν τ’ άκουσε, πολύ τής κακοφάνη.
Τηράει δεξά, τηράει ζερβά, τηράει κατά τον κάμπο.
-Βρε κάμπε, αρρωστιάρικε, βρε κάμπε, μαραζιάρη,
με τη δική μου λεβεντιά να στολιστείς γυρεύεις;
Για βγάλε τα στολίδια μου, δώσ’ μου τη λεβεντιά μου,
μη λιώσω όλα τα χιόνια μου και θάλασσα σε κάμω!»

Ερωμένη του λήσταρχου Καραθανάση

Σκαρφαλώνοντας από κορυφή σε κορυφή, σε αναζήτηση των ληστών, επιτέλους, κάποια στιγμή βρέθηκε μπροστά στον Γιώργη Καραθανάση. Η έλξη ήταν αμοιβαία και σύντομα η Λάμπρω έγινε ερωμένη του. Αποτέλεσμα, φυσικά, ήταν να στρέψει τον εραστή της κατά του Αργυροκαστρίτη και έτσι οι δρόμοι των δύο ληστάρχων χώρισαν. Από τότε άρχισαν να μισούνται θανάσιμα. Και στην περίπτωσή τους, όπως και σε άπειρες άλλες στην ιστορία του ανθρώπινου γένους, ίσχυσε το: Cherchez la femme…(αναζήτησε τη γυναίκα).

Όμως, το μίσος τους αυτό, το τροφοδοτούμενο από την Λάμπρω, δεν πρόλαβε να κορυφωθεί με αιματηρές πράξεις, καθότι η φύση είχε άλλα σχέδια. Η Λάμπρω έμεινε έγκυος και καθώς η εγκυμοσύνη της προχωρούσε έπρεπε, χωρίς άλλο, να αλλάξει τόπο. Και φυσικά ούτε στη Λαμία ούτε στη Λιβαδειά μπορούσε να πάει να γεννήσει, γιατί θα την αναγνώριζαν.

Ξαναφόρεσε, λοιπόν, τα γυναικεία ρούχα και με την φροντίδα του Καραθανάση κατέβηκε στην Αθήνα και εγκαταστάθηκε στο ξενοδοχείο “Νίκη”, επί της πλατείας του σταθμού Λαυρίου. Λίγες μέρες μετά γέννησε στο μαιευτήριο ένα υγιέστατο αγοράκι. Ήταν αρχές Απριλίου 1922, όταν έγιναν τα βαφτίσια του… λησταρχόπουλου, με νονό τον Αθανάσιο Τζάτζο, ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου “Νίκη”. Το παιδί το ονόμασαν Λάμπρο.

          
      
Γενική άποψη της πλατείας Λαυρίου στην 3η Σεπτεμβρίου, με τον συρμό που ένωνε την Αθήνα με την Κηφισιά.

Η σύλληψη 

Δυστυχώς, για την Λάμπρω, όλα τα ωραία έχουν ένα τέλος. Έτσι, σε μια από τις εξόδους της από το ξενοδοχείο, την αναγνώρισε ο διερχόμενος στρατιώτης Νικόλαος Ζαρκάδας, ανιψιός του μακαρίτη Μουστακαλή. Την παρακολούθησε και όταν διαπίστωσε ότι ήταν ένοικος του ξενοδοχείου, έσπευσε και ενημέρωσε την Αστυνομική Διεύθυνση για την παρουσία της φυγοδίκου στην περιοχή. Την σύλληψή της ανέλαβε, κατά το αστυνομικό ρεπορτάζ της εποχής, ο ενωμοτάρχης Κ. Παπαγεωργίου. Ήταν ημέρα Παρασκευή, 22 Απριλίου 1922.

Το 1923, ο δημοσιογράφος Θεμιστοκλής Τσιακιρίδης, απεσταλμένος της εφημερίδας Ελεύθερος Τύπος”, την συνάντησε στις κεντρικές γυναικείες φυλακές της Αθήνας, με το παιδί της αγκαλιά. Εκείνες της μέρες είχε πάρει αμνηστία ο Γιώργης Καραθανάσης, αφού έστειλε πεσκέσι στις διωκτικές αρχές τρία κεφάλια επικηρυγμένων ληστών…

Για την τύχη της δεν έχουμε μάθει κάτι παραπέρα, αν και θα μπορούσε η αμνηστία στον Καραθανάση να συμπεριέλαβε και την Λάμπρω. Ο Γιώργης Καραθανάσης, το βράδυ της 6ης Ιουνίου 1933, αποπειράθηκε να δολοφονήσει τον Ελευθέριο Βενιζέλο στο Μαρούσι. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…

---

Πηγές:

Πώς συνελήφθη “Η Βασίλισσα του Παρνασσού”, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 23/4/1922

Βασίλη Ι. Τζανακάρη: “Οι λήσταρχοι: Τα παλληκάρια τα καλά σύντροφοι τα σκοτώνουν” εκδόσεις Καστανιώτης, 2002.