Ιπτάμενα αεροπλανοφόρα: Όταν η Boeing δεν απασχολούσε με τα ατυχήματα της…

Την ίδια στιγμή, μαίνονται τα δημοσιεύματα με τις μαρτυρίες επιθεωρητών και τεχνικών της Boeing, σχετικά με ζητήματα ασφαλείας των αεροπλάνων, με δύο μάλιστα μάρτυρες να πεθαίνουν μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα: Ένας από τραύμα που προκάλεσε στον εαυτό του με πυροβόλο όπλο και ένας άλλος έπειτα από νοσηλεία για πνευμονία.

Βεβαίως, η εταιρεία παλαιότερες δεκαετίες απασχολούσε τα πρωτοσέλιδα του Τύπου για διαφορετικά ζητήματα. Για παράδειγμα,  στην μακρινή δεκαετία του 1970, η Boeing είχε προτείνει τη χρησιμοποίηση του τεράστιου επιβατηγού της, του περίφημου Boeing 747 Jumbo Jet, για τις ανάγκες της Αμερικανικής Αεροπορίας που αναζητούσε ένα «ευέλικτο αεροπορικό σύστημα, με παγκόσμια εμβέλεια και υπερηχητικές επιδόσεις, το οποίο θα ήταν ικανό, εντός 24 ωρών, να πλήξει στόχους σε όλη την υφήλιο». Το αεροσκάφος θα ήταν κατάλληλα τροποποιημένο ώστε να μεταφέρει μερικά νέα “μiκρομαχητικά” αεροσκάφη, μαζί με τα απαραίτητα για την επιχειρησιακή τους δράση καύσιμα και πυρομαχικά.

Τα “μικρομαχητικά” έπρεπε να είναι πραγματικά μικρά. Υπό τύπου σύγκρισης αναφέρουμε πως ένα F-16 με πλήρη φόρτο μάχης ζυγίζει περί τους 18t. Τα μικροσκοπικά μαχητικά που θα μεταφέρονταν δεν θα έπρεπε να ζυγίζουν περισσότερους από 4,5t. Θα έφεραν σύστημα προσγείωσης, αλλά καθώς δεν θα απαιτείτο να εκτελέσουν άνοδο για να ανέλθουν σε επιχειρησιακό ύψος, θα μετέφεραν περιορισμένη ποσότητα καυσίμου.

Ο μόνιμος οπλισμός του θα ήταν δύο πυροβόλα των 20mm, ενώ στους πτερυγιακούς πυλώνες θα μπορούσαν να μεταφέρουν βόμβες, ρουκέτες ή πυραύλους. Το εσωτερικό του 747 θα ήταν ειδικά διαμορφωμένο, με δύο διαμερίσματα, ένα άνω, όπου θα βρισκόταν το υπόστεγο των μαχητικών και ένα κάτω, από όπου αυτά θα εγκατέλειπαν το μητρικό σκάφος και θα επιχειρούσαν.

Τι προέβλεπε το σχέδιο της Boeing

Το 747 θα μετέφερε 10 μικρομαχητικά αεροσκάφη και συνολικό πλήρωμα, μαζί με τους υπολόγους των μαχητικών, 42 ανδρών. Δύο μικρομαχητικά θα μπορούσαν να εκτοξευτούν ταυτόχρονα, από το μητρικό σκάφος. Ο χρόνος εκτόξευσης και των 10 υπολογιζόταν σε μόλις 80 δευτερόλεπτα. Στο 747 θα μεταφέρονταν καύσιμα και πυρομαχικά, ικανά να επιτρέψουν τρεις εξόδους ανά μαχητικό.

Η διαδικασία περισυλλογής των μαχητικών, ομοίαζε με αυτή του εναέριου ανεφοδιασμού, καθώς τα αεροσκάφη θα αγκιστρώνονταν σε ειδικό άγκιστρο που το μητρικό αεροσκάφος αποδέσμευε, προσαρμοσμένο σε έναν σωλήνα εναέριου ανεφοδιασμού. Η όλη διαδικασία υπολογιζόταν ότι θα διαρκούσε μόλις 30 δευτερόλεπτα.

Το σχέδιο προέβλεπε τη δημιουργία ειδικής αεροπορικής αρμάδας, με 10 Boeing 747, έκαστο με 10 μαχητικά και ένα αεροσκάφος έγκαιρης προειδοποίησης AWACS. Με τον τρόπο αυτό θα μπορούσαν να αναπτυχθούν, μέσα σε ελάχιστο χρόνο, 100 μαχητικά οπουδήποτε στον κόσμο. Θεωρητικά το σχέδιο ήταν άριστο και προσέφερε τεράστιες δυνατότητες.

Η Αμερικανική Αεροπορία όμως ηττήθηκε, επί του προκειμένου, κατά κράτος από το Αμερικανικό Ναυτικό και τους υποστηρικτές του, που διατείνονταν πως από την στιγμή που υπήρχαν τα πραγματικά αεροπλανοφόρα, τα ιπτάμενα ήταν απλώς μια ριψοκίνδυνη υπερβολή. Αν και η ιδέα τότε δεν προχώρησε, με τη σημερινή τεχνολογία, θα ήταν κάτι παραπάνω από εφαρμόσιμη. Ας φανταστούμε ένα μεγάλο αεροσκάφος, με τεράστια εμβέλεια, να μεταφέρει, για παράδειγμα, μερικά μη επανδρωμένα αεροχήματα μάχης (UCAV)!