Μια νίκη “διαμάντι” στο Πάρκανι για τους χριστιανούς κατά των Τούρκων

Η μάχη στο Πάρκανι (σημερινό Στούροβο της Σλοβακίας) είναι από τις πλέον ενδιαφέρουσες και ιδιόμορφες της ιστορίας. Η μάχη αυτή, απότοκος της μεγάλης χριστιανικής νίκης έξω από τη Βιέννη, το 1683, αποτέλεσε την τουρκική προσπάθεια ανάκτησης της πρωτοβουλίας και διεξήχθη σε δύο φάσεις. Η πρώτη ήταν η φάση των ψευδαισθήσεων για τον τουρκικό στρατό.

Η συντριβή της τουρκικής στρατιάς των 150.000 ανδρών του Καρά Μουσταφά έξω από τη Βιέννη προκάλεσε τρόμο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Μέρος των τουρκικών δυνάμεων, υπό τον Καρά Μεχμέτ πασά, υποχώρησε στο Πάρκανι, στην τότε Ουγγαρία, όπου ενώθηκε με τις δυνάμεις του Ούγγρου συμμάχου τους Ίμρε Τόκολι.

Το βράδυ της 6ης Οκτωβρίου 1683 η πολωνική στρατιά υπό τον βασιλιά Ιωάννη Σομπιέσκι έφτασε στο Πάρκανι όπου εντόπισε τους εχθρούς. Ο Σομπιέσκι, αποφάσισε να επιτεθεί άμεσα μόνο με το ιππικό του. Έτσι το επόμενο πρωί εξόρμησε με 5.000 ιππείς κατά των αντιπάλων ελπίζοντας να τους αιφνιδιάσει. Οι Τούρκοι ήταν τουλάχιστον τριπλάσιοι και έτσι σύντομα επικράτησαν των Πολωνών που τράπηκαν σε φυγή, αφήνοντας πίσω τους 1.000 νεκρούς.

Ωστόσο ,οι Πολωνοί διασώθηκαν χάρη στην έγκαιρη επέμβαση των γερμανικών αυτοκρατορικών δυνάμεων του Καρόλου δούκα της Λωρραίνης. Οι Αυτοκρατορικοί απέκρουσαν το τουρκικό ιππικό, αλλά δεν αντεπιτέθηκαν άμεσα. Ο δούκας Κάρολος διέθετε μόνο 16.700 άνδρες και δεν ήθελε να διακινδυνεύσει την καταστροφή του στρατού του. Έτσι αναδιοργάνωσε και ανάπαυσε τις δυνάμεις του και το πρωί της 9ης Οκτωβρίου ετοιμάστηκε να επιτεθεί.

Ο Κάρολος έταξε τις δυνάμεις του σε τρεις γραμμές, με το πεζικό (7.600 άνδρες) στο κέντρο υπό τον γενναίο στρατηγό και υπερασπιστή της Βιέννης Έρνστ φον Στάρεμπεργκ, με το αυτοκρατορικό ιππικό εκατέρωθεν και τους Πολωνούς να σχηματίζουν τις εξωτερικές πτέρυγες, με τον Σομπιέσκι δεξιά και τον στρατηγό Γιαμπλόφσκι αριστερά. Τη δεξιά πτέρυγα του αυτοκρατορικού ιππικού (4.500 άνδρες) διοικούσε ο περίφημος εκλέκτοράς του Μπάντεν Λουδοβίκος. Την αριστερά πτέρυγα του αυτοκρατορικού ιππικού, με ισάριθμους άνδρες, διοικούσε ο στρατηγός φον Ντίνεβαλντ.

Βλέποντας τον χριστιανικό στρατό να ετοιμάζεται για επίθεση ο Καρά Μεχμέτ αποφάσισε να επιτεθεί πρώτος ελπίζοντας να αποδιοργανώσει τους αντιπάλους του πριν εξορμήσουν. Οι Τούρκοι επικαλούμενοι τον Αλλάχ εξόρμησαν με ιαχές. Ωστόσο φαίνεται πως ο Αλλάχ ασχολείτο με άλλα και όχι με τους πιστούς του. Αποτέλεσμα ήταν η συντριβή της τουρκικής επίθεσης. Η άμεση δε χριστιανική αντεπίθεση οδήγησε σε αφανισμό της δύναμης του Καρά Μεχμέτ.

Από τους 18.000 του Καρά Μεχμέτ 10.000 σκοτώθηκαν και μόλις 3.000 αιχμαλωτίσθηκαν καθώς μετά τις τουρκικές ωμότητες στη Βιέννη οι χριστιανοί δεν ήταν και τόσο πρόθυμοι να συλλαμβάνουν Τούρκους αιχμαλώτους. Μόνο τα θλιβερά υπολείμματα της δύναμης του Καρά Μεχμέτ κατάφεραν να υποχωρήσουν κακήν-κακώς καταδιωκόμενα και αυτά από τους νικητές. Οι απώλειες των χριστιανικών δυνάμεων στη δεύτερη σύγκρουση ήταν κυριολεκτικά αμελητέες, με μετρημένους στα δάχτυλα νεκρούς και ελάχιστους τραυματίες.