Μην μιλάτε, μην μιλάτε ο Φύρερ μας κοιμάται

74 χρόνια πριν, την 6η Ιουνίου του 1944 όλοι βρίσκονταν στη θέση τους. Ο ευφυέστερος στρατάρχης του Γ’ Ράιχ θα τραγουδούσε το happy birthday στη γυναίκα του, 4.200.000 Γερμανοί φαντάροι με μέσο όρο ηλικίας τα 31 χρόνια θα τρώγανε τα νιάτα τους σε εκτελέσεις και κυνηγητά θανάτου στην κατεχόμενη Ευρώπη, και ο Φύρερ θα έκανε βόλτες πιασμένος χέρι-χέρι με την Εύα στο Μπέργκχοφ, στο Μπερχτεσγκάντεν της Αυστρίας. Εκεί κατέφευγε συχνά για να παίρνει σημαντικές αποφάσεις.

Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι ο εχθρός δεν βρισκόταν στη θέση του ή μάλλον εκεί που περίμενε ο Φύρερ και οι στρατηγοί του να είναι, δηλαδή την Αγγλία. Στο κανάλι της Μάγχης είχε συνωστιστεί η μεγαλύτερη αρμάδα που συγκέντρωσε ποτέ στρατιωτική δύναμη: 1200 πλοία φορτωμένα με 170.000 εμπειροπόλεμους άνδρες, έτοιμους να αποβιβαστούν στις ακτές της Νορμανδίας και να κατευθυνθούν κατευθείαν στο Βερολίνο. Ακόμα και ο πιο ανασφαλής πολέμαρχος θα ένιωθε σίγουρος με τόσους τόνους ατσάλι και πολεμοφόδια που είχαν στη διάθεσή τους οι Σύμμαχοι το καλοκαίρι του 1944.

Μια μέρα πριν όμως, ένας Γερμανός αξιωματικός πληροφοριών είχε πιάσει στον αέρα ένα ραδιοφωνικό σήμα του εχθρού που ενημέρωνε τη γαλλική Αντίσταση, ότι επρόκειτο να γίνει απόβαση στη Γαλλία το επόμενο 48ωρό. Φυσικά, μια τέτοια πληροφορία τη μετέφερε κατευθείαν στον άμεσα προϊστάμενο του διοικητή της 15ης Στρατιάς. Και εκεί έπαιξε γκαντεμιά για το γερμανικό στρατό. Ο διοικητής ήταν απασχολημένος καθώς εκείνος ο “φλογερός” μαχητής έπαιζε μπριζ με τους αξιωματικούς του. «Είμαι πολύ γέρος για να εξαπατηθώ από τέτοια τρικ» απάντησε ο μικρός αυτός θεούλης και συνέχισε την παρτίδα του.

Όταν ο αξιωματικός πληροφοριών εισέπραξε αυτή την καθησυχαστική απάντηση αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, τηλεφωνώντας στο επιτελείο της Ομάδας Στρατιών «Β». Ο Διοικητής της τελευταίας ήταν πραγματικά επαγγελματίας του είδους και ήξερε να εκμεταλλεύεται τέτοιες πληροφορίες. Μόνο που υπήρχε μια λεπτομέρεια: έλειπε. Ο θρυλικός Στρατάρχης Έρβιν Ρόμελ είχε πάρει ολιγοήμερη άδεια για τα γενέθλια της γυναίκας του, αφήνοντας τον επιτελάρχη του υπεύθυνο, όσο έλειπε, κι αυτός έχοντας “υψηλά” το αίσθημα της ευθύνης απλώς έβαλε το μήνυμα του αξιωματικού στο αρχείο!

Στη φωλιά του λύκου

Ο αξιωματικός πληροφοριών σκέφτηκε, πριν πάρει λεξοτανίλ, να κάνει κι άλλη προσπάθεια -την ύστατη, πιο ύστατη δεν γίνεται- κι έτσι έστειλε σήμα ακόμα πιο ψηλά στην ιεραρχία, στη φωλιά του λύκου: την Ανώτατη Διοίκηση των Ενόπλων Δυνάμεων, το ιδιαίτερο επιτελείο που είχε δημιουργήσει ο Φύρερ για να μετατρέπει τις ιδέες και εμμονές του σε στρατιωτικούς ελιγμούς επί χάρτου. Από εκεί και πέρα ο Θεός να βάλει το χέρι του. Και εκεί δεν μπορούσε να το βάλει.

Οι Γερμανοί στρατιωτικοί ηγήτορες έριχναν το μπαλάκι ο ένας στον άλλον. Η Ανώτατη Διοίκηση δεν διέταξε συναγερμό, διότι σκέφτηκε ότι δεν ήταν εκείνη αρμόδια, αλλά ο επικεφαλής των δυνάμεων του Δυτικού Μετώπου, ο 70χρονος Στρατάρχης Φον Ρούντστεντ. Μέχρι στιγμής πάντως θυμίζει ευθυνοφοβία ελληνικής υπηρεσίας. Ο στρατάρχης -που θα έπρεπε να είχε αποσυρθεί προ πολλού- έπινε κονιάκ και δεν προέβη σε καμία ενέργεια, θεωρώντας ότι αυτό είναι ευθύνη της Ομάδας Στρατιών “Β” που διοικούσε ο Ρόμελ, ο οποίος όμως έλειπε! Πόσες φορές θα το πούμε;

Σε λίγες ώρες θα ακολουθούσε η μεγαλύτερη αεραποβατική εισβολή, και οι Γερμανοί διοικητές συνδύαζαν κολοκυθιά με σπασμένο τηλέφωνο, χωρίς να ιδρώνει το αυτί τους. Όταν, λοιπόν, έγινε η απόβαση και οι ακτές της Νορμανδίας πλημμύρισαν από χιλιάδες Αμερικανούς, Εγγλέζους, Πολωνούς, Γάλλους και Καναδούς, η Ανώτατη Διοίκηση είχε δεμένα τα χέρια. Οποιαδήποτε κίνηση στρατευμάτων και να έκανε έπρεπε να έχει την έγκριση του Φύρερ. Ωραία, και γιατί δεν τον ρωτάτε ρε παιδιά; Η απάντηση δεν είναι κινηματογραφική αλλά πραγματική: Ο Χίτλερ κοιμάται στο Μπέργκχοφ. Κανείς αξιωματικός δεν έβρισκε το κουράγιο να ξυπνήσει τον ισχυρότερο και πιο πειραγμένο στα μυαλά Γερμανό, με αποτέλεσμα να μην γνωρίζουν οι Γερμανοί τι τακτική να ακολουθήσουν.

Στις 10 το πρωί της 6ης Ιουνίου ο Γερμανός ηγέτης ξύπνησε κι όταν ενημερώθηκε τι συνέβη αναφώνησε «Δόξα τω Θεώ! Επιτέλους αποβιβάστηκαν»! Οι δικτάτορες είναι καλοί στο να παραδέχονται -ή να δημιουργούνε- τα λάθη των υπόλοιπων αλλά πολύ καλύτεροι να μεταμφιέζουνε τα δικά τους σε επιτυχία. Αυτό θα κόστιζε στο Γ’ Ράιχ …και καλά του έκανε.